Dank je @Ronin84, zo had ik het eigenlijk niet gezien, dat dit een vorm van een avontuur is, op de scooter, al is het maar een kleintje natuurlijk. Een nieuw inzicht verworven
Zoals gezegd is / was dit niet de eerste keer, het is een paar keer eerder voorgekomen (tripjes als dit, niet de confrontatie; ik moet zeggen dat zowat alle lokaties waar ik met mijn vader opduik, heel veel geduld en begrip hebben voor mensen in zijn situatie, echt waar, maar elke keer is bijzonder. Behalve koffie en bitterballen. Die bestelt hij altijd. Dat blijft hetzelfde .
Nu moet ik zeggen dat we intussen ook heel goede thuiszorg hebben. Heel anders dan in het begin, maar die strijd lijkt een beetje voorbij en nu gaat het best wel goed. Ere wie ere toekomt. Ik sta er dus niet helemaal alleen voor maar hoe dan ook word je vanzelf gedwongen een soort van mantelzorger te worden. Die mensen doen hun best maar kunnen tenslotte ook niet alles. Dat moet je kunnen, met werk en familie. Maar inderdaad, zoals jij zegt, dat moet je ook willen.
Fysiek is het niet zo zwaar, emotioneel en psychologisch vaak wel. De knop in je hoofd moet om dat, hoe rot het ook vaak uit hun strot komt jouw kant op, ze kunnen er weinig aan doen. En mensen die volgens de wet nog wilsbekwaam zijn, kan en mag je nergens toe dwingen. Je mag zonder volmacht bij wijze van spreken niet eens een loodgieter voor hen bellen. En als ze dan niet willen meewerken, dan levert dat dubbele frustratie en vaak ook ruzie op.
Geduld is een schone zaak. Een eigenschap en kwaliteit die heel veel mensen vandaag de dag, vooral de jongere en nog onbezorgde generatie, niet (meer) hebben. En in geval van dementie is dat juist wat nodig is. Veel respect dus voor iedereen in de zorg die hier regelmatig mee te maken heeft, dit soort mensen kunnen vaak onuitstaanbaar zijn en het bloed onder je nagels vandaan halen. Het zijn niet altijd lieve oude vrouwtjes die verdwaasd en verdwaald ergens rondlopen en niet meer weten waar en wie ze zijn. Integendeel. Het animalistische komt weer naar boven vaak, assertief, heel gericht op primaire behoeften en net zoals sommige primaten slingeren ze allerlei soorten poep, zowel verbaal als soms echt, naar je hoofd. Daar moet je mee om kunnen gaan.
Vanuit mijn beroep, de IT, heb ik zowel met machines als mensen een engelengeduld leren ontwikkelen. Dat heb je echt wel nodig. En daarnaast, zoals gezegd, al hebben mijn vader en ik zeer weinig gemeen en vroeger (maar ook nu nog soms, al bedek ik het meestal maar met de mantel der liefde) vaker conflicten: het blijft toch mijn vader. Wat dat betreft heb ik dan een, volgens sommige mensen misplaatst, eergevoel om voor hem te zorgen voor zover ik kan. Hij deed dat vroeger voor mij als klein kind. Dan is het, denk ik, nu mijn beurt...