Eind van de ochtend vertrok ik met zonneschijn vanuit Leiden richting Aalsmeer. Ik was nog geen 5 kilometer van huis of mijn zonnebril begon al te beslaan en nog vóór ik in Roelofarendsveen was, zat ik al in dichte mist. Helaas, geen tijd om te stoppen want de klant wachtte. Rond 4 uur was ik daar weer klaar en ving de terugreis aan. En toen kon ik het toch niet laten...
Een camera is nooit in staat om alle schakeringen van kleuren en gradaties vast te leggen die jouw oog wel ziet. En ik heb geen professionele camera meer, slechts de 16MP van mijn mobiel. Toch probeer ik dan de juiste hoek te vinden om het verhaal te vertellen dat ik wil. Ik maak dan ook niet één foto maar wel een stuk of vijftien uit net iets verschillende hoeken en standpunten. Dus daarna is het altijd een hele klus van vergelijken, uitzoeken en sorteren. Een halve millimeter kan het verschil maken tussen een goede en een slechte foto. En nee, ik doe niet aan Photoshop. Elke foto is "puur" zoals die gemaakt is, zonder effecten of bijsnijden.
Rijdend langs de Westeinderplassen waren er veel plekjes waar mooie foto's mogelijk waren. Maar het was erg hitsig, eh, mistig dus je gaat niet zomaar overal stoppen. Met minder dan 100 meter zicht zit een ander zo bovenop je als je langs de weg stilstaat. Deze hierboven heb ik uiteindelijk genomen nabij Burgerveen.
Het is winter maar het vriest nog net niet, het is ongeveer 2 graden. Nu ken ik een heel afgelegen weggetje ergens, een dijkje langs de Koppoel en Kleipoel meertjes bij Rijpwetering, met vele mooie molentjes op die dijk. En wat is er nou Hollandser dan dat? Het is een doodlopend weggetje maar ik vroeg me af hoe dat er in dichte mist uit zou zien.... nou, zo dus.
De molen staart over het mistige meer maar ziet niets... en wordt zelf ook niet gezien. Stille getuigen in het landschap...
Links richting de poel zelf, nog zo'n tafereeltje dat je niet kunt laten schieten... of juist wel "schiet" dus als je er toch bent. De waterhoentjes op het spiegelgladde meer bij windstilte.... en let op de kat rechts die op hen zit te loeren.
Verweerde betonnen palen die de weg scheiden van het weiland dat ernaast ligt. De boerderijtjes in de mist, omgeven door bomen, lijken eilanden in een zee van groen en grijs. Onbereikbaar en geïsoleerd.
Schoonheid kan overal gevonden worden, in de kleinste details die men zo vaak over het hoofd ziet, en ook onder alle weersomstandigheden. De korstmossen "bloeien" en gedijen prima in dit soort weer.
Dezelfde betonnen palen die doen herinneren aan andere tijden. Zij zijn grijs, het weer is grijs, het landschap is grijs, en ook mijn scoot is grijs. Met recht 50cc Shades of Grey. Door de gaten in de palen zit geen draad of afrastering. Het zijn net ogen die leeg het landschap aanschouwen...
De polder loopt hier redelijk steil naar links omlaag. Het ligt dus niet aan de foto dat alles lijkt "schuin" te staan. Dat is echt zo.
Knotwilgen of treurwilgen, wat zijn het eigenlijk. De laatste benaming zou het beste passen bij zowel het landschap als het weer. En ook hier hebben diverse mossoorten de kans gezien om eens een flinke party te organiseren. Het lijkt de STN wel.
Zowel de voorgaande als deze foto zijn gemaakt op een afgesloten en afgelegen weggetje bij Oud Ade, de Nieuweweg. Normaal gesproken kan je vanaf hier altijd de stad Leiden zien liggen en Leiderdorp maar vandaag... niets dan een deken van grijsheid en muis- en muisstil. Zelfs geen fietsers. Hier ben ik zo'n 80 meter teruggelopen en je kan nog nét mijn Daytime Running Lights zien, als twee lichtgevende ogen die opdoemen uit het niets. Het voelt alsof de natuur je bespiedt, afwachtend. Er zijn geen tekenen van menselijke activiteit te bespeuren. Het is helemaal stil.
Een iets ander perspectief. De wereld lijkt niet meer te bestaan. Behalve de weg is er geen teken van menselijke beschaving. En die weg zelf lijkt eindeloos en verdwijnt in het grauwe niets.
Grijs, grijs, grijs. De lichten zijn wel aan maar er is niemand om die te zien. Bovendien reiken ze vandaag niet zo ver. De boodschap wordt zowel niet gezien als komt niet door. Zowel vooruit als achteruit zit je op die eindeloze weg. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je van alles en iedereen verlaten bent, alleen op de wereld. De cocon van licht waar je toch in zit, is toch nog de zon die ondanks de dichtheid van de mist enig licht op de realiteit doet schijnen. Het is een bel waar alleen jij je in bevindt. De rest van de wereld bestaat niet. Was het nacht geweest, dan was het gevoel van verlorenheid compleet geweest. Mijn geliefde scoot is mijn enige gezelschap. En ik ben blij dat zij bij mij is.
De druppels vormen zich op de takken. Zijn het tranen van verdriet, is daarom alles zo grijs, of zijn het tranen van vreugde voor de naderende lente ? Alleen de boom weet het maar die is niet in een bui voor een filosofisch gesprek en houdt wijselijk zijn mond. Het is tenslotte al moeilijk genoeg allemaal.
En toen... waren mijn vingers bevroren door het steeds weer stoppen, afstappen, handschoenen uit en foto's maken. Ik zag er geen gat meer in en ben toen maar naar huis gegaan.
.
