Van Leiderdorp naar Lorelei

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#21 » 24 mar 2014, 21:35

Maandag 16 april 2012 – Van Tankstations en Achtbanen… (deel 2 van 2)

In een grotere plaats zal ik meer succes hebben, zo denk ik, dus richt ik op aanwijzing van de TomTom de neus richting het noorden, naar Euskirchen. Dat was ik in eerste instantie niet van plan maar ik heb weinig keus en ik hoop dat Marianne het zolang kan volhouden. Da’s namelijk toch alweer gauw een 20 kilometer uit de richting en omrijden. Het boerenlandschap maakt al snel plaats voor stedelijke bedrijvigheid, buitenwijken en dan woonwijken. En ja, de TomTom brengt me naar een echt en groot tankstation :-). Redelijk krakend stap ik af en met een duidelijke en luide zucht van verlichting en genot (in mijn geestesoor dan) van Marianne laat ik haar tank vollopen tot op het randje en vul uiteraard ook meteen mijn twee reserve-liters weer bij. Naar binnen dan om af te rekenen en de dame achter de balie is mooi ! Mooi !!! Een mentale opkikker die we wel konden gebruiken :-P. Kan ik eigenlijk wel betalen met mijn gewone pinpas aan een Duitse pomp ? Ja, dat lukt zonder problemen en neemt een andere zorg weg :-). Natuurlijk heb ik ook wel contant geld bij me maar dat wil ik zo min mogelijk gebruiken. Da’s voor noodgevallen en voor waar je echt niet anders kunt betalen. En nu ik hier dan toch ben, redelijk op schema lig en een pauze wel kan gebruiken, vraag ik haar of zij weet waar ik misschien een goeie bak koffie en wat te eten kan krijgen. Ze kijkt me vreemd aan en wijst naar de brood- en koffiecorner die tevens onderdeel uitmaakt van het tankstation. Nee, zeg ik, ik zoek iets gemüdlichers zoals een Konditorei. Dat zou moeten lukken ergens in het centrum, deze grote weg alleen maar rechtdoor volgen. Dank voor het advies en tot de volgende keer :-). Een kilometer of vier volg ik de bordjes Stadtmitte en vanaf daar verwijst een toeristenbordje me naar de Markt. Voetgangerszone. Oké, afstappen dus en duwen. Want je denkt toch niet dat ik mijn geliefde reisgenote uit het zicht laat staan :-). De winkelstraat mondt uit op een allerliefelijkst pleintje met een monumentje c.q. fontein en aan mijn linkerhand bevindt zich het Café Alter Markt. Ziet er goed uit en ik kan netaan voor de deur parkeren, uit de weg van de rondlopende toeristen, dus waarom niet.


Afbeelding

Want het krioelt van de Nederlanders. Zo dicht bij de grens en tóch in het buitenland wellicht niet verwonderlijk, maar toch. En waar ook eigenlijk niet : ooit eens was ik op een kleine luchthaven ver in de rimboe in het buitenland, in Zuid Amerika, bijna geen kip daar, en terwijl ik wachtte op mijn bagage roept een vrouw in plat Amsterdams naast me : Jan, pak jij de koffers, dan ga ik plassen ! Neeeeee….. da’s dan wel het laatste wat je verwacht en WILT horen. Die had haar handtas ook vast vol met bestek en overgebleven versnaperingen uit het vliegtuig. Wil ik om wedden. En dan van schaamte maar net doen alsof je zelf geen Nederlander bent. Maar goed, mijn gedachten dwalen weer af... Naar binnen de lunchroom in en na een lange vitrine vol met diverse Duitse Torten en Kuchen kom ik dan in het gedeelte met zitplaatsen. Ziet er leuk uit, gerieflijk, en na het thuisfront per SMS te hebben geïnformeerd bestel ik een cappuccino en een Strammer Max. Thuis ontbijt en lunch ik eigenlijk nooit maar wanneer ik met vakantie ben, eet ik graag eieren voor beide maaltijden. Weer een afwijking van mij, ongetwijfeld, maar ik doe er niemand kwaad mee. Behalve dan een hele generatie ongeboren kippen wellicht. Maar die zijn dus nooit geboren en kunnen niet klagen.

Terwijl het zwarte goud met melk en suiker en de Stijve Max me vullen met voldoening en warmte speel ik met de TomTom die ik uiteraard, zoals altijd, van mijn ros heb afgenomen. Vanwege deze noodzakelijke en culinaire zijsprong is mijn route veranderd en langer geworden. Nog meer dan 100 kilometer te gaan, 112 volgens de TomTom. Is te doen als het zo gaat zoals nu, ondanks het weer. Het is tenslotte pas een uurtje of 12 nu, al zal de weg straks anders zijn, in ieder geval het komende volgende eerste stuk, dan gepland. Vooruit dan maar, deze Steppenwolf laat zich nu niet meer stoppen :-D. Stilletjes gniffelend zit ik daar ook, tussen de Nederlanders die zich niet bewust zijn van mijn nationaliteit, noch van mijn reis en de manier waarop ik die doe. Deze reis per scooter is van mij, van en voor mij alleen. Een geheim dat ik slechts deel met het thuisfront en mijn Marianne. Het voelt goed om iets alleen voor en van mijzelf te hebben.

Na nog maar een cappuccino en afrekenen duw ik met volle buik Marianne, die nu dus ook een volle buik weer heeft, richting de openbare weg vanwaar we allebei met aangetrokken stoute schoenen, ik platte en zij ronde, deze tweede etappe van de reis zullen vervolgen. Want tot nu toe is het redelijk plat geweest allemaal maar binnen 20 kilometer ga ik de bergen in volgens de nog thuis geraadpleegde kaart. Geen idee hoe dat zal gaan. Google Maps, in 3D of niet, geven natuurlijk nooit een echt realistisch beeld van een te rijden route. Eigenlijk ben ik momenteel meer benieuwd dan benauwd voor wat er nu nog komen gaat. Gesterkt in mijn vertrouwen door hoe alles tot nu toe is gegaan, ben ik er eigenlijk wel van overtuigd dat het gaat lukken. De TomTom voert me de stad uit en al snel bevind ik me weer tussen de velden en bossen, de weg geflankeerd door af en toe een boerderij en een dorpje in de verte. We zoemen, we zoeven, het gaat goed. De banden maken een lekker geluid op het vochtige wegdek. Iedereen hoort me dus ook aankomen en ik vind het geluid juist lekker, het stoort me helemaal niet. Nu wordt het toch echt wel heuvelachtiger en nabij Kirchheim volgt de eerste uitdaging : een flinke heuvel met een enorm stijgingspercentage ! Met een flinke aanloop stuur ik Marianne de heuvel op en de motor loeit en kreunt in protest ! De snelheid loopt terug naar zo’n 20 kilometer per uur en luid gierend worstelt ze zich een weg naar boven. Maar we halen het ! En bovenaan, waar zich een soort garage bevindt (en verder helemaal niets in de wijde omtrek), stop ik even om terug te kijken. Vanaf deze kant lijkt het nog steiler. Dat belooft dus nog wat voor de kilometers die nog komen gaan. Verder en verder over de glooiende L492 en L78 (welke in elkaar overgaan en dus eigenlijk dezelfde lange weg zijn) en het is klimmen, klimmen en klimmen geblazen. Af en toe weer wat omlaag maar meest omhoog. Voertuig en berijder voelen zich echter goed en ondanks wat angst en kreunen vind ik aansluiting op weg nummer 257 (die ik verwacht had meer naar het westen op te pikken maar vanwege de stop in Euskirchen nu al tegenkom) en stijgen we door naar Altenahr, hoog gelegen aan de voet van de echte Eifel. Het stadje zelf is ook heel heuvelachtig, de hele tijd gaat de weg omhoog en omlaag, en het lijkt wel een achtbaan, al is het niet extreem. De weg voert via een heel hoge heuvel naar een brug over de rivier de Ahr en bij het verlaten van de bebouwde kom zit er een politieauto achter me. Die blijft even achter me hangen en gaat me dan langzaam voorbij. Hebben ze hier nog nooit een Nederlandse scooter gezien ? Of breek ik de verkeersregels en doe dus iets fout ? Nu heb ik namelijk nog geen grote plaat achterop gemonteerd, slechts mijn Nederlandse scooterkenteken zonder NL sticker of wat dan ook. We rijden de bossen in en vervolgen de weg door de bergen, hoger en hoger. De politieauto staat in een inham in het bos aan de rechterkant van de weg. Die rij ik netjes voorbij. Twee minuten later zit die weer achter me en haalt me alweer langzaam in. Ik kan niet zien of iemand naar me kijkt en bovendien heb ik het druk genoeg met de weg en overig verkeer. Even stoppen langs de weg bij een huis, bovenop een flinke heuvel voor een paar mentholsnoepjes. Sinds ik gestopt ben met roken, ben ik verslaafd aan die dingen. Van de berg áf komt dezelfde politieauto weer naar beneden aangereden, rijdt me langzaam voorbij en verdwijnt in mijn linker spiegel weer in de richting van het stadje. Vreemd. Hierna zie ik die echter niet meer en ook op de rest van deze reis zal ik geen politie meer tegenkomen. Starten en rijden dus, omhoog, omhoog, de door wilde bossen getooide bergen in.

Ze heeft het moeilijk, mijn arme Marianne, en alhoewel de 257 de rivier de Ahr helemaal volgt, is de weg echt heel steil. Tenminste, nu voor mij want ik ben dit nog niet gewend, heb er geen eerdere ervaring mee op twee wielen. Dit is geen autoweg maar wel een zeer goed geasfalteerde en brede doorgaande weg en hij ligt ook goed. Soms neigt hij iets omlaag maar voornamelijk alleen maar omhoog. De snelheid zakt soms terug naar 18 kilometer per uur volgens de TomTom en de Grand Dink briest. Maar oh wat is het landschap MOOI ! De weg kronkelt door dalen dwars door de wilde natuur heen en om een bepaalde bocht heen liggen een paar rustieke huisjes rechts naast me hoger op de bergflank die samen een dorpje vormen, terwijl in het dal links de rivier in de bocht een ruime oever heeft achtergelaten van aangespoeld slib, wat nu een weiland is met daarop een heel pittoresk en oh zo typisch Duits huisje ! Komt zo van een poster of ansichtkaart af ! Maar dan in het echt ! Nu zit ik echt midden in de Eifel, het hoogste stuk ervan en de weg gaat alleen nog maar steeds hoger en hoger en hoger. Tussen de bossen door blijft het maar steeds verder klimmen, nu aan één stuk door, 10 kilometer lang, 20 kilometer lang… en langzaam krijg ik het toch alweer een beetje benauwd want Marianne giert op maximum vermogen en gaat nu standaard niet harder dan tegen de 20 kilometer per uur. Dubbel poep als de motor of iets anders het hier begeeft ! Diverse borden langs de weg waarschuwen motorrijders, waar wij in Duitsland als scooteraars ook onder vallen, voor het gevaar van deze weg en manen om het toch vooral rustig aan te doen. Alsof ik een keuze heb momenteel maar het geeft wel aan dat hier al genoeg gebeurd is. Steil, steil, steil, geen idee wat het percentage is maar het is steil ! En er komt geen einde aan, zo lijkt het. Het is wel vreselijk mooi : al rijdend door kronkelige dalen heen, waarbij ik de rivier intussen achter me heb gelaten, zie ik links naast me de naakte bergtoppen uit massief gesteente als brokkelige grijze tanden hoog naar de hemel oprijzen. Tot nu toe waren het allemaal dicht begroeide bergen maar ook dat is nu alweer anders. Het landschap is afwisselend en wonderschoon maar tevens oh zo hoog en schrikbarend steil, zo lijkt het. Maar hoeveel meer zie ik nu ook en voel ik mij veel meer ondergedompeld in en verbonden met het landschap dan rijdend in een auto ! Tenslotte zit je dan in een doos en kijk je onder het dak door uit je raam maar nu op twee wielen zit ik er echt middenin en ik geniet ondanks alles met volle teugen ! De ervaring is zó anders, zoveel intenser, zoveel “echter” voelt het en mooier in mijn beleving en ik weet nu dat ik niets anders meer wil dan dit. En dan, na wat een oneindigheid lijkt, zie ik rechts van de weg bovenop een bergtop tussen de bomen een bord Wasserscheidung. De waterscheiding dus, oftewel het hoogste punt vanaf waar rivieren ontspringen. Ik ben boven ! :-) Ik heb het gehaald ! En inderdaad begint de weg nu langzaam te vallen, bij lange na niet zo steil omlaag als eerder naar boven maar toch duidelijk naar beneden zo af en toe en in de buurt van Nürnburg laat ik de hoge Eifel echt achter me en rij het hooggelegen plateau richting de Moezel op. Wat een mijlpaal en een prestatie ! :-). Nu weet ik het zeker dat ze het kan en ik ben apetrots op mijn machine ! Het landschap is niet plat, verre van, maar de Bundesstrasse 257, die ik voorlopig nog zal blijven volgen, gaat nu over lange glooiende, soms toch ook nog flinke heuvels dwars door bossen heen. Helaas is het nog steeds koud en guur en af en toe wat lichte motregen, ondanks het feit dat ik de Moezel nu al redelijk dicht ben genaderd waar het, normaal gesproken, bijna altijd mooi weer is ook al regent het elders, zeker in deze tijd van het jaar. Een kleine teleurstelling en tegenvaller wat dat betreft dus maar mijn bui is opperbest want het gaat voor de rest prima en het bosrijke landschap kleurt en geurt mijn gemoed. Nabij Ulmen verandert de 257 in de 259, effectief alweer dezelfde weg en gewoon rechtdoor, en net voorbij Büchel, net na het daar aanwezige lokale vliegveldje, besluit ik even te stoppen aan de zijkant van de weg bovenop een grote heuvel, midden in het bos. Het is nog maar 20 kilometer naar mijn eindbestemming van vandaag maar ik ben redelijk doorweekt van de miezer, en stijf en verkleumd stijg ik af om de benen te strekken en een nieuwe lading mentholsnoepjes te consumeren. Gek dat je het niet echt koud hebt zolang je maar aan het rijden bent… totdat je stil staat. Dan slaat het toe en voel je het pas. De hele weg tot nu toe was redelijk vrij van verkeer en ook hier kom ik af en toe een verdwaalde auto tegen maar meer ook niet. Heerlijk rustig en wel zo veilig ! Rechts is een soort van Gasthaus, ergens verscholen in het bos, maar het bord geeft aan dat men daar “biker-friendly” is. Bikers wilkommen ! Ik wist niet dat men in Duitsland problemen had met Motorradfahrer ? Het bord doet anders geloven. Als ik op twee wielen maar geen problemen krijg dan. Maar ik kan de eindstreep van vandaag nu bijna “ruiken” en ik blijf dan ook niet lang staan. Met enige stijfheid en geril kruip ik terug op de rug van mijn stalen merrie en nu tikken de kilometers duidelijk snel weg. Het blijft redelijk vlak tot op een kilometer of 7 vanaf mijn eindbestemming waar wederom borden waarschuwen tegen enige spontaniteit van motorrijders in verband met de algemene gezondheid en vrachtauto’s worden gemaand om vooral goed de remmen erop te houden ! En dat is geen overbodige waarschuwing en luxe, zo blijkt. Het plateau van de hoge Eifel duikt nu scherp omlaag de diepte in naar de Moezel toe, steil omlaag, heel steil met heel veel (mooie !) haarspeldbochten ! Nu hou ik normaal gesproken niet van achtbanen maar dit is een natuurlijke en ik geniet met volle teugen ! Vanaf het dorpje Faid stort de weg omlaag, linksom, rechtsom en ik laat de scooter afremmen op de motor met af en toe bijremmen als het te hard gaat en in de bochten. Heerlijk ! Heerlijk ! :-D De motor van de Grand Dink heeft nu echter wel, omlaag getrokken door de zwaartekracht en dus met toenemende snelheid, de neiging om overtoeren te gaan draaien en dat hoor je ook dus goed bijremmen is wel noodzakelijk. Een scooter kun je tenslotte niet in z’n “vrij” zetten zoals een auto. Veel later hoorde ik ook van mijn eigen monteur dat “laten vallen” heel slecht is voor de motor in verband met de smering : dat werkt alleen als de motor echt werkt. Maar van een berg af steil naar beneden heeft gas (bij)geven echter totaal geen zin natuurlijk. Maar op deze manier kan het wel en het ging goed. Een rauwe schreeuw van vreugde ontsnapt mijn keel bij alweer een verrukkelijke bocht naar links en in slechts een paar minuten leg ik die paar kilometers recht omlaag af naar de oever van de Moezel ! Daar ben ik dan, aan de rivier, en het is slechts een paar honderd meter naar links over deze nu in mijn beleving opvallend vlakke weg langs de oever naar Cochem. Ah, en ik voel me zo goed ! Ik ben er ! Aan mij en Marianne deze overwinning ! :-D Langzaam rij ik het mij oh zo bekende stadje tegemoet, langs het marktje en de terrassen, onder het toeziend oog van de Reichsburg Cochem, het mooie gerestaureerde kasteel op de berg aan deze kant van de rivier. Vanaf boven heb ik geen uitzicht gehad op de Moezel of het kasteel, ik was dan ook veel te druk met de weg bezig, maar nu van onderaf is het zicht niet minder mooi, vooral niet vanwege het enorme gevoel van prestatie ! Ik kan het eigenlijk nog niet geloven en bevind me in een soort van roes. Dat komt dus later wel :-). Onder de brug door, linksaf, dan weer linksaf de brug over naar de overkant van de rivier waar ik mijn hotel al lang heb gezien, das Hotel am Hafen.

Afbeelding

Daar weer rechtsaf en afdalen naar de oever, wat in vergelijking met wat ik vandaag al eerder heb meegemaakt niet meer is dan een hobbeltje in de weg. Langzaam laat ik Marianne uitrijden tot op de kade voor het hotel en ik voel dat ze net zo moe is als ik. Wellicht meer van de adrenaline dan de inspanning maar toch. Ik ben zo trots op haar ! Ze heeft het zo goed gedaan…. Nu mag ze rusten.

Lichtelijk stijf stijg ik af en loop de trap naar de ingang van het hotel op. Deze ingang komt rechtsreeks uit in de bar en het restaurant en ik zie niemand. Verscholen aan de Stammtisch rechts van de bar zit echter een wat oudere dame die vraagt waarnaar ik op zoek ben. Dus : mein Name ist Wassenaar aus Holland und ich habe eine Reservierung für ein Zimmer. Dat breekt meteen het ijs en met Duitse hoffelijkheid word ik ontvangen en verwelkomd :-). Wil ik misschien eerst even de kamer zien of die naar wens is ? Tuurlijk :-). Een jongere dame gaat mij voor naar de achterkant van het hotel en dan twee witte marmeren trappen op, er is geen lift. Mooie kamer maar niet helemaal wat ik wilde. Deze heeft een balkon aan de achterzijde al vanwaar ik inderdaad de Moezel en het kasteel kan zien maar heeft niet het directe uitzicht waar ik op hoopte. Is er dan geen kamer vrij aan de voorzijde met balkon en betere Mosel-Blick ? Jawel, maar die is iets kleiner. Geen probleem, die wil ik graag hebben. En aangezien het ook voor de uitbater geen probleem is, neem ik mijn intrek in die kamer :-). “Haben Sie auch einen sicheren Platz für mein kleines Motorrad ?” “Das ist kein Motorrad aber ein Roller”. Ja dat klopt maar toch wil ik die graag veilig geparkeerd hebben zoals ik ook had aangegeven bij mijn reservering. Geen probleem, inpandig is links een afgesloten garage waar ze kan en mag staan. Mooi, ook weer helemaal geregeld zoals ik het graag zie en wat een gastvrijheid :-). Ze is tenslotte geen Goldwing qua grootte en er zijn niet zoveel andere gasten met fietsen en zo. De jonge dame van eerder haalt van binnen uit de metalen garagedeur van het slot en opent die wijd zodat ik Marianne op haar veilige rustplek voor de nacht kan zetten. De deur gaat op slot dus geen zorgen, zo wordt mij gezegd, maar toch informeer ik hen dat ik mijn machine wel op alarm zet en dat als iemand eraan zit, zowel de hele buurt dan wakker is als dat het GPS trackingsysteem dan in werking treedt. Dat is waar ook en dat had ik nog niet verteld, dat ik voorafgaand aan de reis als voorbereiding ook GPS tracking voor heel Europa heb laten inbouwen. Hopelijk heb ik het niet nodig en nogmaals, call me paranoid, maar better safe than sorry. Men zal er rekening mee houden, zo werd mij gezegd :-).

De koffer eraf, het alarm erop en binnendoor zeul ik de nu toch, zo voelt het tenminste, best zware koffer twee trappen op naar mijn kamer. Het uitzicht is schitterend en onverslaanbaar, vlak naast de brug, zo pal op de Moezel kijkend, tegenover het oude centrum van Cochem en links boven de burcht in al haar pracht.

Afbeelding

Vanwege het weer kan ik geen gebruik maken van het balkon maar dan nog. Nu moet ik toch echt hard lachen terwijl de realiteit van mijn hier zijn en het gehaald hebben een beetje inzinkt. En het is nog zo vroeg ! Pas tegen half 5 ’s middags. Dat valt me enorm mee, ik had niet gedacht zo vroeg hier al te zijn vandaag. Een SMS naar mijn vechtgenote wordt gevolgd door een telefoontje naar mijn ouders. Mijn vader neemt op, heeft mijn nummer natuurlijk herkend en het eerste wat hij zegt is : waar moet ik je komen halen ? Hahahaha !!! :-D Vol trots en aan hun kant vol verbazing vertel ik dus dat ik er “al” ben en hoe de reis van vandaag is verlopen. Mijn ouders waren in eerste instantie niet zo blij dat ik deze reis per scooter ging maken. Hoe oud je ook bent, voor je ouders blijf je die ‘kleine jongen”. Vooral mijn moeder had het er moeilijk mee. Maar nu ik er eenmaal veilig en wel ben, is dat voor iedereen een opluchting en een felicitatie waard. Zij wensen mij een hele fijne tijd en ik beloof hen snel weer te bellen. De vermoeidheid slaat nu toe, afkicken van de highs van de reis denk ik. Koffer uitpakken dus, dat wat ik nodig heb tenminste, en even opfrissen in de badkamer die helaas extreem pietepeuterig klein is. De kleine douche gaat nog net maar wil je voor de spiegel je dingen doen, dan moet je eigenlijk de deur van de badkamer open laten. Nu ben ik alleen dus dat is geen probleem en het is toch echt een tweepersoons kamer. Maar wat voor sommige mensen een ongemak zal zijn, deert me niet en opgefrist en in mijn normale jeans ga ik naar beneden naar het restaurant. Het is net na vijf uur maar de keuken is al open, alhoewel ik begin met een groot regionaal bier dat ik wel heb verdiend. Vind ik dan. Jammer voor de rest die het daar niet mee eens is :-). Er zijn amper mensen dus voor mij is het heerlijk rustig. Ik vraag waarom, want normaal gesproken is het aan de Moezel overal stervensdruk. Voornamelijk vanwege het toch koude en slechte weer, zo wordt mij verteld, en bovendien begint de vakantie in deze regio pas over twee weken. Het weer is inderdaad opvallend tegenvallend en ongebruikelijk voor de tijd van het jaar en deze regio maar qua drukte bevalt mij dit prima :-). Mijn tablet bevat meer dan 8000 boeken en aangezien ik dol ben op lezen, maar daar helaas normaal gesproken amper of geen tijd voor heb, of te moe voor ben, en het tóch zowel rustig als vroeg is, ga ik nu dan verder met het boek waar ik twee maanden geleden aan begonnen ben. Het tweede bier volgt al snel en smaakt bijna nog beter dan het eerste. Voor de welverdiende maaltijd bestudeer ik het menu en kies, uiteraard, een regionaal recept van iets van een stoofpot van varkensvlees met uien en veel Bratkartoffeln. Helemaal perfect ! Het smaakt voortreffelijk. Lezend, etend en drinkend breng ik zo een paar aangename uren door aan mijn tafel aan het raam waar ik nog steeds vol ongeloof uitkijk op Cochem en de Moezel. Terwijl het langzaam donker wordt, gaan de lichten in het kasteel aan en het is bijna té romantisch voor woorden. Heel eventjes voel ik me heel alleen….

Afbeelding

Maar de vermoeidheid, gepaard gaande met het voldane gevoel van een volle maag en ook wel onder de invloed van de alcohol na het vijfde Duitse biertje (-tje ! :-D ), spoort me dan toch wel aan om het gevederde nestje te gaan opzoeken. Het was me het dagje weer wel, zoals Dröge zou zeggen. Een dankwoord en een “bis Morgen” naar de gastvrije oudere dame en dan naar de kamer, een douche en dan de gordijnen open met het licht uit. Zo kan ik de verlichte burcht vanuit mijn bed bewonderen. En zonder dat ik het merk verblijf ik een moment later al in dromenland….

Afbeelding


Afbeelding
Laatst gewijzigd door Amendoim op 11 apr 2014, 08:02, 6 keer totaal gewijzigd.
0 x

Stephan

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#22 » 24 mar 2014, 21:39

Dit zijn toch ook wel de bijzondere verhalen waarom wij o.a STN hebben opgericht.....
We gaan er alles aan doen om deze verslagen in zijn geheel op te slaan om na te kunnen lezen....

Edwin, weer mijn complimenten....

Beter dan een avond voor de TV hangen ;)
0 x

Eric L

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#23 » 24 mar 2014, 22:00

Cochem am Mosel
Was ist das wunderbar schön.

Wij zijn daar vorig jaar eind oktober geweest......Wie ein genuss.
Wat een mooi verhaal.
Ik lees het met veel plezier.
En inderdaad de "bergen" zijn steil en het is er goed wat betreft het eten en drinken. :D

Groet Eric
0 x

Gebruikersavatar
Jan-H
STN Verkeersveiligheid
Berichten: 2596

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#24 » 24 mar 2014, 22:14

Klasse Edwin,
Ik voel weer mijn emoties door jouw verhaal tijdens mijn rit naar Mulheim an der Ruhr.
Het vaak totaal alleen op een Bundesstrasse rijden met allen de angst dat de motor het zou kunnen begeven. Was nog piepjong en had nauwelijks ervaring met rijden in Duitsland.
Ook de opluchting en trots als je bij je doel aankomt is heel herkenbaar.
Kijk uit naar het vervolg van je verslag.
Groet,
Jan.

Afbeelding
0 x
Jan-H
Na 56 jaar weer op een motorscooter!

Dagrecord 545 km. Maassluis- Ludwigshafen am Rhein.
Afbeelding

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#25 » 24 mar 2014, 23:02

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de bij deze aflevering geplaatste foto's in Cochem zijn genomen in de daarop volgende twee dagen. Op de dag zelf ging dat namelijk niet vanwege het weer. Maar ze passen er zo goed bij dat ik ze nu wilde toevoegen. Maar dat verklaart dan ook meteen de bijna wolkenloze lucht :-)

@ Albert : het spijt me te horen dat je zo'n last van je rug hebt. Zelf heb ik een goeie hernia gehad dus ik heb enig idee hoe dat voelt. Maar toch.... denk je dat ik op mijn écht lange reizen naar Warschau en Kaliningrad geen pijn in de rug heb gehad ? :-) Man, ik kan het niet eens beschrijven zoveel pijn. Maar gewoon doorbuffelen als de echte Harter Kern die we zijn, toch ? :-)

@ Kevin : dank voor je respect maar waarom zou je het me niet nadoen dan ? Als ik het kan, kan jij het ook ! Echt waar :-)

@ Kees : als ik vanaf het begin af aan schrijver zou zijn geworden.... dan had ik nooit bij TNT gewerkt.... dan had ik nooit die vriendin in Polen gehad..... dan was ik nooit IT-er geworden.... dan was ik nooit vanwege mijn werk met scooterrijden begonnen.... dan was de uitdaging er nooit geweest..... en dan had jij nu het verhaal niet kunnen lezen want dat was er dan nooit geweest :-) Gelukkig dus maar dat mijn leven zo'n puinhoop is, wat ? :-)

@Roelf : meer dan wie ook ben je absoluut welkom om mee te gaan de volgende keer :-) En dat is al in mei aanstaande ! Nou ? :-)

@ Stephan : ik ben blij dat mijn verhalen aan de vereisten van het forum voldoen :-P Mag ik nu blijven ?

@Eric : ja lekker daar allemaal he ! Ben jij daar toen ook een paar pondjes aangekomen ? :-)

@ Jan : hé, daar ben je dan volledig op de foto ! Leuk om te zien ! :-) En schrijf je eigen verhaal eens.... waarom niet ? Maakt niet uit hoe lang geleden het is. Dit is tenslotte ook 2 jaar oud, maar qua beleving nog steeds actueel.
0 x

Gebruikersavatar
peter stupers
Berichten: 1206

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#26 » 24 mar 2014, 23:21

Man, da zijn echt mooie verslagen, kijk zoiets lees ik graag en leef me daar bij in en kan me dan voorstellen dat je van zo een monsterrit geniet.
Mooie foto's ook.
0 x
Groeten Peter.

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#27 » 24 mar 2014, 23:33

Het blijft toch adem benemend mooi langs de moezel :D .

gr,Cor
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
motormuis
Voormalig STN Lid
Berichten: 6024

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#28 » 25 mar 2014, 01:00

Amendoim schreef:@ Kees : als ik vanaf het begin af aan schrijver zou zijn geworden.... dan had ik nooit bij TNT gewerkt.... dan had ik nooit die vriendin in Polen gehad..... dan was ik nooit IT-er geworden.... dan was ik nooit vanwege mijn werk met scooterrijden begonnen.... dan was de uitdaging er nooit geweest..... en dan had jij nu het verhaal niet kunnen lezen want dat was er dan nooit geweest :-) Gelukkig dus maar dat mijn leven zo'n puinhoop is, wat ? :-)

In een woord....

YEP !! :lol:

Mtvrgrt kees
0 x

Gebruikersavatar
Kymcopeoples
Voormalig STN Lid
Berichten: 2699

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#29 » 25 mar 2014, 07:05

Wat een mooi en gedetailleerd verslag.
Leuk om te lezen en om je reis te beleven.
Het is bewonderingswaardag wat het 50cc motortje allemaal aankan.

In afwachting van een vervolg.

Groet Eric
0 x
Groet uit Soesterberg, Eric

Gebruikersavatar
Jo&Marian
Berichten: 1112

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#30 » 25 mar 2014, 10:33

Schitterende verslagen Edwin,

Voor mij als Limburger die het merendeel van zijn kilometertjes in dit Eifel gebied aflegt heel herkenbaar.
Ook het alleen onderweg zijn en de trotse schouderklopjes die je jezelf dan geeft komt me heel bekend voor.
Je manier van schrijven en de humoristische noot niet te vergeten spreken me heel erg aan, "lekker" om te lezen.

Cochem is ook voor mij een magneet waardoor ik minimaal eens per jaar word aangetrokken (kort verslagje in topic: "Shit Happend")
In deze directe omgeving zijn nog maar weinig weggetjes die ik in de loop der jaren niet heb "verslonden".

Een maal in Cochem geweest is dit het beeld dat op je netvlies gebrand blijft.

Afbeelding

Cochem en de Mosel gezien vanaf de Burcht.

Afbeelding

De Mosel vanaf de Burcht gezien in zuidelijke richting.

Afbeelding

Komt jou neem ik aan ook allemaal bekend voor hé.

Groetjes, ;) Jo
0 x
Als het niet gaat zoals het moet....dan moet het maar zoals het gaat!

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten

Aanmelden  •  Registreer