Van Leiderdorp naar Lorelei

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#41 » 11 apr 2014, 13:49

Kijk, en mensen als Dick, daar doen we het voor :-)

Het volgende hoofdstuk is dan ook bij deze aan jou opgedragen.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#42 » 11 apr 2014, 16:33

Voor Dick. May you drive long and prosper.

Woensdag 18 april 2012 – Cochem, in Vogelvlucht (deel 1 van 2)

Mijn banden zijn plat. Nee, je begrijpt me niet, MIJN banden zijn plat net zoals Marianne’s schoenen rond zijn. Vandaag is de dag dat mijn schoeisel voldoende te verduren krijgt en Marianne een rustdag heeft want we gaan voor het eerst in mijn leven Cochem in m’n eentje verkennen, en wel te voet. Mittwoch Ruhetag, tenminste voor haar dan. Met deze gedachte sta ik op, nog flink wazig in het hoofd van gisteren’s voortreffelijke bijna-overdosis van Germaans gerstenat en de morgenstond heeft alweer geen goud in de mond. Grmbl. Een koude plens water in het gelaat gevolgd door een frisse snuif ochtendlucht op het balkon laten de gevolgen van de uitspatting al snel minder worden en ik drentel de trap af naar het ontbijt. Aldaar begroet mij de slanke blanke en blonde deerne van de eerste dag en het ziet er al meteen rooskleuriger uit. Niets zo opwekkend als het gezicht van een mooie vrouw. Waarom ontkennen dat wij mannen graag kijken ? Het is nu eenmaal zo, dat zit in onze natuur. Maar kijken doe je met je oogjes, handjes op je rug zei mijn moeder altijd. En daar houden we ons natuurlijk aan. Mama’s wil is wet.

De tafel van de laatste paar dagen is nu “mijn” tafel, zo vind ik tenminste (vreemd hoe ook mensen de neiging hebben om zelfs in een openbare ruimte een “eigen” territorium af te bakenen, al is het maar mentaal, en dat zo ook voelen) en die claim ik dus ook meteen als mijn eigen soevereine gebied. Het eerste kannetje Kaffee verdwijnt rap in de draaikolk van mijn keel en dat had ik ook echt nodig. De tweede volgt snel samen met het wellicht eentonige maar door mij altijd gekozen ontbijt van Duits brood en roereieren. Komt u maar met de tablet. Eens kijken wat de weergoden in petto hebben… Mistig om mee te beginnen, wolken, dan wat zon en af en toe een bui. Mwah, kan erger. Dat heb ik ook nooit begrepen van de weersberichten : lokaal af en toe een bui, zeggen ze dan. Maar overal is het “lokaal”. Dus het regent overal dan de hele dag ? Ergens klopt die syntax niet. Langzaam lost de mist buiten op net zoals in mijn hoofd en ik bekijk nog eens de route van de eerste twee dagen, want die zal ik ook terug moeten rijden over een week of zo. De weg naar beneden was eergisteren heerlijk om te rijden maar ik moet ook weer naar boven…. en dat is enorm steil. Twijfel besluipt mij of de scooter dat wel gaat trekken. Een alternatief is rijden vanaf hier langs de Moezel richting Koblenz, dan afslaan naar Bonn dat verbazingwekkend dichtbij blijkt te liggen, en dan weer terug naar Euskirchen. Het is wel ongeveer 50 kilometer omrijden maar het meeste daarvan is relatief vlak en plat en als alternatief ten opzichte van midden op de berg stilstaan met een kapotte motor is het geen slecht idee. Misschien moet ik maar eens proefrijden omhoog de bergen op vanaf de Moezel. Maar dat is dan voor later zorg.

De Duitse ongeboren kippen glijden naar binnen samen met het vloeibare Afrikaanse zwarte goud en al snel voel ik mij gesterkt in mijn voornemens van vandaag. Achter mij zit een oudere man geheel alleen aan een tafel. Die was mij gisteren ook al opgevallen. De man, niet de tafel. Duidelijk ook een reiziger en het is vreemd om een man van die leeftijd alleen aan het ontbijt te zien zitten. Meestal reist het geriatrische volk in paartjes. Nu heb ik de neiging om met mensen te praten en hun verhalen te horen maar voor nu laat ik het even zo, al is mijn nieuwsgierigheid wel gewekt naar zijn persoon. Bovendien is het niet al te vroeg meer, vandaag heb ik mij verwend met wat extra bedtijd. Even terug naar de kamer dus voor wat noodzakelijk persoonlijk onderhoud en natuurlijk ga ik ook nog even langs bij Marianne die gelukkig nog veilig zachtjes staat te snurken in “haar” garage, zo blijkt. Stilletjes sluit ik de deur weer en begeef me in de druilerige buitenwereld…

Het is duidelijk minder koud dan gisteren maar lopen valt tegen wanneer je al een paar dagen alleen maar in het zadel hebt gezeten. Bijna alsof het een compleet nieuwe ervaring is. Met wat moeite strompel ik vanaf de kade omhoog naar de grote mooie brug welke ik ook vanuit mijn kamer kan bewonderen en voor het eerst van mijn leven loop ik hier alleen, zonder ouders of geliefde. Het voelt een beetje vreemd aan en eigenlijk verdriet het me ook dat ik dit niet met iemand kan delen. Wederom voel ik me weer even heel erg eenzaam, vooral in een stadje zo romantisch als deze. En eigenlijk kan ik ook helemaal niet tegen slenteren want na een paar uur is mijn rug dan helemaal kapot. Altijd al gehad. Platvoeten. Vandaar. Maar we gaan door.

De brug zelf is een mooie oude met aan beide oeverkanten een soort kleine kasteeltorentjes met daarin trappenhuizen omlaag naar de kades en boulevard. Neem je het torentje links aan de overkant, dan kom je vanaf de trap meteen uit op de wandelpromenade langs de rivier bij het oude centrum. Hier heb ik al zovele voetstappen liggen dat ik dat vandaag niet ga inhalen maar dat geeft niet, ik ben hier voor mijn rust en ontspanning. Het weer klaart wat op en het zonnetje laat zich alvast een beetje zien dus dat belooft toch wel veel goeds voor vandaag. Wat me wel meteen stoort, en wat ik meende ook al elders onderweg gezien te hebben, is dit : het stikt van de pizzeria’s. Waar enkele jaren geleden bepaalde panden nog gevuld werden door ateliers, winkels of diverse restaurants, zijn deze nu allemaal in de handen van (echte ?) Italianen. Spotgoedkoop, dat wel, want een pizza kost zo te zien maar de helft van bij ons, maar het stoort me toch. En de andere helft van beschikbare culinaire mogelijkheden bestaat uit Döner Kebab. Shoarma dus. Ze zijn echt overal. Da’s niet het Duitse Gevoel dat je wellicht hoop te vinden en krijgen, zeker niet in een stadje als dit. Maar het zij zo, economie prevaleert boven alles zo’n beetje vandaag de dag.

Afbeelding

Cochem bestond, net als Koblenz, al in de Romeinse tijd en heette toen Villa Cuchema. Het gehele gebied van de Moezel was in handen van de Romeinen en een zeer populaire streek in die tijden. De wijnen uit deze regio werden zeer geprezen en waren zeer gewild, net zoals vandaag de dag. In 1332 kreeg het onder de naam Cuchme stadsrechten en Romeinen, Fransen en Pruisen wisselden elkaar af als bezitters en bezetters. De “historische” brug is eigenlijk pas in 1927 gebouwd en gedurende de Tweede Wereldoorlog werd het stadje flink verwoest. In 2011 werden drie hele grote vliegtuigbommen ontdekt van elk 500 kilo waarvan één onschadelijk is gemaakt, één in beton is gegoten (en er nog ligt dus) en de laatste gepland staat om in 2014 te worden opgeruimd. Een nogal explosieve situatie dus die tot de dag van vandaag van dit schrijven voortduurt.

Eenmaal aan de andere kant van de brug besef ik me twee dingen : ten eerste dat, omdat ik nu alleen ben, ik overal naartoe kan waar en wanneer ik wil en geen rekening moet houden met anderen noch me hoef aan te passen aan een groep. Dat heeft dus ook zo z’n voordelen. En ten tweede dat er een heel deel van Cochem is dat ik nog nooit heb gezien, rechts van de historische binnenstad aan de andere kant van de brug (maar wel op deze oever). Dus ik begin mijn hernieuwde ontdekkingstocht pal beneden aan de voet van de trappentoren en sla rechtsaf langs de eerste pizzeria (!) de eerste steeg in om zo het centrumpje vanaf de rechter zijkant te benaderen. Cochem is vervuld van prachtige architectuur en historie, de gebouwen zijn zo mooi, de straatjes smal en pittoresk en het voelt zo “gemüdlich”. Tevens zijn er diverse musea maar dat is niets voor mij. Persoonlijk hou ik daar niet zo van, ik hou meer van “levende” historie en bijzondere dingen. Slenterend door het eerste straatje richting het plein kom ik eerst bij de muur waarop men de hoogwaterstanden heeft genoteerd uit het verleden. Het hele gebied van de Moezel is nogal gevoelig voor overstromingen na de winter en hier heeft men alle rampzalige gebeurtenissen van de vorige eeuw op een witte muur gemarkeerd. De ergste was op 23 december 1993 toen blijkbaar zo’n beetje de hele stad verzwolgen werd. Als je je op dit punt beseft hoe ver en hoog je eigenlijk nu van de Moezel vandaan bent, kun je je niet voorstellen hoe hoog het, en hoe veel water er geweest moet zijn. Echt ongelofelijk, wat een ramp. Absolute lof en respect voor de wederopbouw want het ziet eruit hier alsof er nooit iets gebeurd is in de laatste paar eeuwen. Iets verder kom je dan bij de stadspoort, midden in het winkelstraatje, welke toegang geeft tot het centrale pleintje. Dit is het echte centrum van het stadje, gekroond door een mooie fontein in het midden, heel lieflijk en gezellig, vanwaar je alle kanten op kunt gaan zoals naar de boulevard, de winkelstraatjes en ook naar de burcht bovenop de berg. Omhoog rijden mag je niet zelf maar een toeristentreintje pikt je hier ook op als je wilt, of op het busstation dat net naast de brug ligt die ik net ben overgestoken, maar je kunt natuurlijk ook hiervandaan lopen. Dat overweeg ik, alhoewel ik er al vele malen ben geweest daarboven. Nu is het toch anders. Vreemd genoeg is alles anders.

Afbeelding

Aan de lage kant van het pleintje ligt een Konditorei waar ik altijd kom (links, een wit gebouw als je richting de rivier kijkt) wanneer ik hier ben. Ten eerste omdat ze hier hele goede koffie hebben en ten tweede omdat ze Schwarzwälder Kirschtorte hebben, zelf gemaakt, en alhoewel ik diabeet ben, veroorloof ik mij altijd deze ene uitspatting want deze Torte is echt heerlijk ! Mijns inziens zo’n beetje de beste die ik ooit heb geproefd, met echte kersen en volle chocolade-smaak. De zon is ontwaakt, net als ik, en verwarmt het stadshart net zoals het mijne. Helaas hebben ze geen terrasje dus ik vervoeg me zoals “altijd”, alsof ik het dagelijks doe, binnen langs de vitrine met ontelbare lekkernijen en neem plaats in een alkoofje aan het raam dat het beste uitzicht biedt op het pleintje. De service hier is ook altijd uitstekend en je word behandeld alsof je de prins zelf bent, door een heer in livrei. De heerlijkheid uit het Zwarte Woud wordt geserveerd samen met een perfecte cappuccino en ik weet dat ik straks extra insuline moet nemen maar ik kan het niet laten. Dit is genieten ! Weer keren mijn gedachten terug naar het verleden, naar al die keren dat ik hier eerder ben geweest en met wie. Over de lanen en paden van tijden lang vervlogen keer ik terug naar het heden en vergelijk mijn omgeving met die van toen. Hier is het tijdloos. Alles is hetzelfde. Ik voel mij hier thuis. En kom volledig tot rust.

Sporadisch dreigen overdrijvende wolkenbanken mijn bui te verpesten maar ze houden vooralsnog hun vocht vast en de zon priemt er aardig doorheen. Het is droog en warm dus na deze zondige versnapering besluit ik de Gang naar Canossa te aanvaarden en de berg te bestijgen. Ik kom hier tenslotte niet elke dag en het is zeker de moeite waard, het uitzicht alleen al vanaf de burcht. Toeristentreintje ? Kom zeg… Dat moet ik zelf kunnen. Stiekem toch wel jammer dat ik niet met Marianne omhoog mag. Ik zou het misschien nog wel gedaan hebben ook, maar zij staat nog in het hotel en ik heb geen zin om terug te lopen. Hinauf, hinauf dus, met de stoute bergschoenen aan. Vanuit de Konditorei steek je dan schuin naar links het pleintje over en begint de tocht omhoog. Dit staat goed aangegeven en eenmaal het historische centrum uit, kom je dan door diverse modernere stadsgedeelten met woonwijken en zelfs een supermarktje. Ja, het is wel een beetje afzien want het gaat, soms steil, omhoog. De burcht bevindt zich op een iets lagere berg op halverwege helemaal omhoog de afdaling van eergisteren. Mooie “oude” houten bordjes met gesneden pijlen wijzen je de weg. Eigenlijk heeft Cochem twee kastelen : de Winneburg, zo’n 2,5 kilometer verderop welke vandaag de dag helaas een ruïne is. In 1689 werd deze door Franse troepen ingenomen en verwoest. En deze waar ik nu naartoe op weg ben : de Reichsburg, gebouwd in 1130 (en natuurlijk steeds verder uitgebouwd en veranderd) die diende als een tolburcht (schepen over de Moezel moesten hier tol betalen en dat was zeer lucratief) en óók werd verwoest in 1689, waarna het een ruïne bleef tot 1868 toen een Berlijnse zakenman de restanten opkocht voor 300 Goudmark (!) en de burcht restaureerde in Nieuw-Gotische stijl. Helemaal origineel is het dus niet maar wel prachtig en op zo’n 120 meter boven de rivier is het uitzicht adembenemend. In 1942 moest de toenmalige eigenaar de burcht verplicht verkopen aan het Pruisische Ministerie van Justitie en werd er door de Nazi’s een hogeschool voor rechtenstudie in gevestigd. Een beetje ironisch achteraf ? Maar goed, na de oorlog werd het in 1947 een hogeschool voor economie tot het in 1978 werd gekocht door de Stad Cochem en sindsdien als toeristentrekpleister wordt geëxploiteerd. Met muren van 3,5 meter dik en enig in zijn soort is het verdomd indrukwekkend.

Afbeelding
Laatst gewijzigd door Amendoim op 11 apr 2014, 17:43, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Eric L

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#43 » 11 apr 2014, 16:52

Vorig jaar in de herfstvakantie zijn we in de Eifel geweest en hebben een dag Cochem bezocht.
Het is inderdaad adembenemend mooi en gezellig druk.
Wij zijn ook een dag in Trier geweest wat eigenlijk nog een mooiere (Romeinse) stad is.
Op de terugweg hebben we nog Monschau aangedaan.
Ook zeer de moeite waard. :D
Maar zoals jij over Cochem kunt schrijven lijkt het net alsof ik er weer ben. :D

Groet Eric
0 x

Gebruikersavatar
Dick1943t
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 689

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#44 » 11 apr 2014, 17:17

Amendoim Ik heb het gelezen. Man ik zakte bijna door de vloer.
Het is net of ik met jouw op reis ben geweest.
Een knap staaltjes werk. Ik durf rustig te zeggen,
Een schrijver is geboren. Bravo, Dick
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#45 » 11 apr 2014, 17:22

Woensdag 18 april 2012 – Cochem, in Vogelvlucht (deel 2 van 2)

De weg er naartoe voert je steeds verder de berg op, uiteraard, en zo kom je ook langs een andere hogeschool, ongetwijfeld de opvolger van de kasteelschool. En er tegenover, ongelofelijk, een Biergarten… hoezo, we zijn in Duitsland ?

Afbeelding

Verder en verder omhoog tot op een punt waar je kunt kiezen tussen de weg verder volgen of, zoals een bordje aanmoedigt, een flinke en steile trap recht omhoog. Vooruit, we voelen ons sportief vandaag dus die nemen we dan. Maar dan ben je er nog niet : dan kom je op de “historische” weg die je verder omhoog (!) leidt naar de toegangspoort van de burcht. Licht buiten adem bereik ik de mij bekende poort welke ik onderdoor ga en het voorplein brengt me verder omhoog (!) naar de balustrade, de kasteelmuur vanwaar je uitzicht hebt over heel Cochem en een flink stuk van het Moezeldal links en rechts. De martelgang overpeinzend welke ik zojuist heb moeten ondergaan, kom ik toch tot de conclusie dat dit weer absoluut de moeite waard is geweest ! Prachtig… woorden schieten tekort. Onder mij spreidt Cochem zich lui uit in het zonnetje, links en rechts fantastische vergezichten en meteen rechts van mij het dreigende silhouet van de burcht zelf welke nog vele tientallen meters boven mij uittorent. Zoveel historie, zoveel pracht. Ik voel mij bevoorrecht hier te mogen zijn.

Afbeelding

Afbeelding

Intussen is er alweer heel wat tijd verstreken sinds mijn laatste bak koffie in het centrum en gedurende de weg naar boven, want dan heb je genoeg tijd om na te denken (en de pijn weg te bijten), heb ik me gerealiseerd dat van deze trip toch wel wat meer fotografisch bewijsmateriaal mag komen. Ja, ik ben hier al vaker geweest en nee, ik hou er niet van om steeds weer dezelfde foto’s van dezelfde plekken te maken maar deze reis is toch wel bijzonder. Voor zover het thuisfront weet of kan weten, zit ik lekker 10 kilometer verderop van mijn huis in een hotelletje en doe net alsóf ik hier nu in Der Heimat ben. Grote bek, bewijs het maar. Voor de taalkundige lezer : ja, het is Die Heimat maar ik zeg “in der Heimat”, dus derde naamval en derhalve Der en niet Die. Maar dat terzijde. Dus begin ik onderweg foto’s te maken van dingen die ik interessant vind. Zo kan ik mijn ouders en iedereen straks bewijzen dat ik hier toch echt ben geweest. Op dit moment ben ik ook nog in de veronderstelling dat mijn reis heel wat bijzonders is. Later zal ik uitvinden bij scooter tourclubs dat ik mij daarin heb vergist. Maar voor mij is het nu heel wat ! “Selfies” bestaan nog niet en is niets voor mij. Mijn trouwe BlackBerry Torch heeft echter een uitstekende camera dus schiet ik wat plaatjes en alhoewel er ook hier niet veel toeristen zijn, vraag ik af en toe een betrouwbaar uitziende Duitser (geen buitenlandse toeristen hier nu, heerlijk) om mij eens vast te leggen op de gevoelige plaat. Oké, gevoelige digitale CCD dan. Zo sta ik er zelf ook op en kan ik aantonen dat ik de foto’s niet gewoon ergens van het internet gejat heb. Alhoewel, met photoshop kun je ook een boel. Maar zo ben ik niet.

De burcht herbergt ook een museum, met rondleiding, maar zoals gezegd is dat niet mijn ding. Ik slenter dus over al het openbaar toegankelijke terrein en geniet van de kleinere en grotere details van de architectuur en de uitzichten in het algemeen. Het mooie is dan dat je met dit uitzicht ook het weer in de gaten kunt houden en even verderop zie ik zwarte wolken komen aanrollen. Twee minuten later vallen de eerste spetters en net op tijd stap ik het restaurant binnen dat zich hier ook bevindt. De hemelse luiken gaan open en het begint te stortregenen. De weinige toeristen die er zijn, zoeken een goed heenkomen en de meeste gaan het museum binnen. Mooi zo, dan blijft het hier lekker rustig. Ik weet dat de tour ongeveer 45 minuten duurt dus voorlopig zit ik goed. Uiteraard blijf ik binnen zitten en ga het terras niet op maar het uitzicht is en blijft mooi, weliswaar niet richting de rivier maar naar de bergen even verderop, en de warme cappuccino laat de vermoeidheid uit mijn benen wegtrekken. Ongelofelijk hoe men in het verleden dit kasteel hier heeft gebouwd, zo hoog, met niets anders dan mankracht om alles aan te voeren. Een half uurtje later is het nog bewolkt maar wel weer droog dus we gaan maar weer even buiten kijken. Hoe mooi het ook is, dit heb ik nu allemaal wel weer gezien dus omlaag richting de poort. Op het voorplein kun je echter ook linksaf…. Ziet er niet uit alsof dat toegankelijk zou moeten zijn voor toeristen maar er staat geen hek dus gewoon maar even gaan kijken dan. In de kasteelmuur bevindt zich een klein poortje richting de rivier en aan de andere kant daarvan tref ik een brede balustrade met kantelen aan. Dit blijkt het gebied te zijn van de valkenier van het kasteel. Hier ben ik nog nooit geweest ! Je ziet het ook bijna niet. En de aardige jongeman begint net met een demonstratie voor een klein groepje Duitse toeristen. Ik sta daar half in de poort en aanschouw het tafereel. Hallo, wilt u er ook bij ? De show is al begonnen dus mag u meedoen voor de prijs van een kinderkaartje. Ha, wat aardig :-). Het gaat me niet om het geld maar de vriendelijke en open manier van benadering. Hij weet nog niet eens dat ik Hollander ben en biedt me al korting aan :-). Een spreekwoordelijke vrekkige Hollander ben ik gelukkig niet maar deze uitnodiging laat ik me niet ontlopen. In de volgende drie kwartier krijgen we een uitgebreide uitleg over de verschillende soorten roofvogels die de burcht rijk is, de geschiedenis van het jagen met roofvogels en diverse demonstraties.

Afbeelding

De vogels zijn tam maar toch ook wild. Soms blijft een vogel dagen lang weg maar komt bijna altijd weer terug. Slechts zeer zelden moeten ze er een missen. De valkenier kiest een grote en wildogende roofvogel (sorry, ik ben geen ornitholoog) en geeft die een zwieper over de balustrade. Deze spreidt zijn vleugels en zweeft machtig over het uitgestrekte Moezeldal ! Prachtig ! Gek genoeg geeft het zien hiervan een compleet andere ervaring en perspectief van ruimte en diepte terwijl mijn ogen de vogel volgen op zijn vlucht. Na veel zwiepers en zwoepers en bochten op de thermiek van het dal keert de vogel na een schril signaal van de valkenier weer huiswaarts en landt met chirurgische precisie op zijn uitgestoken en zwaar gehandschoende arm. Dit is zijn meest geliefde vogel die ook het beste luistert dus daar gaan we een truukje mee doen. Waarom weet ik niet, maar ik word uitgekozen als de spreekwoordelijke lul. Ik moet vijf meter weglopen en dan heel stil blijven staan. De valkenier fluistert iets tegen de vogel, wijst naar mijn hoofd en met twee machtige slagen van zijn vleugels landt die boven op mijn hoofd ! Duidelijk is het dier goed afgericht want de klauwen boren zich niet in mijn schedel maar wederom krijg ik het advies vooral stil te blijven staan.

Afbeelding

Onder algemeen gelach bewonderen de overige aanwezigen mijn nieuwe hoofddeksel en na een fluitsignaaltje keert de gevederde moordmachine terug naar haar meester. Zo dichtbij en zelfs op je hoofd kan je niet anders dan de omvang en kracht van deze dieren bewonderen en begrijp je pas goed dat voor zowel mens als overige dieren dit wezen niets anders kan betekenen dan de gevleugelde dood zelf. Angstaanjagend als ze zijn, werden deze dieren niet alleen voor de jacht maar ook in oorlog gebruikt. Bang was ik niet, nieuwsgierig wel en het was heel leuk en interessant. Dit was dan het einde van de voorstelling en ik betaal uiteraard geheel vrijwillig de volle prijs van maar liefst… vijf euro ! Wauw, wat een bedrag :-). Het kinderkaartje kostte de helft maar dit was het meer dan waard en wel zo eerlijk vind ik. Alle inkomsten komen tevens ten goede van de vogels en het zou zonde zijn als dit niet meer zou bestaan.

Nu heb ik alles wel zo’n beetje gezien hier en het is tegen lunchtijd dus dan maar weer omlaag de berg af, terug naar het centrum. Omlaag lijkt makkelijker dan omhoog maar dat valt in de praktijk altijd weer vies tegen. Omhoog zet je je af maar omlaag net zo hard op een schuin aflopende weg. Daarbij betrekt de lucht ook opeens van het ene op het andere moment en krijg ik halverwege een flinke stortbui op mijn dak en nergens is een plek om te schuilen. Toch is het minder vermoeiend en sneller dan voorheen dus begeef ik me via het pleintje naar een zijstraat welke mij naar de boulevard zal leiden. Ik zei al, ik ben hier goed bekend. In één winkeltje koop ik nog een paar rompertjes voor de kleine met daarop de cartoon-afbeelding van een schreeuwend kind en de tekst “Ich will zu Oma !!!”. Dat zal door mijn moeder wel op prijs gesteld worden. Verderop is een winkeltje dat gesloten is en daar staan een paar buitenlandse toeristen voor. Op de deur hangt een plaket : Ich bin laden. Verward als zij zijn door deze melding hoor ik hoe zij zich afvragen wat dit winkeltje met Bin Laden te maken heeft. Ik kan een lach niet onderdrukken en leg uit dat de eigenaar mogelijke klanten in het Duits laat weten dat hij zijn auto aan het in- of uitladen is en er daarom even niet is. Zij vinden het maar vreemd om zoiets aan je deur te hangen in deze tijden van terrorisme maar ik loop lachend weg :-). Eenmaal aangekomen langs de rivier zijn er linksaf diverse eetgelegenheden. En dat valt me dan weer tegen : het lijkt Zuid Europa wel want bij elke gelegenheid staat minimaal één pinguïn buiten, voornamelijk vrouwelijke, die je benaderen en proberen over te halen plaats te nemen. Tot op het echt opdringerige af en daar hou ik niet van. Bovendien is dat nooit zo geweest dus ik vraag me af waarom dit nu zo moet. Misschien toch ook vanwege de economische crisis en het huidige gebrek aan toeristen zo buiten het seizoen. De minst opdringerige krijgt mijn business en ik neem plaats op het terras onder een grote parasol. Het regent niet meer maar is wel bewolkt en de wind hier beneden aan de rivier is frisjes. Toch wil ik genieten van het uitzicht en atmosfeer en ook anderen hebben deze keuze gemaakt. De maag knort en moet gevuld worden. Bovendien voel ik me wat slapjes en laag qua suiker dus de bergtocht heeft meer van me geëist dan ik had gedacht en verwacht. Naast de voor mij bijna verplichte cappuccino als eerste dan maar iets typisch Duits : een Bratwurst met Curry :-D. Die gaat er goed in maar is naar mijn gevoel slechts een bodempje. Dan wat anders van de kaart. Eerst een lokaal bier, om in stijl te blijven, en dan iets anders uitzoeken. Flammkuchen staat op de kaart. Nooit van gehoord. Ik vraag het na en krijg uitgelegd dat het een soort van pizzaatje zou moeten zijn met diverse soorten belegsel waar je uit kunt kiezen. Inderdaad staan er diverse varianten op de kaart. Doe mij die maar dan. De bestelling arriveert en doet zijn naam geen eer aan, noch de beschrijving die ik kreeg. Vlammend is het niet en het lijkt niet eens op een pizza. Het is een soort iets dikkere matze, je weet wel, zo’n Joodse wafel, belegd met kaas en andere zaken, uit de oven. Wel lekker, daar niet van, maar nou niet echt vullend en ook niet echt smakelijk en het kruimelt als de pest. Nu weet ik tenminste dan wel wat het is en tevens dat ik deze teleurstelling niet nogmaals zal bestellen. Bier en kruimels-met-kaas zijn alweer snel op en dus is het tijd om af te rekenen dus ik naar binnen. Intussen regende het ook alweer een beetje dus dat was een extra reden om te verkassen. Maar ook binnen is weinig te merken van de Duitse Höflichkeit en word ik bij afrekenen nogal hooghartig behandeld door zowel de eigenaresse als het personeel en vervolgens de deur uit gekeken. Die krijgen dus geen fooi en hier kom ik ook nooit meer terug. Jammer hoor. Zowel voor hen als voor mij want dit verpest de ervaring wel een beetje.

Hier, zoals overal langs de Moezel, barst het van de wijngaarden en elke streek heeft z’n eigen soorten en smaken. Dat komt omdat de stand van de zon en de samenstelling van de bodem overal weer net anders is. Nu hou ik erg van wijn, ook van witte dus ga ik rechtsaf en stap een lokale wijnhandel annex proeverij binnen. Het lijkt me namelijk leuk om van elke streek waar ik nu kom, een aantal flessen mee naar huis te nemen. Een jonge dame achter de toonbank, een licht aangeschoten heer rechts aan de toonbank, helemaal in stijl :-). Mijn verzoek om wat lokaals te mogen proeven wordt gehonoreerd en de dame vertelt over de achtergronden van de verschillende soorten en wijngaarden. Uiteindelijk kies ik drie soorten uit, zowel Riesling als Feinherb en Spätläse, en verlaat met twee flessen van elk de winkel. Even sjouwen dus maar dat gaan we wel redden :-). Dat wordt later genieten met het thuisfront. Terug weer langs dezelfde terrassen als voorheen en natuurlijk proberen ze me weer overal binnen te halen terwijl ik er net ben geweest. Nee dank je. Ik loop verder “linksaf” over de boulevard richting de brug, er onderdoor waar diverse artiesten hun waren tentoonspreiden en over het terrein van het lokale busstation naar de hoofdstraat van het “nieuwe” stadsgedeelte.

Afbeelding

Dit is niet toeristisch en hier ben ik nog nooit geweest. De straat zelf is tevens een soort winkelstraatje maar niets bijzonders, geflankeerd door moderne gebouwen met daarin “normale” winkels en diverse restaurants. Ja, ook alweer een pizzeria, onder andere. Aan het einde hiervan echter, zo kom ik achter, ligt het treinstation van Cochem en dat is een heel mooi historisch gebouw ! Precies wat ik verwacht van een Duits treinstation en helemaal in stijl. Jammer dat het zo ver verstopt ligt van het centrum. Helaas heeft het wel betere tijden gezien en heeft dringend behoefte aan restauratie en onderhoud, maar het is toch mooi. Het plein ervoor is wel weer modern maar dat draai ik de rug toe zodat dat het moment en de sfeer niet bederft. Voor mij was het zeker de moeite waard om hier naartoe te lopen, zo weet ik nu eindelijk ook na meer dan twintig jaar wat zich hier bevindt :-).

Afbeelding

Veel bijzonders is er echter niet dus ik besluit op mijn schreden terug te keren en mijn nu toch langzaam maar zeker toch wel zwaar wordende flessen naar het hotel te brengen. Terug naar het busstation dus waar mij opeens wat opvalt…. Een liggend beeld aan de zijkant, bijna weggestopt, van een grote katachtige, gemaakt van zandsteen en bijna geheel verweerd. Doet een beetje Perzisch aan en het is vreemd want dit is compleet onverwacht en niet in stijl met de rest van de omgeving. Peinzend bestudeer ik de figuur maar kan verder geen merktekens of informatie vinden. Zoiets intrigeert mij altijd en dan zou ik graag willen weten wat dat daar doet en waar het vandaan komt. Maar er is niemand aan wie ik het kan vragen dus laat ik de kat sluimerend achter, haar stenige dromen van eeuwen dromend.

Onder de brug weer door, de trap in het torentje omhoog en even later bekijk ik weer vanaf mijn verhoogde positie de “skyline” van Cochem. Het blijft mooi, hier kun je geen genoeg van krijgen. Het weer is nu wat beter zo laat in de middag, tegen het begin van de avond en de zon is net achter de burcht verdwenen. Sluierbewolking omkranst haar silhouet. Met een zucht laat ik dit achter mij en slenter over de brug terug naar mijn hotel. Het was net nog te vroeg voor het diner, al had ik wel naar diverse restaurants gekeken, maar die waren ook nog allemaal gesloten en pizza of shoarma, nee, nu even niet. Normaal gesproken vind ik het heel lekker maar op deze reis geef ik de voorkeur aan regionale spijzen. Een hele dag wandelen gaat me toch niet in de koude kleren zitten en eenmaal weer op mijn kamer, strek ik me uit op het bed en doe een dutje. Ik lijk wel een ouwe vent :-). Oh wacht, dat ben ik ook… hoe snel gaan de jaren en met 42 ben ik geen piepkuiken meer. Maar daar hebben andere filosofen al boeken vol over geschreven dus ik val niet in herhaling. Een uurtje later voel ik me alweer opgefrist en ik besluit om op deze laatste avond in Cochem niet terug naar de stad te gaan maar om te dineren in het hotel. De keuken is uitstekend dus waarom zou ik iets anders zoeken en ik ben hier nu toch al en het uitzicht is ongeëvenaard. Naast uiteraard alweer diverse regionale bieren vindt een groot stuk speciaal gemarineerd varken met Beilagen zijn weg naar mijn tafel en met enig gevoel van verdriet en verlies, omdat het mijn laatste avond hier is, verorber ik de smakelijke maaltijd terwijl het buiten donker wordt en ik de rivier en de stad blijf aanschouwen.

Afbeelding

Uiteindelijk is het dan echt donker en dat betekent het einde van deze bijzondere dag, en effectief van mijn verblijf hier in Cochem. Maar niet getreurd, zo probeer ik mijzelf op te beuren, de reis is nog niet voorbij en vele en leuke dingen bevinden zich nog op mijn pad. Zover heb ik alles gehaald en gedaan wat ik had gepland en gehoopt en ik verheug me op de dagen die komen gaan. Licht beneveld vraag ik de eigenaresse of ik nu al mijn rekening mag voldoen om zo eventuele vertraging morgen te voorkomen maar dat mag niet :-). Zij wenst mij een goede nachtrust en hoopt mij morgen weer in alle gezondheid te mogen begroeten aan het ontbijt. Met die moederlijke wens onder de riem vertrek ik richting mijn kamer waar ik met nog een laatste biertje in een stoel voor het raam, helaas vanwege de kou niet op het balkon, nog een hele tijd naar Cochem en de burcht blijf kijken.

Afbeelding

Vele gedachten en emoties aan thuis dwalen door mijn hoofd en ik laat mijn leven aan mijn geestesoog voorbijtrekken. Er zijn geen oplossingen noch conclusies. Het is zoals het is. Wanneer deze droom voorbij is, zien we wel weer hoe we daarmee om zullen gaan. Met de badkamerdeur noodgedwongen open maak ik voor de laatste keer gebruik van de minuscule douche en duik het bed in. Met halve ogen begin ik aan het volgende hoofdstuk van mijn boek maar dat haal ik niet meer. Vergetelheid….
Laatst gewijzigd door Amendoim op 11 apr 2014, 18:24, 7 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#46 » 11 apr 2014, 18:28

Geweldig Edwin :mrgreen:

Een beetje laat maar je bent een geboren schrijver :D .

Het leest plezierig en ik kan het visualieseren.

Ga zo door.
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#47 » 11 apr 2014, 19:12

Klopt Albert, ik heb met de lange stukken die ik schrijf steeds problemen met die postimage.org, die loopt óf vast óf laat geen foto's zien. Eindelijk heb ik nu de HTML syntax door van de foto's en heb ze op onze eigen bedrijfsserver geplaatst. Zo werkt het wel meteen en heb ik ongelimiteerde ruimte :-) Die server faalt nooit.

Geen risico ook dus meer dat foto's gewoon verdwijnen indien de service van postimage faalt of er helemaal uit ligt. Én de foto's blijven privé, privacy is gewaarborgd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#48 » 11 apr 2014, 19:22

Dank voor de aanmoediging Cor, en we gaan ook nog verder samen op deze reis :-)

Zoals eerder gezegd, duurt het schrijven van het verslag van één dag, één hele dag. Ik begin met het basisverhaal zoals ik het me kan herinneren. Dan lees ik het nog eens twee keer door en pas dingen aan en voeg dingen toe. Door het te schrijven beleef ik het opnieuw als het ware en probeer ook mijn emoties en gedachten van toen vast te leggen. Dan ga ik door alle foto's van die dag heen, herinner me dan vaak meer en voeg ook dat toe aan het verhaal. Dan lees ik het nog eenmaal helemaal door en corrigeer spel- en overige fouten en details. Dan zoek ik de foto's erbij die van toepassing zijn en wil plaatsen. Stuk voor stuk pas ik die dan aan aan de vereisten van het forum en upload die. Dan plak ik die op de juiste plekken in het verhaal. En uiteindelijk lees ik alles nog twee keer na waarbij ik nog steeds af en toe grammaticale- en spelfouten tegenkom en die corrigeer.

En dan maar hopen dus dat alles goed overkomt :-).

Voor vandaag was dit het, in twee dagen heb ik nu twee hoofdstukken geschreven en de dag van morgen van toen.... die volgt later :-).
0 x

Gebruikersavatar
the riding man
Berichten: 287

Re: 15-04-2012 Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#49 » 02 okt 2014, 12:17

Fantastisch verslag, echt om een uurtje ontspannen te lezen met een koffie erbij. Enorm bedankt om met ons te delen.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: 15-04-2012 Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#50 » 02 okt 2014, 12:38

Dankjewel en er komt uiteraard nog een vervolg op maar eerst moet ik het verhaal van Warschau afmaken....

Zo houden we het spannend :-)
0 x

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten

Aanmelden  •  Registreer