Wie kent niet dat gevoel wat je als kind had wanneer je wist dat bijvoorbeeld de nieuwe Donald Duck er weer aankwam.
Ik lag nog net niet onder de brievenbus om hem op te vangen, maar elke woensdagmiddag wist ik niet hoe snel ik moest thuiskomen uit school.
Woensdagmiddag was vrije middag en die werd grotendeels besteed aan het uitpluizen van de Donald Duck en, uiteraard, voetballen.
In een later stadium kreeg ik een dergelijk gevoel bij de wetenschap dat ik bijna genoeg had gespaard om een nieuwe langspeelplaat te gaan kopen.
Nog later, toen ik een beetje aan het fiezelefozen geslagen was, als ik weer naar mijn meisje ging.
Gek was dat, dat je als kind ergens ontzettend blij mee kon zijn zonder enige pretenties.
Hoe ouder ik geworden ben des te meer moeite heb ik om bij mezelf een dergelijk gevoel nog te bespeuren.
Op een gegeven moment heb je alles wel zo’n beetje gezien en meegemaakt en je ontdekt dat met name materiële zaken je slechts een kortstondig gevoel van gelukzaligheid geven.
Je ontdekt, of althans ik, dat het ware geluk in hele andere dingen zit.
Soms zijn deze dingen tastbaar en soms zijn ze onverklaarbaar en kruisen ze je pad zonder dat je er om hebt gevraagd of naar op zoek was.
Zoals mijn allereerste eigen huisdier bijvoorbeeld.
Ik ben nooit een hondenman geweest. Vind het leuke beesten, maar ze vragen veel aandacht en verzorging.
Katten zijn meer mijn ding. Stronteigenwijs en gaan gewoon hun eigen gang.
Spook (een zwarte kater) kwam als kitten aangelopen bij onze eerste woning. Na wat gebeurtenissen heb ik hem uit het asiel gehaald en we zijn 16 jaar onafscheidelijk geweest.
Zijn dood, 4 jaar geleden, heeft me heel erg aangegrepen.
Of oude vrienden.
Ik vind zelf dat ‘oude vrienden’ een beetje negatief klinkt. Je bent vrienden of je bent het niet.
Sommigen blijf je je hele leven met regelmaat zien, anderen verlies je uit het oog.
En dan gebeurd het soms dat er een ‘oude vriend’ je telefoonnummer nog blijkt te hebben en hij stuurt je een app-je.
De kroeg waar we als pubers veel kwamen eten en drinken gaat voorgoed dicht.
“Zullen we nog een keertje een sateetje gaan eten?”.
Ik was met stomheid geslagen en kon eigenlijk niet anders uitbrengen dan “ja.. natuurlijk gaan we dat doen!”
Na een jaar of 12 heb je elkaar heel wat te vertellen en we voelden allebei dat het goed was. Er was niets veranderd, we hadden enkel een beetje lange pauze genomen.
Of het toeval is of niet… ook mijn vrouw kreeg een vriendschapsverzoek van een verloren gewaande vriendin van 15 jaar geleden.
Leuk !
En natuurlijk mijn tuin…. alles wat ik doe op de tuin houd ik bij in mijn agenda en ik zet de waarschuwing op “jaarlijks herinneren”.
Zo kon ik vorige week zien dat ik in half februari 2017 al de eerste sla en radijs had in de kas… ik zit me momenteel op te vreten vanwege het weer…Mijn handen jeuken.
Als je me dit 4 jaar geleden had verteld had ik je waarschijnlijk voor getikt verklaard.
Ga lekker zelf lopen wroeten in de bagger.
Wat Albert Heijn al niet teweeg kan brengen met zijn moestuintjesactie.
De eerste zaadjes zijn gisteren de grond ingegaan en staan in het raamkozijn, naast de radiator, rustig te pruttelen en te kiemen.
Prachtig gezicht om straks de sla en kool te zien opgroeien.
Lekker verspenen en de kas in, eind maart begin april. En vanaf half april kan ik weer genieten van smaakvolle en onbespoten groenten.
1 ding echter is minstens net zo leuk…
En jullie weten allemaal wat ik bedoel.
De tourkoorts. Lekker erop uit met de scooter, brommer, caferacer etc.
Plaatsen bezoeken die je alleen kent uit de topografielessen van vroeger.
Mijn alfabetrally staat ook al een poosje stil.
Ik kan niet wachten tot we weer kunnen genieten van een lekker voorjaarszonnetje en wat meer aangename temperaturen.
Stevig aankleden, handschoentjes aan, maar wel helmpje open. En sturen maar.
Millingen aan den Rijn (GLD) en Ysselsteijn (L) zijn de eerste doelen.
De honger moet bevredigd worden. Daar veranderd geen milieuzone iets aan.
Let the fun begin.