Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#51 » 10 okt 2014, 01:25

Dank u heren, op mijn eigen bescheiden wijze tracht ik een bijdrage te leveren aan het STN forum. Met het einde van het tourseizoen in zicht voor dit jaar hoop ik dat voldoende mensen het leuk zullen vinden om dit te lezen gedurende de komende natte en koude periode. Maar ook daarna natuurlijk :-)

Voor diegenen van jullie die dit leuk vinden en zover erbij zijn gebleven : er komen nog twee dag-episodes die al eens geschreven zijn maar ook uiteraard net zoals deze "afleveringen" verbeterd, aangepast en met meer foto's. Daarna komen de níeuwe episodes van de terugreis die nog niemand kent. Dat doe ik voor jullie, de trouwe fans :-)

Ga ik het halen ? Komt Marianne stil te staan ? Raakt Agnieszka van haar föhnverslaving af ? Wat doet vis midden in een bos ? Ontsnappen we van een voormalige Soviet-luchtmachtbasis ? En waar komt die jeuk toch vandaan ? Stay tuned :-)
0 x

Gebruikersavatar
the riding man
Berichten: 287

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#52 » 10 okt 2014, 07:37

Ik kan haast niet wachten om het vervolg te lezen. Fantastisch leesvoer, i like it!

Wil wel even zeggen dat ik ook de reisverslagen van anderen leuk vind om te lezen, we kunnen niet allemaal zo een goede schrijvers zijn als Amendoim, dit wil niet zeggen dat die verslagen minder leuk zijn ;)

Maar dit verhaal is toch echt één van de allerbeste die ik ooit gelezen heb, en dat meen ik serieus!
Laatst gewijzigd door the riding man op 10 okt 2014, 10:06, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Eric L

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#53 » 10 okt 2014, 08:29

Het begint zo zoetjes aan al een aardig "boekwerk" te worden.
Erg mooi om te lezen, ik ben benieuwd naar het vervolg.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#54 » 11 okt 2014, 08:35

Thanx Danny :-) Voor sommigen is dit allemaal veel te langdraaaaaadig.... maar ik leg het graag vast voor het "nageslacht" :-) verhalen hoeven natuurlijk ook niet zo uitgebreid te zijn als de mijne en ook ik geniet zeker van kortere reisverhalen. Alleen ik ben zo geschift om het zo uitgebreid te doen.

En je hebt gelijk Eric, ik heb berekend dat als het in boekvorm zou worden uitgebracht, je rond de 250 pagina's zou uitkomen.... Da's wel leuk maar niemand zou het kopen dus dat doen we niet :-)

Eens kijken of ik genoeg inspiratie heb voor het volgende stukje.... zet je leesbril vast maar op.
Laatst gewijzigd door Amendoim op 13 okt 2014, 10:38, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Piet
Berichten: 202

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#55 » 11 okt 2014, 09:40

hoi ik wou vragen waar stel je de navigatie op in auto of fiets met die toer
0 x
vriendelijk groet van de Zeeuwse STNER (Goes)

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#56 » 11 okt 2014, 10:23

Vrijdag 7 september 2012 – Warschau…. ( Deel 1 van 2 )

Vreemd. Heel vreemd. Zo voelt het wanneer ik de volgende morgen wakker word. Want… ik kan uitslapen en ik hóef niet op te staan, ontbijten, spullen pakken en snel weg te wezen. Als je dat al vijf dagen zo gewend bent, komt de plotselinge rust heel vreemd over. Ik kijk op mijn mobiel. Acht uur ’s ochtends. Ha, ben ik toch automatisch vroeg wakker geworden. Mijn nu nog niet geföhnde reisgezellin vertoont ook al enige tekenen van leven in haar eigen bed en langzaam maar zeker worden we allebei wakker. Het weer is licht bewolkt maar ziet er op zich goed uit. Na de noodzakelijke hygiënische voorbereidingen gaan we dus samen naar beneden en vervoegen we ons in hetzelfde restaurant als gisteren waar ook het ontbijt wordt geserveerd. De dame van de receptie, nu weer een andere, verzorgt tevens voor ons het ontbijt en aangezien we nog steeds de enige gasten zijn, hebben we ook nu weer het rijk voor ons alleen. Dit keer dus geen buffet maar het ontbijt is verder prima met verschillende keuzes in brood, kaas, worst, ham en zoetigheden. En natuurlijk de eeuwige augurken. Neef Wojtek is er ook nog (blijkbaar draait het personeel hier 24-uurs diensten, zonder extra compensatie, iets wat bij ons echt nooit zou kunnen), begroet ons en komt even bij ons zitten. Tot nu toe weet dus nog niemand van Agnieszka’s vrienden en familie dat wij hier zijn en om dat een verrassing te houden, laten we Wojtek beloven om dat ook aan niemand verder te vertellen. Hij zelf heeft een druk schema voor de boeg dit weekend en omdat hij een kilometer of 50 verderop woont, zal hij dit weekend hier blijven werken en ook slapen want ’s avonds laat gaat er geen bus meer richting zijn huis. Druk schema ? Hoezo dat dan ?

Nu blijkt dus dat Jasminum naast een hotel ook een soort van centrum is waar je zalen kunt huren voor zakelijke bijeenkomsten en congressen, maar ook, en dat wist ik al helemaal niet, voor het organiseren van bruiloften. En daar staan er dit weekend twee van gepland plus een business-feestje. Crap. Dat wordt dus niet slapen want Poolse trouwerijen, zo is de ervaring, gaan meestal de hele nacht door tot ver in de vroege ochtend. Een overdaad aan "Wein, Weib und Gesang", maar dan á la Polska. Wojtek vindt het vreemd dat ik dat niet wist want bij reserveringen is men verplicht aan te geven als er tegelijkertijd bruiloften zijn gepland. Gelukkig heb ik mijn laptop bij de hand met daarop al mijn e-mails en dus laat ik hem de reservering en daarbij behorende bevestiging zien. Inderdaad, er staat niets van op of bij. Dus adviseert hij om dit op te nemen met de eigenaar die morgen of overmorgen langs zal komen want dit is niet netjes. Oké, dat zullen we dan maar doen. Maar aan de andere kant denk ik : ach, hoe erg kan het zijn ?

Tijdens het ontbijt laat ik als eerste even een bericht achter op het forum dat ik intussen levend en wel nabij Warschau ben aangekomen. Aldaar had men namelijk nog geen idee dat ik zo ver op de scooter op reis was. Verrassing ! Eat your heart out, *ssholes :-D. Grote bek, opscheppen dat je "helemaal naar Berlijn" en zo bent gereden ? Probeer dit eens te evenaren :-). Daarna bespreken Agnieszka en ik de plannen voor vandaag. De bedoeling is dat we eerst naar haar eigen huis zullen gaan want ze heeft geen boodschappen in huis en bovendien wil ze de spullen die ik voor haar heb meegenomen, in de koelkast leggen en opbergen zodat we die alvast kwijt zijn. Bovendien hebben zowel zij als ik diverse kleding te wassen en dat kan dan ook in één keer door. Daarnaast wil ik graag Warschau zelf nog in om op mij bekende plekken een paar foto’s te maken als bewijsmateriaal. Ook heeft zij afgesproken met haar vriendin Jola om in de stad te gaan lunchen. Die weet uiteraard ook niet dat ik er ben dus willen we daar een “verrassingsaanval” van maken :-). Ik heb haar nog nooit gezien maar wel veel van haar gehoord, en zij blijkbaar van mij. Zij doet iets met modellen en is zelf betrokken bij de organisatie die elk jaar Miss Polen organiseert. Een heel vliegtuig vol met de mooiste meiden uit heel Polen gaat dan naar een mooie bestemming in Europa of net daarbuiten waar dan op locatie foto’s en films worden gemaakt als promotiemateriaal. Dan mag ook bepaalde begeleiding mee en Agnieszka is zo een paar keer meegereisd en heeft het hele gebeuren dus diverse malen mogen meemaken. Toch wel bijzonder ! Ook ik ben diverse malen uitgenodigd om mee te gaan (yep) maar dat heb ik nooit gedaan (nope). Twee jaar geleden heb ik heerlijk gegeten in een restaurant in het midden van Warschau waar ze een soort soep van wilde paddestoelen hebben, geserveerd in een uitgeholde harde broodbol. Heerlijk ! Het lijkt me een goed idee om die ervaring te herhalen dus met enige moeite weet Agnieszka Jola over te halen (ze heeft een heel druk en vol schema) om daar en op deze dag af te spreken.

Marianne staat nog onaangeroerd voor de deur en na het ontbijt help ik haar haar pyjama uit. Wojtek komt ook nog even kijken want een dergelijke scooter ("motor" zeggen we dan) hebben ze hier nog nooit gezien. Graag zou hij er een ritje op maken maar hij heeft er geen rijbewijs voor en bovendien mogen er maar drie mensen ooit op mijn scooter rijden : ikzelf uiteraard, mijn eigen monteur en Stas, de zwager van Agnieszka. Voor de rest echt niemand wat mij betreft want als er dan wat gebeurt, heb ik het alleen aan mijzelf te danken. Bovendien heeft ze zo haar eigenaardigheden die alleen ik ken en waardoor het voor derden soms lastig is om haar goed onder controle te houden. Ervaring is de beste leermeester.

Naakt. Ze ziet er echt naakt uit zo zonder zijtassen en koffer. Opeens zo klein en kwetsbaar in verhouding. Nú ook pas zie ik de grote vieze pikzwarte vlekken en strepen op de rechterzijkant, ook dwars over het GRANDDINK logo heen ! Zo te zien heeft één van de badmatjes aan de binnenkant van de rechter zijtas dubbelgeklapt gezeten waarbij de zwart gespoten binnenkant tegen de lak aan zat en door de druk en hitte is gaan afgeven en vastplakken ! Kanonnen, dat ziet er niet uit ! Hoe krijg ik dat er nou weer af ? Bij terugkomst uit Duitsland had ik ook al zwarte vegen en strepen op mijn lak zitten (olie ? teer ?) die er niet vanaf wilden. Een vriend van me adviseerde een zeer licht schurende autowas waarmee dat inderdaad verwijderd kon worden, zo bleek. Maar die was heb ik de dag voor vertrek aan mijn vader gegeven omdat die ook “remsporen” op zijn auto had en die heb ik dus niet bij me. Getverdrie, wat een smerig gezicht ! En zo niet smerig dan toch zeker zwaar irritant ontsierend ! Aangezien ik foto’s van Marianne in Warschau wil maken in Full Battle Dress, dus compleet met zijtassen en koffer, (weer iets dat Agnieszka eigenlijk niet kan begrijpen, misschien de lezer wel ?) ga ik dus maar eerst terug naar boven naar de kamer om die op te halen alwaar Agnieszka intussen heeft uitgezocht wat allemaal mee moet naar haar huis en dat in de topkoffer heeft gedaan. Mijn irritatie laat ik blijken, al reageer ik dat uiteraard niet op haar af, en vertel haar wat er aan de hand is maar ook zij weet niet zo snel een oplossing behalve dan dat Stas morgen daar vast wel iets op weet. Daar wil ik echter niet op wachten dus neem ik de koffer alvast mee naar beneden, bevestig die rotsvast achterop Marianne en neem een risico : ik pak de roze doek uit de buddy en een fles reserve benzine, doop de doek erin en probeer zo de vlekken en strepen te verwijderen. En dat gaat heel erg goed ! Ze verdwijnen als sneeuw voor de zon en het tast de lak en het logo gelukkig niet aan. Ook weer opgelost dus en ik ben er heel blij om want ook al ziet niemand het onder de tassen, ík weet dat het er zit en dat zou mijn bui verpesten. Tja, zo ben ik nu eenmaal :-). Even later haal ik ook de zadeltassen op en bevestig die, uiteraard met extra aandacht voor de badmatjes zodat die nu zeker goed zitten, en nadat zowel Agnieszka als ik ons in onze reiskleding hebben gehesen, verlaten wij het hotel met een groet aan Wojtek en gaan de weg weer op…. naar Warschau !

Nu knijp ik ‘m toch wel een klein beetje want bij vorige keren wanneer ik in de stad rondliep en het verkeer zag, wat niet minder is dan een soort georganiseerde complete chaos, vroeg ik me altijd af : hoe kan iemand daarin rijden zonder steeds bovenop een ander te zitten ? Nu heb ik intussen wel wat ervaring opgedaan en ook de Poolse mentaliteit van rijden overgenomen maar op twee wielen ben en blijf je nu eenmaal veel kwetsbaarder dan alle overige verkeer om je heen. Aan de andere kant heb ik nooit gezien in de stad dat iemand bovenop een ander zat, men is creatief rijden daar dus duidelijk gewend. Vol goede moed gaan we dus op weg en volgens Maps is het in principe slechts één lange weg die via Pruszków overgaat in de Aleje Jerozolimskie, de naam van een hele lange en brede straat die dwars door het centrum gaat langs de stukken van Warschau die ik heel goed ken. De Garmin is voorgeprogrammeerd op Agnieszka’s adres en volgens Maps is dat een kilometer of 25. Hmmm, de Garmin geeft meer dan 40 aan… maar dat kan en dat zien we straks dan wel. Dit stuk van de weg ken ik (nog) niet maar op zich is het een goede weg. Wel wat druk, het is tenslotte een doorgaande weg, maar het verkeer respecteert mijn aanwezigheid en tussen de auto’s, bussen en vrachtauto’s glijden we soepel met het verkeer mee naar Pruszków. Daar komen we op een grote kruising en de Garmin adviseert om linksaf te slaan. Agnieszka, die de weg wel goed kent, zegt nog dat we rechtdoor moeten gaan maar als ik rustiger kan rijden met minder verkeer, dan doe ik dat uiteraard liever dus ik volg de Garmin. Ook deze weg is op zich niet slecht en we gaan richting het noorden. Op elk moment verwacht ik naar rechts af te moeten slaan ergens maar de Garmin geeft die optie niet en wil ons rechtdoor hebben. Zo rijden we verder en verder en verder…. En opeens verlaten we Warschau ! En dat terwijl we amper in de buitenwijken waren. Ja maar dat gaat zomaar niet ! Stoppen dus en nadat ik op de Garmin heb uitgezoemd, zie ik dat die ons helemaal naar het noorden wil hebben naar een of ander dorp, dan rechtsaf de rivier over (de Vistula, of lokaal : Wisla, de grote rivier die door het hart van Warschau heen stroomt) en dan met een enorme bocht om de stad heen via het noorden en dan het oosten en uiteindelijk dan weer in westelijke richting vanaf de andere kant van de stad naar Agnieszka’s adres wil leiden. In principe is dat een omweg van meer dan 45 kilometer en dat dacht ik dus niet ! Ik draai dus om en rij terug terwijl ik de Garmin een alternatieve route laat kiezen en ik hoop op een bekend punt met een doorgaande weg terecht te komen. Inderdaad vindt het apparaat een alternatief en trouw volg ik haar instructies op. En dat heb ik geweten.

Via een paar normale straten kom ik terecht in een of ander soort industriegebied in de buitenwijken van Warschau waar verschillende bedrijven inzake wegenbouw en grof materieel en bussen en vrachtauto’s zijn gevestigd. Door kleine straatjes met haakse bochten en af en toe een soort van pleintje komen we door industriële gebieden van Warschau waarvan zelfs Agnieszka niet weet waar dit is. Maar dat is nog niet het ergste : de bekleding van deze weg bestaat uit een soort zeshoekige grove tegels met openingen ertussen die van ellende soms geheel uit elkaar zijn gevallen of zelfs helemaal ontbreken ! Communistisch solide maar niet om op te rijden ! Ratelend, rammelend, hortend en stotend rijden we noodgedwongen met heel lage snelheid steeds verder en alhoewel we de goede kant op gaan, is het bijna net zo erg als gisteren. Nog eerder dan toen heb ik er nu ook alweer héél snel genoeg van en na een paar kilometer van deze ellende, waar geen einde aan lijkt te komen, besluit ik mijn eigen weg te gaan volgen (al heb ik mijn losse kaarten vandaag niet bij me), dit onder luid protest (alweer) van de Garmin. Die draai ik de nek om door de planningsvoorkeuren aan te passen : in plaats van “snelwegen vermijden – kortste route” stel ik die in op “snelwegen niet vermijden – snelste route”. Dat heeft meteen al een positief effect want de afstand tot ons doel verandert meteen van 28 naar 13 kilometer. Alleen ben ik er niet zeker van of ik nu niet op een snelweg zal uitkomen… maar dat zien we dan wel weer. Na nog een paar honderd meter kom ik inderdaad op een kruising met een hele brede doorgaande en geasfalteerde weg en geeft de Garmin aan dat we hier naar links moeten de grote weg richting het centrum op, iets wat Agnieszka ook bevestigt want die kent deze weg weer. Wachtend voor het stoplicht staat achter mij een personenauto en daarnaast een zandwagen. De bestuurders van beide auto’s roepen iets tegen elkaar en uiteraard begrijp ik dat niet, totdat de man in de zandwagen uitstapt, naar de auto achter mij loopt en die bestuurder vol op z’n taas ramt ! Op dat moment springt het licht voor mij op groen en ik ben wééég !

Misschien gevaarlijker dan wat ik zojuist achter me laat, stort ik me nu in het enorm drukke verkeer rond en in Warschau, over hele brede wegen die wij inderdaad snelwegen zouden noemen maar die me wel de juiste kant op leiden. Het is inderdaad heel druk maar wonderbaarlijk gaat het eigenlijk prima en nu blijkt dus dat de Garmin alle doorgaande wegen in en rond Warschau aanduidt als snelwegen, en die dus wil vermijden door je om de stad heen te loodsen, terwijl ze dat eigenlijk niet zijn en ik er wel gewoon mag rijden. Nu ik mij dat eenmaal realiseer, laat ik de Garmin gedurende mijn gehele verblijf in Polen op deze instellingen staan en dergelijke problemen heb ik dan ook niet meer gehad. Pas met de grens van Duitsland zal ik de instellingen weer terugzetten want daar moet je zulke geintjes niet flikken. Zonder problemen schakel ik op overdrive en razen we over de ringwegen richting het centrum en zie ik de stad op die manier waar ik zo lang naar heb uitgekeken ! De wegen door het centrum zijn breed en goed geasfalteerd en prima te rijden ondanks het feit dat het heel druk is, maar ja, wat verwacht je ook in een stad van 8 miljoen inwoners. Ondanks mijn eerdere twijfels houdt ook hier het verkeer heel goed rekening met mijn twee kleine wielen en het gaat allemaal vlekkeloos. Door het centrum, langs mij bekende plekken en over mij bekende straten rijden we richting één van de vele bruggen over de rivier en ik ben trots ! Met volle snelheid, je moet wel, en terwijl al het andere verkeer om me heen raast, bereiken we de brug waar we overheen gaan, dan meteen een scherpe afslag naar rechts en zo komen we in een wat rustiger gedeelte van Warschau aan de andere kant van de rivier. Via deze straten komen we nog bij een kleinere brug over een grote weg heen waarvan het wegdek eruit ziet alsof het pokken heeft gehad, het enige stukje wegdek dat bijna niet te rijden is, en weer een paar straten verder is de afslag richting Agnieszka’s huis en zie ik de bakkerij en de supermarkt waar ik voorheen altijd samen met haar boodschappen deed (en zij zelf dagelijks doet) :-). Wat een gevoel van vrijheid en overwinning om deze bekende plekken nu te zien, rijdend op mijn eigen Marianne ! Wat ik al zo lang heb gewild, is nu werkelijkheid :-).

Bij de stoplichten sla ik linksaf, rij nog een stukje verder richting het meertje (in de buitenwijken van Warschau hebben ze goed nagedacht inzake recreatieve mogelijkheden voor bewoners en dit soort kunstmatig aangelegde dingen kom je dus vaker tegen), maak dan een u-bocht, rij een klein stukje terug en dan de afslag omhoog het parkeerterreintje van de Marcpol supermarkt op. Agnieszka is verbaasd dat ik nu hier stop maar ze heeft behoefte aan bepaalde boodschappen dus vind ik dat we dat nu maar het beste meteen kunnen doen. Ik parkeer prompt voor de deur en volledig gekleed in Full Battle Dress, samen met een volledig opgetuigde scooter, trekken we wel wat aandacht maar dat vind ik helemaal niet erg :-D. Door de routeproblemen zijn we wel wat aan de late kant, het is al 11:50 uur en om 14:00 uur hebben we lunch gepland met haar vriendin, dus we besluiten na de boodschappen dan eerst naar haar huis te gaan en de noodzakelijke dingen daar te regelen maar om de stad dan verder nu niet te bezoeken, misschien later, en rechtstreeks door te rijden naar de lunchafspraak.

Nog een paar honderd meter verder rijden we, langs het meertje, tot aan de doorgaande boulevard, slaan linksaf, dan meteen weer links het mij bekende smalle straatje in dat aan het einde met een laatste afslagje naar links ons voor het flatgebouw brengt waar Agnieszka woont. Hahahaha :-). Alweer hetzelfde ongelofelijke gevoel dit bereikt te hebben :-). Ik stuur Marianne de schuin oplopende weg naar de ingang op en rij helemaal totaan de deur. Agnieszka vindt dat dat niet kan want dit is eigenlijk slechts voor voetgangers, niet om op te rijden, laat staan parkeren, maar ik wil de scooter zo veilig mogelijk hebben en bovendien heb ik geen zin om teveel met de koffer te gaan sjouwen dus ik negeer haar kritiek en afwijzende reactie. Ondanks Agnieszka's protest laat ik Marianne daar dus toch staan en we gaan naar binnen.

Afbeelding

Daar ben ik dan ook weer in het mij bekende appartement alwaar we zorgen voor de boodschappen, de wasmachine volproppen en aanzetten, Agnieszka nog wat mij onduidelijke damesdingen doet, we de inhoud van de zadeltassen verwerken (uitpakken, verdelen, in de koelkast zetten etc.) en we ook de cadeautjes voor de familie samen inpakken. Ik heb namelijk geen cadeaupapier bij me en de cadeautjes niet laten inpakken. Gelukkig heeft zij dat wel in huis en zo gezegd, zo gedaan dus. Na ruim een uur is het meeste wel onder controle en aangezien we geen tijd hebben om te wachten op de wasmachine, die nog midden in z’n programma zit, besluiten we eerst te gaan lunchen en later vanmiddag hier terug te komen.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#57 » 11 okt 2014, 10:39

Piet schreef:hoi ik wou vragen waar stel je de navigatie op in auto of fiets met die toer


Mogge Piet ! De Garmin staat ingesteld op auto en wel om de volgende redenen : binnen Nederland kan je fietsroutes op de Garmin zetten maar die zijn niet altijd van toepasing. Vaak kom je op een plek waar wel een fietspad is maar waar je niet mag brommeren, soms zelfs naast een N weg waar je dan weer alleen met de auto op mag. Dan zit je dus vast. Het is niet altijd goed geregeld. De hoofdroute is dus gewoon ingesteld voor auto en als het moet, zoek ik lokaal wel uit welke kant ik op moet. Bovendien zijn fietspaden alleen in Nederland vaak verplicht voor bromfietsen, en ook gedeeltelijk in België, maar zodra je dit bekrompen landje uit bent, mag je overal rijden behalve op duidelijk aangegeven autowegen en autosnelwegen, dus ook op gewone autowegen welke wij als N wegen zouden aanduiden. In Duitsland heb je bijvoorbeeld wel fietspaden maar daar mag je absoluut niet met je brommer rijden dus dat gaat dan voor ons scooteraars niet op. Dan heb je dus helemaal geen speciale fietsroutes meer nodig buiten Nederland en gaat alles een stuk makkelijker en vlotter. En ook in Nederland gebruik ik altijd de routes en kaarten voor auto's om bovengenoemde redenen.

Dankjewel voor het lezen en voor je vraag :-)
Laatst gewijzigd door Amendoim op 13 okt 2014, 12:17, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#58 » 13 okt 2014, 11:44

Vrijdag 7 september 2012 – Warschau…. ( Deel 2 van 2 )

De nu lege koffer gaat terug achterop Marianne en in een goede bui begeven we ons op de terugweg richting het centrum van Warschau. Deze leidt ons eerst naar de brede boulevard langs de rivier welke wij een heel eind moeten volgen, onder de brug door waar we eerder overheen gekomen zijn, naar een andere brug welke ons direct in het hart van de stad zal doen uitkomen. Vlak voor die brug is een groot kruispunt waar ik echter helaas de verkeerde baan pak en voor rechtdoor voorgesorteerd sta. Dat corrigeer ik door voorzichtig tussen de auto’s door te manoeuvreren en zodra het kan, meteen linksaf de brug op te schieten. Ik kreeg zelfs een compliment van Agnieszka voor deze actie ! Vanaf het midden van de brug, waar ik vroeger zo vaak met de bus overheen ben gegaan, toont zich de brede skyline van Warschau zich in haar volle glorie, en… moet ik het nog zeggen hoe ik me voel ? :-) Eenmaal over de rivier aan de andere kant wil de Garmin me rechtsaf laten slaan maar dat mag niet, foutje in de kaart dus, en we gaan rechtdoor. Daar kom ik een hele steile heuvel tegen richting de binnenstad die ik niet had verwacht ! Het oude centrum van Warschau ligt inderdaad heel hoog boven de rivier en dat was ik even vergeten. Ik heb hier tenslotte ook nog nooit zelf gereden. Met een beetje moeite werkt Marianne zich omhoog en na nog een paar bochten en straten, waarvan sommige met een soort langwerpige kinderhoofdjes zijn geplaveid, kom ik uit bij Ordynacka 13, de gelijknamige straat en restaurant waar we moeten zijn.

Dit is pal in het (toeristische) centrum en net zoals overal is het hier betaald parkeren. Nu lijkt mij dit zwaar overdreven voor een scooter maar na enige discussie besluit Agnieszka toch een parkeerkaartje uit de automaat te trekken. Volledig overbodig en verspild geld mijns inziens, maar goed, als zij dat nu zo graag wil… Alleen heb ik natuurlijk geen dashboard en moet ze het kaartje dus bij zich houden :-D. We zijn ruim op tijd en teneinde Jola goed te kunnen verrassen, besluiten we dat Agnieszka half op het terras zal gaan zitten terwijl ik in volle uitrusting op de scooter aan de zijkant van de weg, vlak voor een kiosk zal blijven staan totdat zij er is en haar dan zal aanspreken. Mensen kijken wel vreemd naar me maar blijkbaar durft niemand iets te zeggen tegen een gozer volledig in het leer en met een zwarte helm en zonnebril op :-). Na een kwartiertje wachten word ik ongeduldig en bel Agnieszka middels de Cardo G9 die aan mijn telefoon gekoppeld zit en op dat moment komt Jola aanlopen, zo zegt zij, en zie ik haar inderdaad in mijn spiegel. Uiteraard loopt zij mij straal voorbij en vol enthousiasme begroeten zij elkaar zoals meisjes dat onderling doen. Wanneer ze allebei zitten, stijg ik af, doe Marianne op slot en op alarm, loop er naartoe en leg een zware behandschoende hand op Jola’s schouder. Verbaasd kijkt zij naar mij op en herkent me uiteraard voor geen meter, ook niet wanneer ik de helm en zonnebril afdoe, en je ziet haar denken : who the f*ck is that terwijl ik haar in het Engels aanspreek met haar naam en tegen haar praat :-). Agnieszka ligt intussen in een deuk en langzaam gaat er een lampje branden bij Jola en opeens heeft ze het door :-P. De verrassing is compleet en ze vindt het heel leuk al klaagt ze, uiteraard, als dame, dat had ze het geweten, ze eerst naar de kapper was gegaan want nu ziet ze er niet uit :-). Vindt zij zelf tenminste. De mening van ondergetekende is anders :-D.

Marianne parkeer ik nu aan de overkant van de straat precies tegenover het restaurant en we verhuizen naar binnen want de dames hebben het een beetje koud (what else is new). Vanaf hier kan ik haar in de gaten houden en beginnen we aan de lunch en een geanimeerd gesprek. Ondanks het feit dat Jola weinig Engels spreekt, kunnen we elkaar gezamenlijk toch goed begrijpen en wordt het heel gezellig :-). Helaas is het restaurant niet meer wat het was : voorheen was het gezellig en een beetje ouderwets ingericht maar de eigenaar heeft besloten om er een moderne trendy zaak van te maken en heeft ook het menu geheel omgegooid waarbij de door mij zo begeerde soep tevens van het menu is verdwenen. Van de voormalige ambiance is weinig tot niets meer over en het eten is zo-zo… zogenaamd biologisch, trendy en gezond, voor de dubbele prijs. Het is wel goed allemaal, daar niet van, maar niet wat ik had verwacht en teleurstellend ten opzichte van voorheen. Daarom laat ik ook bij het afrekenen (omgerekend € 35,30 , beetje duur dus (voor Poolse begrippen dan, zelfs in het centrum) voor een simpele lunch, een koffie en twee thee) deze keer geen fooi achter en ik zal hier ook niet terugkeren. Het gezelschap daarentegen is perfect en de tijd vliegt voorbij. Jola moet nog naar een schoonheidssalon waar ze een afspraak heeft dus kunnen en zullen we de middag niet verder samen doorbrengen. Het was al bewolkt en intussen is het licht gaan regenen dus dat belooft niet veel goeds. Beide dames zijn bang voor hun haar (ja ja....) dus maken we buiten nog snel een paar fotootjes als herinnering en dan scheiden zich onze wegen. Gezien het slechte weer heeft het mijns inziens ook geen enkele zin om vandaag de binnenstad in te gaan voor het maken van foto’s dus dat doen we een andere keer dan wel.

Afbeelding

Afbeelding

Voorzichtig, vanwege de door de regen gladde kinderhoofdjes, verlaten wij via dezelfde route terug het oude centrum, terug naar Agnieszka’s huis. Intussen is het alweer een stuk drukker op de weg, het is tenslotte vrijdag laat in de middag en ook hier staat het weekend voor de deur, en het regent ook zachtjes verder.

Afbeelding

Afbeelding

(nu kun je de ingebouwde "regenjassen" van de zadeltassen goed zien)

Eenmaal weer “thuis” aangekomen, vullen we de koffer met de nu ingepakte cadeautjes en extra kleding (morgen is Hubert’s verjaardag en om een of andere reden heeft Agnieszka, net zoals alle dames, daar de halve inhoud van haar kledingkast voor nodig, en extra paren schoenen niet te vergeten) en gaan al snel weer terug de weg op. Nu eenmaal goed ingesteld geeft de Garmin de juiste richting en afstand aan en loodst ons richting de grote uitvalswegen – en recht de file in. De meeste doorgaande wegen, en ook de grote uitvalswegen, zijn van goede tot zeer goede kwaliteit en dat hebben we onder andere aan het afgelopen voetbalkampioenschap te danken. En ja, wij hebben daar ook voor betaald als Europese Unie. Deze wegen, alhoewel breder, zijn vergelijkbaar met die in Poznan : minimaal vierbaans met vele grote afslagen en opritten en bijbehorende viaducten waar we allemaal onderdoor gaan. Eigenlijk ben ik wel blij dat we vanwege de file niet zo snel kunnen en hoeven want in de regen rijden met het normaal gesproken racende en creatief rijdende Poolse verkeer om je heen, lijkt me niet zo prettig. Met veel optrekken en stilstaan bewegen we ons in de juiste richting terwijl het zachtjes blijft regenen en alhoewel diverse motoren het stilstaande verkeer inhalen, kan ik dat niet vanwege Marianne’s bepakking en blijf dus keurig in de rij. De rij voor mij is dan de tweede meest linkse baan want ik hoef voorlopig toch alleen maar rechtdoor.

Net buiten de stad echter zijn de doorgaande wegen nog niet allemaal gerepareerd of vervangen, al zijn ze daar wel heel hard mee bezig, en word je omgeleid naar de oude wegen die er ook nog zijn uiteraard. En ja, dan krijg je het weer. Koleiny. Gaten. Richels. Losliggend grind en zand. We zijn op tweederde van de route als ik op mijn pad een groot gat zie aankomen. Ik rij op de middelste van 3 banen. We rijden nu wel met redelijke snelheid, zo'n 35 tot 40 per uur, maar het is druk : hard afremmen kan niet, de banen links en rechts van me zijn vol met overig verkeer dus uitwijken kan ook niet. De tijd vertraagt… alles lijkt langzamer te gaan. De kuil staat vol met modderig water dus ik kan niet zien hoe diep die is. Ga ik dus dwars door de kuil heen met het risico op gebroken schokbrekers of een gebroken velg of pak ik de rand, wat netaan kan, met het risico dat ik onderuit ga ? In slowmotion besluit ik in een fractie van een seconde om de rand te pakken – en ga er zonder problemen overheen ! :-) Lang leven mijn winterbanden ! De grip is echt perfect. Bovendien laten die de scooter op een droog geasfalteerd wegdek “zingen” en dat vind ik een mooi geluid :-D. Op dit punt ligt de meeste file achter ons en alhoewel het nog wel flink druk is, bereiken we zonder verdere moeilijkheden nu snel weer Pruszków ondanks de regen die maar doorgaat en het zicht aardig belemmert. Vanaf daar zitten we achter een mooie, oude, rode Amerikaanse Cadillac, ja, met vleugels en ik vraag me af wiens trots die is. Die is duidelijk met veel liefde gerestaureerd en verzorgd. Nu heeft Otrebusy een beroemd automuseum dus wellicht hoort die daar thuis als het geen privébezit is. Echter rijdt die auto helemaal voor ons uit dezelfde weg naar ons hotel, neemt dezelfde laatste afslag en stopt voor de ingang van Jasminum ! Intussen is de regen een lichte miezer geworden en ik wil er omheen rijden naar het hotel als ik aldaar een uitgelaten menigte zie wachten en in de Cadillac een verse bruid en bruidegom zich gereed zie maken voor hun Grande Entrée. Uiteraard wil ik hun speciale moment niet verstoren en zij zijn dus de eerste van twee trouwfeesten die in “mijn” hotel zullen plaatsvinden gedurende mijn verblijf. In plaats dus van het terrein op te rijden, rij ik een klein eindje verder en bespreek samen met Agnieszka de mogelijkheden voor het diner. Het kan vast wel in het hotel maar dan moeten we zeker nog een uur wachten en nú het terrein oprijden zou de feestvreugde van het verse bruidspaar en de aanwezigen ongetwijfeld verstoren. Een jaar of acht geleden echter was Agnieszka hier ook in de buurt met een aantal van haar familieleden en hebben toen gegeten in een klein lokaal restaurant dat Amigo heet. Klinkt nou niet echt Pools, wat ? Maar zij verzekert mij dat ze daar ook een traditionele Poolse keuken hebben, tenminste, áls het nog bestaat. Bovendien is het vlak om de hoek dus op haar aanbeveling rijden we daar dan maar naartoe.

Aan de buitenkant ziet het eruit als een soort van garage waar ze auto’s repareren, afgesloten met een groot hek. Dat hek staat nu wel open en daarachter bevindt zich inderdaad een toko met de naam Amigo erboven. Ze hebben geprobeerd om die eruit te laten zien als een Mexicaanse taverne maar dat is niet zo goed gelukt. Alles bij elkaar komt het op mij een beetje over als een kruising tussen een vervallen Western-saloon en een autosloperij. Duidelijk heb ik mijn twijfels maar vooruit, laten we het proberen. Ik rijd dus het terrein op en parkeer Marianne zoveel mogelijk in het zicht tussen diverse (sloop?) auto's. Dan naar binnen en daar is het verrassend schoon en redelijk rustig. De bar zelf is groot en heeft men geprobeerd er tropisch uit te laten zien, compleet met jonge blonde bardame met flinke bos hout. We nemen plaats aan een tafel aan het raam in de hoek en aangezien ik nu toch maar 300 meter van het hotel verwijderd ben, neem ik een groot lokaal bier. Lech in dit geval, de minste van de drie grote Poolse bieren (Tyskie is de grootste en meest bekende maar ik geef de voorkeur aan Zywiec, de "tweede"; beide ook in Nederland verkrijgbaar) maar het smaakt wel goed. Uiteraard hangt er een grote flatscreen TV aan de muur en uiteráárd vertoont die een live verslag van een of andere voetbalwedstrijd. Aan een tafel in het midden zit een wat oudere man met een hond, die af en toe eens rondloopt (de hond, niet de man), een biertje te drinken (de man, niet de hond). Agnieszka en ik spreken Engels onder elkaar en een dame van middelbare leeftijd maakt zich los van de bar en vraagt mij vriendelijk in gebroken Engels of we last hebben van de hond. Nee, hoor, geen probleem, ik ben gek op honden :-).

Diverse redelijk geblokte jonge mannen die eruit zien als vrachtwagenchauffeurs of automonteurs (ik blijf de scooter dus heel goed in de gaten houden) lopen naar binnen en naar buiten en, even later gevolgd door twee jonge meiden, verdwijnen in een zijkamer. Geen idee wat daar plaatsvindt maar met enige regelmaat loopt één van de heren die kamer weer uit naar de bar en laat daarbij de deur van de kamer open staan. Die deur echter bevindt zich vlak naast de plek waar ik zit direct aan mijn linkerhand en elke keer ontneemt mij die het zicht op de rest van de bar want die opent mijn kant op. Na de deur een paar keer zachtjes te hebben gesloten, wat geen effect heeft, sla ik de deur nu hard dicht. Meteen komt een jongeman vanuit de kamer met veel stampei verhaal halen en kijkt mij aan waarop ik tegen hem zeg : Hey ! I am sitting here ! Prompt stamelt de jongeman excuses in het Pools en vanaf dat moment doet men de deur keurig elke keer dicht :-). Zou het feit dat ik mijn volledige motorpak aan heb daar iets mee te maken hebben ?

Dit restaurant heeft inderdaad een uitgebreide traditioneel Poolse keuken dus het ziet er helemaal niet slecht uit ! Jaren geleden heb ik ooit eens Russische borscht zowel elders gegeten als zelf gemaakt. Dat is een soort soep gemaakt van rode bieten. Op zich heel erg lekker maar sindsdien ben ik nooit meer in de gelegenheid geweest. De Polen hebben hier een eigen nationale versie van en die heet barszcz (spreek uit als barsjt). Dit is echter een heldere variant en ze doen er ook een paar soort van pierogi’s in. Niet echt pierogi’s maar het lijkt erop. Dat gaan we dus proberen als voorgerecht en als hoofdgerecht dan een typisch Pools gerecht met gegrild varkensvlees en Agnieszka neemt de Poolse shaslick. Fantastisch ! Het smaakt echt allemaal heerlijk ! En het zijn ook hele ruime porties. Vooral de barszcz is voor mij een enorm succes en later zal ik op diverse andere plekken proberen dit weer te eten maar het is niet altijd makkelijk te vinden in restaurants. Tussen voor- en hoofdgerecht ga ik even naar buiten en bel mijn monteur in Nederland om hem te laten weten dat ik ben aangekomen in Warschau. Vóór vertrek verklaarde hij mij voor gek, niet vanwege het feit dat de machine het niet zou kunnen, maar vanwege de enorme afstand. Nu ik hem echter spreek, is hij heel enthousiast, vraagt meteen ook naar de scooter en zegt dat ik na terugkomst maar meteen snel moet langskomen voor onderhoud :-). Ik zeg hem dat ik trots ben op zijn werk, dat mag hij zeker ook zijn op zichzelf, en dank hem voor alle moeite die hij erin gestoken heeft want dat was heel wat. Een groepje Poolse heren van hetzelfde kaliber als voorheen staat buiten te roken en kijken verbaasd de hele tijd naar mij terwijl ik Nederlands spreek, wat ze natuurlijk niet verstaan. Ik vraag me af wat zij zich afvroegen...

Omdat het trouwfeest toch nog de hele nacht gaat duren, en omdat we toch om de hoek zitten, hebben we geen haast en nemen het ervan. Intussen bespreken we onder het genot van nog diverse alcoholische versnaperingen (bier voor mij, wijn voor haar) de strategie voor het verjaardagsfeest van morgen. Intussen heeft een hele groep enthousiaste voetballiefhebbers zich voor de TV verzameld en uiteindelijk is het dan toch tijd om te gaan. Reken even mee : twee ruime voorgerechten, twee grote hoofdgerechten, zeker drie groot bier en zeker drie glazen wijn… en het was allemaal meer dan uitstekend ! Zelfs de toiletten waren schoon ! Wat zou je er hier voor betalen ? Juist ja. We waren omgerekend € 26,65 kwijt voor een hele avond goed eten en drinken. Een schijntje ! Voldaan en blij verlaten we dus het restaurant en voorzichtig bewegend tussen de geparkeerde auto’s door loods ik Marianne de 300 meter over de hoofd- en zijweg terug naar Jasminum. Daar aangekomen staat het parkeerterrein nog vol met auto’s van de bruiloftsgasten, welk feest nog duidelijk ruim in volle gang is. Vannacht parkeer ik dus aan de achterzijde van het gebouw op het grasveld, waar vlak onder mijn raam nog een vrije plek is, iets wat ik vanaf nu elke avond die ik hier verblijf zal doen. We nemen de koffer en de zadeltassen weer mee, motorhoes erover, ketting voor, ketting achter, alarm, en zo laten we Marianne staan. De gecombineerde bar en ontbijtruimte is leeg maar het feest zelf vindt plaats in de grote zaal meer aan de achterkant van het gebouw, exact onder onze kamer en die ernaast gelegen, zo blijkt. Pal hier staat de muziekband opgesteld die op maximum volume vele klassiekers ten gehore brengt... in het Pools dan, welteverstaan. Niet dus. Hmmm.

We brengen onze spullen via de trap naar boven en gaan daarna nog even terug naar de bar. Aldaar neem ik nog een bier en Agnieszka nog een wijntje en praten nog wat na terwijl we af en toe Wojtek voorbij zien schieten die wel even vriendelijk hallo komt zeggen maar verder uiteraard geen tijd heeft. Één van de Poolse tradities bij allerlei soorten feesten is het zingen van het lied “Sto Lat” – Honderd Jaar, waarbij diegenen die toegezongen worden, honderd jaar geluk en gezondheid worden gewenst. Dit is heel populair en iedereen doet eraan mee, maar dan ook niet één keer, nee, tientallen keren, zowel achter elkaar als tussen andere nummers door op willekeurige momenten. Als een soort van toost maar dan veel langer. Één keer is leuk maar na –tig keer word je er gek van. Dus drinken we de drankjes op, bestel ik nog een groot bier bij de bar om mee naar boven te nemen, wensen Wojtek veel succes (want die moet erbij blijven tot aan het einde, wat dus nog heel lang kan duren) en glippen tussen alle bruiloftsgasten door de trap op naar boven. Aldaar mag natuurlijk Agnieszka zoals altijd als dame als eerste de badkamer in beslag nemen en intussen, terwijl ik wacht op mijn beurt, check ik mijn mail en transporteer ik net zoals elke avond de foto’s van mijn BlackBerry naar de laptop. Bovendien upload ik die dan nog eens elke ochtend naar de FTP server van mijn werk zodat, mocht er iets gebeuren met mij of de laptop, de foto’s in ieder geval veilig zijn. Het lawaai van het feest is wel goed te horen maar niet oorverdovend en na het genot van het laatste biertje lukt het me na een warme douche toch om de slaap te vatten terwijl het wilde geraas onder ons doorgaat tot in de vroege uurtjes van de volgende ochtend…
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#59 » 13 okt 2014, 14:01

Zaterdag 8 september 2012 – Sto Lat ( Deel 1 van 2 )

Niets. Helemaal niets. Geen mensen, geen vogels, geen auto’s, geen treinen…. Ik hoor helemaal niets. En dat terwijl het treinstation op minder dan een kilometer afstand ligt en de doorlopende weg om de hoek is. Wat een contrast met hoe ik gisteren in slaap viel. En die oorverdovende stilte maakt me wakker. De lichte pijn in mijn rug en ellebogen die ik toch wel had overgehouden aan al die lange dagen rijden hiervoor, is nu wel duidelijk minder en met veel rekken en strekken beweeg ik mijn lichaam ertoe om wakker te worden. Mijn BB vertelt me dat het tegen half negen is en in het bed naast me is nog geen teken van leven te bekennen. Langzaam en zachtjes sta ik dus op en ga mijn dingen doen in de badkamer. Bij terugkomst is ook Agnieszka nu alweer half wakker en neemt de badkamerdienst meteen van me over. Alweer is het gek genoeg een vreemde gewaarwording dat ik me vandaag niet hoef te haasten om weer op pad te gaan, alhoewel het wel vandaag een belangrijke dag is want het is de verjaardag van “neefje” Hubert. Het is natuurlijk Agnieszka’s neefje maar ik noem hem ook zo en hij ziet mij als die gekke “oom” uit Nederland die hem altijd cadeautjes brengt dus hij ziet me graag komen :-) . Zo lang en zo goed kennen we elkaar nu wel. En nog steeds weet niemand van de familie dat ik er ben en dat zowel Agnieszka als ik op nog geen kilometer van hun huis bivakkeren….

We rommelen door de bagage en het ritueel van aankleden en naar beneden voor het ontbijt is nu bijna een automatisme. Maar man, wat een ravage aldaar… blijkbaar is het feestgedruis doorgegaan tot heel vroeg in de ochtend en dezelfde ploeg die gisteren de gasten bediende en begeleidde, is nu bezig met orde in de chaos scheppen en alles opruimen. Met roodgerande ogen en bijna als zombie komt ook Wojtek opeens opduiken die ons een goede ochtend wenst maar duidelijk bijna niet meer op zijn pootjes kan staan. En het is nog niet voorbij want ook vanavond is er weer een trouwfeest dus zodra alles aan kant is, moet alles weer worden opgebouwd en zo gaat het maar door. Op een of andere manier lukt het het aanwezige personeel toch om voor ons een goed ontbijt te organiseren en dan maak ik duidelijk dat ik een typisch mannelijke wens heb : ik zoek een autowasserette. Agnieszka snapt niet waarom. Nou, we gaan met de scooter naar de verjaardag die rond 2 uur vanmiddag zal beginnen. Ja, en ? Nou, ik wil opdraven met de scooter in complete battle dress, inclusief koffers en tassen, maar ook geheel gewassen en gepoetst. Dat is natuurlijk totale onzin vanuit haar vrouwelijk oogpunt want Marianne ziet er nog prima uit. 'Tuurlijk... na 1300 kilometer rijden en gisteren regen en modder. Rotsvast volhardend echter in mijn overtuiging ziet Agnieszka zich na enige discussie gedwongen (en met een duidelijk afwijzende uitdrukking van vrouwelijk onbegrip op haar gezicht) om bij Wojtek hierover navraag te gaan doen want ik ben niet te vermurwen. Die zegt dat 5 kilometer naar rechts richting Milanówek een autowasserette is aan de rechterkant en dat we dan daarheen moeten gaan. Intussen lijkt hij meer dood dan levend en hij moet nog de hele dag en nacht verder dus meer vraag ik maar niet. Arme jongen. Nogmaals, dat zou bij ons dus echt niet zomaar kunnen. Nog genietend van een extra kop koffie transporteer ik de foto’s van gisteren via het internet van mijn laptop naar de FTP van mijn werk en dan gaan we naar boven voor de laatste voorbereidingen.

De koffer gaat mee, de tassen laat ik hier. Ook de complete survivalkit en alle voor nu onnodige dingen die zover onderin de scooter hebben gezeten, laat ik met een gerust hart achter in de hotelkamer. Vandaag zijn de afstanden zo kort dat een eventuele noodzaak voor die spullen te verwaarlozen is en bovendien zou hulp heel dichtbij zijn. Ook de tassen laat ik achter, die haal ik later wel op na de wasbeurt wanneer we teruggaan naar het hotel voor de voorbereidingen voor de verjaardag, met als belangrijkste natuurlijk het omkleden en zichzelf mooi maken van Agnieszka waar heel wat tijd aan moet worden besteed, zo vindt zij. De scooter wassen en poetsen is natuurlijk niet belangrijk en bovendien gaat dat af van háár tijd. Aha. Geen commentaar maar ook geen discussie. Eenmaal buiten loop ik linksom naar het achtergrasveld en de parkeerplaats is nu leeg, afgezien van de auto’s van een paar bruiloftgangers die duidelijk zichzelf een rijverbod hadden opgelegd. Bij terugkomst later zullen ook deze verdwenen zijn. En Marianne staat nog stilletjes en onaangeroerd te sluimeren op de plek waar ik haar had achtergelaten… Het bekende ritueel : alarm eraf, hoes eraf, kettingen eraf, zachtjes wakker maken… en zo rijden we met z’n drieën het terrein af, naar links tot aan de kruising en dan naar rechts richting Milanówek.

Het weer is goed, de weg is droog en de regen van gisteren, welke in sommige aanwezige poelen nog krampachtig samenschoolt, wordt door de toenemende kracht van de ochtendzon resoluut weggedampt. Maar ja, hoe ziet een Poolse autowasserette eruit ? Verder, verder, verder en pas bij ongeveer 10 kilometer op de teller (maar ja, Wojtek was ook zo moe) zie ik aan de rechterkant inderdaad iets dat je bij ons ook herkent : een garage met sproei-installatie. Alleen deze is bemand. We rijden het terrein op en in de wasgarage is men druk bezig een auto vóór ons schoon te spuiten. Agnieszka benadert de twee heren die de werkzaamheden waarnemen vandaag en vraagt hen of zij hierna de scooter willen afspuiten. Nee, absoluut niet. Maar waarom niet ? Wat is het verschil met een auto ? Het is zelfs minder werk. En het enige dat ik wil, is een goeie sproeibeurt en ik betaal hetzelfde als voor een auto. Nee, motoren doen ze niet en nu wegwezen want er staat intussen een auto achter me te wachten. Lekker bot. Maar waar kan het dan wel ? Richting Pruszków, 20 kilometer de andere kant op waar we net vandaan kwamen, daar “ergens” is een doe-het-zelf-wasserette, ga daar maar vragen.

Lichtelijk gepikeerd draai ik Marianne’s neus de weg weer op richting Warschau… In ieder geval is deze weg nu wel bekend, alleen heb ik hier nog nooit een autowasserette gezien. Niet op volle snelheid, en tot frustratie van sommige auto’s, rij ik langzaam en goed kijkend weer voorbij het hotel en inderdaad een kilometer of zeven verder zie ik iets dat erop lijkt op een terrein dat grotendeels achter hekken en een grote poort van golfplaten schuilgaat. Maar die poort staat wel open dus we kunnen naar binnen. Alleen moet je dan wel eerst door een paar hele grote modderplassen heen ! Wat is dan het nut van een carwash ? Dat zie je heel vaak in Polen, dat de wegen zelf prima zijn maar dat daar vlak naast, onder andere ook op-, af- en toeritten bestaan uit zand, grind en bagger. Anyway, ik draai uiteraard toch het terrein op en ik zie inderdaad het bekende gezicht van een paar afgeschotte gedeelten, elk met een paar sproeiers en een schakelbord waarop je je doe-het-zelf wasprogramma kunt selecteren. Aldaar parkerend zie ik dat ik moet betalen met muntstukken van 2 of 5 zloty en die heb ik niet…. en Agnieszka ook niet. Mijn mannelijk verlangen naar gemotoriseerde reinheid heeft een duidelijk frustrerende uitwerking op haar bui van vandaag. Gelukkig zien we een soort van kantoortje en gezamenlijk lopen we daar naartoe. De dienstdoende heer is duidelijk van gepensioneerde leeftijd en heel erg vriendelijk en behulpzaam. Natúúrlijk kan hij wisselen ! Natúúrlijk heeft hij een zachte autoborstel te leen ! Echt helemaal fantastisch, zonder dollen. Willen we ook autowas ? Nee, want ik heb een motor. Oh ja ? Dan loopt hij even mee om de juiste werking en keuzes van de wasprogramma’s te demonstreren en adviseren, maar absoluut zeker niet uiteraard om zijn eigen nieuwsgierigheid te bevredigen :-D.

Zeer behulpzaam legt hij de werking van het bord uit en adviseert een programma dat eerst alle vuil (maar ook je was en smering) geheel van je motor afbijt en vervolgens een glansspoel programma met hotwax. Nou, dat denk ik dus niet maar ik dank hem en hij vervoegt zich weer op zijn vaste werkplek. Hoge druk afspoelen, dan hoge druk shampoo, dan borstelen en dan weer hoge druk afspoelen, net zoals altijd. Als de Vrouwe van het Meer uit de legende van Arthur, terwijl ze rijkelijk de druppels van haar laat afglijden, duw ik Marianne uit haar vochtige verblijfplaats naar een parkeerplaats even verderop in de nu al redelijk krachtige zon. En wat is ze mooi ! Alle troep van de laatste paar dagen is verdwenen en het lijkt een echt verkwikkend effect te hebben gehad waarbij haar vermoeidheid is weggespoeld. Met de roze doek droog ik haar af en daarna ga ik er met de vezeldoekjes van AH, ja, ook zelf meegenomen, nogmaals goed overheen. Het resultaat is echt schitterend en in de zon zou ze niet méér kunnen schitteren en blinken alsof ze net gloednieuw uit de fabriek is komen rollen. Zelfs Agnieszka geeft toe dat het een hele verbetering is en ze helpt zelfs mee ! Terwijl we daarmee bezig zijn, komt de beheerder weer kijken en spreekt zijn bewondering uit. Ik voel me als de trotse vader van een fotomodel :-). Een klant roept hem naar zijn kantoortje en met veel aandacht voor detail maak ik het werk af. Daarna loop ik daar ook naartoe, retourneer de borstel en bedank hem in het Pools (wat ik net van Agnieszka heb geleerd), wat duidelijk zeer wordt gewaardeerd, en geef hem 10 zloty fooi.

Ze kan niet mooier, ze kan niet beter en met een nog nadruppelende onderkant rijden we weer richting de uitgang waar het me lukt om de nog steeds aanwezige modderpoelen grotendeels te ontwijken. Terug naar het hotel dus waar ik haar in de zon pal voor de deur parkeer, nog een plaatje schiet en dan naar boven ga voor het omkleden en ophalen van de tassen en de cadeautjes. Wojtek is intussen nergens te bekennen en bij navraag blijkt dat hij waarschijnlijk, net als sommige andere collega’s, stiekem ligt te slapen in de voorraadkelder onder het hotel :-D.

Afbeelding

Etenswaren, Goudse kaas en de jenever in de koffer, de bloembollen en de geschenken in de zijtassen, alles vastmaken en na een laatste inspectie rijden we dan het terrein af richting zwager Stas.

Afbeelding
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#60 » 14 okt 2014, 11:42

Zaterdag 8 september 2012 – Sto Lat ( Deel 2 van 2 )

Nog steeds weet niemand van de familie dat we er zijn en dat we op het verjaardagsfeest komen. Aangezien het toegangshek naar de tuin van Stas, met daarachter hun huis, in het volle zicht van de keuken is, en we dus gezien zouden kunnen worden, besluiten we als volgt : we rijden door totdat we achter het huis aan de straat staan dat het zicht blokkeert, dan blijft Agnieszka daar staan terwijl ik het hek open doe en het terrein op rij terwijl we contact houden via de Cardo headsets zodat zij kan horen wat er wordt gezegd. Zo gezegd, zo gedaan en nadat ze dus uit het zicht is afgestapt, rij ik met veel geraas het terrein op. Maar ze hebben me al gezien ! Al voordat ik bij de voordeur ben staat de hele familie al buiten (da’s heel snel gedaan!), hebben me al herkend aan mijn motorjas, kijken me vol verbazing aan dat ik het echt ben, verwelkomen me hartelijk en vragen meteen waar Agnieszka is. Weet ik niet, is mijn antwoord :-D. Dan volgt een stortvloed aan vragen en opmerkingen in het Pools die ik niet kan begrijpen noch beantwoorden dus zeg ik tegen Agnieszka, die zich buiten het hek nog steeds kapot staat te lachen, zo hoor ik via de Cardo, dat ze er maar bij moet komen :-).

De verrassing is compleet en als familie word ik binnengehaald, allerhartelijkst net zoals altijd. Ook oma, de geliefde en door mij zeer gerespecteerde Pani Babcia ("Mevrouw Grootmoeder", zo noem ik haar altijd en is haar Geuzennaam geworden :-) ), valt eerst bijna om van verbazing en dan om mijn hals (nadat ik eerst op één knie ben gegaan dan want het is een klein vrouwtje). We zijn de eerste dus ook voor de rest van de familie, waarvan ik er sommige beter of minder goed ken, zal mijn aanwezigheid een complete verrassing zijn, en zullen ze zich eerst wel afvragen van wie die “motor” is die ik pontificaal bij de voordeur laat staan. De ultra-gele NL plaat zal het toch wel een beetje verraden denk ik. De kaas, tulpenbollen, diverse Hollandse soorten kaaskoekjes, stroopwafels en jonge jenever vallen als geschenken heel goed in de smaak (behalve de bloembollen natuurlijk want die eet men ook daar niet) en ik ontkom alweer niet aan de gastvrijheid van deze fantastische mensen en moet meteen aan tafel. Pools eten met de familie is uitgebreid, overvloedig en vooral heel erg lekker ! Veel lokale gerechten, allemaal zelf gemaakt en van alles is er altijd meer dan dat je op kan. Uiteraard ook van de dranken, een soort zoete zelfgemaakte wijn, en vooral wodka en als alternatief een zelfgestookte wodka waarmee je hier alleen dieren op sterk water zou zetten.

Langzaam maar zeker komen ook de andere familieleden binnendruppelen en ook met hen is het een hartelijk weerzien, vooral ook met Agnieszka’s broer Adam die ik al vaker heb gezien. Ook een neef en tevens buurman van Stas, Marcin (spreek uit als Martin) die óók monteur is en een heel aardige vent, en zijn hoogzwangere vrouw, die trouwens heel goed Engels spreekt, zijn aanwezig. Binnen de kortste keren is het feest in volle gang en wordt er uitgebreid gegeten en gedronken. De sfeer is prima ! Zelf hou ik me flink in met de drank want ten eerste drink ik niet zo veel meer dus ik ben het niet gewend en bovendien wil ik Marianne nog terug rijden naar het hotel. Op zich is dat niet zo ver maar het alcoholbeleid in Polen is zo goed als nul procent. Heb je dus ook maar één biertje op en je wordt aangehouden, ben je het haasje.

Uiteraard moeten we veel vertellen over onze trip zover en ook over wat we nog gaan doen. Stas merkt op dat hij dacht dat mijn “motor” groter was en Adam, die al een paar bakkies op heeft, pocht dat hij straks, zodra hij zijn rijbewijs heeft, ook een motor gaat kopen die sneller kan dan de mijne. Tja, zeg ik, dat kan zo zijn maar IK ben op DEZE van Leiden naar hier gereden en dat ga jij niet nadoen ! Ja hoor, zegt hij, op zijn straks nieuwe motor. Nee, zeg ik, dan moet het ook eerlijk zijn : dan óók op een 50 cc scooter ! 50 cc wil hij niet geloven totdat ik de papieren laat zien en daarna houdt hij er dus maar wijselijk over op… :-D. Iedereen is er en het is tijd voor de cadeautjes voor de jarige job. Ze hebben het niet breed, de familie is niet rijk en Hubert moet de electronische afgoden van deze wereld vaak ontberen, wat voor een schoolgaande jongen met vriendjes, die soms wel bepaalde dingen hebben, niet leuk is natuurlijk. Samen met Agnieszka geven wij daarom een PSP want die wil hij graag hebben. Ook helemaal meegenomen vanuit Nederland. Eerst zeg ik nog tegen hem dat ik, omdat de scooter helemaal vol zat met etenswaren en kaas, geen cadeautje voor hem heb kunnen meenemen. Zwaar teleurgesteld en bijna in tranen zegt hij dat dat niet zo erg is…. maar ik kan het spelletje niet zo verder spelen bij het zien van dat koppie dus vraag ik hem of hij van games houdt. Ja natuurlijk ! Nou, dan heb ik wat voor hem…. Als eerste geven we hem dan het spel Fifa 2012 (hij is gek op voetbal) en in eerste instantie is hij heel enthousiast… totdat hij ons bedankt en beteuterd zegt dat hij die niet kan spelen want dit spel is voor een PSP en die heeft hij niet. Dus vraag ik hem dan maar mee te lopen naar de scooter en aldaar haal ik een doos uit een zijtas die hij dan maar binnen moet openmaken. Een PSP ! Meteen is alles weer goed en Hubert is dolgelukkig :-). Als daar dan ook nog eens een racespel bij komt, hoor en zie je ‘m de rest van de avond niet meer :-P. Ook alle andere cadeaus van alle andere aanwezigen, waaronder Agnieskza’s vader die ik vanavond voor het eerst zie, worden zeer gewaardeerd en Hubert en een vriendje verkennen alle mogelijkheden. Dan mag hij nog zijn eigen verjaardagstaart aansnijden en onder het vele malen zingen van het nu wel bekende Sto Lat, is hij de koning van zijn eigen feest.

Afbeelding

Afbeelding

(Sto Lat.... ja ja, ik ontkwam er niet aan) (ikke, Hubert, Adam, mamma Tereska, pappa Stas)

Adam is een heel aardige gozer en we praten veel maar hij drinkt ook nogal veel. Op zich een bekende Poolse eigenschap :-). Zelf zit ik aan mijn alcoholvrije bier het meeste van de tijd (dat ik dus zelf vanuit Nederland had meegenomen) maar heel af en toe ook een klein glaasje wodka. Met al het eten dat erbij wordt geserveerd, merk je daar niets van. Geniepig proberen ze wel steeds je glas weer bij te vullen, maar daar trap ik deze keer niet in (Hollandertje pesten, kijken hoe veel ik aankan). Ook de illegale zelfgestookte wodka, "bimber" genaamd, of soms ook wel "samogon", met een extreem hoog percentage komt op tafel en men doet smalend over mijn drinkgedrag. Die uitdaging neem ik uiteraard aan. Ik ken het spul namelijk uit mijn tijd in Slowakije en omstreken (daar heet het "samahonka"), maar dat weten zij niet. De glazen worden gevuld, er wordt geproost en terwijl ze allemaal zelf even gekke bekkies trekken, wordt er heel goed op mij gelet. Ik hak het glas in één keer achterover, vertrek geen spier en vraag : is dat alles ? Beetje tam…. tot groot vermaak van de andere mannelijke aanwezigen :-). Nu hebben ze wel door dat ik niet zo gemakkelijk plat ben te krijgen en dat wint hun respect :-)

Afbeelding

(yep, Polen hebben dezelfde soort humor als wij)

Maar Adam is morgen ook jarig ! Ook voor hem breng ik altijd wel iets mee, meestal herenparfum (die verzamelt hij, want dat doet het op zijn leeftijd van 24 goed bij de dames, zo zegt hij), maar deze keer heb ik wat bijzonders opgesnord : whisky glazen in de vorm van een doodshoofd ! Leek me wel toepasselijk gezien de hoeveelheid alcohol die hij normaal gesproken wegtikt :-P. Gelukkig hebben de glazen goed ingepakt de lange rit vanuit Nederland overleefd en die geef ik hem dus als cadeautje, samen met een kleine fles Johnny Walker en blij als hij is met dit originele geschenk, vindt hij dat we daar allemaal meteen van moeten genieten. Alle heren nemen een glas whisky (de dames slaan beleefd af) en alweer onder het zingen van diverse Sto Lats slaan we ook deze voor hen bijzondere traktatie achterover. Zelf laat ik het daar dan voorlopig bij en ga over op cola light.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

(sorry, ik kon het even niet laten :-) ; dáár was hij nog niet dronken genoeg voor :-P )

Zo gaat de avond verder, vol met gelach en gezelligheid, maar aan alles komt een einde. De eerste gasten vertrekken en het is al na middernacht dus ook wij willen er vandoor, terug naar het hotel. Morgen, zo heb ik afgesproken met Stas, wil ik eerst naar het centrum van Warschau en daarna kom ik bij hem terug zodat hij mijn scooter een beurt kan geven. Ze gaat namelijk wat rauw lopen na al die kilometers en soms ook slechte wegen en hij is tenslotte auto- en motormonteur. Ik hou hem dus aan zijn eerdere belofte :-). Dat is uiteraard goed maar hij staat erop dat ik de scooter nu dan maar laat staan en ga lopen naar het hotel in verband met mogelijke politiecontroles. Ook Agnieszka is het daarmee eigenlijk eens en zou liever lopen (maar zij houdt van lopen in tegenstelling tot ondergetekende). Het is echter al zeker 2 uur geleden nu dat ik iets alcoholisch heb gedronken en ik voel helemaal niets, in tegenstelling tot Stas zelf die heel zwaar slagzij maakt en zijn argumenten met dikke tong wereldkundig maakt. Zo ook in de discussie dat mijn scooter voor mij de meest belangrijke vrouw in mijn leven is, waar hij zwaar beneveld en verontwaardigd heel serieus tegenin gaat :-D. Ach ja, hoort erbij op zo’n Pools feest :-). Hij spreekt geen woord over de grens en ik geen Pools maar we begrijpen elkaar wel met het Tsjechisch en Slowaaks dat ik nog ken van vroeger :-). Normaal een hele rustige en zachtaardige man, stort hij zich nu vol in een "discussie" die hij veel te serieus neemt en niet kan winnen :-). Tot overmaat van ramp, terwijl wij richting de voordeur gaan om te vertrekken, kan zijn maag het niet langer aan en werpt alle alcohol met de rest naar buiten. Aan het gezicht van zijn vrouw te zien, is het nu écht tijd om te gaan en zal hij het morgen zwaar krijgen :-D.

Met een hartelijk afscheid en vele “tot morgens” start ik Marianne en rij met Agnieszka toch achterop de kilometer of zo terug naar het hotel. Bij Stas voor de deur in de tuin zou ze ongetwijfeld ook veilig staan, maar toch laat ik haar daar liever niet achter. Eenmaal daar parkeer ik haar weer achter het hotel net zoals gisteren en hijs haar in haar nachthemd net zoals altijd. Met haar beveiliging geactiveerd slaapt zij daar terwijl wij het hotel in gaan waar, jawel, het tweede trouwfeest nog aardig op gang is. Minder mensen dan gisteren maar het feestgedruis is er zeker niet minder om. Dat wordt dus weer een verstoorde nachtrust. Dan neem ik, omdat ik nu toch veilig binnen ben en niet meer weg hoef, nog maar een biertje in de ontbijtzaal (ja, geserveerd door Wojtek die ondanks zijn dodelijke vermoeidheid nog steeds de honneurs waarneemt) en we babbelen nog even na en bespreken de plannen voor morgen. Een tweede biertje neem ik mee naar boven en na een warme douche kruip ik weer onder het dekbed van mijn eenpersoons bed. Het was een goede dag, het was een leuke dag en de verrassing was compleet ! Met die gedachte glij ik al snel in een tevreden slaap….
Laatst gewijzigd door Amendoim op 14 okt 2014, 15:37, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten

Aanmelden  •  Registreer