Woensdag 18 april 2012 – Cochem, in Vogelvlucht (deel 2 van 2)De weg er naartoe voert je steeds verder de berg op, uiteraard, en zo kom je ook langs een andere hogeschool, ongetwijfeld de opvolger van de kasteelschool. En er tegenover, ongelofelijk, een Biergarten… hoezo, we zijn in Duitsland ?
Verder en verder omhoog tot op een punt waar je kunt kiezen tussen de weg verder volgen of, zoals een bordje aanmoedigt, een flinke en steile trap recht omhoog. Vooruit, we voelen ons sportief vandaag dus die nemen we dan. Maar dan ben je er nog niet : dan kom je op de “historische” weg die je verder omhoog (!) leidt naar de toegangspoort van de burcht. Licht buiten adem bereik ik de mij bekende poort welke ik onderdoor ga en het voorplein brengt me verder omhoog (!) naar de balustrade, de kasteelmuur vanwaar je uitzicht hebt over heel Cochem en een flink stuk van het Moezeldal links en rechts. De martelgang overpeinzend welke ik zojuist heb moeten ondergaan, kom ik toch tot de conclusie dat dit weer absoluut de moeite waard is geweest ! Prachtig… woorden schieten tekort. Onder mij spreidt Cochem zich lui uit in het zonnetje, links en rechts fantastische vergezichten en meteen rechts van mij het dreigende silhouet van de burcht zelf welke nog vele tientallen meters boven mij uittorent. Zoveel historie, zoveel pracht. Ik voel mij bevoorrecht hier te mogen zijn.
Intussen is er alweer heel wat tijd verstreken sinds mijn laatste bak koffie in het centrum en gedurende de weg naar boven, want dan heb je genoeg tijd om na te denken (en de pijn weg te bijten), heb ik me gerealiseerd dat van deze trip toch wel wat meer fotografisch bewijsmateriaal mag komen. Ja, ik ben hier al vaker geweest en nee, ik hou er niet van om steeds weer dezelfde foto’s van dezelfde plekken te maken maar deze reis is toch wel bijzonder. Voor zover het thuisfront weet of kan weten, zit ik lekker 10 kilometer verderop van mijn huis in een hotelletje en doe net alsóf ik hier nu in Der Heimat ben. Grote bek, bewijs het maar. Voor de taalkundige lezer : ja, het is Die Heimat maar ik zeg “in der Heimat”, dus derde naamval en derhalve Der en niet Die. Maar dat terzijde. Dus begin ik onderweg foto’s te maken van dingen die ik interessant vind. Zo kan ik mijn ouders en iedereen straks bewijzen dat ik hier toch echt ben geweest. Op dit moment ben ik ook nog in de veronderstelling dat mijn reis heel wat bijzonders is. Later zal ik uitvinden bij scooter tourclubs dat ik mij daarin heb vergist. Maar voor mij is het nu heel wat ! “Selfies” bestaan nog niet en is niets voor mij. Mijn trouwe BlackBerry Torch heeft echter een uitstekende camera dus schiet ik wat plaatjes en alhoewel er ook hier niet veel toeristen zijn, vraag ik af en toe een betrouwbaar uitziende Duitser (geen buitenlandse toeristen hier nu, heerlijk) om mij eens vast te leggen op de gevoelige plaat. Oké, gevoelige digitale CCD dan. Zo sta ik er zelf ook op en kan ik aantonen dat ik de foto’s niet gewoon ergens van het internet gejat heb. Alhoewel, met photoshop kun je ook een boel. Maar zo ben ik niet.
De burcht herbergt ook een museum, met rondleiding, maar zoals gezegd is dat niet mijn ding. Ik slenter dus over al het openbaar toegankelijke terrein en geniet van de kleinere en grotere details van de architectuur en de uitzichten in het algemeen. Het mooie is dan dat je met dit uitzicht ook het weer in de gaten kunt houden en even verderop zie ik zwarte wolken komen aanrollen. Twee minuten later vallen de eerste spetters en net op tijd stap ik het restaurant binnen dat zich hier ook bevindt. De hemelse luiken gaan open en het begint te stortregenen. De weinige toeristen die er zijn, zoeken een goed heenkomen en de meeste gaan het museum binnen. Mooi zo, dan blijft het hier lekker rustig. Ik weet dat de tour ongeveer 45 minuten duurt dus voorlopig zit ik goed. Uiteraard blijf ik binnen zitten en ga het terras niet op maar het uitzicht is en blijft mooi, weliswaar niet richting de rivier maar naar de bergen even verderop, en de warme cappuccino laat de vermoeidheid uit mijn benen wegtrekken. Ongelofelijk hoe men in het verleden dit kasteel hier heeft gebouwd, zo hoog, met niets anders dan mankracht om alles aan te voeren. Een half uurtje later is het nog bewolkt maar wel weer droog dus we gaan maar weer even buiten kijken. Hoe mooi het ook is, dit heb ik nu allemaal wel weer gezien dus omlaag richting de poort. Op het voorplein kun je echter ook linksaf…. Ziet er niet uit alsof dat toegankelijk zou moeten zijn voor toeristen maar er staat geen hek dus gewoon maar even gaan kijken dan. In de kasteelmuur bevindt zich een klein poortje richting de rivier en aan de andere kant daarvan tref ik een brede balustrade met kantelen aan. Dit blijkt het gebied te zijn van de valkenier van het kasteel. Hier ben ik nog nooit geweest ! Je ziet het ook bijna niet. En de aardige jongeman begint net met een demonstratie voor een klein groepje Duitse toeristen. Ik sta daar half in de poort en aanschouw het tafereel. Hallo, wilt u er ook bij ? De show is al begonnen dus mag u meedoen voor de prijs van een kinderkaartje. Ha, wat aardig
. Het gaat me niet om het geld maar de vriendelijke en open manier van benadering. Hij weet nog niet eens dat ik Hollander ben en biedt me al korting aan
. Een spreekwoordelijke vrekkige Hollander ben ik gelukkig niet maar deze uitnodiging laat ik me niet ontlopen. In de volgende drie kwartier krijgen we een uitgebreide uitleg over de verschillende soorten roofvogels die de burcht rijk is, de geschiedenis van het jagen met roofvogels en diverse demonstraties.
De vogels zijn tam maar toch ook wild. Soms blijft een vogel dagen lang weg maar komt bijna altijd weer terug. Slechts zeer zelden moeten ze er een missen. De valkenier kiest een grote en wildogende roofvogel (sorry, ik ben geen ornitholoog) en geeft die een zwieper over de balustrade. Deze spreidt zijn vleugels en zweeft machtig over het uitgestrekte Moezeldal ! Prachtig ! Gek genoeg geeft het zien hiervan een compleet andere ervaring en perspectief van ruimte en diepte terwijl mijn ogen de vogel volgen op zijn vlucht. Na veel zwiepers en zwoepers en bochten op de thermiek van het dal keert de vogel na een schril signaal van de valkenier weer huiswaarts en landt met chirurgische precisie op zijn uitgestoken en zwaar gehandschoende arm. Dit is zijn meest geliefde vogel die ook het beste luistert dus daar gaan we een truukje mee doen. Waarom weet ik niet, maar ik word uitgekozen als de spreekwoordelijke lul. Ik moet vijf meter weglopen en dan heel stil blijven staan. De valkenier fluistert iets tegen de vogel, wijst naar mijn hoofd en met twee machtige slagen van zijn vleugels landt die boven op mijn hoofd ! Duidelijk is het dier goed afgericht want de klauwen boren zich niet in mijn schedel maar wederom krijg ik het advies vooral stil te blijven staan.
Onder algemeen gelach bewonderen de overige aanwezigen mijn nieuwe hoofddeksel en na een fluitsignaaltje keert de gevederde moordmachine terug naar haar meester. Zo dichtbij en zelfs op je hoofd kan je niet anders dan de omvang en kracht van deze dieren bewonderen en begrijp je pas goed dat voor zowel mens als overige dieren dit wezen niets anders kan betekenen dan de gevleugelde dood zelf. Angstaanjagend als ze zijn, werden deze dieren niet alleen voor de jacht maar ook in oorlog gebruikt. Bang was ik niet, nieuwsgierig wel en het was heel leuk en interessant. Dit was dan het einde van de voorstelling en ik betaal uiteraard geheel vrijwillig de volle prijs van maar liefst… vijf euro ! Wauw, wat een bedrag
. Het kinderkaartje kostte de helft maar dit was het meer dan waard en wel zo eerlijk vind ik. Alle inkomsten komen tevens ten goede van de vogels en het zou zonde zijn als dit niet meer zou bestaan.
Nu heb ik alles wel zo’n beetje gezien hier en het is tegen lunchtijd dus dan maar weer omlaag de berg af, terug naar het centrum. Omlaag lijkt makkelijker dan omhoog maar dat valt in de praktijk altijd weer vies tegen. Omhoog zet je je af maar omlaag net zo hard op een schuin aflopende weg. Daarbij betrekt de lucht ook opeens van het ene op het andere moment en krijg ik halverwege een flinke stortbui op mijn dak en nergens is een plek om te schuilen. Toch is het minder vermoeiend en sneller dan voorheen dus begeef ik me via het pleintje naar een zijstraat welke mij naar de boulevard zal leiden. Ik zei al, ik ben hier goed bekend. In één winkeltje koop ik nog een paar rompertjes voor de kleine met daarop de cartoon-afbeelding van een schreeuwend kind en de tekst “Ich will zu Oma !!!”. Dat zal door mijn moeder wel op prijs gesteld worden. Verderop is een winkeltje dat gesloten is en daar staan een paar buitenlandse toeristen voor. Op de deur hangt een plaket : Ich bin laden. Verward als zij zijn door deze melding hoor ik hoe zij zich afvragen wat dit winkeltje met Bin Laden te maken heeft. Ik kan een lach niet onderdrukken en leg uit dat de eigenaar mogelijke klanten in het Duits laat weten dat hij zijn auto aan het in- of uitladen is en er daarom even niet is. Zij vinden het maar vreemd om zoiets aan je deur te hangen in deze tijden van terrorisme maar ik loop lachend weg
. Eenmaal aangekomen langs de rivier zijn er linksaf diverse eetgelegenheden. En dat valt me dan weer tegen : het lijkt Zuid Europa wel want bij elke gelegenheid staat minimaal één pinguïn buiten, voornamelijk vrouwelijke, die je benaderen en proberen over te halen plaats te nemen. Tot op het echt opdringerige af en daar hou ik niet van. Bovendien is dat nooit zo geweest dus ik vraag me af waarom dit nu zo moet. Misschien toch ook vanwege de economische crisis en het huidige gebrek aan toeristen zo buiten het seizoen. De minst opdringerige krijgt mijn business en ik neem plaats op het terras onder een grote parasol. Het regent niet meer maar is wel bewolkt en de wind hier beneden aan de rivier is frisjes. Toch wil ik genieten van het uitzicht en atmosfeer en ook anderen hebben deze keuze gemaakt. De maag knort en moet gevuld worden. Bovendien voel ik me wat slapjes en laag qua suiker dus de bergtocht heeft meer van me geëist dan ik had gedacht en verwacht. Naast de voor mij bijna verplichte cappuccino als eerste dan maar iets typisch Duits : een Bratwurst met Curry
. Die gaat er goed in maar is naar mijn gevoel slechts een bodempje. Dan wat anders van de kaart. Eerst een lokaal bier, om in stijl te blijven, en dan iets anders uitzoeken. Flammkuchen staat op de kaart. Nooit van gehoord. Ik vraag het na en krijg uitgelegd dat het een soort van pizzaatje zou moeten zijn met diverse soorten belegsel waar je uit kunt kiezen. Inderdaad staan er diverse varianten op de kaart. Doe mij die maar dan. De bestelling arriveert en doet zijn naam geen eer aan, noch de beschrijving die ik kreeg. Vlammend is het niet en het lijkt niet eens op een pizza. Het is een soort iets dikkere matze, je weet wel, zo’n Joodse wafel, belegd met kaas en andere zaken, uit de oven. Wel lekker, daar niet van, maar nou niet echt vullend en ook niet echt smakelijk en het kruimelt als de pest. Nu weet ik tenminste dan wel wat het is en tevens dat ik deze teleurstelling niet nogmaals zal bestellen. Bier en kruimels-met-kaas zijn alweer snel op en dus is het tijd om af te rekenen dus ik naar binnen. Intussen regende het ook alweer een beetje dus dat was een extra reden om te verkassen. Maar ook binnen is weinig te merken van de Duitse Höflichkeit en word ik bij afrekenen nogal hooghartig behandeld door zowel de eigenaresse als het personeel en vervolgens de deur uit gekeken. Die krijgen dus geen fooi en hier kom ik ook nooit meer terug. Jammer hoor. Zowel voor hen als voor mij want dit verpest de ervaring wel een beetje.
Hier, zoals overal langs de Moezel, barst het van de wijngaarden en elke streek heeft z’n eigen soorten en smaken. Dat komt omdat de stand van de zon en de samenstelling van de bodem overal weer net anders is. Nu hou ik erg van wijn, ook van witte dus ga ik rechtsaf en stap een lokale wijnhandel annex proeverij binnen. Het lijkt me namelijk leuk om van elke streek waar ik nu kom, een aantal flessen mee naar huis te nemen. Een jonge dame achter de toonbank, een licht aangeschoten heer rechts aan de toonbank, helemaal in stijl
. Mijn verzoek om wat lokaals te mogen proeven wordt gehonoreerd en de dame vertelt over de achtergronden van de verschillende soorten en wijngaarden. Uiteindelijk kies ik drie soorten uit, zowel Riesling als Feinherb en Spätläse, en verlaat met twee flessen van elk de winkel. Even sjouwen dus maar dat gaan we wel redden
. Dat wordt later genieten met het thuisfront. Terug weer langs dezelfde terrassen als voorheen en natuurlijk proberen ze me weer overal binnen te halen terwijl ik er net ben geweest. Nee dank je. Ik loop verder “linksaf” over de boulevard richting de brug, er onderdoor waar diverse artiesten hun waren tentoonspreiden en over het terrein van het lokale busstation naar de hoofdstraat van het “nieuwe” stadsgedeelte.
Dit is niet toeristisch en hier ben ik nog nooit geweest. De straat zelf is tevens een soort winkelstraatje maar niets bijzonders, geflankeerd door moderne gebouwen met daarin “normale” winkels en diverse restaurants. Ja, ook alweer een pizzeria, onder andere. Aan het einde hiervan echter, zo kom ik achter, ligt het treinstation van Cochem en dat is een heel mooi historisch gebouw ! Precies wat ik verwacht van een Duits treinstation en helemaal in stijl. Jammer dat het zo ver verstopt ligt van het centrum. Helaas heeft het wel betere tijden gezien en heeft dringend behoefte aan restauratie en onderhoud, maar het is toch mooi. Het plein ervoor is wel weer modern maar dat draai ik de rug toe zodat dat het moment en de sfeer niet bederft. Voor mij was het zeker de moeite waard om hier naartoe te lopen, zo weet ik nu eindelijk ook na meer dan twintig jaar wat zich hier bevindt
.
Veel bijzonders is er echter niet dus ik besluit op mijn schreden terug te keren en mijn nu toch langzaam maar zeker toch wel zwaar wordende flessen naar het hotel te brengen. Terug naar het busstation dus waar mij opeens wat opvalt…. Een liggend beeld aan de zijkant, bijna weggestopt, van een grote katachtige, gemaakt van zandsteen en bijna geheel verweerd. Doet een beetje Perzisch aan en het is vreemd want dit is compleet onverwacht en niet in stijl met de rest van de omgeving. Peinzend bestudeer ik de figuur maar kan verder geen merktekens of informatie vinden. Zoiets intrigeert mij altijd en dan zou ik graag willen weten wat dat daar doet en waar het vandaan komt. Maar er is niemand aan wie ik het kan vragen dus laat ik de kat sluimerend achter, haar stenige dromen van eeuwen dromend.
Onder de brug weer door, de trap in het torentje omhoog en even later bekijk ik weer vanaf mijn verhoogde positie de “skyline” van Cochem. Het blijft mooi, hier kun je geen genoeg van krijgen. Het weer is nu wat beter zo laat in de middag, tegen het begin van de avond en de zon is net achter de burcht verdwenen. Sluierbewolking omkranst haar silhouet. Met een zucht laat ik dit achter mij en slenter over de brug terug naar mijn hotel. Het was net nog te vroeg voor het diner, al had ik wel naar diverse restaurants gekeken, maar die waren ook nog allemaal gesloten en pizza of shoarma, nee, nu even niet. Normaal gesproken vind ik het heel lekker maar op deze reis geef ik de voorkeur aan regionale spijzen. Een hele dag wandelen gaat me toch niet in de koude kleren zitten en eenmaal weer op mijn kamer, strek ik me uit op het bed en doe een dutje. Ik lijk wel een ouwe vent
. Oh wacht, dat ben ik ook… hoe snel gaan de jaren en met 42 ben ik geen piepkuiken meer. Maar daar hebben andere filosofen al boeken vol over geschreven dus ik val niet in herhaling. Een uurtje later voel ik me alweer opgefrist en ik besluit om op deze laatste avond in Cochem niet terug naar de stad te gaan maar om te dineren in het hotel. De keuken is uitstekend dus waarom zou ik iets anders zoeken en ik ben hier nu toch al en het uitzicht is ongeëvenaard. Naast uiteraard alweer diverse regionale bieren vindt een groot stuk speciaal gemarineerd varken met Beilagen zijn weg naar mijn tafel en met enig gevoel van verdriet en verlies, omdat het mijn laatste avond hier is, verorber ik de smakelijke maaltijd terwijl het buiten donker wordt en ik de rivier en de stad blijf aanschouwen.
Uiteindelijk is het dan echt donker en dat betekent het einde van deze bijzondere dag, en effectief van mijn verblijf hier in Cochem. Maar niet getreurd, zo probeer ik mijzelf op te beuren, de reis is nog niet voorbij en vele en leuke dingen bevinden zich nog op mijn pad. Zover heb ik alles gehaald en gedaan wat ik had gepland en gehoopt en ik verheug me op de dagen die komen gaan. Licht beneveld vraag ik de eigenaresse of ik nu al mijn rekening mag voldoen om zo eventuele vertraging morgen te voorkomen maar dat mag niet
. Zij wenst mij een goede nachtrust en hoopt mij morgen weer in alle gezondheid te mogen begroeten aan het ontbijt. Met die moederlijke wens onder de riem vertrek ik richting mijn kamer waar ik met nog een laatste biertje in een stoel voor het raam, helaas vanwege de kou niet op het balkon, nog een hele tijd naar Cochem en de burcht blijf kijken.
Vele gedachten en emoties aan thuis dwalen door mijn hoofd en ik laat mijn leven aan mijn geestesoog voorbijtrekken. Er zijn geen oplossingen noch conclusies. Het is zoals het is. Wanneer deze droom voorbij is, zien we wel weer hoe we daarmee om zullen gaan. Met de badkamerdeur noodgedwongen open maak ik voor de laatste keer gebruik van de minuscule douche en duik het bed in. Met halve ogen begin ik aan het volgende hoofdstuk van mijn boek maar dat haal ik niet meer. Vergetelheid….