Zaterdag 26 augustus – de zestiende dag
Gisteren werd ik gebeld door mijn nichtje, met het slechte nieuws, dat mijn broer Jos, waar ik nog maar net een week geleden een heerlijke tijd in Hongarije mee doorbracht, van een trap is gevallen, en daarbij zijn heup, enkel en spaakbeen gebroken heeft.
Dit, nadat hij al zo lang heeft moeten afzien na een bedrijfsongeval, waar zijn hele been aan gort lag.
Juist dit jaar konden hij en zijn vrouw weer op vakantie, en dan gebeurt dit.
Vanaf deze plaats, Jos, wens ik jou nogmaals het allerbeste, het komt weer goed, dat weet ik, want je bent een doorzetter.
Als zoiets gebeurt, en je bent ruim 500 km van huis, met een scooter, dan voel je jezelf toch wel even beroerd.
Maar we moeten nog even verder.
Zoals ik al verteld had, kwamen Angela Merkel, en zangeres Sarah Conner gisteren naar Fulda.
Dus dacht ik ze maar eens met een bezoek van mij te gaan vereren. Omdat ik ook nog moest eten, wilde ik dat combineren, en ergens een niet te grote maaltijd nemen, in de buurt van dit optreden.
Toen ik mijn hotel verliet, begon de lucht enorm dicht te trekken. En net toen ik klaar was met eten, en richting bijeenkomst ging, hoorde ik het Duitse volkslied spelen, en begon het te regenen, onweren, en bliksemen.
Een giga noodweer. Ik weet niet wat Angela Merkel gezegd heeft, maar dat het zo’n noodweer losmaakte, belooft niet veel goeds.
Uiteindelijke liedje, niks meegekregen van de optredens.
Toen ik vanochtend de gordijnen op mijn kamer open deed, regende het nog volop. Ik dacht nog aan mijn uitspraak van gisteren, dat ik het zo getroffen heb met het weer.
Ik, met mijn grote mond ook altijd.
Tijdens mijn ontbijt heb ik nog even mijn facebook gegevens uitgewisseld, want de medewerkers van het hotel wilden graag mijn verslagen met foto’s zien. Op een of andere wijze waren ze onder de indruk van deze reis.
Ik heb maar meteen verteld, dat er mensen bij zijn die NOG verder trekken, tot zelfs in Wit-Rusland. Chapeau.
Vandaag ging de reis naar Brilon, een kleine 170 km. Toen het personeel van het hotel de garage opendeed, waar ik mijn scooter had staan, stopte het met regenen.
Echt ongelooflijk. “Hoe is dat mogelijk” liet ik me nog ontvallen, met als antwoord “Es gibt ein Gott”. Wie weet ??
Dus zonder regenkleding op pad, sterker nog, in een mum van tijd lieten zonnestralen zich zien.
Onderweg moest ik wel mijn route aanpassen, want ik kwam op een weg die nog compleet blank stond. Er ging een vrachtauto doorheen, en hier kon ik goed aan zien hoe diep het was.
Veel te diep voor mijn scooter.
Mijn eerste verrassende stop was in Schwalmstadt - Ziegenhain. Vakwerkhuizen, die een lust voor het oog zijn, maar ook een heus klein museum, met een leuk carillon aan de muur. Voor wie eens in de buurt komt, museum der Schwalm.
Leuk om te bezoeken.
Ziegenhain is ontstaan in de 11e eeuw, en kreeg al stadsrechten in 1275. Het heeft iets meer dan 4000 inwoners.
Mooi detail, ze hebben een gevangenis, en een zogenaamd “kornhaus”, een rusthuis voor oudere gevangenen.
Toen ik mijn foto’s maakte was ik al zo verbaasd over al het prikkeldraad en de tralies.
Verderop diende het volgende dorp zich alweer aan. Soms denk ik wel eens, dat als je de snelwegen mijd, Duitsland een compleet openlucht museum is. Voor wie de doorgaande weg even verlaat, is er zoveel moois en interessants te zien.
Zo kwam in Frankenberg. Hier had ik wel 100 foto’s kunnen maken. Wat is dit een leuk plaatsje.
Wel steile straatjes, dus lopen gaat niet echt gemakkelijk, en als je de scooter parkeert, let op dat hij niet van zijn standaard valt.
Frankenberg is ontstaan in 1233, toen de landgraaf van Thüringen hier een burcht en een stad stichtte. Wellicht hebben zich hier in de 5e eeuw al Franken gevestigd, maar zeker is dat de Frankenberg daarna tot de komst van de landgraaf, onbewoond is geweest.
Vele branden hebben de stad in de loop der eeuwen getroffen, maar de welvarendheid zorgde voor een prachtig herstel.
Dit is zeker te zien aan het raadhuis, met zijn 10 torens.
Binnen, op de begane grond van het raadhuis, is er altijd een weekmarkt, een traditie die al lang bestaat.
Na dit enerverende bezoek, ben ik nog even gaan kijken in Medebach. Dit is een hanzestad, en dus lid van het Hanzeverbond, een organisatie die indertijd belangrijk was voor het drijven van handel, omdat men overeenkomsten had gesloten op het gebied van documenten, rechtspraak, en naleving, cq afdwinging van afspraken.
Hoewel Duits van oorsprong, waren er ook steden in landen als Nederland, Belgie, Denemarken, Noorwegen en Zweden bij aangesloten.
Medebach verloor echter in de zijn waarde voor het Hanzeverbond, en degradeerde weer tot een agrarisch dorp. Niettenmin is in 2012 besloten om de naam Hanzestadt Medebach te gaan voeren.
Ik ben alweer aangekomen op mijn bestemming in het mooie Brilon.
Het weer is me goed gezind geweest.
Voor nu maar eens even bijkomen, onder het genot van een lekker biertje.
Nog twee hotelovernachtingen, en dan weer in mijn eigen bedje.
Tot morgen.