Tip : voor mensen die de voorkeur geven aan kort, krachtig en beknopt, en die dus niet van echte reisverhalen houden, lees dit verslag niet. Tenzij je last hebt van slapeloosheid
. Misschien helpt dit dan.Het is nog een beetje donker wanneer ik na een summier afscheid van vechtgenote en kind de motor start en mijn Grand Dink langzaam vanaf haar vertrouwde parkeerplaats op laat trekken. Die duisternis wordt tevens veroorzaakt door het weer : een beetje guur, zwaar bewolkt en er zit motregen in de lucht. Eerst even langs mijn moeder, voor een bakkie koffie. Dat heb ik haar beloofd.
Moet ik dit nu wel doen ? Kan dit eigenlijk wel met een scooter ? De angst zit in mijn donder. Dit is mijn eerste trip op de scooter helemaal naar het buitenland. Oh, het buitenland zelf doet mij helemaal niets : ik ben zo’n beetje overal geweest in Europa, Noord- en Zuid Amerika maar altijd met de auto, per bus, vliegtuig of trein, maar niet helemaal zielsalleen op twee wielen. Altijd is er de gedachte als je op reis gaat : wat nu als er iets mis gaat ? Wat dan ? Maar nu is die angst groter want als ik onderweg stil kom te staan, hoe kom ik dan weer thuis, voornamelijk samen met de scooter ? ANWB voor de bromfiets bestaat (nog) niet en ik ken weinig mensen met een aanhanger, laat staan eentje die naar Duitsland wil rijden om mij op te halen. Maar goed, de teerling is geworpen en na een moederlijk afscheid na de koffie (je weet hoe moeders zijn…) rij ik toch echt langzaam maar zeker weg uit mijn thuisdorp, het grote onbekende tegemoet.
Waarom doe ik dit eigenlijk…. Tja…
Mijn nieuwe Grand Dink S is nog geen vier maanden oud. Na het fiasco van de Bet & Win waar al drie keer een nieuwe waterkoeling in was gegaan, zonder garantie en steeds tegen volledige betaling van de reparatie en onderdelen, was het tijd voor wat anders… Daar was ook al drie keer een nieuwe klok in gegaan en hoeveel kilometers ik ermee gereden heb, weet ik dus niet zeker maar het zal rond de 60.000 zijn geweest. Voor rijden ben ik niet bang, ook niet voor ver weg : voor mijn werk als IT-er ben ik de hele dag onderweg van en naar klanten, elke dag, en alles binnen de driehoek Amsterdam – Utrecht – Rotterdam is mij wel min of meer bekend. Ook heb ik al een paar ritjes naar Almere gemaakt op klantenbezoek. En dat was héél ver in die tijd ! Mensen verklaarden me voor gek ! Maar zover naar het buitenland…. Dat is me nogal wat en ik knijp ‘m wel.
De Bet & Win is dus kapot en dat gaat me enorm aan het hart. Zij en ik hebben al heel wat meegemaakt samen en het doet me echt verdriet om afscheid te moeten nemen maar elke week sta ik wel stil met een oververhitte motor en dat gaat gewoon niet langer zo. Vanwege mijn werk en het aantal kilometers dat ik daarvoor rij, gemiddeld zo’n 1000 in de maand, heb ik een grote, stevige en comfortabele scooter nodig. Mijn toenmalige dealer wil me de toen nieuwe New Dink verkopen maar die vind ik lelijk ! Vreselijk. Die neus stuit me enorm tegen de nobele inborst. Bovendien wil ik een scooter met de koplamp onder in de neus. Maar die zijn er niet meer. Alternatief opteer ik dan voor een Grand Dink, al is mijn dealer daar niet blij mee want die is tweetakt “en dat is toch helemaal niets meer”. Kan me niet schelen, van andere merken zijn er geen grote scooters meer en de Grand Dink is nét even iets minder lelijk dan de New Dink. Bovendien is die groter en comfortabeler. Maar als ik het plaatje zo zie van de Grand Dink, dan valt die qua uiterlijke schoonheid behoorlijk tegen. Bah ! Maar goed, dus zo gezegd en gedaan. Tis niet alsof ik veel keuze heb.
Twee weken later en tijdelijk onderweg op een Elystar krijg ik het verheugende telefoontje dat de machine voor me klaarstaat. En dat was minder erg dan gedacht ! Dit is namelijk de nieuwe S versie met het rooster in de neus en niet de gleuven. Dat valt alweer een heel stuk mee ! Nog steeds geen schoonheid, zo dacht ik er toen over, maar acceptabel en vooruit, dan gaan we voorlopig hier maar eens even mee proefrijden.
In de weken die volgen vallen de prestaties en het comfort van mijn nieuwe machine mij absoluut niet tegen ! De laadcapaciteit voor apparatuur en onderdelen voor mijn werk is ook ruim voldoende en ze zoemt lekker. Er zijn er ook nog niet zo veel van en ze oogst her en der bewondering en velen denken ook dat het een motor is. Nou, dat valt dan allemaal wel weer mee in eerste instantie.
Een hele goede (vriendschappelijke) vriendin van mij woont in Warschau, Polen. Die ken ik al heel erg lang, al zeker 15 jaar sinds mijn tijd als manager bij TNT, en ook zowel voor mijn huidige werk als privé kom ik, ik wil niet zeggen regelmatig, maar toch wel af en toe in Warschau. Altijd met het vliegtuig natuurlijk en eenmaal daar ben ik volledig afhankelijk van zowel haar als van het openbaar vervoer. Dat gaat mij steeds meer irriteren want ik ben mijn vrijheid kwijt dus lang voordat dit allemaal speelt en voordat ik mijn nieuwe Grand Dink heb, zeg ik tegen haar dat ik een keer op de scooter kom zodat ik altijd kan gaan en staan waar ik wil. Bluf ! Bluf !!! Zo wordt mij voor de voeten geworpen en ik word smakelijk uitgelachen. Kijk, dat moet je nu net niet doen met mij….
En nu ik de nieuwe Grand Dink S heb en eenmaal een paar weekjes mee heb gereden, wordt het mij duidelijk dat ik met deze scooter toch echt ook hele lange afstanden kan afleggen. Maar om dan meteen naar Warschau te gaan rijden, 1500 kilometer verderop, is toch wel een beetje teveel van het goede voor de eerste keer. Dus waar dan naartoe…. Al heel veel jaren, met soms één of twee jaren ertussen, kom ik al aan de Moezel en in het gebied rond Idar-Oberstein in Duitsland. Al zeker sinds 1982 kom ik er af en aan, vroeger met mijn ouders, later ook zelf. En altijd met de auto. Maar het gebied ken ik dus heel goed, weet alles te vinden en ik spreek vloeibaar Duits. Bovendien : als er iets mis gaat onderweg waardoor ik definitief stil kom te staan, kan ik bijvoorbeeld mijn vader vragen om me op te komen halen (de arme man) of iemand anders exact vertellen waar hij of zij moet zijn. Dat zijn dus allemaal voordelen en beperkt het risico. Ook weet ik daar een scooterdealer te vinden. Kijk, kijk, dat opent mogelijkheden. Voor een eerste buitenlandse testrit is dat dus dé oplossing van het moment.
Uit op onderzoek dus…. Op het internet vind ik wel wat verhalen van mensen die op de scooter naar het buitenland zijn gereden maar niets specifieks. Hun ervaringen sluiten niet echt aan op wat ik van plan ben. Ook de Kymco Tourclub Nederland heb ik al snel gevonden maar ik ben nu nog geen lid (dat word ik pas na terugkomst) en ik kan niet alle artikelen lezen want daar heb ik geen toegang toe. Ik denk nu ook nog dat mijn reis heel wat bijzonders zal zijn, al blijkt later van niet
. En diegenen die naar de Moezel zijn gereden, starten in Limburg of Brabant, zo’n 200 kilometer dichter bij de Moezel dan ik. Tevens weet ik uit ervaring hoe hoog en steil de bergjes aldaar kunnen zijn en daar kan ik niets over vinden. Hmmm…. Alweer geheel op mijzelf aangewezen dus.Nu ben ik wel een Einzelgänger, altijd al geweest, en van nature reislustig en avontuurlijk ingesteld. Niet dat ik vroeger altijd heel actief op vakantie ben gegaan met campings en tentjes en weet ik wat, juist niet. Maar uitdagingen en alleen zijn, zijn voor mij geen obstakels. In de weken die volgen besluit ik tevens om een grote 48 liter Kymco Grand Dink koffer aan te schaffen. Dat lijkt me wel van toepassing. Heel handig ook want afgezien van de grote laadcapaciteit, is die tevens volledig afneembaar met handvat en kan dus dienen als echte koffer die ik ’s avonds mee het hotel in kan nemen. Hotel ja en geen tentje of camping. Behaalde resultaten uit het verleden met tentjes beloven niets goeds voor de toekomst. Dat doen we dus niet. En als het even kan ook nooit meer. Met de mooie grote koffer in kleur (waar ik later, zo blijkt, veel te veel voor heb betaald bij mijn toenmalige dealer) rij ik een paar weekjes rond om te oefenen en dat gaat best goed. Alleen is de maximum belasting 5 kilo. Da’s dus helemaal nix, dan kan ik alleen m’n ondergoed meenemen en verder helemaal niets. Dat “advies” besluit ik dus te negeren, al wil ik het niet té gek maken.
Intussen plan ik mijn te rijden route zo goed en kwaad als het kan. Met behulp van Google Maps kijk ik naar de route maar die gaat via omwegen en bochten en zo, zelfs als ik kies voor snelwegen en tolwegen vermijden. De kortste afstand tussen twee punten is een rechte lijn dus die trek ik tussen Leiderdorp en mijn eerste bestemming, Cochem aan de Moezel. Dat blijkt bij elkaar ongeveer 400 kilometer te zijn en aangezien ik nu nog geen idee heb waar zowel mijn machine als ikzelf toe in staat zijn, lijkt me dat een beetje erg veel te ver om in één dag te doen. Bovendien moet ik over de Eifel heen en dat lijkt me op zich al een hele uitdaging. Roermond ligt ongeveer op de helft dus ik besluit dat dat mijn eerste stopplaats zal zijn. Nou ja, niet helemaal dan want als ik naar de hotels kijk, dan zit er niet veel bij waar ik zou willen verblijven. Het centrum is vast wel leuk maar ik wil tevens de mogelijkheid hebben om mijn scooter veilig te kunnen parkeren, het liefst óf vlak onder mijn raam óf bewaakt bij het hotel. Bovendien redeneer ik dat het centrum van de stad meer ondeugende jongeren zal herbergen die graag zouden willen gaan joyrijden op mijn machine dan daarbuiten. Er zit dan wel een alarm in de scooter, een origineel Piaggio alarm nog vanuit mijn Gilera Runner en daarna uit de Kymco Bet & Win, maar toch…. En uiteraard heb ik ook een flinke ketting met dito vier-sterren slot maar ook dan nog niet. Het is me al eerder gebeurd dat een aantal jonge heren ondanks alarm en ketting probeerden een scooter van mij op te tillen en achter in een busje te zetten. Dat is ze al twee keer eerder ook echt gelukt dus call me paranoid maar dat risico ga ik niet lopen, vooral niet op z’n lange afstand far away from home. Twee Gilera Runners zijn gejat waarvan één ’s nachts vlak onder mijn neus voor de deur en de politie zegt doodleuk : doe morgen maar aangifte. En weet u zeker dat u niet iemand toestemming heeft gegeven om uw scooter mee te nemen ? Nee, sufk*t ! Anders was ik hier nu niet om aangifte te doen ! Maar goed, ik dwaal af….
Mijn keuze voor hotels op de route, naast de eerder genoemde anti-tentjes mentaliteit, zal zich beperken, zo besluit ik, tot luxe accomodaties. Zowel thuis als op het werk loopt het momenteel allemaal niet zo lekker en ik sta stijf van de stress. Dat is tevens een andere reden waarom ik alleen op deze trip ga, om te relaxen, waarvan ik weet dat ik langs de Moezel en verderop tot rust kan komen. Die resultaten uit het verleden beloven wel veel voor de toekomst. Ik besluit mij dus wat dat betreft te (laten) verwennen. Voor mijn eerste hotel in de regio Roermond valt mijn oog na grondig onderzoek op de Oolderhof in Herten, net zuidelijk van Roermond zelf. Landelijk gelegen aan het water, een viersterren auberge met een lokale keuken. Kijk, dat lijkt me wel wat
. Rustig gelegen en meer dan voldoende parkeerruimte. Uit het ruime aanbod van kamers kies ik een luxe kamer met tuin. Nu word ik ook lid van booking.com en zal voortaan bijna al mijn hotels daar ook boeken. De recensies zijn uitstekend. Cochem is mij welbekend en in het verleden heb ik daar een aantal malen in Brixiade verbleven, een luxe hotel met uitzicht op de Moezel en op het kasteel op de berg. Vooral ’s avonds is dat een sprookjesachtig uitzicht. Maar de laatste keer dat ik daar was, was het tevens overdreven vreselijk duur en de service niet echt bar maar wel verdraaid slecht in vergelijking met daarvoor. Ze hebben dan wel een parkeergarage maar die is onbewaakt. Maar nu weet ik dat vlak naast de brug ook een heel mooi hotel ligt net aan het water, het Hotel am Hafen, ook redelijk luxe, met een lokale keuken (daar hou ik van) en ook hele goede recensies. Ook weer niet goedkoop maar wel goed en met mogelijkheid tot parkeren onder mijn raam. Want ik neem natuurlijk wel een luxe kamer mit Mosel-Blick ! Ook die leggen we dus alvast vast en de rest van de hotels zoek ik later uit, wel voordat ik weg ga, maar niet nog op dit moment.Met een buik vol koffie en moederlijke bezorgdheid en liefde stuur ik de neus van mijn glimmende stalen ros (eigenlijk merrie) de juiste kant op, vanaf Leiderdorp richting Leiden en dan richting Alphen en Gouda. Het eerste stuk van de weg helemaal tot aan Gouda ken ik goed want een heel eind verderop in Lopik woont een hele goede vriendin van mij waar ik al een aantal malen ben geweest op de scooter, alhoewel niet op deze dan. Ter voorbereiding van de route ben ik al weken aan het plannen geweest via Google Maps en heb de hele route al denk ik een stuk of vijf keer gereden in de 3D modus, maar dus niet in het echt na Gouda. Als GPS heb ik een TomTom die met een zuignap aan de binnenkant van mijn scherm zit geplakt en met de USB kabel naar de 12 volts stekker onder het zadel. Dat heb ik al een paar maal geoefend en dat gaat goed, al moet je wel opletten met afstappen want anders trek je de kabel steeds los en bijna kapot. Het is half 9 ‘s ochtends, het is guur, het miezert een beetje en heb het nog steeds Spaans benauwd. Waar begin ik aan… en dat had ik dus niet moeten denken want ik ben nog geen kilometer van huis, bij de Matilo tunnel in Leiden of mijn geliefde scooter maakt het door mij gevreesde pppPPPWWWAAAAPP! geluid en slaat bijna af ! Het is iets wat mij vaker is overkomen en waar niemand ooit nog een oorzaak, laat staan oplossing voor heeft weten te vinden. Mijn dealer geloofde me zeker drie keer niet totdat het hem een keer overkwam met mijn machine. En natuurlijk heeft mijn scooter een week voor vertrek een zeer grondige beurt gehad waarbij alles is nagelopen en de machine perfect is afgesteld conform mijn eisen en wensen, speciaal rekening houdend met de trekkracht noodzakelijk voor de komende bergetappes, en dat hebben ze aldaar heel goed gedaan, moet ik toegeven. En ook is ze geheel gewassen en gepoetst daags voor vertrek dus ze glimt en blinkt aan alle kanten. Maar nú al gaat het dus mis, net vertrokken en zo dicht bij huis, en de moed zakt me volledig in de schoenen. Ik sta op het punt om dat #$#@#$ ding te laten staan hier, naar huis te bellen dat ik `iets` eerder weer thuis zal zijn en terug te lopen. Even diep adem halen. Even tot rust komen. Dé oplossing tot nu toe bij dit probleem is geweest : gas loslaten, langzaam uitrijden een beetje en dan heel langzaam weer gas bijgeven. Niet te hard, niet te snel en op een gegeven moment is het probleem dan vanzelf weer opgelost. Of een kwartier wachten met de motor uit, dat werkt ook. Ik besluit dus heel langzaam verder te rijden, richting Zoeterwoude, Hazerswoude, over de rijndijk richting Alphen en inderdaad gaat het ook nu weer gelukkig vanzelf over. Ik ben er verre van gerust op maar besluit toch om niet om te keren en verder te rijden. Audentes Fortuna Iuvat ! Zoals Acda & De Munnik zongen : als dit het is, is dit het en we zullen het wel zien….
Ik sla rechtsaf richting Boskoop en rij verder langs de Gouwe richting Waddinxveen en Gouda. Zoals gezegd ken ik deze route goed en het gáát ook goed…. Geen problemen meer…. Afkloppen. Het weer blijft hetzelfde, al laat een héél waterig zonnestraaltje zich af en toe zien. Maar warm of droog, nee, dat zeker niet. Via een set oortjes heb ik muziek vanaf de BlackBerry en dat geeft voldoende afleiding. De TomTom staat ingesteld op het adres van het hotel in Herten en toont nog héél veel kilometers te gaan….. Luctor et emergo, hoop ik. Eenmaal in Gouda rij ik links om het centrum heen en kom bij het punt waar ik normaal gesproken linksaf sla richting Lopik. De TomTom geeft aan dat ik rechtdoor moet. Nou ja, er loopt een fietspad dus waarom niet. Dat is tenslotte de kortste en meest directe route, ook volgens Google. … totaan Stolwijk zo blijkt. Het fietspad verdwijnt en de N207 mag ik niet op. Grmbl! Zo groen, zo groen ben ik nog, ik heb geen andere kaarten bij me en alhoewel ik wel kan navigeren aan de hand van de zon, maan en sterren zijn die nu uiteraard niet te zien met dit weer ! Er is wel een weg naar rechts en die moet toch ergens uitkomen, nietwaar ? Die dus maar volgen terwijl de DomDom me de hele tijd maar wil laten omkeren. Ik kom over landwegen door agrarische gebieden met hier en daar een verdwaalde boerderij ergens en heb geen idee meer waar ik ben. Ook de GPS weet het niet meer. Op goed postduiven-gevoel rij ik dus maar gewoon door in de richting waarvan ik denk dat het goed is. En verdraaid, na heel veel kilometers en vertwijfeling kom ik op een gegeven moment weer bij een grote weg en de DomDom weet het ook weer : linksaf ! Hoera, we zijn weer op de goede weg
. Welke weg weet ik nog steeds niet maar zoals verwacht kom ik enige tijd later bij bord richting een veerpont uit. Terugkijkend denk ik dat het het veer van Bergambacht was. Sowieso moet ik de Lek over en deze pont is net zo goed als elke andere dus die nemen we maar. Het is koud en regent heel lichtjes, na deze eerste uren sta ik een beetje rillend te wachten op het veer dat aan de andere kant nog aangemeerd ligt. Daar komt het dan…. en op het veer staan drie grote trikes ! Ik ben duidelijk niet de enige onderweg en dat had ik ook niet verwacht . Maar de kade aan deze kant is heel erg steil en pas na drie pogingen lukt het de trikes om de heuvel te nemen en de pont vrij te maken. Hup de boot op en de kosten van de overtocht : 50 cent. Een aangename verrassing . Aan de overkant linksaf de dijk op (de steile kade was geen probleem voor mijn Dinkje) en ik volg een laaaange weg richting het zuiden. Onderweg zie ik naamborden van exotische dorpjes waar ik nog nooit van heb gehoord en één ervan is Ottoland. Hey, wat een grappige naam . Vooral ook omdat ik fan ben van de Duitse komiek Otto Waalkes doet mij dat wel wat. Zou hij weten dat er in Nederland een heel dorp naar hem genoemd is…. ? 
.
rij gemiddeld 20.000 kilometer in een jaar. 
