Zo eens in de zoveel tijd word een mens geconfronteerd met de werkelijkheid.
Zaken die zo vanzelfsprekend leken zijn dat ineens niet meer.
Er volgt een terechtwijzing. Soms is dat verbaal, soms schriftelijk. In mijn geval het laatste. Voorzien van een boete.
Wat was namelijk het geval?
Bij ons in Alphen vind de inzameling van huisvuil plaats dmv ondergrondse containers.
U kent ze wel. Met zo’n pasje en zo’n draaibak, waarna de vuilniszak met een doffe plof op de hoop valt.
Keurig netjes; niks op aan te merken. Stankvrij. Meldt automatisch als hij vol is.
Superlatieven schieten tekort…. als het tenminste werkt.
Ik woon met mijn vrouw in 1 van de drukste gedeelten van Alphen, waar bovendien ook nog steeds veel wordt gebouwd. Containers zijn te pas en te onpas onbereikbaar en buiten werking gesteld vanwege afsluitingen.
Mensen die van díe containers gebruik maken doen dat dan ineens van de onze, met als gevolg dat deze sneller vol is of geblokkeerd raakt.
Ik ben eigenlijk al 10 jaar gewend om zonder groene en bruine container te werken, zoals ik dat deed in mijn voormalige dorp.
Daar ging huishoudelijk afval in de groene en gft in de bruine (ja; ik weet het. Omgekeerd) en gooide ik het glas in de glasbak en het oud papier werd ingezameld op zaterdag door Geitenfokvereniging "Ons Genoegen", of de Fanfare of door wie er behoefte aan had.
Na onze verhuizing ben ik dit eigenlijk ongemerkt afgeleerd.
Alle afval verdween bij ons de afgelopen jaren in een grijze vuilniszak en dan, HUP!…. met een welgemikte worp in de grijze bovengrondse containers die er altijd stonden.
Scheiden? Ja dag!
Papier ging in een doos mee naar de zaak en verdween daar in de papierbak.
Tot zover mijn bijdrage aan ons milieu.
Echter sinds de invoering van de ondergrondse containers is er niet alleen een regime in werking getreden; ook de naleving wordt zeer strikt gecontroleerd.
De brigaede Toesicht ende Handhaeving loert als haviken op eventuele overtreders. De Bruine Struikrovers worden ze ook wel spottend genoemd.
Je moet tenslotte wat om je Melkertbaan in stand te houden. Vergeeft u mij het sarcasme.
Afijn. Gewoontedier als ik nu eenmaal geworden ben had ik in een kwade bui een vuilniszak, tot de nok toe gevuld met niet gescheiden afval, vóór de container gemieterd, omdat deze voor de derde keer die week geblokkeerd was.
Op het tonen van mijn nieuwe pasje hoorde ik wel “KLIK”, maar openen ho maar.
Dat werd mijn Waterloo.
Den schout en seyn schepenen hebben met chirurgische precisie de vuilniszak ondersteboven gehaald en wat kwam daar uit??!!
Nota bene de envelop waarin de nieuwe afvalpas had gezeten… oh ironie.
Deze afvalpas kostte me ook nog eens 13,50 eyro, waarmee de totale schadepost incl. boete uitkwam op het lieve sommetje van 128,50 eyro. Auw. Dat is toch weer een tourscherm of topkoffer.
Uiteraard heb ik bezwaar aangetekend en uiteraard ben ik een aantal dagen op sjouw geweest om bewijslast te verzamelen. En geloof me; die heb ik. Wettelijk gezien ben ik fout, maar moreel gezien ben ik zo onschuldig als een lammetje.
Neemt niet weg natuurlijk dat ik zo fout ben als maar zijn kan.... en ik wéét het!
Die hele boete en het gezeik eromheen hebben me echter wel aan het denken gezet.
Ik ben dientengevolge eens een aantal weken heel strikt ons afval gaan scheiden. Zowel van ons tuinhuis, waar wij ’s zomers resideren, als van thuis in het centrum.
En dan komt een mensch tot opzienbarende conclusies!
Had ik voor de boete soms wel 3 vuilniszakken vol om weg te mikken.
Na de boete is dat gereduceerd tot welgeteld 1 broodzak vol. En eigenlijk is die broodzak ook nog te recyclen, want hij is immers van plastic.
Mmmmhhh…. volgende keer gebruik ik een papieren zak, want die verteert... of wacht... papier is ook te recyclen.
Meer dan 90% van het huisvuil bestaat uit recycleerbare materialen!
Ik schrijf alsof ik het wiel zojuist heb uitgevonden, maar ik wist het werkelijk niet.
De techniek heeft niet stil gestaan. Ik kennelijk wel. En ik geef toe dat het een kleine moeite is.
Helpt het beboeten van recalcitrante burgers? Ik kan inmiddels volmondig “JA” antwoorden.