Dag 11
Vandaag zou ik eigenlijk Florence hebben verlaten, om aan de terugreis naar huis te beginnen.
Zoals nu bekend is, ben ik al een paar dagen bezig aan mijn terugreis.
Met een omweggetje, ik probeer de leukste weggetjes te zoeken, zodat mijn vakantie niet compleet mislukt is.
Het weer is in ieder geval prima, het is vandaag alweer een dag waarbij het kwik tot over de 30 graden zal oplopen.
Gisteren ben ik even in Philippsburg gaan rondlopen.
Het is een plaats, die niet meteen op mijn lijstje zal staan van vakantiebestemmingen.
Aan de zijkant van het dorp ligt een heuse nucleaire kerncentrale. Glooing in the dark.
Nu is dit misschien wel in het oog springend, maar het ergste vond ik eigenlijk dat er veel straten waren, waar de huizen zo verpauperd zijn.
Terwijl andere huizen juist weer uitstekend zijn onderhouden.
Ik kwam ook een paar muurtekeningen tegen op de woningen.
Toen ik langs de katholieke kerk liep, viel mij op dat zelfs de heiligen schijnbaar niet meer met elkaar praten.
In ieder geval hadden deze twee elkaar de rug toegekeerd.
Ook kwam ik een gebouw tegen wat opvalt door zijn bouwstijl.
Gelukkig staan er dan vaak borden bij, waarop te lezen is, wat het voor een gebouw is, en wat de bijzonderheden zijn.
Omdat ik niet naar binnen kon, heb ik twee plaatjes gekopieerd van hoe het er binnen uit ziet.
Het betreft hier een in 1909 in Jugendstil gebouwde feesthal, die tot de mooiste van heel Duitsland gerekend mocht worden.
In de eerste wereldoorlog heeft de hal dienst gedaan als lazaret (oftewel veldhospitaal) voor soldaten die gewond waren geraakt in Frankrijk.
Heden ten dage is het een cultureel centrum, waar theateruitvoeringen, kleinkunst uitvoeringen en muziekuitvoeringen worden gehouden.
Nadat ik me nog even tegoed had gedaan aan een heerlijk Italiaans ijsje (ik doe alle moeite om het zo Italiaans mogelijk te maken) ben ik terug gegaan naar mijn hotel.
Vanochtend weer op tijd op, en een lekker ontbijtje gehad.
Al om kwart over 8 stapte ik op de scooter, om mijn reis voort te zetten richting Bernkastel-Kues.
Toen ik zo tussen alle maisvelden door reed, werd me wel duidelijk hoe groot de schade van alle droogte van de laatste maanden is.
Al het mais staat er verdord bij, en van maiskolven is nagenoeg geen sprake.
Natuurlijk is dit veevoer, maar als dat voer duurder wordt, zullen ook alle afgeleide producten voor ons wel duurder worden.
Vandaag had ik wel veel last van omleidingen, die soms best voor vervelende problemen zorgde.
Zo kon ik bij Germersheim niet over de B35 , omdat die een verbodsbord voor scooters had.
Een andere weg kon ik niet vinden, want ik moest namelijk de rijn oversteken.
Uiteindelijk ben ik dan ook maar via het fietspad gegaan, tegen het verkeer in, om aan de overkant te komen.
Toen ik bij Neustadt an der Weinstrasse kwam, was de ereboog al opgezet.
Vanaf dit punt ben ik via de B39 naar Winnweiler gereden.
Deze weg loopt door een prachtig dal, en is van heel veel bochten voorzien.
Daarom kom je zeker 10 keer onder de spoorlijn door, want het verkeer rijd OM de berg, en de trein gaat overal door een tunnel.
De weg komt dan door een dorpje met de toepassselijk naam "Frankenstein".
Hoewel het dorpje maar klein is, en niet veel te bieden heeft, zijn er wel twee burgruines die de moeite waard zijn.
De eerste is Burgruine Frankenstein die dateert van ongeveer 1100.
De tweede is de Burgruine Diemerstein, waarvan niet precies bekend is hoe oud deze is, maar vast staat dat de burcht van voor 1216 is.
Momenteel is men druk bezig met restauratie van bepaalde stukken.
Vanaf Fischbach volg ik de B48.
Helaas gaat het door een "Umleitung" helemaal fout.
Ik volg toch echt de borden, maar omdat het ook kermis was in een dorpje, en daar ook omleidingsborden stonden , heb ik twee routes door elkaar gehaald.
Na ruim 5 km zegt mijn navigatie-dame "keer om".
Overbodige informatie, als je naar de foto kijkt.
De weg loopt hardstikke dood, en ik zal dus weer terug moeten.
Uiteindelijk vind ik wel de juiste route, en dan blijkt dat de omleiding maar liefst 28 km bedraagt.
Vanaf Winnweiler mag ik de K4 volgen, een prachtige weg door het woud, alleen is het asfalt niet meer van de allerbeste kwaliteit.
Ruim 3 km lang worden scooter, nieren en schokbrekers op de proef gesteld.
Maar het is het waard, want wat is het prachtig hier in het woud.
Langzaam maar zeker kom ik dichter bij de eindbestemming van deze dag.
Het is echt ontzettend mooi hier in Duitsland.
Ik heb door bossen en wouden gereden, ben over bergplateau's gekomen, heb moeten klimmen, en mocht weer dalen.
De scooter houdt het nog steeds vol, al maakt hij wel meer herrie als hij de bergen op moet.
Onderweg heb ik geprobeerd om wat foto's te maken van de panorama's die ik heb gezien.
Mijn eerste poging om een hotel te krijgen mislukt. Alles is vol.
Ik wil niet in een grote of toeristische stad, en zoek dus op de doorgaande wegen in de dorpjes waar ik doorheen rijd.
Dus maar verder. Voor ik het weet ben ik bij Bernkastel-Kues.
Even buiten Bernkastel-Kues kom ik WEER in een omleiding terecht.
Dit keer pak ik brutaal het fietspad, en doe maar net of mijn neus bloedt.
Na de werkzaaamheden manouvreer ik dan weer gewoon de weg op, alsof het zo hoort.
In de verte zie ik nog een giga nieuwe brug , die de toegang zeker eenvoudiger zal maken.
Daarna laat ik Bernkastel achter me, en begin aan de zoveelste klim naar boven.
Toch telkens weer een percentage van om en nabij de 10 %, en ik red het iedere keer weer.
Op een rustig plekje stop ik even, en zoek op mijn telefoon naar een hotel in de omgeving.
Ik vind er een op 4,6 km afstand, en leg meteen de kamer vast.
Als ik 10 minuten later voor de deur sta, weet men nog niet eens dat ik geboekt heb.
Maar, geen probleem.
Ik krijg een mooie kamer, met balkon, en de rust is hier geweldig.
Ook het uitzicht mag er zijn..
Ik ga een biertje pakken.
Tot morgen