Vrijdag 7 september 2012 – Warschau…. ( Deel 2 van 2 )De nu lege koffer gaat terug achterop Marianne en in een goede bui begeven we ons op de terugweg richting het centrum van Warschau. Deze leidt ons eerst naar de brede boulevard langs de rivier welke wij een heel eind moeten volgen, onder de brug door waar we eerder overheen gekomen zijn, naar een andere brug welke ons direct in het hart van de stad zal doen uitkomen. Vlak voor die brug is een groot kruispunt waar ik echter helaas de verkeerde baan pak en voor rechtdoor voorgesorteerd sta. Dat corrigeer ik door voorzichtig tussen de auto’s door te manoeuvreren en zodra het kan, meteen linksaf de brug op te schieten. Ik kreeg zelfs een compliment van Agnieszka voor deze actie ! Vanaf het midden van de brug, waar ik vroeger zo vaak met de bus overheen ben gegaan, toont zich de brede skyline van Warschau zich in haar volle glorie, en… moet ik het nog zeggen hoe ik me voel ?
Eenmaal over de rivier aan de andere kant wil de Garmin me rechtsaf laten slaan maar dat mag niet, foutje in de kaart dus, en we gaan rechtdoor. Daar kom ik een hele steile heuvel tegen richting de binnenstad die ik niet had verwacht ! Het oude centrum van Warschau ligt inderdaad heel hoog boven de rivier en dat was ik even vergeten. Ik heb hier tenslotte ook nog nooit zelf gereden. Met een beetje moeite werkt Marianne zich omhoog en na nog een paar bochten en straten, waarvan sommige met een soort langwerpige kinderhoofdjes zijn geplaveid, kom ik uit bij Ordynacka 13, de gelijknamige straat en restaurant waar we moeten zijn.
Dit is pal in het (toeristische) centrum en net zoals overal is het hier betaald parkeren. Nu lijkt mij dit zwaar overdreven voor een scooter maar na enige discussie besluit Agnieszka toch een parkeerkaartje uit de automaat te trekken. Volledig overbodig en verspild geld mijns inziens, maar goed, als zij dat nu zo graag wil… Alleen heb ik natuurlijk geen dashboard en moet ze het kaartje dus bij zich houden
. We zijn ruim op tijd en teneinde Jola goed te kunnen verrassen, besluiten we dat Agnieszka half op het terras zal gaan zitten terwijl ik in volle uitrusting op de scooter aan de zijkant van de weg, vlak voor een kiosk zal blijven staan totdat zij er is en haar dan zal aanspreken. Mensen kijken wel vreemd naar me maar blijkbaar durft niemand iets te zeggen tegen een gozer volledig in het leer en met een zwarte helm en zonnebril op
. Na een kwartiertje wachten word ik ongeduldig en bel Agnieszka middels de Cardo G9 die aan mijn telefoon gekoppeld zit en op dat moment komt Jola aanlopen, zo zegt zij, en zie ik haar inderdaad in mijn spiegel. Uiteraard loopt zij mij straal voorbij en vol enthousiasme begroeten zij elkaar zoals meisjes dat onderling doen. Wanneer ze allebei zitten, stijg ik af, doe Marianne op slot en op alarm, loop er naartoe en leg een zware behandschoende hand op Jola’s schouder. Verbaasd kijkt zij naar mij op en herkent me uiteraard voor geen meter, ook niet wanneer ik de helm en zonnebril afdoe, en je ziet haar denken : who the f*ck is that terwijl ik haar in het Engels aanspreek met haar naam en tegen haar praat
. Agnieszka ligt intussen in een deuk en langzaam gaat er een lampje branden bij Jola en opeens heeft ze het door
. De verrassing is compleet en ze vindt het heel leuk al klaagt ze, uiteraard, als dame, dat had ze het geweten, ze eerst naar de kapper was gegaan want nu ziet ze er niet uit
. Vindt zij zelf tenminste. De mening van ondergetekende is anders
.
Marianne parkeer ik nu aan de overkant van de straat precies tegenover het restaurant en we verhuizen naar binnen want de dames hebben het een beetje koud (what else is new). Vanaf hier kan ik haar in de gaten houden en beginnen we aan de lunch en een geanimeerd gesprek. Ondanks het feit dat Jola weinig Engels spreekt, kunnen we elkaar gezamenlijk toch goed begrijpen en wordt het heel gezellig
. Helaas is het restaurant niet meer wat het was : voorheen was het gezellig en een beetje ouderwets ingericht maar de eigenaar heeft besloten om er een moderne trendy zaak van te maken en heeft ook het menu geheel omgegooid waarbij de door mij zo begeerde soep tevens van het menu is verdwenen. Van de voormalige ambiance is weinig tot niets meer over en het eten is zo-zo… zogenaamd biologisch, trendy en gezond, voor de dubbele prijs. Het is wel goed allemaal, daar niet van, maar niet wat ik had verwacht en teleurstellend ten opzichte van voorheen. Daarom laat ik ook bij het afrekenen (omgerekend € 35,30 , beetje duur dus (voor Poolse begrippen dan, zelfs in het centrum) voor een simpele lunch, een koffie en twee thee) deze keer geen fooi achter en ik zal hier ook niet terugkeren. Het gezelschap daarentegen is perfect en de tijd vliegt voorbij. Jola moet nog naar een schoonheidssalon waar ze een afspraak heeft dus kunnen en zullen we de middag niet verder samen doorbrengen. Het was al bewolkt en intussen is het licht gaan regenen dus dat belooft niet veel goeds. Beide dames zijn bang voor hun haar (ja ja....) dus maken we buiten nog snel een paar fotootjes als herinnering en dan scheiden zich onze wegen. Gezien het slechte weer heeft het mijns inziens ook geen enkele zin om vandaag de binnenstad in te gaan voor het maken van foto’s dus dat doen we een andere keer dan wel.
Voorzichtig, vanwege de door de regen gladde kinderhoofdjes, verlaten wij via dezelfde route terug het oude centrum, terug naar Agnieszka’s huis. Intussen is het alweer een stuk drukker op de weg, het is tenslotte vrijdag laat in de middag en ook hier staat het weekend voor de deur, en het regent ook zachtjes verder.
(
nu kun je de ingebouwde "regenjassen" van de zadeltassen goed zien)
Eenmaal weer “thuis” aangekomen, vullen we de koffer met de nu ingepakte cadeautjes en extra kleding (morgen is Hubert’s verjaardag en om een of andere reden heeft Agnieszka, net zoals alle dames, daar de halve inhoud van haar kledingkast voor nodig, en extra paren schoenen niet te vergeten) en gaan al snel weer terug de weg op. Nu eenmaal goed ingesteld geeft de Garmin de juiste richting en afstand aan en loodst ons richting de grote uitvalswegen – en recht de file in. De meeste doorgaande wegen, en ook de grote uitvalswegen, zijn van goede tot zeer goede kwaliteit en dat hebben we onder andere aan het afgelopen voetbalkampioenschap te danken. En ja, wij hebben daar ook voor betaald als Europese Unie. Deze wegen, alhoewel breder, zijn vergelijkbaar met die in Poznan : minimaal vierbaans met vele grote afslagen en opritten en bijbehorende viaducten waar we allemaal onderdoor gaan. Eigenlijk ben ik wel blij dat we vanwege de file niet zo snel kunnen en hoeven want in de regen rijden met het normaal gesproken racende en creatief rijdende Poolse verkeer om je heen, lijkt me niet zo prettig. Met veel optrekken en stilstaan bewegen we ons in de juiste richting terwijl het zachtjes blijft regenen en alhoewel diverse motoren het stilstaande verkeer inhalen, kan ik dat niet vanwege Marianne’s bepakking en blijf dus keurig in de rij. De rij voor mij is dan de tweede meest linkse baan want ik hoef voorlopig toch alleen maar rechtdoor.
Net buiten de stad echter zijn de doorgaande wegen nog niet allemaal gerepareerd of vervangen, al zijn ze daar wel heel hard mee bezig, en word je omgeleid naar de oude wegen die er ook nog zijn uiteraard. En ja, dan krijg je het weer. Koleiny. Gaten. Richels. Losliggend grind en zand. We zijn op tweederde van de route als ik op mijn pad een groot gat zie aankomen. Ik rij op de middelste van 3 banen. We rijden nu wel met redelijke snelheid, zo'n 35 tot 40 per uur, maar het is druk : hard afremmen kan niet, de banen links en rechts van me zijn vol met overig verkeer dus uitwijken kan ook niet. De tijd vertraagt… alles lijkt langzamer te gaan. De kuil staat vol met modderig water dus ik kan niet zien hoe diep die is. Ga ik dus dwars door de kuil heen met het risico op gebroken schokbrekers of een gebroken velg of pak ik de rand, wat netaan kan, met het risico dat ik onderuit ga ? In slowmotion besluit ik in een fractie van een seconde om de rand te pakken – en ga er zonder problemen overheen !
Lang leven mijn winterbanden ! De grip is echt perfect. Bovendien laten die de scooter op een droog geasfalteerd wegdek “zingen” en dat vind ik een mooi geluid
. Op dit punt ligt de meeste file achter ons en alhoewel het nog wel flink druk is, bereiken we zonder verdere moeilijkheden nu snel weer Pruszków ondanks de regen die maar doorgaat en het zicht aardig belemmert. Vanaf daar zitten we achter een mooie, oude, rode Amerikaanse Cadillac, ja, met vleugels en ik vraag me af wiens trots die is. Die is duidelijk met veel liefde gerestaureerd en verzorgd. Nu heeft Otrebusy een beroemd automuseum dus wellicht hoort die daar thuis als het geen privébezit is. Echter rijdt die auto helemaal voor ons uit dezelfde weg naar ons hotel, neemt dezelfde laatste afslag en stopt voor de ingang van Jasminum ! Intussen is de regen een lichte miezer geworden en ik wil er omheen rijden naar het hotel als ik aldaar een uitgelaten menigte zie wachten en in de Cadillac een verse bruid en bruidegom zich gereed zie maken voor hun Grande Entrée. Uiteraard wil ik hun speciale moment niet verstoren en zij zijn dus de eerste van twee trouwfeesten die in “mijn” hotel zullen plaatsvinden gedurende mijn verblijf. In plaats dus van het terrein op te rijden, rij ik een klein eindje verder en bespreek samen met Agnieszka de mogelijkheden voor het diner. Het kan vast wel in het hotel maar dan moeten we zeker nog een uur wachten en nú het terrein oprijden zou de feestvreugde van het verse bruidspaar en de aanwezigen ongetwijfeld verstoren. Een jaar of acht geleden echter was Agnieszka hier ook in de buurt met een aantal van haar familieleden en hebben toen gegeten in een klein lokaal restaurant dat Amigo heet. Klinkt nou niet echt Pools, wat ? Maar zij verzekert mij dat ze daar ook een traditionele Poolse keuken hebben, tenminste, áls het nog bestaat. Bovendien is het vlak om de hoek dus op haar aanbeveling rijden we daar dan maar naartoe.
Aan de buitenkant ziet het eruit als een soort van garage waar ze auto’s repareren, afgesloten met een groot hek. Dat hek staat nu wel open en daarachter bevindt zich inderdaad een toko met de naam Amigo erboven. Ze hebben geprobeerd om die eruit te laten zien als een Mexicaanse taverne maar dat is niet zo goed gelukt. Alles bij elkaar komt het op mij een beetje over als een kruising tussen een vervallen Western-saloon en een autosloperij. Duidelijk heb ik mijn twijfels maar vooruit, laten we het proberen. Ik rijd dus het terrein op en parkeer Marianne zoveel mogelijk in het zicht tussen diverse (sloop?) auto's. Dan naar binnen en daar is het verrassend schoon en redelijk rustig. De bar zelf is groot en heeft men geprobeerd er tropisch uit te laten zien, compleet met jonge blonde bardame met flinke bos hout. We nemen plaats aan een tafel aan het raam in de hoek en aangezien ik nu toch maar 300 meter van het hotel verwijderd ben, neem ik een groot lokaal bier. Lech in dit geval, de minste van de drie grote Poolse bieren (Tyskie is de grootste en meest bekende maar ik geef de voorkeur aan Zywiec, de "tweede"; beide ook in Nederland verkrijgbaar) maar het smaakt wel goed. Uiteraard hangt er een grote flatscreen TV aan de muur en uiteráárd vertoont die een live verslag van een of andere voetbalwedstrijd. Aan een tafel in het midden zit een wat oudere man met een hond, die af en toe eens rondloopt (de hond, niet de man), een biertje te drinken (de man, niet de hond). Agnieszka en ik spreken Engels onder elkaar en een dame van middelbare leeftijd maakt zich los van de bar en vraagt mij vriendelijk in gebroken Engels of we last hebben van de hond. Nee, hoor, geen probleem, ik ben gek op honden
.
Diverse redelijk geblokte jonge mannen die eruit zien als vrachtwagenchauffeurs of automonteurs (ik blijf de scooter dus heel goed in de gaten houden) lopen naar binnen en naar buiten en, even later gevolgd door twee jonge meiden, verdwijnen in een zijkamer. Geen idee wat daar plaatsvindt maar met enige regelmaat loopt één van de heren die kamer weer uit naar de bar en laat daarbij de deur van de kamer open staan. Die deur echter bevindt zich vlak naast de plek waar ik zit direct aan mijn linkerhand en elke keer ontneemt mij die het zicht op de rest van de bar want die opent mijn kant op. Na de deur een paar keer zachtjes te hebben gesloten, wat geen effect heeft, sla ik de deur nu hard dicht. Meteen komt een jongeman vanuit de kamer met veel stampei verhaal halen en kijkt mij aan waarop ik tegen hem zeg : Hey ! I am sitting here ! Prompt stamelt de jongeman excuses in het Pools en vanaf dat moment doet men de deur keurig elke keer dicht
. Zou het feit dat ik mijn volledige motorpak aan heb daar iets mee te maken hebben ?
Dit restaurant heeft inderdaad een uitgebreide traditioneel Poolse keuken dus het ziet er helemaal niet slecht uit ! Jaren geleden heb ik ooit eens Russische borscht zowel elders gegeten als zelf gemaakt. Dat is een soort soep gemaakt van rode bieten. Op zich heel erg lekker maar sindsdien ben ik nooit meer in de gelegenheid geweest. De Polen hebben hier een eigen nationale versie van en die heet barszcz (spreek uit als barsjt). Dit is echter een heldere variant en ze doen er ook een paar soort van pierogi’s in. Niet echt pierogi’s maar het lijkt erop. Dat gaan we dus proberen als voorgerecht en als hoofdgerecht dan een typisch Pools gerecht met gegrild varkensvlees en Agnieszka neemt de Poolse shaslick. Fantastisch ! Het smaakt echt allemaal heerlijk ! En het zijn ook hele ruime porties. Vooral de barszcz is voor mij een enorm succes en later zal ik op diverse andere plekken proberen dit weer te eten maar het is niet altijd makkelijk te vinden in restaurants. Tussen voor- en hoofdgerecht ga ik even naar buiten en bel mijn monteur in Nederland om hem te laten weten dat ik ben aangekomen in Warschau. Vóór vertrek verklaarde hij mij voor gek, niet vanwege het feit dat de machine het niet zou kunnen, maar vanwege de enorme afstand. Nu ik hem echter spreek, is hij heel enthousiast, vraagt meteen ook naar de scooter en zegt dat ik na terugkomst maar meteen snel moet langskomen voor onderhoud
. Ik zeg hem dat ik trots ben op zijn werk, dat mag hij zeker ook zijn op zichzelf, en dank hem voor alle moeite die hij erin gestoken heeft want dat was heel wat. Een groepje Poolse heren van hetzelfde kaliber als voorheen staat buiten te roken en kijken verbaasd de hele tijd naar mij terwijl ik Nederlands spreek, wat ze natuurlijk niet verstaan. Ik vraag me af wat zij zich afvroegen...
Omdat het trouwfeest toch nog de hele nacht gaat duren, en omdat we toch om de hoek zitten, hebben we geen haast en nemen het ervan. Intussen bespreken we onder het genot van nog diverse alcoholische versnaperingen (bier voor mij, wijn voor haar) de strategie voor het verjaardagsfeest van morgen. Intussen heeft een hele groep enthousiaste voetballiefhebbers zich voor de TV verzameld en uiteindelijk is het dan toch tijd om te gaan. Reken even mee : twee ruime voorgerechten, twee grote hoofdgerechten, zeker drie groot bier en zeker drie glazen wijn… en het was allemaal meer dan uitstekend ! Zelfs de toiletten waren schoon ! Wat zou je er hier voor betalen ? Juist ja. We waren omgerekend € 26,65 kwijt voor een hele avond goed eten en drinken. Een schijntje ! Voldaan en blij verlaten we dus het restaurant en voorzichtig bewegend tussen de geparkeerde auto’s door loods ik Marianne de 300 meter over de hoofd- en zijweg terug naar Jasminum. Daar aangekomen staat het parkeerterrein nog vol met auto’s van de bruiloftsgasten, welk feest nog duidelijk ruim in volle gang is. Vannacht parkeer ik dus aan de achterzijde van het gebouw op het grasveld, waar vlak onder mijn raam nog een vrije plek is, iets wat ik vanaf nu elke avond die ik hier verblijf zal doen. We nemen de koffer en de zadeltassen weer mee, motorhoes erover, ketting voor, ketting achter, alarm, en zo laten we Marianne staan. De gecombineerde bar en ontbijtruimte is leeg maar het feest zelf vindt plaats in de grote zaal meer aan de achterkant van het gebouw, exact onder onze kamer en die ernaast gelegen, zo blijkt. Pal hier staat de muziekband opgesteld die op maximum volume vele klassiekers ten gehore brengt... in het Pools dan, welteverstaan. Niet dus. Hmmm.
We brengen onze spullen via de trap naar boven en gaan daarna nog even terug naar de bar. Aldaar neem ik nog een bier en Agnieszka nog een wijntje en praten nog wat na terwijl we af en toe Wojtek voorbij zien schieten die wel even vriendelijk hallo komt zeggen maar verder uiteraard geen tijd heeft. Één van de Poolse tradities bij allerlei soorten feesten is het zingen van het lied “Sto Lat” – Honderd Jaar, waarbij diegenen die toegezongen worden, honderd jaar geluk en gezondheid worden gewenst. Dit is heel populair en iedereen doet eraan mee, maar dan ook niet één keer, nee, tientallen keren, zowel achter elkaar als tussen andere nummers door op willekeurige momenten. Als een soort van toost maar dan veel langer. Één keer is leuk maar na –tig keer word je er gek van. Dus drinken we de drankjes op, bestel ik nog een groot bier bij de bar om mee naar boven te nemen, wensen Wojtek veel succes (want die moet erbij blijven tot aan het einde, wat dus nog heel lang kan duren) en glippen tussen alle bruiloftsgasten door de trap op naar boven. Aldaar mag natuurlijk Agnieszka zoals altijd als dame als eerste de badkamer in beslag nemen en intussen, terwijl ik wacht op mijn beurt, check ik mijn mail en transporteer ik net zoals elke avond de foto’s van mijn BlackBerry naar de laptop. Bovendien upload ik die dan nog eens elke ochtend naar de FTP server van mijn werk zodat, mocht er iets gebeuren met mij of de laptop, de foto’s in ieder geval veilig zijn. Het lawaai van het feest is wel goed te horen maar niet oorverdovend en na het genot van het laatste biertje lukt het me na een warme douche toch om de slaap te vatten terwijl het wilde geraas onder ons doorgaat tot in de vroege uurtjes van de volgende ochtend…