Dag 4
Mijn verblijf in het Selweiger hotel in Ulm, was niet slecht.
Alleen het matras was voor mij wat aan de zachte kant, maar ja, als je het wil hebben zoals thuis, moet je nooit op vakantie gaan.
Vanochtend was ik om half 7 wakker, en ik werd verblijd met een zonnetje. Er hingen dan wel grote witte wolken, maar toch, het zag er goed uit.
Dus snel douchen en aankleden, en naar de ontbijtzaal, waar een grote keus aan gerechten klaar stond.
Dat is voor mij een must om de dag goed te beginnen.
Daarna heb ik de spullen gepakt, afgerekend, en ben vertrokken.
Er stond een reis van maar 190 km op de planning, en ik moest voor 6 uur s'avonds ingecheckt hebben.
De zonnestralen verwarmden mijn hele lichaam, en dat kwam zeker ook mijn humeur ten goede.
Al zingend begon ik aan deze reis.
Natuurlijk stopte ik regelmatig om even rond te kijken, en een fotootje te maken.
Vandaag ook geen moeizame verkeerslichten, ik ben dwars door Ulm gegaan, zonder een centje pijn.
De route liep richting Memmingen, Ottobeuren, Oberganzburg en Marktoberdorf verder naar Grainau.
En ook vandaag natuurlijk veel klimmen en dalen.
Wat is Duitsland toch een weids, en prachtig land. Zeker met dit aangename weer, is het dubbel genieten.
De weg die ik volgde liep dwars door de dorpen heen, die vroeger gebouwd waren met een lintbebouwing.
Dat wil zeggen, je bouwde de huizen aan de doorgaande weg. Later werden er meerdere straten bijgebouwd, omdat er al snel meer behoefte aan woningen kwam.
Rond de klok van half 12 begon de lucht toch wel weer wat dicht te trekken.
Dus heb ik maar besloten om niet uitgebreid koffie te gaan drinken, maar ben ik bij de plaatselijke supermarkt een
fles verse jus 'd orange gaa kopen, en een paar bananen.
Die wilde ik dan ergens op een rustig plekje verorberen.
Maar toen ik de supermarkt uit kwam lopen, kwamen de eerste druppels alweer uit de hemel vallen.
Nu smelt ik niet van een beetje water, dus in eerste instantie ben ik gewoon verder gereden.
Een paar kilometer verderop ben ik wel gestopt, bij een bushokje, en heb het even aangekeken.
Het zette niet echt door, dus, zonder regenpak aan, maar weer verder gereden.
Het begon er zelfs op te lijken dat ik de regen wel voor zou blijven.
Het zonnetje was weer even zichtbaar, en het zag er weer mooi uit.
Maar helaas, dit was van korte duur.
Met nog maar een kilometer of 60 voor de boeg, begon het opnieuw te regenen.
Dus, tijd voor mijn regenkleding. Ik ben weer naar een bushokje gereden, en heb daar mezelf omgekleed.
Lang leve de bushokjes..
Ik had de regen ook even af kunnen wachten, maar het zag er behoorlijk dreigend uit, in de richting die ik moest gaan.
Want voor mij doemde de echte bergen al op, de Alpen. Grootse bergen, voor een deel geheuld in de wolken.
Met regenoverall aan, ben ik weer verder op pad gegaan.
En gelukkig, ik heb maar weinig regen gehad, het is allemaal meegevallen.
Een klein probleempje had ik op de route over wegnr 23 in Duitsland.
Er waren een paar stukken waar de weg aangemerkt wordt als autoweg, om vervolgens een paar kilometer verderop weer gewone doorgaande weg te worden. Maar op deze plaatsen kon ik nu heel eenvoudig via de omliggende dorpen weer op de juiste route komen.
Vandaag was dus gewoon een ouderwetse dag, vol met adembenemende vergezichten, goede wegen, en lekker weer.
Tegen het einde van mijn tripje kwam ik nog over het riviertje de Lech.
Het zag er niet erg imposant uit, maar het schijnt toch een belangrijke rivier te zijn voor de electricteitsvoorziening van Duitsland.
Er staan namelijk diverse stuwdammen in, met bijbehorende stuwmeren.
De Lech is een zijriviertje van de Donau, en stroomt zowel door Duitsland, maar ook door Oostenrijk.
Dit is ook het riviertje wat door de beroemde wintersportplaats Lech am Arlberg stroomt.
Ook de brug heeft al een hele geschiedenis meegemaakt.
Al in 1316 was er de eerste brug.
Later is deze verschillende keren vervangen, is er een tijdje tol geheven, is de brug in de oorlog opgeblazen, kortom, een kleine brug met een grote geschiedenis.
En ook Sint Johannes, schutspatroon van de rivieren en bruggen, heeft al deze ellende niet kunnen voorkomen.
Soms lijken die heiligen net echte mensen geweest..
Een stukje voor Garmisch Partenkirchen, kwam ik door het plaatsje Oberammergau.
Vol met toeristen en druk met verkeer.
Iedereen wilde de mooie schilderingen op de woningen bekijken.
Na een laatste flinke afdaling ben ik in Farchant terecht gekomen, een kleine 6 km van mijn bestemming.
De zon was volledig terug, en mijn reis voor vandaag liep op zijn einde.
Ik ben aangekomen in mijn hotel, aan de voet van de Zugspitze, een berg van 2962 mtr hoog
Tijd voor een lekker hapje en een drankje, en me mentaal voorbereiden op de reis van morgen.
Tot morgen