Vandaag werd ik om 7.15 wakker door de eerste zonnestralen die door het raam naar binnen vielen. En oh wat doet een hotelovernachting een mens goed zeg na 6 nachten gekampeerd, of zoals sommigen zeggen "gekrampeerd" te hebben. Het hotel bood een ontbijtbuffet aan waar ik maar al te graag gebruik van heb gemaakt. En hoewel het simpel was was het erg lekker. Toen ik om een kop koffie vroeg werd er gevraagd "Grande?" waar ik meteen ja op antwoorde. Ik verwachte gewoon een grote kop koffie, maar niets was minder waar, ik kreeg gewoon een hele pot koffie op tafel. En ik heb die hele pot gretig op gedronken!
Nog een voordeel van een hotel, je hoeft geen tent af te breken en allemaal dingen in te pakken. Dus nadat ik heerlijk rustig ontbeten had heb ik me nog even gewast en rustig alles op de scooter geladen. En om 9 uur kon ik weer op pad. Met een prachtige route in het vooruitzicht.
De route begon met de SS36, en net buiten het dorp stuitte ik meteen op wegwerkzaamheden. Maar waarom ze de weg opnieuw aan het asfalteren waren snap ik niet helemaal, zo slecht was het wegdek nog niet. Maar na een paar minuutjes kon ik mijn weg gelukkig weer vervolgen. Als je dan op een helling van (denk ik) 8% stil moet staan voor een langere periode mis je toch vrij snel een handrem op zo'n scooter .
Na de SS36 verlaten te hebben nam ik koers in naar het Como meer. En dat heb ik maar mooi gezien. Al is het bekende gedeelte van het meer de zuidkant bij het plaatsje Como en heb ik nu helemaal aan de noordkant gestaan. Maaarrrrr, dat maakt niet uit natuurlijk. Gezien is gezien. Aangezien ik al eventjes aan het rijden was besloot ik om maar eens op zoek te gaan naar een supermarkt. Maar dat was lang nog niet zo gemakkelijk. Sommige supermarkten die in mijn garmin stonden waren er gewoonweg niet, en bij andere stuurde hij me denk ik naar het verkeerde adres. Toen ik eenmal in een klein stadje was aangekomen heb ik de telefoon maar eventjes in de hand genomen om met google maps de laatste kilometer te navigeren.
Dus ik loop vol vertrouwen naar de bakkersafdeling en op het moment dat ik ga vragen om een baguette die ik zie liggen bedenk ik me "noemen ze dat eigenlijk in het Italiaans ook een baguette?" Ik weet niet precies wat ik toen gezegd heb, maar met het mooiste Italiaanse accent wat ik kon bedenken heb ik iets gezegd in de trent van "Baaaguetta" En aan de blik van de dame achter de balie begreep ik dat dat niet juist was. Maar gelukkig draaide ze zich half om om te wijzen naar? Juist, een stokbrood, dus het is toch gelukt! Yess! Snel 65 eurocent afgerekend en weer naar buiten.
En eventjes later kwam ik op mijn route het bord Passo San Marco tegen. Dus ik denk nog, "heh, staat er vandaag ook een pas op het programma?". Wat ik thuis niet wist toen ik de route plande over de mooie bochtige weggetjes was dat die mooie bochtige weggetjes dus deel uitmaakte van de pas. En als snel schoten de hoogte meters weer omhoog. Op ongeveer 1000 meter heb ik de zojuist gekochte baaaguetta genuttigd en we konden weer door. En terwijl ik de meter naar de 1500 zag kruipen, en de bomen schaarser zag worden, en de wolken wel heel dichtbij kwamen besefte ik me. Dit is misschien dan wel niet een Hochalpenstrasse, maar hoog gaat hij zeker zijn. En hoog was hij, 1992 meter maar liefst.
Maar deze pas heeft Claire helaas de das om gedaan. Ongeveer 100 meter (in afstand dan, gelukkig niet in hoogte) viel de motor opeens uit. En toen ze op de top niet wou starten maar na een half uur rondgeken te hebben weer wel zij een stemmetje in mijn achterhoofd al "het zal toch geen warmloper zijn he". Maar na een paar minuten dalen werd deze gedachte bevestigd, ondanks dat ik bergafwaarts ging liepen de toeren toch weer terug en viel de motor weer uit. Shit, dus toch. Maar ach, ik had een lange afdaling voor de boeg dus die zorg was voor beneden aan de voet aan de berg.
De afdaling zelf ging erg goed, motor uit en in de vrijloop. Alleen sommige haarspeldbochten voelden wat raar aan aangezien je daar normaal met gas erop uitrijd om je scooter weer overeind te helpen. Maar toen kwam de eerste tunnel in zicht, met daarbij een bord 1600meter. En ik was zeer zeker niet van plan om door dit soort tunnels zonder verlichting aan te gaan rijden. Want ja, Claire is nog van voor de tijd dat verlichting op motoren ten alle tijde moest branden, dus mijn licht word gevoed vanaf de dyamo. En brand dus niet als de motor niet draait. Dus was heb ik gedaan? Ik heb de stelschroef van de achterrem, langleve de trommelrem in dit geval, helemaal uitgedraaid zodat ik de remhevel kon intrekken zonder dat ik zou remmen om een achterlicht te hebben. En ik heb mijn telefoon in de hand genomen met de zaklamp aan als koplamp. Tja, je moet wat in noodsituaties. En in het dal kwam ik voor een dilemma te staan. Ga ik proberen de nog 90 kilometer te rijden naar de vanochten besproken camping, of ga ik naar het centrum van Bergamo rijden wat op 20 kilometer lag. En na kort nadenken was de keus snel gemaakt. 90 kilometer had ik zeker weten niet meer gehaald en in de stad is eten, zijn er hotels en autoverhuurbedrijven mocht het zover komen.
Intussen was de motor zo ver afgekoeld dat ik met een heel klein beetje gas en heel weinig toeren te maken vooruit kon komen. Want ja, 20 kilomter duwen is een heel eind. En mogelijkerwijs waren dit mijn langzaamste 20 kilometers ooit! Door de snelheid uiteraard maar ook doordat ik eens in de zoveeltijd de motor even uitzette om het een paar minuten te laten afkoelen. En zo ben ik doorgereden tot waar ik nu ben. Het B&B hotel in Bergamo. Daarnet ben ik even een stukje gaan lopen om eerst langs de plaatselijke universiteit en luchtmacht onderzoekscentrum te komen en toen bij een biologische pizzeria lekker gegeten te hebben.
En hoe nu verder vragen jullie je waarschijnlijk af. Nou Claire zal deze reis geen meter meer rijden heb ik besloten. Overmorgen komt mijn vader deze kant op met een motortrailer om op vrijdag samen met mij weer terug naar Nederland te rijden. En de komende twee dagen zal ik Bergamo gaan bekijken en een auto huren om de omgeving toch nog even te kunnen bekijken en om mijn doel om in een van deze bergmeren gezwommen te hebben waar te gaan maken.
"En waarom laat je haar dan niet lokaal repareren"
Voornamelijk vanwege de tijd en kosten die het met zich mee brengt. Eerst zou ik een monteur moeten vinden die aan haar zou willen en kunnen sleutelen. Een progrose opmaken van wat er allemaal vervangen moet worden en dan moeten de onderdelen besteld worden. Ik verwacht niet dat die in de buurt zullen zijn aangzien het kleine aantal 50cc scooters wat hier rondrijden of 4takt zijn, of op basis van het minarelli blok. Dus stel de onderdelen moeten uit Nederland komen gaat daar zomaar 3 dagen overheen. En naast de kosten die dat allemaal met zich meebrengt zal ik ook al die nachten in hotels moeten slapen. En dat is ook niet zo heel erg goedkoop. Dus vandaar mijn besluit.
Voor nu ben ik wel heel blij dat ik in een hotel zit want het is zojuist met recht gaan stormen. De regen komt met bakken tegelijk uit de hemel en het onweer klinkt alsof er een stuk vuurwerk naast je hoofd afgaat. Dat was dus niet leuk geweest in de tent.
En nu wens ik jullie allemaal een heel fijne avond en wil ik iedereen die lieve en geruststellende berichten gestuurd hebben bedanken. En met name mijn familie die in Nederland vanaf het eerste bericht direct naar oplossingen is gaan zoeken.
Uiteindelijk is de dagafstand 151km. Waarvan 100 dus onder eigen kracht en totaalafstand geindigd op 1393km.