Van Leiderdorp naar Lorelei

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#31 » 25 mar 2014, 10:41

AAAHHH , deze uitzichten komen ons bekend voor Jo, wij zijn daar ook geweest :D :D .

Van Bernkastel tot Cochem een van de mooiste streken.

gr,Anneke en Cor
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#32 » 25 mar 2014, 11:16

Ja, dat zijn de bekende plaatjes hè ? :-) Maar dat maakt het allemaal niet minder mooi.... je kunt er geen genoeg van krijgen. Als het weer tenminste goed is :-(

We hebben medelijden met de mensen die dit nog niet ervaren hebben.

En dank voor de complimenten :-)

Intussen heb ik ook jouw verslag gelezen Jo en het komt inderdaad allemaal bekend voor :-) Wel heel erg jammer dat voor jou zo'n mooie dag zo slecht moest eindigen..... maar jouw verslag begint al met een goed stuk humor dus gelukkig heb je er als persoon niet veel onder geleden uiteindelijk :-)
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#33 » 10 apr 2014, 17:30

Dinsdag 17 april 2012 – Koblenz, Kaiser en Kukels

De grauwe ochtendstond verwelkomt mij weer in het land der levenden wanneer ik de slaap weer uit mijn ogen wrijf. De vroege gang naar dromenland gisteren heeft me veel goed gedaan want alle stijfheid en vermoeidheid is uit mijn lichaam verdwenen. De belasting van het lange afstand rijden is dus niet zo zwaar als ik had gevreesd. Nu mijn geest nog….. zoals mijn moeder altijd zei : mijn hartje slaapt nog. Ik sta op en kijk naar buiten. Het regent. Wat een verrassing…. Voor de frisse lucht dan maar even de balkondeur open maar het is snijdend koud op deze vroege ochtend en dus meteen ook maar weer snel dicht. Maar je wordt er wel wakker van. Dus dan maar even de noodzakelijke plichtplegingen in de badkamer doen en de kamer een beetje aan kant maken. Tenslotte zal ik hier nu een aantal dagen verblijven in het hotel en ik kan niet helemaal als sloddervos bekend worden alhier. Redelijk opgefrist en met de tablet onder de arm vind ik na het aantrekken van mijn “huiselijke” kloffie mijn weg terug naar de marmeren trappen en navigeer op automatische piloot naar het restaurant, waar het ontbijtbuffet, als het goed is, op mij wacht. Het is net even na 8 uur ’s ochtends. De dag is nog lang en ik heb alle tijd van de wereld……

Beneden aangekomen word ik begroet door een andere jonge dame dan gisteren. Deze is klein, flink mollig en duidelijk in een minder goede bui vandaag. Maar de koffie wordt in een Kännchen aan tafel geserveerd, echte koffie en geen oplos-rotzooi, en smaakt prima. Ook het buffet zelf is, al zij het niet extreem luxe, prima qua keuze en kwaliteit. Het Duitse brood en de Duitse Schinken zijn zoveel beter dan bij ons. Tenminste, dat vind ik. In Duitsland proef je echt brood, en ook de verschillen tussen de verschillende soorten. Een volle smaak, welke je ook kiest. En ook steviger en voller qua structuur. En gedroogde ham als hier kun je nergens anders krijgen. Vol goede moed laad ik een bord vol met twee soorten brood, wat Schinken en een dubbele portie roereieren, nog lekker half zacht. Daar gaat dan een pietsje zout en een ruime dosis witte peper overheen. Krachtvoer :-D. Duitse kaas ben ik niet zo dol op en de diverse marmelades en Waldhönig zijn aan mij als diabeet niet echt besteed. Voor de diverse soorten salade is het ook nog te vroeg. Ik voel me trouwens in het algemeen ook nooit zo “konijn”. Dezelfde tafel als gisteren, welke mijns inziens het beste uitzicht geeft, is nog vrij en eigen ik mijzelf weer toe. Er zijn überhaupt niet veel gasten dus je hoeft niet te vechten voor je eten en een plek om te zitten. Buiten is het grauw en guur, net Gorillas in the Mist. Maar dan zonder gorilla’s. Germans in the Mist. Da’s toepasselijker. Het zicht op de burcht wordt geheel door de nevel aan het oog onttrokken. Zucht… dan onder het genot van het ontbijt maar de mail checken en de verkeersregels in Duitsland opzoeken op het internet dat in dit hotel gratis wordt verstrekt. Draadloos uiteraard voor mijn eigen apparaat. Er is ook een algemene computer, een Apple, in een soort ontspanningsruimte achterin het hotel waar tevens een pooltafel staat. Wel mijn spel maar die Apple niet en ik heb geen zin om nu te poolen. Bovendien zit ik hier goed en comfortabel. Na wat onderzoek kom ik er dus achter dat ik met de scooter in Duitsland helemaal niet op fietspaden mag rijden ! Die zijn er alleen voor voetgangers en fietsers. Soms, buiten de bebouwde kom, heb je ook wel fietspaden met een extra bordje eronder waarop staat : Moped Frei. Oftewel : ook toegestaan voor brommers. Maar niet verplicht dus het beste kan ik overal gewoon op de doorgaande weg rijden, behalve daar waar specifiek staat aangegeven dat het niet mag en uiteraard niet op de snelwegen. Maar verder mag ik overal rijden, gewoon tussen al het overige verkeer en op alle wegen. Zo zo… weer wat geleerd. Vandaar dat die Duitse Radfahrer en Fussgänger gisteren zo boos op mij waren.

Dan zoek ik ook maar meteen naar een Duitse website met de weersvoorspellingen. Een googletje op “wettervorhersage” levert diverse sites op. Regen, regen, regen…. Het ene front na het andere trekt zowel nu als later, en ook de komende dagen, over deze regio. Maar in ieder geval zal het straks wel droog worden en het weer wat opklaren, zo wordt voor deze omgeving voorspeld. Binnen blijven wil ik niet en bovendien heb ik een trip naar Koblenz gepland, op zo’n 55 kilometer hier vandaan. Vroeger reed ik er altijd met de auto langs en mijn ouders gaan er altijd even koffie drinken als ze hier zijn maar zelf ben ik er nooit “echt” geweest. De weg er naartoe ken ik wel heel goed, die heb ik al veel vaker met de auto afgelegd, en in principe is het alleen maar de Moezel volgen. Dan hangt het er nog wel vanaf aan welke kant van de rivier. Bij Koblenz komen namelijk de Moezel en de Rijn samen en gaan vervolgens als één rivier verder. Dat exacte punt heet Deutsches Eck en ik ben er erg nieuwsgierig naar, daar wil ik naartoe. Maar dan moet je wel, kijkend vanaf Cochem richting Koblenz, aan de rechterkant van de Moezel rijden want anders kom je helemaal verkeerd uit en verderop zijn geen bruggen die je even makkelijk oversteekt. Dat heb ik al helemaal uitgezocht voor vertrek en ook een kaartje afgedrukt en meegenomen want de DomDom kent Deutsches Eck niet dus da’s niet zo handig. Inderdaad, de regen neemt af en het klaart in het algemeen wat op alhoewel het wel goed guur blijft. Naar boven dus om me weer in het warme harnas te hijsen en het waakvlammetje van de laatste twee dagen ontvlamt weer in een vurig verlangen om te gaan rijden, rijden, rijden…. De koffer blijft hier want die heb ik niet nodig vandaag en met behulp van een dame van de receptie maak ik ook Marianne wakker en rij haar naar buiten. De TomTom toch meegenomen uiteraard voor de zekerheid, ook al kan je eigenlijk niet verdwalen, en die plak ik op haar vertrouwde plek vlak voor mijn en boven Marianne’s neus. Haar buikje zit nog vol benzine, ze slaat in één keer aan en voor de derde dag op een rij vertrekken we samen voor een dagtripje van “slechts” zo’n 120 kilometer alles bij elkaar, al zij het nu in een bekende en “veiligere” omgeving. Omhoog de kade af en linksaf terug over de brug naar de andere oever, rechts met de bocht mee de brug af naar de boulevard en dan linksaf richting Koblenz. Het is tegen half tien ‘s ochtends en de wind is snijdend. Maar dat kan de pret niet drukken :-).

Voor de lezer die goed heeft opgelet, rij ik nu dus aan de linkerkant van de rivier, oftewel aan de verkeerde kant. Maar dat klopt want aan de “goede kant” van de rivier waar mijn hotel is, loopt langs dit stuk een slechte weg door allemaal wijngaarden heen, helemaal omhoog en omlaag de bergen op en af. Na de beproeving van gisteren kies ik vandaag dan voor de makkelijke optie. Berggeit kan ik altijd nog worden en het weer is er trouwens ook niet naar. Bovendien bevindt zich enige kilometers van hier een grote brug naar de andere kant vanaf waar de weg wel weer goed en vlak is, pal naast de rivier.

Hier zijn de bergen nog hoog en ondanks het feit dat een waterig zonnetje zich af en toe laat zien, is het bitter koud in de lange donkere schaduwen. Net als gisteren beschermt mijn motorpak mij wel tegen het meeste maar bij lange na niet alles. Maar de omgeving is, zoals ik eigenlijk al wist, schitterend en wat een compleet andere en veel realistischer beleving is deze rit in vergelijking met voorgaande keren ! Nu kijk ik niet onder een dakje door naar de buitenwereld maar zit ik er middenin en de geuren, geluiden en beelden zijn zoveel mooier en echter. De bergen lijken zo hoog en groot en de rivier zo breed. Heel anders ! Ik voel me totaal één met scooter en omgeving… Na een kilometer of 15 kom ik aan bij Treis-Karden, de enige wat grotere plaats aan dit stuk van de Moezel, en hier is ook de grote brug welke ik oversteek. Verder en verder over de vlakke weg de slingerende Moezel volgend naar Alken waar zich het laatste grote kasteel in deze omgeving bovenop de berg bevindt. Mijn ouders verblijven hier altijd dichtbij op hun eigen vakanties en zelf heb ik hier in de buurt ook eens overnacht maar het kasteel heb ik nooit bezocht. Heel groot en imposant, wellicht de volgende keer een bezoekje waard. De bergen zijn hier al beduidend lager en hoe dichter je bij Koblenz komt, des te wijder wordt ook het rivierdal en vlakt alles steeds verder af totdat bij de stad zelf slechts nog flinke heuvels doen herinneren aan wat je net hebt achtergelaten. Een beetje jammer maar niet getreurd want we gaan ook weer terug :-).

Koblenz, de stad waar de Moezel in de Rijn stroomt en hét uitgangspunt voor ritten langs beide machtige en oh zo mooie rivieren, door de dalen over uitstekende wegen, bergen aan beide kanten, overweldigend natuurschoon en bijna middeleeuwse stadjes met ontelbare kastelen. Koblenz, door de Romeinen “Castellum apud Fluentes” genoemd, het Kasteel bij de Samenstromingen, waar de stad haar huidige naam aan te danken heeft. Koblenz, ook de stad waar ik vroeger veel met de trein doorheen ben gereisd op weg naar Oost Europa en waar ik tevens een keer ben gestopt en mijn ouders me vervolgens kwamen halen voor een weekje aan de Moezel in hun gehuurde vakantiehuisje. Jeugdsentiment ? Zoiets. Mijn eerste bestemming is dan ook het treinstation dat op mij zovele jaren geleden heel imposant overkwam. Ik ben geen trein-fanaat maar ik hou van Duitse treinstations die nog zo vaak de architectuur, sfeer en stijl hebben van één of twee eeuwen geleden. In Nederland zijn het meestal betonnen dozen, ook waar ooit eens oude stations waren en zijn vervangen door nieuwe. Nieuw is niet altijd beter. Elke soort architectuur heeft ongetwijfeld z’n eigen charme, maar ik prefereer historisch. Vanaf de rustige oeverweg sla ik rechtsaf de stad in, neem een bocht en ga meteen vol in de remmen : deze straat sluit aan op wat wij een drukke N-weg zouden noemen dwars door de stad heen ! In Duitsland zijn de in- en uitvoegstroken korter dan bij ons, daar had ik even niet mee gerekend midden in de stad, en bovendien weet ik niet of ik hier wel mag rijden. Omdraaien kan niet meer en de TomTom toont geen alternatief dus begeef ik me voorzichtig in het drukke verkeer. Dat gaat goed en ook hier zijn de Duitsers heel voorzichtig en behandelen mij met volledig respect als mede-weggebruiker ! Een verademing ten opzichte van bij ons. Even later zie ik de afslag naar het station en met een paar bochten kom ik bij het plein. Hmmm. Staat vol met auto’s en taxi’s en een bak warme koffie ben ik echt wel aan toe. Ook weer iets dat goed geregeld is op Duitse stations : je kunt er bijna alles krijgen. De koffieshop is aan de andere kant van het station gelegen, inpandig weliswaar maar aan een plein. Verboden in of op te rijden. Maar mijn scooter wil ik niet uit het zicht parkeren. En daar staat ook de lokale Polizei. Weet je, ik speel weer gewoon de domme Hollander en rij een stukje voor de ingang langs op loopsnelheid naar het terras van het cafetaria. Herr Polizist kijkt mij minzaam aan en terwijl ik stop en de motor afzet, knik ik hem toe. Mijn bedoeling is duidelijk en hij maakt daar op deze ochtend geen problemen over. Mooi zo :-). Tegen alle verwachtingen in breekt op dit moment ook de zon goed door opeens en zowel Marianne als ik beginnen te dampen. Het terras is open en in de volle zon dus ik strijk neer nadat ik binnen een grote cappuccino heb besteld en gehaald. Aaahhh ! Heerlijk zo even warm worden en uitdampen :-). Achter me het station, rechts van me het voetgangersplein met diverse winkels en zo te zien overheidsgebouwen, tegenover me de uitvalweg richting weet ik veel en links van me het stationsplein met de taxi’s en auto’s. Al snel wordt het echt warm zo in de luwte en de dikke kleding gaat uit om te drogen. Met een oog van het verleden kijk ik naar het station. Helaas, met het oog van heden mist het de glorie en de allure van toen maar op zich is het niet lelijk of minder mooi. In mijn gedachten was het toch een beetje anders. Maar het is heerlijk zo even hier te zitten en ik laat de afgelopen dagen nogmaals de revue passeren en kan het niet nalaten zachtjes te grinniken vanwege het feit dat ik dit toch maar heb gehaald en gedaan :-). Warme trots en koffie vervullen mij van binnen terwijl de zon aan de buitenkant haar werk doet. De vermoeidheid van de laatste dagen zit toch nog in me een beetje en stilletjes zit ik te suffen en mijmeren boven mijn tweede cappuccino….

Maar we willen nog meer zien vandaag en na ruim een uur is het dan ook wel weer welletjes. De uitbundige zon wordt ook alweer getemperd door aandrijvende wolken dus heel lang kunnen we hier toch niet meer verblijven. Marianne is intussen ook weer kurkdroog dus ik besluit verder te gaan. Op naar Deutsches Eck, het punt waar de Rijn en Moezel samenkomen. De paden op, de lanen in, terug in het zadel en Herr Polizist heeft er intussen een collega bij gekregen en beiden zien zij mij vertrekken. Zouden ze zich verbazen over mijn kleine gele nummerbordje ? Nog een stukje hoofdweg en dan een afslag richting de rijnoever. Door rustige straatjes voert de kaart mij naar mijn bestemming en daar is dan de machtige rivier die Nederland grotendeels geschapen heeft en waarvan de Oude vlak langs mijn huis stroomt. Nou ja, stroomde, want dat stuk is nu redelijk dood, stilstaand. Richting de punt begroeten mij twee borden : ten eerste Umweltzone. Milieu-zone dus. Umwelt-Plakette, oftewel een vergunning om hier te mogen rijden is verplicht. Maar die heb ik niet. Is die ook verplicht voor scooters ? Geen idee. Die boete moet ik dus riskeren. (Later leer ik dat die voor scooters niet verplicht is). En verder is er een soort van boulevard welke richting het twee-rivieren-punt gaat en dat is een Fussgängerzone, zo meldt bord nummer twee. Alweer alleen een voetgangersgebied. Maar waar ik wil zijn is nog heel ver weg en híer ga ik de scooter niet parkeren. Mijn paranoia beleeft hoogtijdagen. Fietsers mogen hier echter wel op en veel verderop zie ik een soort van openbare stalling, gewoon op het plein, niet omheind of bewaakt. Stapvoets rij ik dus het plein op, met rechts de rivier, links een soort van verhoogde kade met winkels en restaurants in statige gebouwen en om mij heen weinig wandelaars welke allemaal echter wel heel vreemd naar mij kijken, vaak ook afkeurend. Ja, ik weet dat het niet mag maar sorry, ik doe het toch. Gelukkig is het dus rustig en ik parkeer Marianne naast een paar Duitse rijwielen, midden op de boulevard. Dismount, spullen opbergen, Marianne aan de ketting en het alarm erop. Beter iets dan niets. Op pad naar de volgende bezienswaardigheid.

Het is een mooie boulevard, heel breed, pal naast de Rijn met soms trappen er naartoe en zoals gezegd aan de andere kant een soort verhoogde kade met mooie oude gebouwen en daarin mogelijkheden voor shoppen en lichamelijke verzadiging. Alleen is heel veel ervan dicht. Er zijn ook überhaupt weinig mensen op straat. Het weer is intussen ook weer wat verslechterd, het is een gewone werkdag en dit is niet de vakantieperiode hier in Der Heimat dus wellicht verklaart dat alles deze relatieve verlatenheid. Slenterend in de juiste richting zie ik rechts boven op een berg, aan de andere kant van de rivier de Rijn, het imposante Festung Ehrenbreitstein, een enorm kasteel en vesting welke ook vroeger door de Pruisen als kazerne werd gebruikt. Perfect strategisch gelegen met uitzicht op zowel de Rijn als de Moezel was het al sinds het jaar 1000 de plek van een zeer groot kasteel en citadel welke de Fransen in 1801 echter hebben opgeblazen en verwoest. Op de fundamenten bouwden de Pruisen vervolgens het huidige bouwwerk en het maakt absoluut indruk ! Tot mijn verbazing is er een kabelbaan vanaf het midden van de boulevard over de rivier heen naar boven, naar de vesting. Heel bijzonder ! Misschien moet ik dat straks dan maar eens doen. Eerst nu richting de punt waar beide rivieren samenkomen.

Afbeelding

Dit is een gebied dat geheel is gesloten voor elke vorm van gemotoriseerd verkeer, das Deutsche Eck, de “Duitse Hoek” dus, en ik ben blij dat ik niet verder gereden ben. Het is eigenlijk een kunstmatige landtong aan de monding van de Moezel in de Rijn. Vroeger was het een zandbank in de riviermonding welke men bij het vasteland heeft getrokken. In 1897 werd er een enorme sokkel met ruiterstandbeeld geplaatst als dankbetuiging aan Kaiser Wilhelm I welke in diverse oorlogen ervoor heeft gezorgd dat de diverse Duitse staten één eenheid werden. Samen met Otto von Bismarck uiteraard, laten we die niet vergeten. Gedurende diverse bombardementen in de Tweede Wereldoorlog werd Koblenz flink verwoest, het standbeeld ging verloren door een Amerikaanse artilleriegranaat en de bronzen restanten werden omgesmolten. De sokkel overleefde, ook ondanks het feit dat de geallieerden het wilden afbreken maar niet deden vanwege geldgebrek, en werd in 1953 omgedoopt tot Mahnmal der deutschen Einheit, oftewel Gedenkteken voor de Duitse Eenheid en werd “versierd” met een mast met de Duitse vlag én de wapenschilden van alle Duitse staten, ook de voormalige welke sinds de oorlog niet meer bij Duitsland hoorden zoals Oost-Pruisen en Pommern. Dit bracht nogal wat controverse met zich mee, niet in het minst protest vanuit het buitenland dat nu deze voormalige Duitse streken in bezit had, en vandaar dat na de hereniging van Duitsland in 1993 een nieuw ruiterstandbeeld gelijk aan het oude is geplaatst. De wapenschilden hebben ze wel laten zitten. Het is groot. 37 meter hoog waarvan het standbeeld 14 meter voor z’n rekening neemt. Het is oer-Duits monumentaal. Het is monsterlijk. Maar ik vind het oh zo mooi :-). Typischer dan dit kan niet ! Ik hou hiervan op een bizarre manier :-D.

Afbeelding

Lopend naar deze Fifth Horseman of the Apocalypse zie ik dat het terrein gedeeltelijk is afgezet. Beveiligers houden mij tegen wanneer ik door wil lopen naar de punt waar je de samenkomst van de rivieren kunt zien : er is een of ander feest gepland voor diverse nationale en international hoogwaardigheidsbekleders en de punt is gesloten. Vele tafeltjes in wit kant gekleed en gedekt met kristallen vaasjes met bloemen bedekken dat laatste stuk van de boulevard, wachtend op de notabelen. Wellicht van toepassing op zo’n symbolische plek maar niet zo leuk voor mij. Ik klim nog even aan de andere kant op de sokkel, vind ook nog een weg om de punt heen waar ik de rivieren ook kan zien samenkomen maar het is toch niet hetzelfde. Veel geluk en succes trouwens met je receptie want de lucht betrekt alweer flink en het wordt flink kouder en de wind trekt aan. Maar het is pas halverwege de middag dus ik denk : terug naar de kabelbaan.

Dan gaat de telefoon. Het is mijn werk. Een klant. Wat interessant. Maar helaas wel een redelijk belangrijke klant, zakelijk, dus die moet ik te woord staan. Hun website ligt plat en ze komen er zelf niet uit. Mijn collega is niet te bereiken en ze moeten nú geholpen worden. Oké, ik vertel dat ik zelf met vakantie ben in Duitsland maar doe eens dit, doe eens dat, kijk daar eens naar…. Nee, niets werkt. Mijn tablet ligt in mijn hotelkamer en sowieso heb ik hier geen internet. Zucht…. De burcht moet maar even wachten dan, terug naar Cochem en internet. Dat duurt nog zeker een uur en alhoewel de klant daar boos om is, dáár kan ik echt niets aan doen. Marianne staat nog op haar plek en na een oneerbiedig afscheid van Deutsches Eck en snelle start, spoeden wij ons samen door het centrum van Koblenz naar de Moezelboulevard, slaan weer linksaf en volgen de zo bekende rivier richting het zuidwesten. Het is iets warmer dan voorheen maar toch nog flink fris met af en toe wat motregen. De bergen worden weer hoger en al snel, tenminste in mijn beleving, zie ik de Reichsburg weer opdagen door de mistige bovenlucht. Met gloeiende motor stop ik weer bij het hotel, zet Marianne binnen (de deur was nog open van vanochtend), neem een biertje van de bar mee naar boven en bel de klant terug. IT dienstverlening met een tablet gaat lastig en had ik niet op gerekend. Hoeveel makkelijker zou het zijn met een gewone laptop met muis maar in ieder geval kan ik bij de website van de klant en doe mijn best, al gaat alles drie keer langzamer. De daarop volgende uren (!) zit ik aan de telefoon en probeer het probleem te verhelpen maar dat kan ik niet, zo blijkt uiteindelijk. Hun eigen hoster heeft wijzigingen doorgevoerd in hún systemen, zo kom ik uiteindelijk achter, en het probleem ligt dus niet aan of bij ons en wij kunnen dat ook niet verhelpen. Toch is de klant nog steeds kwaad en verwijt ons, en dus mij direct, onder andere wanprestatie wanneer ik hen vertel dat ze hun eigen hoster moeten bellen om het probleem op te lossen. Na terugkomst in Nederland blijkt ook dat de klant afscheid van ons heeft genomen. Dus al dat haasten, inzet en uren zijn, zowel op dat moment als helemaal achteraf, compleet verspilde moeite geweest en een aanslag op mijn vrije tijd en vakantie. “Kukels” is dan de vriendelijkste benaming voor deze lieden. Ik vloek niet graag. Intussen is het al begin avond en met flink de pest erin vervoeg ik mij weer in het restaurant van het hotel. De keuken is uitstekend en ik heb na dit alles totaal geen zin meer om erop uit te gaan. Zoals gezegd, het is aspergetijd en dus kies ik een lokaal gerecht met deze edele groente en vergezeld van een aantal regionale bieren laat ik me alles goed smaken en werk zo de ellende weg ! Net als de motor van Marianne koelt mijn oververhitte gemoed langzaam maar zeker met een voor mij hoorbare “ping” af en ik besluit het niet al te laat te maken. Dit was toch weer een enerverende dag en het weer en de stress van het werk hebben hun tol geëist. Naar boven dan met een extra biertje van de bar, ondanks het feit dat de wereld al flink slagzij maakt, en na een omleiding via de douche met een goed boek op de tablet het bed in. Morgen gaan we toeristje spelen. In de stad waar ik dat al zovele malen hiervoor heb gedaan. Maar voor nu gaat de wereld op…. zwart.
Laatst gewijzigd door Amendoim op 11 apr 2014, 08:02, 6 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
motormuis
Voormalig STN Lid
Berichten: 6024

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#34 » 10 apr 2014, 17:39

Mooi verhaal Edwin. Een hele beleving als ik het zo lees.

Mtvrgrt kees
0 x

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#35 » 10 apr 2014, 17:58

Ademloos :mrgreen:

Dit leest als een uitstekend boek :D :D.

Wanneer komt de rest Edwin?
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
Dick1943t
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 689

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#36 » 10 apr 2014, 18:00

Ik ben in mijn leven 10 keer in Koblenz geweest, daar van uit
ging ik naar de Lorelei. Zoals iedereen weet is de Lorelei een
berg. Op de berg staat het beeld van een Nimf oftewel sirene.
de legende zegt dat zij song om de schippers af te leiden, dat
zij in de bocht tegen de rotsen knalden. Daarom om heeft dit
gebied alom een toeristische bekendheid gekregen.
Er is een liedje van gemaakt met de titel, Ich weis nicht was
sol bedeuten, das ich so traurig bin. Is nog steeds populair. Dick
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#37 » 10 apr 2014, 21:23

@ Kees : dankjewel, leuk dat je het leuk vindt :-)

@ Cor : snel, zo snel als het kan tussen mijn werk door. Het duurt minimal een dag om het verslag van 1 dag te schrijven. Lijkt misschien niet zo maar echt waar. En dan uit mijn oude hoofd geholpen door de foto's :-) Bovendien houdt dit je zo "hongerig" :-D

@ Dick : knap dat je nog weet hoe vaak je er geweest bent ! Vaak weet ik het niet eens. En de Lorelei, daar kom ik ook nog later in dit verhaal. De titel verraadt dat eigenlijk al :-)

@ Albert : fijn te horen dat het je toch voldoende boeit :-) En denk erom : volgende week overhoring dus goed lezen :-P
0 x

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#38 » 10 apr 2014, 22:37

Ik heb een boekenkast vol met Clive Cussler en Tom Clancy er is nog een plekje voor Easy Writer :mrgreen: .

Wat weerhoud je om het in een paperback te gieten (From Leiderdorp to Lorelei by Easy Writer) ;) .

Hoeft niet mag wel :lol:
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#39 » 11 apr 2014, 08:28

Toen ik met schrijven begon, een jaar of twee geleden (want dit zijn niet mijn enige verhalen), heb ik daar ook over nagedacht... een gelimiteerde oplage. Maar er zijn miljoenen mensen die schrijven, uiteraard velen veel beter dan ik, en het zoeken van een uitgever is heel lastig. Een vriendje van me heeft een drukkerij dus wat dat betreft zou het niet moeilijk zijn maar er is weinig of geen droog brood te verdienen in de schrijverij. En reisverhalen zijn een apart genre, daar moet je van houden of niet. De markt is dus beperkt.

Het is wel allemaal waar wat ik schrijf, het is allemaal echt gebeurd. Realisme geschreven in de eerste person. En dat terwjl ik zelf een hekel aan zogenaamde "literatuur" heb :-)

Maar dank je dat je het publicatie-waardig vindt, dat is heel leuk om te horen :-)
0 x

Gebruikersavatar
Dick1943t
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 689

Re: Van Leiderdorp naar Lorelei

Bericht#40 » 11 apr 2014, 08:42

Hoi. Dit is niet alleen Publicatie waardig, maar ook een aanwinst voor de Club.
Ik ben al moe als ik 20 regels schrijf. Maar Jij doet het met zoveel elan.
Ik zou zeggen, breng de verhalen naar de drukkerij, laat een boek maken.
Er is heus wel aandacht voor. Niet geschoten is altijd mis. Niet de scooter is
belangrijk, maar wat je er mee doet, zoals in Jouw geval. Als ik zo kon
schrijven, wist ik het wel. Ik las dat Jij nog meer wilt schrijven, dus Je hebt
nog tijd. Groetjes van een verslag fan. Dick
0 x

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten

cron

Aanmelden  •  Registreer