Zoals gezegd rijden we een stukje terug richting Haarlem maar dat halen we bij lange niet want net voorbij Bentveld slaan we rechtsaf en rijden dan richting het zuiden, effectief eigenlijk helemaal langs de Amsterdamse Waterleidingduinen. Nog nooit geweest maar ik heb gehoord dat het een heel mooi recreatiegebied is. Alleen dat "Amsterdamse" valt dan weer tegen
.
De wegen zijn hier mooi en rustig, bosrijk en gaan langs spectaculaire huizen die je soms tussen de bomen door even kunt zien. De mensen zijn hier erg gesteld op hun privacy...
Snel sluit dit weer aan op een doorgaande B-weg, ook absoluut aan de rustige kant en we kunnen lekker doorrijden.
En laten we wel wezen, de weg wordt alleen maar beter
Zonder dollen: iets later in het jaar staat deze hele omgeving natuurlijk helemaal vol met bollenvelden. Op dit moment is alles nog kaal, totdat ik tussen de bomen door in de verte een heel veld vol narcissen zie staan. De kleurenpracht valt echt op dus ik draai om, en draai de weg in die je net zag, een hobbelige soort boerenland- /bosweg met platen. De Heidenau's laten zich niet kennen als winterband met uitstekende grip dus zonder problemen ploegt de Jet zich over het heuvelige pad tot op een geschikt uitkijkpunt vanaf waar ik een mooie foto kan maken. Aan het einde staat ook een huis en alhoewel het lijkt alsof er niemand woont, meer dat het in aanbouw is, wil ik niemand storen en blijf ik daar dus ver vandaan.
Tijd om verder te gaan met het voorrijden dus ik draai om en rij terug. Onderweg staat er vlak naast het zo te zien veelgebruikte pad een schattig groepje bloemetjes helemaal verlaten, nog net niet overreden. Dus daar moet ik ook even voor stoppen om vast te leggen op de gevoelige plaat. Een bijtje is druk bezig de aanwezige nectar te verzamelen en negeert me verder volkomen. Status 'normaal' voor mij dus
Op dat moment komt er een auto met volle snelheid het pad opstuiven, ja dat pad, en komt gierend op zo'n 30 centimeter afstand van de Jet14 tot stilstand. Echt, het scheelde niets of hij had er bovenop gezeten. Een man springt assertief uit de auto en ik zeg hem gedag en vraag of ik mij wellicht op verboden terrein bevind. Duidelijk nog verhit zegt de man dat dit inderdaad privéterrein is en dat dat duidelijk staat aangegeven bij de ingang en dat het terrein met camera's wordt beveiligd. Hij is gebeld door de alarmcentrale dat ongenode gasten op zijn terrein zijn. Ik heb dat echter echt niet gezien, geen enkel bord noch camera's, en leg hem uit waarom ik het pad opgereden was en dacht dat het een soort bos- of landweg was. Eventueel kon ik hem ook mijn foto's laten zien als bewijs. Blijkbaar zag ik er niet té crimineel uit als ouwe grijze vent op een scooter met kind bij zich dus alhoewel nog duidelijk geïrriteerd lijkt hij mijn verklaring te accepteren en ik verontschuldig mij nogmaals. Bij vertrek zie ik inderdaad heel hoog in een boom bij de ingang een bord hangen dat ik totaal over het hoofd had gezien. Gelukkig liep dit goed af
Zo zie je maar wat voor soort onverwachte dingen je onderweg mee kunt maken. Het was in ieder geval niet saai
Dit zijn de zogenaamde "geestgronden", afgegraven oude duinen welk land nu gebruikt wordt voornamelijk voor het telen van bloemen en bloembollen. Dit kun je duidelijk zien in de hele omgeving en zoals gezegd is nu helaas alles nog kaal. Misschien moeten we, wanneer alles in bloei staat, ook een "Bollentocht" gaan doen... ?
Een andere onverwachte ontmoeting vindt dan plaats in het dorp De Zilk waar mijn oog plotseling valt op een vermelding van mijn achternaam op twee pilaren langs de weg. Dus vol in de remmen, omkeren en even gaan kijken, njetwaar
Dit blijkt het oude toegangshek te zijn van voormalige boerderij Wassenaar. Deze bestond al vóór 1726 maar is helaas in 1962 afgebrand, waarna op het terrein een woonwijk werd gebouwd en later de palen van het toegangshek met de ornamenten erop werden gerestaureerd. Ik wist niet dat dit hier was dus toch leuk om een stukje indirecte familiegeschiedenis te ontdekken
De paden weer op en de lanen weer in spoeden we ons verder richting Noordwijkerhout. Dit zijn nog steeds hetzelfde soort duinwegen met bossen en voornamelijk nu kale bloemenvelden. De voorbereidingen voor de bloemenpracht zijn echter al in volle gang. Het is heerlijk rijden op wegen als dit.
Er zijn, voor zover mij bekend, maar twee echt mooie doorgangen met een mooie, en voor gemotoriseerd verkeer berijdbare, duinwegen naar de kust en dat is Wassenaarse Slag en deze, Langevelderse Slag. Deze moeten we dus absoluut even aandoen, dat wil zeggen: de duinroute richting het strand even rijden, over de heuvels heen en er zitten ook een paar leuke bochtjes is. Niet zo hoog en bochtig als Wassenaar wellicht, maar wel heel erg mooi.
Als je hier nog nooit gewend bent, laat de foto's voor zichzelf spreken. En de ervaring is heel anders op twee dan op vier wielen, vandaar dat ook normaal gesproken zoveel motorrijders hier komen.
Dit is het eindpunt van de weg zelf. Rechts is een restaurantje, daarachter door het midden één of twee koffie- en ijstenten en daarachter ligt de doorgang richting het strand, heel dichtbij. Daar wilde ik eens oprijden, zo het strand op, en binnen drie meter stond ik tot aan mijn assen in het zand
En krijg dan een scooter van 160 kilo maar weer eens 'vlot'. Niet voor herhaling vatbaar
Dezelfde weg terug geeft toch weer een heel andere kijk op hetzelfde landschap, al was het alleen maar omdat de lichtval nu anders is én je ziet het eens vanaf de andere kant. Vanuit alle hoeken is het mooi, en ook wel uniek in de wereld, onze Hollandse duinen en stranden. Wegen als dit zijn eigenlijk altijd te kort en al snel weer zijn we terug bij het kruispunt met de doorgaande weg richting onze volgende bestemming...