DAG 17:
Hallo allemaal! Laat ik er maar niet omheen gaan draaien. Gisteren was geen leuke dag. Rond 08:30 uur werd ik wakker door onweersklappen. Een paar minuten later begon het flink te regenen. Ik lag nog in de tent en besloot daarom maar om mij nog een keer om te draaien. Na een uur regende het nog steeds onverminderd hard. Met veel tegenzin trok ik mijn kleding aan en kroop ik uit het kleine tentje naar buiten.
Ik rende naar de receptie. Hier heb ik betaald voor de overnachting en heb ik tevens mijn bestelde ontbijt opgehaald. Een prima ontbijt! Een sapje met een aantal verschillende broodjes en beleg boor nog geen 5 euro. Deze heb ik voor de ingang van het toiletgebouw opgegeten. Toen ik terug bij de tent aankwam was ik helemaal doorweekt. Ik stopte mijn telefoon in een plastic zakje en trok mijn regenpak aan. Vervolgens heb ik al mijn natte spullen in de stromende regen op de scooter geladen. Rond 10:30 uur startte ik de Symphony ST en reed ik het kampeerterrein af.
De kilometers kropen voorbij. Noodgedwongen moest ik mijn mobiel in mijn zak houden omdat hij anders nat werd door de regen. Hierdoor werkte de navigatie enkel op stem en ben ik wel 100 keer verkeerd gereden. Na 30 kilometer gereden te hebben kwam ik aan bij de eerste wegafzetting van de dag. Hierdoor kon ik eerst 20 kilometer terug naar het zuiden rijden alvorens ik een andere weg in kon slaan. Dit heeft mij een uur gekost. Balen!
De uren kropen voorbij en het was inmiddels nog harder gaan regenen. Na 100 km gereden te hebben had ik het ijskoud en stopte bij een bushalte hokje. Daar parkeerde ik de Symphony binnen. Ik warmde mijn handen even aan de warme einddemper van de uitlaat en ging vervolgens verslagen op het bankje zitten. Ondertussen was echt alles doorweekt. Al mijn kleding, mijn slaapzak en kussen, de tent. Ik bekeek de Buienradar en zag dat ik gedurende mijn rit nog met tal rode plukken mee zou rijden. Ook had ik geen eten meer omdat de supermarkten afgelopen zondag dicht waren.
Een tijdje heb ik gedachteloos op dat bankje voor mij uitgestaard. Toen pakte ik mijn mobiel en opende ik Google Maps. Ik tikte het thuisadres in en koos voor de meest directe route. Er verscheen 320 kilometer op het scherm. Inmiddels was het 13:00 uur. Ik had het ondertussen helemaal gehad en besloot daarom in een stuk door naar huis te rijden. Ik herpakte mijzelf en stapte weer op de Symphony ST om mijn lange weg te vervolgen.
Op een bepaald moment bereik je een punt dat het je allemaal niets meer kan schelen. Ook ik bereikte dit punt. Ik zette de automatische piloot aan en reed. 10-tallen kilometers achter elkaar. In de stromende regen. Ik geloof dat ik op een moment wel 4 uur aan een stuk door gereden heb zonder ook maar te stoppen. Ik was zo gefocust op het naar huis gaan. De grens van land nummer 8 volgde! België was bereikt. Hier ben ik met een noodgang doorheen gereden.
Na een paar uur, en nog 3 vervelende omleidingen, volgde eindelijk de Nederlandse grens! Ik was even vergeten hoe waardeloos het in Nederland geregeld is voor brommers. Na 3000 kilometer relaxed op de normale weg gereden te hebben werd ik direct van de weg af een of ander smal stoepje vol hobbels en gaten op geleid. Na nog geen 300 meter kwam ik alweer vast te zitten met een weg waar ik niet doorheen mocht en kon het zoeken beginnen. Ik reed verder en klapte per ongeluk door een gigantisch gat in het fietspad. De voorste schokbrekers van de ST knalden met een enorme klap op het uiterste van hun veerweg. Gelukkig heeft dit geen schade opgeleverd. Ik vloekte. Na nog geen kilometer in Nederland gereden te hebben was ik er alweer helemaal klaar mee.
Inmiddels had ik best wel trek gekregen. Ik zag de M van McDonalds, parkeerde de Symphony ST en bestelde een groot menu. Heerlijk! Na hier even gezeten te hebben om enigszins op te drogen zag ik de volgende rode stip op de Buienradar aankomen en vertrok ik snel weer. Toen ik in Nijmegen aankwam zag de lucht zwart. Ik reed door en zag opeens een wit gordijn mijn kant op komen. Wham! Van het ene op het andere moment reed ik in een stortbui. Het zicht was direct teruggedrongen naar 5 meter. Binnen 5 minuten stonden alle straten blank. Ik reed door gigantische plassen die boven mijn voetenplankje uitkwamen. Het water schoot alle kanten op en ik had enorm last van aquaplanning. De scooter glibberde alle kanten op. Ik besloot dat het onverantwoord was om nu door te rijden en stopte bij de ingang van het Radboud ziekenhuis om te schuilen. Ik vroeg mij af wat er nog meer zou komen om mij ervan te weerhouden om thuis te komen. Het was bijna komisch hoeveel pech ik vandaag had. Nadat de ergste regen en onweer voorbij waren startte ik de ST en reed ik verder.
Na 20 kilometer was het eindelijk, op wat gemiezer na, gestopt met regenen en de navigatie gaf nog 85 kilometer tot thuis aan toen ik merkte dat de ST heel slecht begon te trekken. Hij kwam langzaam op gang en de topsnelheid lag lager. Ook vond ik hem wat zoekerig rijden. Wat nu weer! Ik stopte om eens te kijken of ik wat kon vinden en ja hoor! Een lekke achterband. Ik zal eerlijk zijn, toen heb ik wel even hardop flink gescholden. Na 3000 kilometer is de achterband op 85 kilometer van huis lek gegaan. Hoe kan deze dag ooit nog slechter verlopen.
Met de ST aan de hand liep ik naar een afdakje. Daar heb ik de scooter op de bok gezet. Ik had zelf een propsetje bij me die nu goed van pas zou komen. Na 10 minuten zonder succes naar het lek gezocht te hebben gaf ik het op. Toen herinnerde ik mij dat ik 1 jaar lang gratis ANWB wegenwacht service bij de scooter krijg! Na het nummer ingevoerd te hebben kreeg ik een dame aan de lijn. Ik legde haar uit dat ik met een lekke band langs de weg stond en gaf mijn locatie door.
Zeer snel (20 minuten later) kwam er een ANWB auto aanrijden! Deze beste man pompte de band op en spoot hem vervolgens in met zeepsop. Hierdoor konden we, door de belletjes, vrij snel achterhalen waar het lek zat. 5 minuten later was de band geplakt. Na nog wat met de man gepraat te hebben over mijn reis vond hij mij erg dapper. Na een foto gemaakt te hebben kon ik mijn weg eindelijk weer vervolgen! ANWB-meneer, bedankt!
De laatste 80 kilometers verliepen relaxed. Inmiddels was het donker geworden. Met groot licht aan reed ik over de onverlichte donkere wegen van de Veluwe en even later de Polder. Ik parkeerde de scooter rond 22:30 uur op de oprit. Ik zette het motortje uit en zuchtte. Bemoedigend gaf ik de scooter een aantal klopjes op het dashboard.
Echt ongelofelijk hoe deze scooter de afgelopen weken op mijn reis gepresteerd heeft. Na alles wat ik tegen gekomen ben snort het kleine motortje nog steeds vol leven. Temperaturen van 40 graden, extreme regenval, hagel van 2,5 centimeter, de allerhoogste bergpassen van de Alpen met de meest steile beklimmingen en diepe dalen, slechte wegen vol gaten en hobbels, het maakt niet uit. Letterlijk alles waar ik deze scooter tijdens deze ongekend grote reis mee geconfronteerd heb heeft hij zonder problemen ondergaan. Telkens start hij weer met een druk op de knop. Klaar voor een nieuw avontuur. Petje af voor SYM! De Symphony ST zal voor mij altijd de ultieme 50cc tour scooter blijven en tijdens deze reis heeft dat keihard bewezen.
Ook ik als persoon heb van deze reis ontzettend veel geleerd. Veel nieuwe ervaringen, personen en kennis. Dit was voor mij de eerste keer dat ik compleet van mijzelf afhankelijk was. In het begin vond ik dit spannend en voelde ik mij soms wat eenzaam. Later begon ik steeds meer te genieten van de reis en de mooie plekken waar ik met mijn scooter langs kwam. Veel mensen zeggen dat het reizen met je tweewieler verslavend werkt. Dit heb ik ook zeker zo ervaren. Het lijkt mij heerlijk om dit vaker te doen. Natuurlijk heeft een reis pieken en dalen. Maar van dit soort gebeurtenissen bouw je kennis op die je bij volgende reizen weer kan gebruiken.
Ik ben nog jong en heb nog veel jaren te gaan. Deze vakantie heeft mij doen realiseren dat je niet veel nodig hebt om veel van de wereld te kunnen zien. Het waren 18 ontzettend gave dagen. Een voor mij een ongekend grote rit. Een rit waar ik voor de rest van mijn leven met een glimlach op terug zal kijken. Niet iedereen kan zeggen dat hij of zij met een 50cc scooter door 8 Europese landen is gereden. En wellicht dat dit aantal zelfs nog uitgebreid gaat worden in de toekomst!
Iedereen bedankt voor de leuke berichten en de betrokkenheid!
Groeten Dennis!