Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Gebruikersavatar
kuya
STN Tourbuffel
Berichten: 1912

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#21 » 02 okt 2014, 15:16

Ja Edwin toen ik die zijtassen hebt aangeschaft bij motorzoom in appeldoorn zeiden ze op de scooter form dat ik er hittebestendig materiaal onder moet maken voor het wegsmelten , Maar nu ik na denk wel laat maar beter dan nooit hoef ik dat eigenlijk niet te doen het zijn motor tassen. maar ja ik heb nergens gelezen van hittebestendig dus laat het zo maar zijn. kan verder ook geen kwaad ok tot zo ver. ik wacht tot je weer een verslag klaar heb liggen ga ik weer fijn er voor zitten en genieten van jouw verslagen Edwin ;)
Grüsse der hans.
0 x
Afbeelding Afbeelding

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#22 » 03 okt 2014, 09:54

Dan is deze van vandaag speciaal voor jou Hans :-) Kopje thee erbij, leunstoel achterover, tablet opgeladen ? Daar gaan we dan....


Maandag 3 september 2012 – De bergetappe : in het spoor van een Keizer, een Rattenvanger en een Hitler (Deel 2 van 2).

We zijn ruim 160 kilometer verder en sinds het ontbijt heb ik niets meer gegeten en gedronken. Ik laat de scooter met draaiende motor en zachtjes bijremmen weer van de berg afrijden en kom langs dezelfde tenten als voorheen en zie dat die nog steeds gesloten zijn. Montag Ruhetag blijkbaar, niets is open. Bij aankomst beneden aan de berg ligt bijna meteen naar rechts de brug die ik over moet, over de Weser naar Hamelen, de volgende historische stopplaats die op mijn route voorkomt. Dat is nog eens ruim 40 kilometer verder maar het edele achterwerk is weer bijgekomen van een uurtje rust en ik besluit niet moeilijk te gaan doen voor een bakkie koffie. Die 40 KM kunnen er dan ook nog wel bij, alhoewel Google Maps, wanneer die de route via de optie Terrein aangeeft, laat zien dat dit het meest bergachtige en steilste stuk van de hele route is. Maar zo steil en bergachtig als in de Eiffel, dat geloof ik niet. En met die ervaring op zak moet het niet moeilijk zijn. Na Hamelen worden de bergen steeds minder om eigenlijk bij Hildesheim zo’n beetje geheel te verdwijnen. Op pad dus ! Mooie goed geasfalteerde wegen leiden mij door de bergen en de bijbehorende wouden en ik geniet van de natuur. Er is wat meer verkeer dan eerder want dit is een doorgaande route naar Hamelen, Hildesheim, Braunschweig en Wolfsburg maar het is heel goed te doen en oh wat passen die Duitsers goed op. Met volle teugen genietend van de natuur zijn het vooral de tegemoetkomende motorrijders die mij door hun groeten als een gelijkwaardige in een hele goeie bui brengen. :-) Zodra je Nederland uit bent, wordt je door andere rijders als volwaardig en gelijkwaardig gezien en op een enkeling na groeten ze allemaal, wat ik op mijn beurt enthousiast beantwoord of zelfs vaak initieer. :-) Tot aan de Poolse grens zal dit zo blijven.

Via Rinteln en het dal van de Weser, welke rivier ik een paar maal oversteek, kom ik aan bij Hameln. In de Garmin had ik al Markt aangegeven en Hameln heeft een Alte Markt dus die pakken we dan maar ! :-) Terwijl ik het centrum nader, wordt dat uiteraard wandelgebied. Je mag er geen meter rijden, net zoals in eigenlijk geen enkel historisch centrum in zowel Duitsland als Polen. Vooruit, laat ik ook eens aardig zijn dan, ik stap af, doe mijn helm af en duw de scooter een paar honderd meter richting het centrale plein zoals dat wordt aangegeven door de Garmin. Intussen schijnt de zon volop en is het windstil dus binnen een minuut zweet ik uit mijn motorpak. Maar ik ben er bijna en mijn pak uittrekken, tenminste de broek, dat ga ik niet doen. Zit namelijk niets onder behalve mijn onderbroek. Zo zou mijn vakantie anders alweer wellicht tot een snel einde komen. (Muzieksuggestie : Elvis Presley - Jailhouse Rock).

Hameln, uiteraard, de stad uit het sprookje van de Gebroeders Grimm, met de geschiedenis van de Rattenvanger. Deze verhaling wordt elk weekend als toneelstuk opgevoerd in de stad en verder zijn er heel erg veel plekken die aan het verhaal refereren in de stad (zoals onder andere bronzen steentjes in de straat met daarop afbeeldingen van ratjes), specifiek voor de toeristen, en hoewel het een leuke oude binnenstad heeft, verpest dat het weer een beetje en is er geen rat aan. Je kan ook teveel van het goede hebben. Maar eigenlijk natuurlijk macht es kein Flaus aus, ik ben er ! En een echte vent heeft altijd z'n eigen fluit bij zich. Ik parkeer Marianne aan de rand van het plein aan de zijkant van de kerk en schuin daar tegenover bij een fontein zoek ik een terrasje uit. Het weer is schitterend, ik zoek een tafeltje uit met een mooi uitzicht, pel me uit mijn leren jas en trui, doe mijn RayBan maar weer op en neem plaats. Het duurt even voordat ik de aandacht van een pinguïn heb, maar dan bestel ik eindelijk eerst een cappuccino en daarna een groot Weizen bier, alcoholvrij natuurlijk, en een uitsmijter. Op vakantie eet ik altijd veel eieren. Thuis bijna nooit maar dan wel, heb ik er veel trek in. Gek is dat. Anyway, het is 14:15 uur, hierna nog 118 KM te gaan dus we zijn ruim over de helft en ik geniet van mijn lunch terwijl ik het thuisfront laat weten per SMS waar ik ben en dat alles in orde is. Alles zit nog op de scooter in principe maar die kan ik vanaf hier zien en het alarm staat erop. Een paar minuten rustig in de zon…

Afbeelding

Er is ook nog een beeld van de Rattenvanger zelf in de stad maar die staat niet op het centrale plein. Later kom ik erachter dat die zich in de straat aan de andere kant van de kerk waar ik nu zit zich bevindt. Maar vanwege de hitte én het feit dat de scooter volbeladen is en in principe onbewaakt als ik touristje zou gaan spelen, besluit ik daar niet naartoe te gaan. Dat bewaar ik dus voor een volgende keer.

Afbeelding

Zie je dat gebouw net rechts naast de kerk ? Aan de voorzijde hangt een enorm klokkenspel waarmee regelmatig deuntjes ten gehore worden gebracht. En dat ervoor is een soort van toneel alwaar onder andere het verhaal van de Rattenvanger op wordt nagespeeld.

Ondanks de vele touristen is het een oase van rust, of in ieder geval een rustpunt voor mij (mag het na 200 KM zonder koffie of iets te eten :-) ) en de zojuist genoten maaltijd en het alcoholvrije bier doen mij bijna insuffen terwijl ik van de architectuur en de atmosfeer van het stadje zit te genieten.

Afbeelding

En dan duw ik de scooter alweer naar het punt waar ik vandaan kwam, uiteraard nadat ik een paar plaatjes heb geschoten. De motorpech van eerder heeft, zoals eigenlijk ook al verwacht, zichzelf opgelost, maar toch forceer ik haar nog niet tot het uiterste. De bergen zijn, als het goed is, voorbij en ik lig goed op schema dus ik kan het rustig aan doen. Mijn volgende geplande stopplaats is Braunschweig omdat ik heb gezien dat die stad een mooi oud centrum heeft, geheel gemaakt van rode baksteen, inclusief de kerk, het kasteel en het paleis. Ziet er op foto’s heel goed uit ! Het was een belangrijke stad in het verleden. De GPS dus instellen op Markt, op zo’n 95 KM van hier. Coppenbrügge is ook interessant maar te dichtbij en Hildesheim is niet zo heel veel aan zo te zien. Allemaal lang van tevoren uitgezocht via Wikipedia en Google. Dus op pad !

Dwars door het noordelijke Teutoburger Woud, waar de Germanen de Romeinen versloegen in 9 na Christus waarna ze nooit meer geprobeerd hebben het land boven de Rijn te bezetten. Dat zal dus een flinke klap geweest zijn. Een heel historisch gebied en zeer rijk aan prachtig natuurschoon. Er zijn maar heel weinig dorpjes op de route en de kilometers vliegen voorbij. Marianne zoemt en zoeft, laat zich ook na een tankbeurt niet kennen en met mijn muziek op de Cardo gaat het echt lekker ! Het is dan ook een psychologisch spelletje : elke keer tik ik op de decimalen af. Dus met 95 KM te gaan, bij nog maar 90 ben ik op of onder de 9, bij nog 80 te gaan op de 8. En zo steeds verder (of : minder). Het mooie landschap en de muziek zorgen voor voldoende afleiding tijdens het rijden. Lange, goed onderhouden en geteerde en brede wegen leiden mij steeds verder noord-oostwaarts. De Duitse kentekens passen zich aan aan de omgeving en ik zie de eerste BS- kentekens… Braunschweig… of BullShit ? :-) Het volgende kenteken dat ik zie, specificeert BS-US(?) en mijn dag kan eigenlijk niet meer kapot ! Amerika verkoopt inderdaad bullshit op vele punten, goed dat die Duitsers hier zich er zo van bewust zijn :-D. De stadsgrenzen komen in zicht en ik laat haar uitrollen tot onder de 50. Volgens de Garmin is het nog zo’n 13 KM naar het centrum. Hallo ? Da’s dan óf een heel breed opgezette stad óf een heel langgerekte, net zoals onze veendorpen. Maar goed, het is nu zeker drie-baans, maar geen snelweg, en ik ga door het midden van de stad. Alles is modern en het is als een brede industriële avenue waar ik nu over rijd. Eh…. voordat ik het echt door heb, rij ik na een kilometer of 9 alweer de stad uit… maar de Garmin geeft nog steeds aan dat ik 4 KM rechtdoor moet. Ik stop langs de weg en check mijn input. Ja, de Markt, Braunschweig. Dat klopt. Vooruit dan maar. Nou…. 4 kilometer verder draai ik een boerenlandweg op naar een ruime varkensschuur en dat is blijkbaar Markt. Denk het niet. Ergens is iets fout gegaan en terug naar de stad is ruim 10 kilometer, en dan moet ik nog gaan zoeken. Nog zo’n 25 tot 30 KM naar mijn einddoel en de zon zakt al richting de horizon. De beslissing is niet moeilijk en ik rijd dus een snel rondje en draai meteen de grote weg weer op richting het noord-oosten. Vandaag ga ik het centrum van Braunschweig dus niet zien en ik wil voor donker binnen zijn. Jammer, ik ben teleurgesteld maar ik zie wel of en wanneer eventueel ik hier ooit nog eens terugkom.

Mijn einddoel van vandaag is het dorp Fallersleben. Wat ? Ja, die reactie had ik in eerste instantie ook. In 1938 zochten de Nazi’s (kijk ! daar komt dat kleine mannetje met dat snorretje om de hoek kijken ! :-) Ik zei het toch.) een goede plek om een fabriek neer te zetten. Die fabriek zou dé auto voor hét volk gaan bouwen. Juist ja, Volkswagen. Dus bouwden ze een fabriek met een dorpje ernaast op een plek waar een doorgaand kanaal door Duitsland en een uitgebreid spoorwegnet liep en noemden dan Wolfsburg naar het gelijknamige kasteeltje een eindje verderop. Met dat kanaal en die spoorwegen was het gebied dus goed ontsloten maar Wolfsburg was onbekend. Wel kende men het erbij gelegen dorp Fallersleben – en decennia lang was het dus Wolfsburg bei Fallersleben. Vandaag de dag is het dorpje een onderdeel van de moderne stad Wolfsburg, en dus andersom. Niemand kent Fallersleben tenzij je er moet zijn. Wolfsburg ligt precies in het midden van Duitsland, zo’n 310 KM van zowel de Nederlandse als de Poolse grens. Maar er zijn daar veel dorpjes, dus waarom dan Fallersleben ? Nou, ten eerste heeft het een mooi historisch centrumpje met een paleisje maar ook…. De oudste onafhankelijke brouwerij van Duitsland ! Met meer dan 50 verschillende bieren waarvan ze er veel zelf brouwen ! Tadaa ! :-D En die ligt midden in het paleisparkje eigenlijk, gevestigd in een historische graanopslag, in het historische centrum, met ook weer een lokale keuken in het bijbehorende restaurant :-). Alle redenen dus bij elkaar voor mij om dat dorpje uit te zoeken als volgende slaapplaats.

Het landschap is grotendeels agrarisch Utrechtse Heuvelrug met soms een aardige hobbel waar ik overheen en bossen waar ik doorheen moet maar de dichte bossen, hogere bergen en heuvels liggen definitief achter me. Na een kilometer of 15 draai ik van de grote weg af en ga via een B-weg, bijna landweg, verder, kom aan bij een stoplicht aan de rand van een dorp, steek dat over en rij zo historisch Fallersleben binnen. Dat ging makkelijk ! Nog een stukje rechtdoor en dan linksaf, beide steenwegen, en dan ben ik er.

Nou ja, ik ben ergens. Ik zie inderdaad de naam van het hotel boven een soort van doorgang hangen…. met een pijl naar links… maar naar links is doodlopend. Bovendien, in de doorgang is een bedrijf gevestigd, een oogkliniek. Ik ben er niet zeker van en twijfel waar ik naartoe moet. Uiteindelijk besluit ik door te rijden onder de doorgang door, wat eigenlijk alleen voor voetgangers is. Daarachter ligt een wat grotere parkeerplaats met een bordje Hotel bij een deur. Is dit het goede hotel ? Ik parkeer recht voor de deur en ga naar binnen om het te vragen. Ja ! ik ben er en ik word verwacht :-) ! Hotel Fallersleben Spieker en een spieker is… een graanopslag :-). Geheel conform het huidige thema dus. De kamer is klein, eenpersoons, maar schoon, een goed bed en een ruime badkamer. Ik breng doos en rugzak naar binnen en meld me weer bij de balie waar ik een tegoedbon krijg voor een biertje bij het Alte Brauhaus en ik word geadviseerd daar ook te dineren. En dat was ik nu precies al de hele tijd van plan :-D ! Is het van dezelfde eigenaar ? Nee, de ouders hebben eerst het hotel gerund en toen het Brauhaus gekocht en zijn dat gaan exploiteren, en het hotel is door hun zoon overgenomen. En de dame van de receptie is getrouwd met de zoon ? Niet helemaal, niet getrouwd maar ze horen wel bij elkaar. Hoe wist ik dat :-) . Het is maar 300 meter lopen (zegt de dame, het was iets meer). Maar ik wil er met de scooter naartoe dus 3 minuten later rij ik langzaam grommend langs een religieus monument op een pleintje, rechts langs de kerk het park binnen, eigenlijk alleen voor voetgangers. Met 5 KM per uur rij ik langs het meertje en parkeer aan de zijkant van het Brauhaus, een heel markant gebouw. Bij het terras lopen mensen en spelen kinderen dus verder wil ik niet rijden. Ik stap af, het is nog net licht dus ik maak een paar foto’s waarna ik naar binnen stap.

Afbeelding

De juiste ingang moet je trouwens wel even zoeken : aan de terraszijde is ook een ingang maar de échte zit rechts van waar mijn scooter geparkeerd staat, een klein trapje omhoog. Dan kom je in de bar binnen. Door de bar kun je dan weer via een trapje omlaag de Südhalle in waar zowel de brouwerij als de grote eetruimte zijn en dan kan je zo het terras op. Daar bevindt zich tevens een grote gecombineerde zandbak en speeltuin voor kinderen.

Afbeelding

Afbeelding

De koffer had ik speciaal op de scooter laten zitten vanwege de foto's. Ik wilde Marianne in vol ornaat op de gevoelige plaat vastleggen :-) Later haal ik die er wel vanaf en neem die mee naar mijn kamer voor de nacht want al mijn spullen zitten erin.

Afbeelding

Afbeelding

Van binnen is het heel gezellig en boven is de bar (daar ben ik nu) en beneden is het restaurant en de brouwerij die ze trots laten zien.

Afbeelding

Afbeelding

Heel gastvrij word ik ontvangen en alhoewel het bestellen van een alcoholvrij bier in een plaats als dit natuurlijk eigenlijk net zoiets is als vloeken in de kerk, doen ze er zeker niet moeilijk over en wuiven mijn verontschuldigingen weg. Terwijl ik wacht, bel ik mama nog even want die is doodsbenauwd over dit hele gebeuren. Je weet hoe moeders zijn. Volop genietend van mijn Weizenbier vraag ik of ik op het terras mag dineren en ook dat is geen probleem. Ik neem dus maar nog een extra bier mee naar buiten en geniet later van een soort gestoofde rib-eye met veel uien en een enorme gepofte aardappel. De omgeving is echt heel mooi en rustgevend, je hoort helemaal niets van de grote moderne industriële stad op slechts een steenworp afstand, en de brouwerij zelf is een heel bijzonder gebouw. Ver van het hotel ben ik niet en ik besluit dus een klein bier (0,3L is klein) van de brouwerij zelf te proberen. Ja maar dat is lekker ! Smaakt als een licht soort bokbier, heel anders en heel “schoon”.

Afbeelding

De rekening slaat nergens op : EUR 24,- voor het diner en 2 groot bier ! Ik moet nog wel rijden dus ik neem twee flessen mee naar mijn hotel. Daar maak ik er nog 1 open en geniet daarvan terwijl ik zowel het thuisfront als mijn Poolse vriendin op de hoogte stel en de foto’s naar de laptop kopieer en daarna een warme douche neem. Die andere fles zal ik uiteindelijk als souvenir weer helemaal mee naar huis nemen. De scooter staat recht onder mijn raam geparkeerd, onder haar zeil en op alarm. Kan dus niet mis gaan vannacht. Trots dat ik vandaag weer gehaald heb en een klein tikje aangeschoten sluit ik mijn ogen. Het is genoeg geweest voor vandaag, morgen weer een lange dag….

Afbeelding
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#23 » 03 okt 2014, 16:55

ADDENDUM :

Dit verslag is waarlijk versie 2.0 van het eerdere elders gepubliceerde verhaal. Niet gewoon maar knip- en plakwerk zoals je misschien zou denken. De hele tekst neem ik weer een paar maal door, corrigeer grammatica en spelling, leef me helemaal weer in, voeg extra informatie toe en plaats er extra foto's bij. Daar zit dus heel veel werk in. Dit is de meest correcte en meest complete versie van dit verslag en ook de laatste die ik van deze zal maken :-)

Sowieso : het nieuw schrijven van het verslag van één dag, kost al bijna meer dan een dag. Ik begin met het basis-verhaal dat ik vervolgens een stuk of 3 keer nalees, corrigeer, verbeter, van weghaal en aan toevoeg. Dan zoek ik alle foto's erbij, zoek die uit die van toepassing zijn, pas één voor één het formaat daarvan aan zodat ze goed op het forum te zien kunnen zijn, plaats die in het verhaal op de juiste plekken, lees nog een keer het verhaal door en maak waar nodig aanpassingen, plaats het dan online op het forum en kijk en lees alles nog eens minimaal één keer na of het wel allemaal goed is en maak dan nog meer wijzigingen en verbeteringen indien noodzakelijk. Al met al, als jullie dus soms even moeten wachten voor het volgende deel, zit er dus heel veel tijd en werk in (tussen en naast al mijn andere bezigheden) en weet je dus nu waarom je soms helaas even moet wachten :-)

Slechts ter info....
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#24 » 04 okt 2014, 12:15

Dinsdag 4 september 2012 – De invasie van Berlijn ! … en er voorbij … Poolse grens… (Deel 1 van 3)

Wat is het ergste dat mij kan overkomen op deze trip ? Daar heb ik veel over nagedacht. In het ergste geval kom ik onder een vrachtwagen en ben ik road-pizza. Daar merk ik zelf weinig van en mijn verzekering regelt de rest. In het tweede ergste geval raak ik de scooter kwijt, hetzij door ongeluk of door diefstal. Heel erg, om te huilen maar is materieel, dus in principe vervangbaar, en in geval van diefstal heb ik dan nog de GPS tracing. In het derde ergste geval is er sprake van een zodanig mechanisch defect dat de scooter geen meter meer voor- of achteruit kan en niet lokaal te repareren. In dat geval laat ik haar terugvervoeren door een vriend uit Nederland met een busje of door een lokaal transportbedrijf of, als dat echt niet mogelijk is, heb ik twee liter reserve benzine en gaat de vlam erin. Nooit zal ik haar achterlaten in de handen van “de vijand”. In Polen zelf zou ik haar dan misschien voorlopig bij vrienden kunnen achterlaten. En als vierde ergste, als ik ZELF een mechanisch falen heb, ziekte dus (en ik ben diabeet, heb dus suikerziekte en ja, ik gebruik insuline), dan hebben ze overal prima doktoren en dat komt dan wel weer goed. En zo toch niet, zie wat ik zei over mijn verzekering. Geen paniek dus en eigenlijk is er dus niets aan de hand, aan alles is gedacht, wat er ook gebeurt (of indien er niets gebeurt natuurlijk, dat het liefste :-) ).

Rek, rek, strek tot bijna op het punt van kramp in mijn spieren, de wekker uitzetten en opstaan…. Ik doe het gordijn opzij en zie de scooter nog voor het raam staan (ik slaap op de begane grond, dus ze staat recht voor mijn kamerraam) dus dat is goed zover ! Het weer ziet er echter heel mistig uit, het is al na zevenen maar nog geen heldere lucht of zon te zien… hmmm.. afwachten dus hoe dat gaat worden. Zoals altijd eerst even badderen en de rest, jeans en basiskleding aan en voor zover mogelijk de koffer al inpakken. Gisteren avond heb ik nog even de algemene info van het hotel doorgelezen en daarin stond dat het ontbijt in een andere ruimte wordt geserveerd, buiten het hotel. “Tegenover de nachtingang van het hotel” in een lokaal dat de Alte Schmiede heet. Dat heb ik gezien bij aankomst en het lijkt erop alsof dat een soort van eetcafé was dat nu bij het hotel behoort. Bij het verlaten van mijn kamer kom ik langs de receptie (het is maar een klein hotel) waar nu een andere dame de scepter zwaait over al het reilen en zeilen. Zij groet mij vriendelijk en vraagt of dat mijn motor is die buiten staat. Jazeker zeg ik, hoe dat zo ? Nou, ze houdt van motoren en wilde er gisteren al stiekem naar kijken maar omdat er een zeil overheen zat, had ze dat maar niet gedaan in verband met een eventueel alarm dat zij vermoedde. Dat was een heel goede beslissing van haar kant, zo laat ik haar weten, en ik ben blij met de preventieve werking die uitgaat van het afdekzeil, zoals ik al had gehoopt, maar ik zal haar de "motor" laten zien voordat ik vertrek, zo beloof ik. Eerst op zoek naar de ontbijtzaal.

Afbeelding

(foto op de binnenplaats van het hotel, rechtuit de doorgang waar ik gisteren onderdoor kwam (ook richting de Brauerei) en rechts de Alte Schmiede (vanaf de achterzijde); mijn kamer is helemaal links onder net naast de ingang en Marianne staat daar geparkeerd)

Die Alte Schmiede heb ik gezien bij het aanrijden van het hotel, aan de andere kant van de doorgang. Eerst weer naar die straat dus, maar helaas is de deur van de officiële ingang daar gesloten. Het was dan ook tegenover de nachtingang en in de doorgang zie ik een paar grote deuren aan de kant van het hotel, naast de oogkliniek, en daar tegenover nog een paar grote deuren. Daar dus maar naar binnen en inderdaad kom ik in een ruime, moderne ruimte met een riant ontbijtbuffet, en een aardige dame verwelkomt mij en serveert een Kännchen verse koffie.

Het ontbijt is uitgebreid en goed maar ik voel me zo onrustig als de pest. Geen idee waarom maar ik wil hier weg, weg, weg…. 310 kilometer, zo niet meer, te rijden vandaag en ik moet op tijd in Berlijn zijn om die vriendin van mij op te halen. Dat zal het dus wel zijn alles bij elkaar. De koffie en de roereieren gaan dus redelijk snel naar binnen, ik dank de dame voor het ontbijt en snel mij naar de receptie teneinde de rekening te voldoen. Dit hotel, net zoals alle in deze regio, is niet goedkoop. Sterker nog, in het weekend is het goedkoper dan doordeweeks en dat komt door Volkswagen. Allerlei bobo’s van over de hele wereld komen hier naartoe en daarom zijn de hotels hier zo duur, zelfs voor een eenpersoonskamer. Maar aan de andere kant zijn ze ook heel goed en schoon en ik wilde nu eenmaal in het oude centrum zitten naast het Brauhaus dus daar betaal je dan ook voor. Ik overhandig mijn creditcard en babbel verder met de dame. De grens met voormalig Oost Duitsland was hier heel vlakbij, bij Oebisfelde, zo’n 23 kilometer verderop. Is daar nog wat van over, om te bekijken ? Nee, zegt ze, alles is opgeruimd…. Maar een kilometer of 30 verderop is een soort van museum waar ze onder andere een grenspost en een wachttoren en zo hebben bewaard. Daar heb ik inderdaad online over gelezen maar helaas is dat voor mij te ver om en van de route af te ver naar het noorden. Dan vraag ik haar of zij regelmatig in voormalig Oost Duitsland komt ? Ja, hoezo ? Nou, hoe zijn de wegen daar dan ? Beter dan hier, antwoordt zij : al het belastinggeld van het Westen is in het Oosten gepompt zodat de infrastructuur daar nu heel goed is maar er helaas geen geld voor “onze” wegen meer over is. Ik moet erom lachen en ben eigenlijk wel blij om dat te horen. Kymcollega Martin van Leeuwen van het KTN forum had namelijk gewaarschuwd voor slechte wegen waar je bijna niet op vooruit komt in voormalig Oost Duitsland. Echter reed hij via de zuidelijke route, via Magdeburg naar Berlijn en ik pak de noordelijke route. In Berlijn zelf namelijk moet ik in het noorden zijn en tevens is de route veel rustiger (bijna geen steden of dorpen langs de hele route, voornamelijk platteland en natuurgebied) voor zover ik via Maps kan zien, dus vandaar. De rekening stop ik net zoals elke dag in de binnenzak van mijn jas en ga snel terug naar mijn kamer.

Elke avond voor het slapen hang ik de Cardo Scala Rider aan de stroom, want die heeft 4 uur nodig om helemaal op te laden. Bij het opstaan is die dus vol en wissel ik die voor mijn BlackBerry. Beide hebben dezelfde aansluiting en ik heb maar 1 lader bij me. In een noodgeval zou ik elk apparaat ook kunnen opladen via een extra kabel naar de sigarettenaansluiting in de buddy van de scooter, maar zo gaat het zover prima. De BlackBerry laadt heel snel op en dus elke dag na het ontbijt is die ook weer vol opgeladen. Dat is een ritueel geworden en zal ik ook zo alle dagen volhouden, geen een keer sla ik dat over. Het is heel efficiënt. Ik hijs me in mijn motorpak en omgekleed en wel pak ik mijn gewone kleding en de laatste dingetjes in de koffer, maak de scooter rijklaar, pak en snoer alles op en vast en meld me weer bij de receptie zoals beloofd om te melden dat ik wegga. Bewondering alom voor de machine, vooral voor hoe ze beladen is en het einddoel van de reis. Even verderop staat een Classic Dink en ik leg uit dat de mijne eigenlijk het jongere en grotere zusje van die is, maar dat gelooft ze niet. Het is mij duidelijk dat de GDS een onbekend verschijnsel is, tenminste in deze regio, alhoewel ze wel in Duitsland worden verkocht. Met een paar laatste bewonderende blikken naar de scooter neemt zij afscheid, en na een woord van dank mijnerzijds gaat zij terug het hotel in. Het is zover, dag drie gaat beginnen, de laatste solorit.

Het is nog vroeg als ik de motor start, zo rond half 9. De rit van vandaag heb ik in drie delen gedeeld, waarvan het eerste stuk me naar Rathenow zal voeren op ongeveer 130 kilometer afstand. Eerst moet ik van het terrein af zien te komen….. erop komen was gisteren al een probleem, eraf net zo. De parkeerplaats aan de ene kant lijkt dood te lopen, en aan de andere kant hebben we dus die onderdoorgang die eigenlijk alleen voor voetgangers is. Maar daarachter ligt wel de doorgaande weg dus ik besluit tegen de regels in die optie te kiezen. Bovendien : wie gaat protesteren of aangifte doen met mijn nummerbord ? De mensen die daar nu lopen, zijn patiënten van de oogkliniek, dus die kunnen mijn kentekenplaat toch niet lezen :-P. Langzaam trek ik op en laat de Spieker, zoals gezegd van oorsprong een graanopslag, achter me… op deze reis zal ik gek genoeg op onverwachte plekken nog een aantal spiekers tegenkomen, bijna als een rode draad door de gehele reis.

De Garmin is geprogrammeerd : tevergeefs probeerde ik een Markt- te vinden in Rathenow, die schijnen ze niet te hebben. Het oude centrum ligt echter op een eilandje in het midden van de rivier de Havel en daar hebben ze wel een Kirchplatz dus nemen we die maar :-). Kan niet mis gaan, denk ik zo. Waarom Rathenow ? Zijn er geen andere interessante plaatsen ? Jawel, maar dit stadje ligt op de juiste afstand om in één keer te rijden en dicht genoeg bij Berlijn. Er zijn niet veel grotere plaatsen langs deze route zoals ik al zei en zowel Gardelegen als Stendal liggen te dichtbij. Tangermünde is wel leuk maar ook dat is helaas te dichtbij en ná Rathenow is er voor mij eigenlijk niets interessants meer tot aan Berlijn. Bovendien : Rathenow ligt BIJNA EXACT in het midden van de gehele trip, dus tussen Leiden en Warschau…. En da’s toch ook wel een mijlpaal te noemen, nietwaar ? :-).

Dus onder de doorgang door en over de doorgaande stenen weg door het oude centrum kom ik op de hoofdweg richting het echte Wolfsburg, de weg die me langs de Volkswagenfabrieken zal leiden en ik rij meteen shocking klem de file in. Het staat vast. Echt. Metertje voor metertje kom ik slechts heel langzaam vooruit. In de verte zie ik een stoplicht waar een vrachtauto al zeker een kwartier lang voor stil staat….. niets aan te doen. Normaal gesproken zou ik wellicht tussen of langs de auto’s naar voren rijden maar nu kan dat niet : vanwege de zijtassen ben ik zeker twee keer zo breed als normaal, dus dat kan niet. Met absolute zekerheid zou ik links en rechts auto’s schampen. Bovendien is ze topzwaar dus snel vooruit kom ik toch niet. Dit zal later vaker voorkomen. Nou ja, thuis blijf ik ook meestal op m’n plekkie staan en rij niet tussen auto’s door in een file dus ik bewaar mijn kalmte en geduld. Dan ben ik maar iets later eventueel, da’s altijd nog beter dan een schadeformulier moeten invullen. Heel langzaam maar zeker schuiven we dus met z’n allen naar voren en na het eerder vermelde stoplicht wordt het iets beter. Aan de linkerkant verschijnen de eerste Volkswagenfabrieken langs de weg en dat zal kilometers lang zo blijven. Het zijn er echt heel veel ! Wat me ook opvalt hier is dat er relatief veel scooters zijn. Uiteraard geen mooie Grand Dinks zoals die van mij :-D. Maar verder best wel veel, voornamelijk Peugeot. Het meeste verkeer pakt de diverse afslagen richting de diverse Volkswagen terreinen en het wordt steeds minder druk. Ik zoek naar het iconische glazen gebouw dat ik wel eens op TV heb gezien waar alle nieuwe auto’s in staan maar zie het niet. Dan doemt er een soort van tunnel op en dat lijkt me het einde van Wolfsburg, en dus ook van Volkswagen. Snel parkeer ik dus aan de rechterzijde van de weg en neem snel een foto van Marianne voor één van de fabrieken. Dan duik ik weer het verkeer in, door de tunnel heen, sla ergens rechtsaf, wat moet volgens de Garmin en opeens ben ik alleen….

Afbeelding
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#25 » 04 okt 2014, 13:42

Dinsdag 4 september 2012 – De invasie van Berlijn ! … en er voorbij … Poolse grens… (Deel 2 van 3)

Het is nog steeds bewolkt en vochtig en ik bevind me moederziel alleen op een kaarsrechte en pikzwarte nieuw geasfalteerde weg langs een spoorbaan. De Garmin zegt dat ik de komende 24 kilometer alleen maar pal rechtdoor moet gaan. Hoe zegt u ? Met bebossing rondom en de spoorweg rechts naast me lijkt de weg oneindig door te lopen de verte in. Dit stuk rijden benauwt me want auto’s mogen hier 100 en er is geen vluchtstrook of andere uitwijkmogelijkheid én de weg is slechts tweebaans, maar dit is nu eenmaal de richting die we op moeten. Het is saai… Een enkele auto en vrachtauto halen me vanaf achteren in maar de hoeveelheid verkeer wordt steeds minder naarmate ik verder rij. De weg en de spoorweg versmelten tot een enkel punt aan de horizon. Ver voor mij rijdt een vrachtauto, die gaat naar links en opeens houdt de weg op ! Dat wil zeggen, zowel de weg als de spoorweg gaan rechtdoor maar de weg is afgesloten en al het verkeer moet links afslaan. Ik vermoed dat dit de voormalige grens is, al doet niets daaraan denken of herinneren. Die weg volgen we en met een grote bocht kom ik op een andere weg die meteen naar rechts met een hele hoge brug over de spoorweg heen gaat… en zich ontpopt als een brede en goede doorgaande weg die zich door een nieuw Utrechtse Heuvelrug landschap boort. Letterlijk boort want de Garmin zegt dat ik deze weg nu rechtdoor moet volgen en wel 68 KM lang ! Als je ook op de kaart kijkt, zie je dat iemand in het verleden duidelijk gewoon een liniaal gepakt heeft en twee steden met een rechte lijn met elkaar heeft verbonden. Of dat nu de nazi’s of communisten waren, weet ik niet maar het is een hele vreemde ervaring en manier van rijden, zo kaarsrecht. Als je dacht dat Flevoland erg was in dat opzicht, zou ik zeggen : probeer deze weg eens.

Over een heuvelig landschap wisselen agrarische gebieden met voornamelijk maïs zich af met lichte bebossing en intussen klaart het weer ook op en een flauw zonnetje laat zich zelfs zien. Ik begin me al een stuk beter te voelen ondanks de saaiheid van het landschap want op deze manier en met deze kwaliteit van de wegen, die echt uitstekend is, zou ik nog makkelijk op tijd in Berlijn moeten kunnen zijn. Op mijn telefoon heb ik meer dan 2500 MP3s staan en normaal gesproken, omdat ik niet zonder stroom wil komen te zitten onderweg, speel ik pas muziek nadat de eerste helft van de dagtrip is afgelegd. Dit is ook weer zo’n reisritueel dat ik verder in acht zal nemen en me aan zal houden. Gezien echter de lengte en saaiheid van de weg besluit ik vandaag nu toch maar mijn muziek te zetten en ga over op Warp Speed.

Na die 68 kilometer kom ik dan bij een rotonde waar ik…. ja ja, alweer alleen maar rechtdoor moet voor nog eens ik weet niet meer hoeveel kilometer. Wat een verrassing. Steeds weer lange rechte stukken. Het meeste van de weg is echt saai, het blijft glooien en het landschap is hetzelfde met af een toe een dorpje. Natuurlijk wel spannend en interessant, maar toch saai. Eigenlijk had ik verwacht door vervallen dorpen te komen met duidelijke sporen van jarenlang communistische verwaarlozing en verval, maar dat valt heel erg mee. Slechts op één of twee plekken zie ik in dorpjes echt vervallen gebouwen die in het verleden duidelijk hoge status en glorie hebben gekend, maar over het algemeen ziet het er hetzelfde uit als in veel agrarische gebieden elders in Duitsland, niet vervallen of armoedig, gewoon boers. Wat wel opvalt, en dat zal ik later ook nog veel meemaken, is dat de weg buiten de bebouwde kom echt uitstekend is, maar ín de diverse dorpjes vaak slecht tot bar slecht, ook op die stukken van deze doorgaande weg die ik dus volg. Geen idee waarom dat zo is. Je gaat wel vanzelf langzaam rijden in de dorpjes, dat wel, dus misschien dat ze dat daarom zo doen of laten. Of misschien moeten de dorpjes zelf betalen voor hun eigen stuk weg en hebben ze dat geld niet. Vreemd maar waar. Maar die stukjes zijn meestal maar kort en je hebt er effectief amper tot geen last van. Één of twee keer moet ik ook stoppen op de doorgaande weg vanwege wegwerkzaamheden en dus ook die stukken die niet goed zijn, worden vervangen of gerepareerd. Er wordt dus hard aan gewerkt. Het gaat voorspoedig en het gaat snel en als ik een stuk hout had, zou ik het afkloppen want gisteren heb ik al twee "hartaanvallen" gehad, eerst met de sleutel en later met het verlies van compressie, en vandaag kan ik er geen gebruiken. Geen enkele dag eigenlijk natuurlijk.

Na een paar uur steek ik de rivier de Elbe over en aan mijn rechterhand schittert Tangermünde in de zon. De oude stad is geheel opgetrokken uit rode bakstenen en torent bovenop een heuvel boven de Elbe uit, precies gebouwd aan de rand van deze rivier. Vele mooie gebouwen lonken naar mij maar helaas heb ik nu geen tijd om deze te gaan bekijken, alhoewel ik dat heel graag zou willen. Het ziet er namelijk echt heel mooi uit. Maar ik moet door...

Afbeelding

(geen foto van mij, slechts ter illustratie; ik zag de stad van veel verder weg)

En een uur later rij ik een ijzeren brug over en zie aan mijn rechterhand het oude centrum van Rathenow liggen, op het eiland in het midden van de rivier zoals mij was voorgespiegeld. De Garmin is een beetje in de war zo te zien en weet niet echt welke afslag ze me op moet sturen. Pas op het laatste moment is het mij duidelijk en sla ik rechtsaf een weggetje van kinderhoofdjes op dat steil omhoog gaat. Dat is een enorm verschil als je tot nu toe alleen asfalt hebt gereden ! Langzaam rijdend volg ik de weg omhoog, snel kan niet, en tussen een paar oude gebouwen door kom ik over de kinderhoofdjes boven op een heuvel uit bij de grote oude kerk, een basiliek in Gotische stijl, St. Marien Andreas genaamd, pats boem in het centrum van oud Rathenow ! De kerk baadt in het zonlicht en ziet er schitterend uit, geheel gebouwd van bakstenen gemaakt van de klei van de rivier de Havel. Voorzichtig parkeer ik de scooter op de bok, de weg is namelijk nogal ongelijk, en kijk om me heen. Niets te zien, geen café, geen bakkerij, geen Konditorei, niks. Toch is het wel tijd voor tenminste een bak koffie na 130 KM nonstop. En veel meer centrum is er niet. Dan eerst maar een paar foto’s maken.

Afbeelding

Afbeelding

En terwijl ik rondloop, zie ik een bordje Tourist Information. Goed zo ! :-) Dat moeten we hebben. Een aardige dame van middelbare leeftijd komt mij tegemoet terwijl ik naar binnen loop en ze lijkt een beetje verbaasd te zijn. Is het omdat ik volledig in motorpak ben, uiteraard zonder helm, of omdat hier normaal gesproken nooit iemand komt ? Beide mogelijkheden lijken me geheel plausibel. Ik groet haar en vraag haar naar de mogelijkheden voor een goeie bak koffie en wellicht iets te eten. Dat is een probleem, zo legt zij uit, want er zijn maar een paar gelegenheden waar je zoiets kunt krijgen en het is nu nog dinsdag ochtend terwijl die plaatsen pas na 1 uur ’s middags open zijn. Maar ja, dan ben ik alweer weg, zo leg ik uit, dus dat is geen optie. Waar ik dan op weg naartoe was, en van waar ik gekomen ben. Weer vertel ik het verhaal en weer oogst ik blikken vol ongeloof en bewondering. Maar er is een restaurantje aan de andere kant van de rivier, die vlak langs de kerk stroomt, dat wellicht wel open is, zo schiet haar te binnen. Van hier naar daar is er een ijzeren hangbrug over de rivier en het is maar 300 meter lopen. Zij biedt aan om op zowel de motor te passen als mijn bagage terwijl ik daar ga eten en drinken. Hartelijk dank ik haar voor het aanbod maar wijs het vriendelijk af : ten eerste heb ik zelf liever altijd de machine en alle bagage dicht bij me en bovendien wil ik haar niet opzadelen met de verantwoordelijkheid. Dat begrijpt ze en op mijn verzoek legt ze dus uit hoe ik er op twee wielen kan komen. Met een hartelijke afscheidsgroet stuur ik de scooter de aangewezen weg met onmogelijke kasseien op om uiteindelijk via een nauwe doorgang tussen twee bijna middeleeuwse huizen bij een normale moderne brug te komen, die ik rechtsaf oversteek, en dan op een pleintje uitkom met daarop een imposant beeld en monument gewijd aan de Kurfürsten. Klinkt bekend ? Yep. Kurfürstendam in Berlijn. Zoek het maar op. Helaas heb ik hier geen foto van.

Dan volgt een afslag naar rechts naar een weg langs de rivier die naar het restaurantje leidt dat er een beetje Italiaans aandoend uitziet. Bovendien blijkt het ook een Pension & Gasthof te zijn, Zimmer Frei, dus je kunt hier ook overnachten. Ik vandaag uiteraard niet. Inderdaad, het is open en op het terras zitten een aantal mensen die naar mij kijken terwijl ik aan kom rijden en de motor de aanwezige vrede wreed verstoort. Ik parkeer de scooter eerst langs de rivier en schiet een paar plaatjes.

Afbeelding

Dan zie ik dat er langs het water, typisch Duits, een soort van baldakijntjes van jonge boompjes zijn gemaakt die schaduw geven en daar wil ik de scooter onder parkeren, zeker gezien de ruim 5 kilo kaas in de zadeltassen. Zo gezegd zo gedaan, ik pak het rugzakje, zet de scooter op het alarm en neem plaats op het terras.

De bedienende jongeman, die later ook de eigenaar zal blijken te zijn samen met zijn vriendin, zou nooit door de douane op Schiphol komen. Vol met piercings en met grote ringen in zijn oorlellen, overdwars, waardoor die dus heel groot zijn geworden met hele grote gaten erin, zou hij voldoende aandacht trekken en alarmen doen afgaan. Voor de rest een heel aardige en beleefde jongeman en wanneer hij klaar is met zijn praatje met de gasten die voor mij waren, is hij mij meteen van dienst. Dan beginnen we eerst maar eens met een grote cappuccino terwijl ik het menu bestudeer. Momenteel zit ik dus precies en exact aan de andere kant van de rivier ten opzichte van waar de toeristeninformatie is en ik zie inderdaad de hangbrug en de andere kant van de kerk. Het ziet er heel mooi uit.

Afbeelding

Bovendien is het exact 12 uur ’s middags, dus heb ik het snel en goed gereden en ben ik trots mij nu al te bevinden in de regio waar Otto von Bismarck is geboren, de charismatische maar rigoureuze Duitse politicus uit de tweede helft van de 19e eeuw die alle Duitse staten heeft verenigd onder Pruisen tot het Duitsland dat we nu kennen en aan wie wij allemaal onze pensioenen te danken hebben. Die heeft hij namelijk uitgevonden en ingevoerd. Vóór zijn tijd bestond dat niet. Helaas heb ik geen tijd om de lokale mooie Bismarckturm te bezoeken, een bijzonder mooi exemplaar hier in vergelijking met vele andere elders in Duitsland, zowel een uiting van Bismarck-verering uit het verleden als een uitkijk- en soort van vuurtoren. Misschien een volgende keer als ik hier weer eens voorbij zou komen. Maar de gezegende pensioensgerechtigde leeftijd heb ik nog lang niet bereikt (helaas?) en tot die tijd moet er dus gewerkt worden en waar gewerkt wordt, moet gegeten worden en dat beperkt zich nu tot lunch. Veel trek of honger heb ik niet dus ik wil iets kleins. Mijn oog valt op “Reibeplätzchen mit Räucherlachs” en ik meen dat te herkennen uit Slowakije, waar ik vroeger veel tijd heb doorgebracht, als zemiakové placky: kleine pannenkoekjes van geraspte aardappel, met daarbij gerookte zalmsnippers en zure room. Bovendien heb ik zoiets ook wel eens in Polen gegeten, bijna hetzelfde. Die wil ik dus bestellen en op mijn vraag of dat een grote schotel is, wordt gezegd : nee, het is een klein voorgerecht of lunchschotel. Nou, doe die dan maar en doe er een groot alcoholvrij Weizenbier bij. Een kwartier later, nadat ik net het thuisfront per SMS heb geïnformeerd, wordt dit geserveerd en blijkt een groot bord met drie grote dikke pannenkoeken en zeker een half pond gerookte zalmsnippers te zijn ! En dat alles voor € 7,50 ! Om mijn opmerking dat dit toch zeker niet klein is en mijn twijfel of ik het wel op kan, moet de eigenaar smakelijk lachen en is ervan overtuigd dat dat mij "als grote man" wel gaat lukken :-). Heerlijk in de zon en genietend van mijn bier op deze rustgevende plek krijgt hij inderdaad gelijk en het was heerlijk. Wederom zou ik hier graag blijven zitten Zum Alten Hafen, het is idyllisch en zo rustig, maar ik ben hier alweer een uur en ik moet er vandoor. Bijna 90 kilometer nog naar het Hauptbahnhof in Berlijn en wie weet wat ik onderweg nog tegenkom.

Omdat mijn moeder altijd zei dat ik m’n rotzooi achter m’n kont moest opruimen, pak ik mijn bord en glas en breng deze naar de balie in het restaurant. Nog even naar het kleinste kamertje en daarna vraag ik om de rekening. Die stelt ook helemaal niets voor, nog geen € 12,- , maar omdat ik slechts een beperkte voorraad cash bij me heb, vraag ik of ik de rekening per creditcard kan voldoen. Da’s geen probleem dus ik pak mijn portemonnee… en staar vol ongeloof naar de lege plek waar de creditcard behoort te zijn ! Dus toch nog weer een hartverzakking vandaag... Stamelend zeg ik de eigenaar dat het toch gewone bankpas (mit Maestro) wordt, voldoe de rekening en neem afscheid. $#@@$#@ !!! :-( Waar is dat ding gebleven ? Zonder creditcard kan ik wel verder maar dat wordt wel lastig, voornamelijk aan de andere kant van de Duitse grens in Polen. Waar heb ik dat ding voor het laatst gebruikt ? Bij het betalen van de hotelrekening in Fallersleben. Daar moet de kaart dus liggen en goed, dan moeten we nu dus twee dingen doen : de creditcard company bellen en de kaart voorlopig laten blokkeren en het hotel bellen met het verzoek of ze de kaart voor mij willen bewaren tot aan mijn terugreis, dan kom ik ‘m wel halen. Nog steeds geshockeerd en tierend van binnen loop ik terug naar de scooter om de telefoonnummers op te zoeken... en besef me opeens dat, toen ik de hotelrekening voldeed, ik mijn spijkerbroek aanhad... en ik wel vaker de neiging heb om bankpassen en creditcards na betaling, vooral als ik mijn handen vol heb, in de achterzak van mijn jeans te doen… Mijn jeans ligt bovenop in de koffer achterop en met een sprankje hoop open ik de koffer, haal de spijkerbroek uit z’n plastic tas en graai in de achterzak. Ja ! Gelukkig ! Daar komt de creditcard tevoorschijn :-D. Met een aantal zuchten van verlichting stop ik de card terug in de portemonnee waar die thuishoort en blij als ik ben, pak ik de spijkerbroek weer in en maak alles gereed voor vertrek :-). Alweer mazzel gehad dus ! Voor de tweede keer mijn eigen domheid dat gelukkig een goede afloop heeft. Laat ik voortaan beter opletten want dit is niet goed voor mijn hart…

Langzaam rij ik weg, over de kade terug naar de doorgaande weg en ik zeg Rathenow vaarwel. Een paar kilometer verderop gooi ik de tank nog een keer vol want ik wil geen risico lopen en zet mijn reis voort richting Berlijn. De invasie van de hoofdstad der Duitsers is in volle gang en ze weten niet eens dat ik er ben ! Hahaaa !!! Evil genius… Net zoals vóór Rathenow is de weg uitstekend en van Utrechtse Heuvelrug gaat het landschap langzaam over in wat meer Limburgse heuvels met veel bos. Een aantal dorpjes en stadjes glijden voorbij en hoe dichter ik bij Berlijn kom, hoe dichter de bossen en af en toe zie je een glimp van één van de meren die om Berlijn liggen en waar de Berlijners graag in het weekend vertoeven. Hier in het noorden zijn het er minder, de meeste meren liggen in het zuiden en zuidwesten ten opzichte van Berlijn. Het landschap is heel mooi en het verkeer helemaal niet druk. Ik lig goed op schema en de Garmin zegt me dat ik rond kwart over drie bij het Hauptbahnhof zal zijn, precies wanneer de trein van die vriendin van mij zal aankomen. Echter, het bier heeft mij goed gesmaakt maar wraakt zich nu : ik moet echt vocht gaan dumpen. Haal ik het station ? Ga ik dat volhouden ? Op exact 25 kilometer van mijn eindbestemming besluit ik dat het beter is om dat risico niet te nemen en ik zoek een plek uit om te kunnen stoppen, ergens in het bos. Met grote opluchting verlos ik mij van mijn last. Helaas zie ik nu tevens van dichtbij dat het bos, dat er zo mooi uitziet, geheel vol ligt met allerlei soorten afval en vuilniszakken. Sterker nog, het stuk waar ik nu sta, heeft een ondergrond geheel en al van huisvuil in verschillende staten van ontbinding. Je ruikt het niet en ziet het pas als je er met je neus bovenop staat, maar het is wel zo. Goh, wat jammer en wat een teleurstelling…. Snel maar weer verder dan…

Slechts één maal stuurt de Garmin me een zijweg op wat resulteert in een weg van 8 kilometer communistische beton-ton-ton – platen maar ook dat is goed te overleven (shake it baby !) en daarna is het weer gewoon doorkarren. De grote weg door het bos, tweebaans, voegt zich uiteindelijk bij een soort van driebaans snelweg door de voorsteden en buitenwijken van Berlijn richting het centrum. Navigeren is soms lastig aangezien niet altijd duidelijk staat aangegeven welke baan je moet aanhouden dus ik hou de middelste maar aan, dat is het zekerst, terwijl overig verkeer met 80 en 100 links en rechts langs me heen schiet. De Garmin wijst uiteindelijk een afslag aan die me vanaf het noorden richting het centrum naar het zuiden voert en de kilometers tikken terug. Via brede doorgaande stadswegen zie ik schuin rechts opeens inderdaad het iconische glazen centraal station van Berlijn ! Ik heb het zien bouwen op Discovery Channel en nu zie ik het dan in het echt… maar hoe kom ik er ? De brede doorgaande weg loopt er rechtdoor voorlangs maar ik zie geen stationsplein of andere mogelijkheid om te stoppen. Er zijn wel verwijzingen richting parkeergarages maar dat wil ik niet. Er is een afslag rechtsaf en die moet ik dan maar nemen, dan rij ik rechts langs het station. Op het laatste moment echter zie ik dat er op het gewone plein vóór het station vele motoren en scooters geparkeerd staan dus snel verwissel ik van baan en schiet rechtdoor en meteen er weer rechts vanaf en parkeer snel de scooter. Ik ben er ! Het is 15:17 uur.

Afbeelding

Ik maak mijn helm los en nét, maar dan ook echt nét wanneer ik dat heb gedaan, belt mijn vriendin waar ik ben : zij is net aangekomen. Ik vertel haar dat ik er ook net ben en dat ik voor de hoofdingang sta. Zij spreekt geen Duits (wij spreken Engels onder elkaar) maar ze ziet waar iedereen heen gaat en volgt de meute en twee minuten later begroeten wij elkaar hartelijk :-). We hebben elkaar tenslotte al zeker een jaar niet gezien ! Eindelijk kan ik dus de kartonnen doos definitief afladen en we scheuren het karton open en in kleine stukjes, welke we vervolgens in de openbare vuilnisbakken dumpen. Die zitten dus meteen geheel vol en voor het eerst ziet zij de helm die ik voor haar heb gekocht. Ja, die zit strak…. en dat is dus wennen. Maar daar heeft ze vele kilometers de tijd voor. En het is een hele mooie nieuwe helm :-D.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#26 » 04 okt 2014, 17:49

Dinsdag 4 september 2012 – De invasie van Berlijn ! … en er voorbij … Poolse grens… (Deel 3 van 3)

Nu ben ik niet langer alleen. Snel bespreken we nog even hoe we ook haar bagage zullen meenemen (voorop, zo lijkt voor nu de beste oplossing) en aangezien zij net zoals ik aan een dumpbeurt toe is, besluit ik zo snel mogelijk naar de Brandenburger Tor te rijden, wat ik toch al wilde doen. De Garmin geeft me een rondje van de zaak om het station heen en stuurt me een straat in die al heel lang voor alle verkeer afgesloten blijkt te zijn, ergens in de buurt van de Reichstag. Ik zoom dus uit op de kaart en plan zelf een route om alles heen richting de Pariser Platz. Ik rijd door een brede straat en inderdaad kom ik op een kruising en aan mijn rechterkant doemt de Brandenburger Tor op ! Wat een overweldigend gevoel van het gewicht van de geschiedenis maakt zich van mij meester ! Dé symbolische plek waar bijna vijftig jaar lang de scherpe snede van de koude oorlog de wereld in twee stukken verdeelde. Een symbool van onderdrukking en wanhoop dat nu een monument van vereniging en vrijheid is. Langzaam rij ik aan de rechterkant de Pariser Platz op, voor de Tor langs en aan de linkerkant weer terug tot op de helft waar ik de scooter parkeer. Mag vast niet, maar toch. En hier sta ik zelf dan, in het absolute centrum van de Duitse hoofdstad, op meer dan 700 kilometer van huis, gereden met een kleine pokke-scooter... Wie had dat ooit gedacht ? :-). De eerste en enige ben ik niet, een aantal gingen mij voor maar nu ben ik het zelf en het is een hele prestatie, vind ik tenminste ! Heel veel kunnen namelijk niet zeggen dit gedaan te hebben. Ik ben blij, blij, blij ! Gehaald ! Bovenop de Tor kijkt het standbeeld van Victoria, de godin van de overwinning, vanuit haar gevleugelde koets getrokken door paarden op mij neer en ik voel mij op één niveau met haar, trots en onoverwinnelijk ! Tijd dus om het te vieren met een drankje en wie weet wat nog meer :-). We schieten dus een paar plaatjes en proberen een terrasje te vinden waar mijn vriendin ook haar opluchting kan vinden. Oh, had ik dat nog niet verteld ? Ze heet Agnieszka.

Afbeelding

Nu moet ik ook meteen zeggen dat ik wat teleurgesteld ben, en wel in twee zaken. Ten eerste lijken de Brandenburger Tor en het plein dat erbij hoort, de Pariser Platz, véél groter op de televisie dan in het echt. Eigenlijk het tegenovergestelde van de Eifeltoren die in het echt veel groter is dan op de televisie. Het is niet echt klein maar ook zeker niet zo groot als ik had gedacht. Bovendien zijn alle hoofd- en doorgaande wegen heel erg dichtbij. Het is dus geen rustig gebied. En ten tweede : na een discussie met Agnieszka aan welke kant we zijn (zij zei West, ik zei Oost : de zon gaat onder in het westen en die staat nu aan de andere kant van de Tor, dus in het westen en dus zijn wij in voormalig Oost Berlijn; bovendien zijn de lantaarnpalen aan deze kant versierd met Sovjet sterren; ik heb dus gelijk)...

Afbeelding

(lantaarnpaal met sovjet-ster, kijkend richting Unter den Linden)

... blijkt dat beide kanten van de Tor compleet, maar dan ook compleet vercommercialiseerd zijn, als dat al een woord is. De ene internationale keten wisselt zich af met de andere en dan te bedenken dat je hier 20 jaar geleden eigenlijk nog niet eens mocht komen als buitenlander ! De enige tent die nog plek voor ons heeft, is de Starbucks Coffee dat zetelt in een statig pand aan de voormalige Sovjet zijde. Ja ik weet wel dat het allemaal veranderd is maar toch… voelt het een beetje als heiligschennis. Niet omdat het Sovjet had moeten blijven, helemaal niet, maar op een historische plek als deze had ik iets meer klasse inzake het historische besef verwacht. Begrijp je wat ik bedoel ? Uiteraard is het wel heel erg druk, drommen mensen, vooral jonge mensen met busladingen tegelijk, en op het plein zelf staan diverse mannen in verschillende uniformen uit de tijd van de koude oorlog waar je tegen betaling mee op de foto mag. Die mogelijkheid laten we beiden van harte voorbijgaan maar velen niet. Al met al is het toch wel leuk om te zien en genieten we beiden van een koffie op het terras dat uit gewoon een paar tafels en stoelen op de stoep bestaat en praten lekker bij in de zon, over wat er de afgelopen tijd is gebeurd, mijn reis zover en wat we nog mee gaan maken.

Afbeelding

Tijd om meer dingen te zien in Berlijn hebben we niet en we vergeten de tijd ook een beetje waardoor we pas laat, eigenlijk te laat weer vertrekken. Nog geschat 95 KM naar Kostrzyn nad Odra, de eindbestemming van vandaag, net over de grens met Polen. Ik kan het niet eens uitspreken en als ik het doe op mijn manier, moet Agnieszka hard lachen :-D. Maar ongeacht de uitspraak gaan we daar naartoe, het hotel wacht en ik wil voor het donker binnen zijn. Waarom die bestemming ? Dat vertel ik je later wel. De Garmin wil me via Unter den Linden laten rijden en met enig historisch besef lijkt me dat echt helemaal prima, echter helaas is die straat afgesloten voor en door wegwerkzaamheden. Via een omweg kom ik dan wel terecht op de Karl Marx-Allee en wat een mooie brede straat is dat met aan beide zijden historische gebouwen, gebouwd in bombastische communistische stijl. Schitterend ! Heel indrukwekkend. Ook hier wordt de straat op diverse plekken gerepareerd en we zien dat op heel veel plekken in Berlijn. Hier wordt hard gewerkt en de laatste restanten van communistisch achterstallig onderhoud en verwaarlozing opgeruimd. Dat belooft veel goeds voor de toekomst ! Berlijn, hier kom ik nog eens terug wanneer ik meer tijd heb. Ziet eruit als een mooie stad.

De Karl Marx-Allee wordt vanzelf de Frankfurter Allee en is daarbij tevens zowel hoofdweg 1 als 5 welke ik moet volgen richting de Poolse grens. Heel mooi dat men in Berlijn vele van de communistische benamingen heeft behouden, dat siert de stad en de Berlijners dan weer wel met een gepast gevoel voor historisch besef. Net zoals eerder op de weg de stad in wordt ook hier de hoofdweg langzaam onderdeel van een meerbaansweg de stad uit. En ook hier is het lastig om de juiste baan aan te houden, dus dat wordt en blijft voorlopig de middelste, soms tot frustratie van het verkeer om me heen. Maar ik woon hier niet en ken de weg niet dus jammer dan, ik breek geen verkeersregels. Je mag hier trouwens maar 50 KM per uur en er zijn veel stoplichten en zijwegen. Net buiten de stadsgrenzen van Berlijn is het driebaans en word ik ingehaald door 2 motorrijders die voor me gaan rijden. En even later ben ik omringd door een hele groep motorrijders ! Zij kijken naar mij, ik kijk naar hen en we groeten elkaar. Sommige rijden naar voren, kijken om naar mijn GDS, duiken er dan weer achter en kijken naar het nummerbord…. wat natuurlijk lijkt op dat van een motor :-D. Gezamenlijk en omgeven door allerlei soorten motoren rij ik midden in en als onderdeel van de groep verder Berlijn uit, ik mag wel zeggen een heel bijzondere ervaring, net alsof ik erbij hoor en een soort van bodyguards om me heen heb :-D. Tot op het punt dat de snelheid opeens 80 per uur mag worden en de heren en dames om mij heen optrekken en uiteindelijk aan de horizon verdwijnen….. Maar het was leuk !

De scooter gaat met volle bepakking én een extra passagier net zo hard als daarvoor, qua topsnelheid dan, optrekken is natuurlijk wat langzamer, en met gemiddeld zo’n 53 per uur beweeg ik mij weg van de ondergaande zon. Opeens, en dat heb ik in april in Duitsland ook al eens gezien, staat er langs de weg een blauw bord met een afbeelding van een witte auto erin. Volgens mij betekent dit dat de weg vanaf nu een autoweg is, net zoals bij ons, en de auto’s dus 100 of 120 KM per uur mogen rijden. Maar er staat niet specifiek dat ik er met een bromfiets níet meer mag rijden. Ik weet het niet zeker of ik dat dus wel of niet mag maar de ervaring zover is dat dit meestal maar een paar kilometer is, maximaal 15 tot 20 in de ergste gevallen, en dat het daarna weer "gewone" weg wordt waar ik absoluut wel mag rijden. Net zoals in april negeer ik dus de mogelijkheid dat ik hier wellicht alle verkeersregels breek en ga gewoon rechtdoor. Bovendien heb ik geen zin noch tijd om om te rijden en een alternatief te zoeken. Tot nu toe heb ik ook niet veel stukken weg gezien met van die Mehrzweckstreifen, oftewel van die soort vluchtstroken langs Duitse (en later ook Poolse) wegen waar je mag fietsen, lopen, brommeren en scooteren langs de hoofdwegen terwijl auto’s je met hoge snelheid voorbijgaan. In Polen mag je daar ook met paard en wagen rijden. Maar daar waar aanwezig maak ik er wel gebruik van. Nu zijn die er echter niet maar gelukkig is het niet echt druk, slechts een paar auto’s en vrachtauto’s willen mij vanaf achteren passeren en geen geeft aanwijzingen dat ik heel snel van deze weg af moet, ook niet het tegemoetkomende verkeer. Ook de Garmin geeft niets aan en vermijdt het niet als snelweg. Dit zal ik nog een paar keer meemaken en tegenkomen op deze reis... Hoe dan ook, zoals verwacht staat er na een paar kilometer een vergelijkbaar bord maar dan met een streep er doorheen en is het dus weer "gewone" weg.

De GPS stuurt de GDS inclusief mijzelf en passagier van de hoofdweg af en dirigeert ons naar een weg welke via glooiende heuvels door licht bos, platteland en kleine dorpjes richting het oosten gaat. Plotseling is de rechterkant van de weg een zee van paars en het geurt heerlijk : velden vol lavendel ! Tenminste, ik denk dat dat het is. Sowieso geniet ik ervan, zowel van het zicht als de geur, en deze begeleidt ons een flink stuk naar ons einddoel van vandaag. Het landschap is mooi, lange statige wegen geflankeerd door rijen mooie bomen en daarachter een boerenlandschap op lage heuvels als golven op de oceaan. Verder, verder en verder rijden we. Slechts een aantal auto’s en wat vrachtverkeer bewegen zich in beide richtingen maar het wordt steeds minder.

En opeens dan een bordje…. Republik Polen 150 m….. verder geen aankondiging. Helaas ook geen EU bord. Ik ga een bocht om en moet inderdaad vol in mijn remmen : de grens ! De bestemming van vandaag welke aan de andere kant van de rivier de Oder ligt, heb ik uitgebreid bestudeerd en ik weet dat ik via een oude ijzeren brug de Bundesrepublik Deutschland zal verlaten om aan de andere kant de Rzeczpospolita Polska binnen te gaan. En daar is ze dan ! De brug die ik zo vaak heb gezien in foto’s en filmpjes, heb bestudeerd via Google Earth, Google Maps en op allerlei andere manieren, waar ik over gedroomd heb en over heb getwijfeld of ik haar ooit in het echt zou zien en over zou gaan : daar is ze ! Bijna is het een anticlimax om hier nu te zijn maar godin Victoria neemt nogmaals bezit van me en laat mij deze overwinning smaken ! Ik ben er ! Ik heb het gehaald ! En aan de andere kant het vestingstadje waar ik zo graag naartoe wilde, waar de geschiedenis heeft stilgestaan, en waar ik later meer over zal vertellen. Tijdelijk overmand door emotie zet ik de scooter aan de zijkant van de weg, zet de motor af en geniet een seconde in stilte.

Afbeelding

Dan vraag ik Agnieszka af te stappen, stap zelf ook af, loop naar de brug en zet mijn eerste stappen erop. Mijn vreugde steek ik ook niet onder stoelen of banken en laat mijn vriendin dat duidelijk merken :-). Zij kan helaas niet voelen wat ik voel en kan het tevens zo te zien moeilijk begrijpen, dus steek ik maar de draak met haar : in één en dezelfde dag heeft zij haar eigen land verlaten op vakantie en keert dezelfde dag als toerist terug naar haar eigen land ! Hoe gek kan je het hebben ! :-D Ik rij de scooter een stukje de brug op en maak een foto van dit historische moment, met aan de andere kant de historische vestingstad Kostrzyn nad Odra.

Afbeelding

Afbeelding

Daar wil ik veel bekijken maar aangezien het al donker aan het worden is, besluiten we om nu maar meteen naar het hotel te gaan (dat heel dichtbij is, nog maar 900 meter zegt de Garmin) en te gaan eten en vroeg slapen en dan de stad morgen ochtend maar te gaan bekijken. Vandaag heb ik namelijk meer dan 310 KM gereden en morgen zal een rit van ongeveer 245 KM zijn, veel minder dus alhoewel dan wel door Polen over onbekende wegen van onbekende kwaliteit. Maar het is de beste oplossing. We stappen dus op en rijden triomfantelijk over de brug die beide landen scheidt en door de nu overbodige voormalige communistische grensovergang en controlepost aan de Poolse kant van de rivier. Er is helemaal niemand en we rijden gewoon door. Een halve kilometer verder ligt het terrein van het hotel aan mijn rechterhand en het ziet er precies zo uit als ik in alle foto’s en filmpjes heb gezien. Daar draai ik dus op en breng de scooter bij wat eruit ziet als een ingang tot stilstand. Helmen af, even oren wrijven, alarm op de scooter en op zoek naar de receptie.

Het enige goede aan dit hotel is de locatie, en je zult lezen waarom… Het Hotel Bastion (niet te verwarren met Bastion hotels hier in Nederland) ligt op een terrein aan de rand van de oude stad en bestaat, zo blijkt, uit drie gebouwen. Het heet Bastion omdat het op de voormalige stadsmuur van de oude stad is gebouwd. Het adres is toepasselijk Granica 1, oftewel Grens 1. De receptie moet je bijna wéten te vinden, anders kom je er nooit, maar na een minuut of tien blijkt dit in het middelste kleine gebouwtje te zijn op de eerste verdieping. Heb je dus al je hele hebben en houden uitgepakt en mee naar boven gesleept, heb je grote kans dat je alles twee minuten later weer naar beneden moet zeulen aangezien je in één van de andere gebouwen een kamer kunt hebben. Op hetzelfde terrein is ook een BP benzinepomp gevestigd, op zich geen probleem, maar ook een kapperszaak, een wisselkantoor, een sigarettengroothandel, nog diverse andere kleine bedrijfjes zo te zien en een enorme apotheek, die geheel en al in het Duits is. Niemand kan me vertellen waarom dat zo is. Wellicht dat bepaalde medicijnen in Duitsland niet of moeilijk verkrijgbaar zijn, of in ieder geval niet zonder recept, en in Polen wel. Poolse handelsgeest. In ieder geval trekken al die extra bedrijfjes veel mensen aan die in principe niets bij het hotel te zoeken hebben. Voor mijn Marianne is dat dus een groot veiligheidsrisico. We melden ons bij de receptie en aldaar aangekomen blijkt dat de dame amper een woord over de grens spreekt. Ik spreek haar aan in het Engels en prompt antwoordt zij mij in gebrekkig Duits. Ze verstaat me wel want haar antwoord is correct, maar ze verdomt het om Engels te spreken. Agnieszka neemt het dus maar over in het Pools.

Bij het boeken van het hotel heb ik specifiek gevraagd naar een mogelijkheid tot veilig parkeren. Dat was geen probleem, de receptie was de hele nacht bezet dus kon ik pal voor de deur parkeren op een speciale plek die ze dan in de gaten zouden houden, zo kreeg ik per e-mail als antwoord. Uiteraard vraag ik daar nu naar bij het inchecken maar nu wordt dat in alle toonaarden ontkend. Bovendien zit de receptie op de eerste verdieping midden in een soort centrale hal dus kúnnen ze helemaal geen oogje in het zeil houden ! Zo te zien echter ligt onze kamer aan het binnenplein, tevens op de eerste verdieping, wellicht dat ik onder het raam kan parkeren. Dat zie ik dan later wel. We krijgen de sleutel, halen de bagage op, dumpen die in de kamer. De deur opent en sluit slechts onder protest. Bij het hotel is beneden een grillrestaurant dus we besluiten daar maar naartoe te gaan. Het is tenslotte al laat en donker. En nu, nog erger dan bij de receptie, maak ik alwéér kennis met de Poolse klantvriendelijkheid en gastvrijheid : je wordt TOTAAL genegeerd door het personeel. Ik ben wel wat gewend uit Warschau waar ik al een aantal malen ben geweest : dáár is er duidelijk vooruitgang maar dít is echt het ergste dat ik ooit heb meegemaakt zover. En ik ben toch al op heel wat plekken geweest op deze aardbol, en niet alleen binnen Europa ! Dus dat wil wel wat zeggen qua ervaringen. Maar hier : totaal GEEN interesse voor jou als klant, je wordt echt bij voorkeur en met opzet totaal genegeerd, het is heel moeilijk of onmogelijk om de aandacht van een pinguïn te pakken te krijgen, geen bevestiging als je een bestelling opgeeft of een vraag stelt, uiteráárd spreken ze geen Engels en zeer gebrekkig Duits of weigeren het gewoon te spreken en over het algemeen laten ze je voelen alsof jij de VIJAND bent die hun rustige leventje verstoort. Het gevoel dat ik krijg, is : eet snel, betaal snel en ga weg ! Ik moet eerlijk toegeven dat de kwaliteit van het eten goed was, maar vanwege de bediening laat ik geen fooi achter. En daar zijn ze heel overduidelijk pissig over !

Afbeelding

(uitzicht vanuit mijn kamer naar het "binnenplein"... recht hieronder staat Marianne en links onder het grillrestaurant)

Mijn kamer ligt boven het restaurant, dat wil zeggen : net links ervan op de eerste verdieping. Alle parkeerplaatsen zijn bezet dus daar kan ik de scooter niet parkeren. Maar links naast het afgebakende terras is een soort van tegelplaatsje met daarbij een uitgang van de keuken. De deur staat open en er is ruimte zat dus zet ik de scooter daar neer, recht onder mijn raam en hoewel bepaalde blikken van personeel me duidelijk maken dat dat eigenlijk niet de bedoeling is, negeer ik die en pak de scooter in het zeil zoals elke avond. Sloten en alarm erop (heel demonstratief en duidelijk !) en klaar. Veiliger kan ik haar hier niet neerzetten. Intussen hebben we dus gegeten en gedronken en gaan dus maar naar boven om te douchen en te slapen. Tenslotte wil ik morgen extra vroeg opstaan en ontbijten om de oude stad te gaan bekijken.

De Poolse vrachtwagenchauffeurs die twee tafels verderop zich laten vollopen met bier en wodka en wie weet wat nog meer, krijgen gek genoeg wél volledige aandacht en glimlachen van de bedienende dames, en hebben bovendien blijkbaar toestemming om zich luidruchtig over te geven aan het drankfestijn inclusief hard lachen, schreeuwen en algemene hilariteit, precies beneden mijn en andere kamers… en dat lijkt niet zo erg totdat je je beseft dat dit restaurant en bijbehorende bar 24 uur per dag open zijn. Zelfs met het raam dicht hoor je dat allemaal nog overduidelijk en da’s dus niet zo positief als je echt wilt slapen, wat je ook wel nodig hebt na een dag lang rijden. En oh ja, slapen : de kamers zelf zijn oud en ouderwets en de bedden KRAKEN als het laatste oordeel, elke keer als je een beweging maakt of je je omdraait. Intussen gaat het feestgedruis ook de hele nacht door. De douche is ook afgrijselijk : die heeft een knop en als je daarop drukt, krijg je 1 minuut warm water en dan stopt het… en dan moet je de knop opnieuw indrukken voor weer een minuut warm water. Er zijn geen kranen om de duur, de druk of de warmte van het water te regelen. What the f*ck is that ? De wastafel is gebarsten. Ik durf het niet aan om in het half duister, meer licht is er niet in de kamer (!), te controleren of alles wel schoon is want dat zou wellicht het kleine beetje slaap dat ik zou kunnen krijgen, definitief kunnen verpesten. En doe geen moeite om je over dit alles eventueel te beklagen want dan doen ze net alsof ze je niet verstaan of negeren je gewoon compleet (we hebben het geprobeerd). Van alle budget hotels waar ik ooit in geslapen heb, en zo goedkoop is deze nog geeneens, is dit het meest budget met de slechtste service die ik ooit heb meegemaakt. Het lijkt wel een veredelde jeugdherberg en zelfs díe zijn beter. Je zou wat anders verwachten voor die prijs, zeker pal aan de grens met Duitsland waar alles wél tot in de puntjes is geregeld, en zeker op een plek waar elk jaar heel veel toeristen uit allerlei landen komen. Maar helaas, er is hier nog HEEL veel werk aan de winkel inzake service, vriendelijkheid en klantgerichtheid. Of dat er ooit van zal komen hier ... ? Ondanks al bovenstaande val ik uiteindelijk in een rusteloze slaap met 2 oren open voor het alarm van de scooter…..
Laatst gewijzigd door Amendoim op 06 okt 2014, 14:06, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#27 » 05 okt 2014, 11:32

Woensdag 5 september 2012 – Intermezzo Kostrzyn nad Odra, de Waanzin der Menschheid…. ( Deel 1 van 2 )

Redelijk geradbraakt word ik deze morgen extra vroeg wakker want we willen de oude stad gaan bezoeken. Of het mijn rug is of het bed dat zo kraakt terwijl ik opsta, is mij niet duidelijk, maar zoals het voelt, zou het allebei kunnen zijn. Agnieszka en ik badderen en bereiden ons voor op het ontbijt….. we hebben tenslotte niet heel veel tijd, een uurtje of zo, want de klok en het schema geven aan dat we vanavond al halverwege Polen moeten zijn.

Ergens gedurende de nacht moet het geroezemoes van de chauffeurs en overige gasten zijn opgehouden en inderdaad, beneden aangekomen in hetzelfde restaurant als de avond ervoor (hier wordt ook het ontbijt geserveerd) zie ik alleen hotelgasten en geen van de heren en dames van gisteren avond. Dit betekent echter niet dat de algemene kwaliteit erop vooruit is gegaan : inderdaad is er een zeer uitgebreid ontbijtbuffet, zelfs met roereieren en een soort worstjes, maar opnieuw schittert het personeel door oorverdovende desinteresse en staart schaapachtig en verveeld naar de gasten die binnendruppelen. Geen enkel woord van welkom of teken van dienstbaarheid, slechts verveelde en zure gezichten bij beide dames die de gasten zouden moeten verwelkomen en assisteren. Goed, dan eerst maar wakker worden en op zoek naar koffie. Niet te vinden. Wel thee…. totdat ik ernaast een potje oploskoffie zie staan. Hetzelfde water gebruiken maar zelf een ander ingrediënt toevoegen. Nou hou ik niet van oploskoffie en bovendien heb ik geen idee hoeveel lepels van dat spul in een kopje moeten om het drinkbaar te maken zodat ik óf zelf niet flauwval van de slapte van het spul óf per ongeluk zoveel cafeïne toevoeg dat ik harder ga dan mijn scooter na afloop. Bij de bar echter staat een volwaardig espresso- en capuccino-apparaat. Gezien mijn ervaringen de voorgaande avond met de dienstbaarheid en de talenkennis van het aanwezige personeel, vraag ik Agnieszka om op haar eigen onnavolgbare botte Poolse manier (ja, dat kán zij ook als ze wil) na te vragen wie ik moet neermeppen om een goeie kop koffie te krijgen. Nou, het is niet de bedoeling (eigenlijk is goeie koffie niet voor het ontbijt en moet je maar oplosdrab nemen, zo wordt bits medegedeeld) maar voor een extra betaling ad 5 Poolse zlotich per kopje (omgerekend zo’n € 1,25) kán en mag ik bij de gratie der goden een betere kop koffie krijgen. Deze wordt met een zuur gezicht door één van de dames getapt. Hopelijk smaakt die beter dan haar gezichtsuitdrukking. Maar ik sta erbij terwijl die wordt gemaakt dus ik weet zeker dat geen extra “ingrediënten” worden toegevoegd. Duidelijk was de dame niet blij met mijn verzoek en de onderbreking van het overduidelijk zeer en veel belangrijkere gesprek met haar collega.

Soms is het goed om een lokale inwoner bij je te hebben ter assistentie :-D

De koffie smaakt inderdaad goed en al snel heb ik behoefte aan een tweede. Een tweede ronde eieren en brood gaat er ook nog wel in maar dan zie ik dat, ondanks dat er nog regelmatig nieuwe gasten verschijnen, het buffet niet of nauwelijks wordt aangevuld. Wij waren tenslotte vroeg dus er was toen nog van alles. De dames, uiteraard, blijven hier geheel stoïcijns onder en blijven het tafereel met minachting aanzien. Ik schraap dus nog wat te eten bij elkaar en tref een wat oudere dame aan die vertwijfeld en zoekend rondloopt. Deutsch oder English ? Deutsch, zo antwoordt zij. Aangezien ik beide talen vloeiend beheers, kan ik haar wellicht van dienst zijn. Wat zoekt u of waar kan ik u mee helpen ? Ook op zoek naar koffie net zoals ik dat was. Ik leg haar dus uit dat zij gedoemd is tot oplosmiddel en ik toon haar waar dat staat, maar leg ook het principe van de bij-extra-betaling-goede-koffie uit en toon haar het apparaat. NU opeens komen de dames in actie, komen met luide stem op mij af en ik wordt terechtgewezen dat dát niet de bedoeling is en dat alleen ZIJ aan de machine mogen komen ! Aha, toch niet geheel hersendood dus, de vrouwtjes verdedigen hun territorium wanneer zij dat als bedreigd ervaren. Keizerinnen van de Koffiemachine. Laat ze er gelukkig mee zijn. De Duitse dame druipt af maar ik laat het langs me heen gaan en verzoek vriendelijk een tweede goede kop koffie. Wederom, net als de eerste keer, moet ik ervoor tekenen. Stel je voor dat ik het niet zou afrekenen ! Zoals de waard is … ?

Het ontbijt verloopt verder zonder incidenten en even later gaan wij terug naar onze kamer om aan sanitaire verplichtingen te voldoen en onze jassen te pakken. Nu is het dan tijd om de oude stad te gaan bezoeken waarover ik zoveel heb gelezen en al veel foto’s online heb gezien.

Gedurende al mijn intensieve voorafgaande onderzoek voor deze reis en daarbij op zoek naar een slaapplaats nét over de Poolse grens heen, kwam ik uit bij deze stad als één van twee mogelijkheden (de andere was Frankfurt an der Oder, meer naar het zuiden en dat is de veel drukkere overgang waar vandaag de dag alle toeristen en al het vrachtverkeer overheen gaan; nóg een reden voor mij om deze veel rustiger grensovergang te kiezen en bovendien is daar niets leuks of interessants te zien, zo bleek gedurende mijn vooronderzoek) en één van de dingen die ik zag als representatief voor deze stad was een foto van een geplaveide straat… maar geen huizen. Met daarbij het onderschrift “historische straat”. Verder niets. Geen nadere verklaring. Huh ? Dat intrigeerde mij dus. Wat was hier aan de hand ? Vanwaar een straat zonder gebouwen ? Nieuwsgierig als ik ben dus op verder en dieper onderzoek uitgegaan en gestuit op een verhaal dat bijna niemand lijkt te kennen…

Kostrzyn nad Odra (spreek uit : Kost’zjien nat Oowdroow : Agnieszka moest heel hard lachen om mijn oorspronkelijke, fonetische uitspraak zoals het mijns inziens staat geschreven) was vroeger de oude Duitse vestingstad Küstrin. Geheel westelijk en noordelijk Polen was vroeger Duits, eigenlijk Pruisisch, en was na de Tweede Wereldoorlog een “gift” van Stalin aan Polen nadat hij zelf voormalig oostelijk Polen had bezet en weigerde terug te geven. In "ruil" kregen de Polen na de oorlog dus alles wat vroeger Duits Pruisen was. De door de Sovjets bezette stukken van Polen werden toegevoegd aan de Oekraïne en Belarus (Wit Rusland). In de architectuur en het landschap zijn nog heel veel verwijzingen naar dat Pruisische en Duitse verleden. Alleen zijn er geen Duitsers meer : na de oorlog zijn die of verdreven of vermoord…. vele gruweldaden hebben hier plaatsgevonden, en dat ondanks het feit dat massa’s lokale Duitsers zich hevig hebben verzet tegen de inval en bezetting door de Nazi’s en zij aan zij hebben gevochten met de Polen en later ook de Russen.

Al rond het jaar 960 was hier een nederzetting, toen Pools gebied, en rond 1150 werden hier de eerste vestingwerken gebouwd voor deze Poolse stad aan de rivier de Oder, waar deze samenvloeit met de rivier de Wartha, op de grens met wat later Duitsland zou worden. Het was een plek waar veel handel en verkeer doorheen kwam en belastingen geheven en betaald werden. Via erfenis en schenking kwam het uiteindelijk in 1261 in “Duitse” handen (onder Brandenburg) en ondanks verschillende “eigenaren” over de eeuwen heen, bleef het “Duits” tot de bezetting door Napoleon in 1806. Ik schijf “Duits” met aanhalingstekens omdat Duitsland zelf toen nog niet bestond. In 1814 werden de Fransen verslagen in Rusland en toen zij vertrokken, hebben ze de stad dan ook maar tot op de grond afgebrand. Letterlijk. Maar dat mocht de pret niet drukken en onder Pruisisch bewind ontwikkelde de stad zich tot één van de belangrijkste spoorwegcentra van Pruisen en Duitsland. Dit zorgde voor een enorme bloei in handel en industrie en naast de oude stad werd een nieuwe stad gebouwd met vele fabrieken voor diverse goederen en producten. De oude stad was een prachtig voorbeeld van diverse soorten architectuur en ook cultureel ging het hen daar voor de wind.

Afbeelding

Afbeelding

Dat alles wraakte zich afgrijselijk in het midden van de Tweede Wereldoorlog. Als zowel centraal punt voor treinverbindingen als industrieel centrum was het een belangrijk doelwit voor geallieerde bommenwerpers. Ook de aanwezigheid van het dichtbij gelegen concentratiekamp Stalag III-C (voor krijgsgevangenen) heeft hierbij niet geholpen (niet bezocht, ligt midden in de bossen een paar kilometer verderop en is nu slechts een soort van begraafplaats met monument, dat echter nog wel verzorgd wordt). Bij aanvang van de oorlog woonden en werkten er circa 24.000 mensen. Na afloop helemaal niemand meer. Door geallieerde bommenwerpers werd 95 % van de stad compleet verwoest en in de as gelegd. De Russen kwamen daar nog eens overheen en gedurende hevige gevechten werd ook de rest onherstelbaar beschadigd. In de laatste dagen van de oorlog gebruiken de Russische troepen de restanten van de oude stad als veldhospitaal. Toen dat niet meer nodig was, hebben ze alles wat toen nog over was, opgeblazen en met de grond gelijk gemaakt om er zo voor te zorgen dat, in het geval van een tegenaanval, de stad niet meer als vesting tegen hen kon worden gebruikt. Er wordt altijd gezegd dat Warschau de meest vernietigde stad van de Tweede Wereldoorlog is met een verlies van 95 % van al haar gebouwen en infrastructuur. Echter, Küstrin lag na de oorlog 100 % in puin en overschaduwt hiermee Warschau. Niet in aantal doden en absolute omvang, maar wel in destructie.

Afbeelding

Na de oorlog werd de stad toegekend aan het nieuwe Polen en de nog aanwezige Duitsers in de stad en de omgeving werden verjaagd (en vervangen door Polen uit de nu door Rusland bezette oostelijke gebieden) of erger….

De oude stad is na de oorlog nooit meer herbouwd en men heeft het zo gelaten zoals het was aan het einde van de oorlog, min of meer als monument voor de waanzin van mensen en oorlog. Ook zijn veel van de bakstenen gebruikt voor de restauratie van andere steden in Polen. De straten zijn er nog maar zijn leeg, geen steen staat meer op de andere en alles is dubbel overgroeid : eerst door bomen en struiken en daar bovenop nog eens door een soort van klimop en fijnere struiken. Het ziet er een beetje uit als een dubbele groene deken en eerst zie je het niet, maar dan opeens wel. Een vreemde gewaarwording. De vestingwerken langs de rivier, de oude stadswallen zijn er nog maar dienen geen doel meer. Het is een zeer imposant gezicht, je voelt je klein, nederig en overdonderd.

Afbeelding

Aan de achterzijde van het hotel is de doorgang naar de oude stad. Het hotel zelf is gebouwd door projectontwikkelaars op de oostelijke vestingwal en aan de rand van en op de oude stad zelf en het doel was om dit verder uit te breiden, maar hier is het gelukkig nooit van gekomen. Zo kom je op de oude straten terecht en moderne straatnaamborden geven aan waar je je bevindt en hoe het vroeger heette. Gek genoeg zeggen de straatnamen in het Pools soms iets heel anders dan de Duitse straatnamen. Bij de ingang naar de stad hangt een grote kaart aan de muur maar je hebt geen kaart nodig want je kunt niet verdwalen.

Afbeelding
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#28 » 05 okt 2014, 14:09

Woensdag 5 september 2012 – Intermezzo Kostrzyn nad Odra, de Waanzin der Menschheid…. ( Deel 2 van 2 )

Afbeelding

De straten, nog met hun oorspronkelijke stenen bestrating, een soort plaveisel en kleine kinderhoofdjes, en voorzien van stoepranden en marmeren en granieten stoeptegels, zijn relatief schoon en worden duidelijk soms nog gebruikt en dat klopt ook want er komen toch nog wel vele toeristen en ook worden sommige delen van de stad onderhouden en gerestaureerd, waarover later meer. Maar het is stil. Heel stil. Je hoort niets, helemaal niets, zelfs geen vogels en geen verkeer. En groen. Heel groen. En je hoort de wind zachtjes fluisteren door het groen. Een sluier van groene stilte hangt over de hele oude stad. Dat kun je verder niet beschrijven, dat kan je alleen voelen als je daar bent. Een nederigheid daalt vanzelf over je neer als je daar loopt. En het is een vreemd gevoel te lopen op stoepen en straten die eigenlijk geen functie meer hebben. Over plaveisel dat meer dan 65 jaar geleden krioelde van leven en bedrijvigheid en waar het sindsdien angstvallig stil is geworden en gebleven na het vreselijke geweld dat deze stad ten deel viel en haar vermoordde.

Afbeelding

Toch voelt de stad niet dood, meer in een hele diepe slaap, langzaam ademend. Als een gewond dier dat door slaap haar verwondingen probeert te laten genezen. Vanzelf loop je zachter om haar niet wakker te maken. Maar je weet en voelt dat zíj weet dat jíj er bent…. en ze houdt je in de gaten. Big City is watching you. Maar niet bedreigend, meer nieuwsgierig. Over die straten lopen we, tussen de restanten van gebouwen door waar je soms dus nog dingen van ziet, zoals een drempel van een deur die ooit de voordeur van iemand’s woning was. Of tussen het struikgewas opeens een betegeld vloertje. Ooit was dat iemand’s badkamer, halletje, keukenvloer…. Na de oorlog hebben ze de gebouwen niet allemaal uitgegraven, alleen de straten vrijgemaakt. Alleen God weet hoeveel mensen er nog onder het puin liggen. Verder weet niemand het. En dat na al die jaren.

Afbeelding

Afbeelding

Via de stille straten kom je eerst, als je naar rechts gaat, bij de Berlijnse Poort (Berliner Tor, Brama Berlinska), één van de vele stadspoorten van het oude Küstrin en die is dicht bij de ijzeren brug waar ik gisteren overheen kwam vanaf Duitsland. Deze poort is “gerestaureerd”, dat wil zeggen : nagebouwd met moderne bakstenen, alhoewel in dezelfde stijl, en binnenin bevindt zich een “internetcentrum”. Niet naartoe gegaan dus. Daar bevinden zich ook diverse ondergrondse en “gerestaureerde” gewelven die we besluiten niet te bezoeken.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

(vanaf de andere zijde, circa 1939)

Verder wandelend naar het westen kom je dan bij het stadsplein… en daar staat, als een uiting van moderne kunst, een gigantisch groot spierwit plastic konijn ! Meters groot ! Walgelijk ! Geheel uit context en totaal ongepast op een plek als deze ! Met afschuw draai ik me om, neem er absoluut geen foto van en beweeg me in de andere richting.

Afbeelding

Daar doemt de kerk op, tenminste wat ervan over is. Hier staat nog iets overeind en uit piëteit heeft men een groot houten kruis geplaatst daar waar ooit de ingang was. Polen nemen religie heel serieus. Verse bloemen liggen tevens bij de ingang, net na de trappen en dichtbij het kruis. Een bord, alleen in het Pools, waarschuwt tegen betreding vanwege mogelijk instortingsgevaar. Bovendien zijn er overal nog heel veel gevaarlijke ondergrondse gangen en kelders die nooit zijn uitgegraven. De voormalige huizen kun je trouwens niet betreden vanwege de overwoekering door diverse soorten flora. Saillant detail : aan de rechterkant, net buiten beeld van de camera, heeft men twee houten zitbanken en twee houten zandbakken, ja, vol met zand, geplaatst ten behoeve van vermoeide bezoekers met spelende kinderen…

Afbeelding

Afbeelding

Langs de kerk richting de rivier, grenzend aan het kerkplein kom je bij het voormalige paleis. Hier is nog veel te zien zoals de oorspronkelijke toegangspoort tot de paleisgronden (dat wil zeggen : de doorgang zelf zoals de drempel en de ruïnes van de poortgebouwen links en rechts, niet de poort zelf meer) en “binnenin” het centrale plein vanaf waar diverse ingangen naar gebouwen te zien zijn.

Afbeelding

Afbeelding

Hier opgesloten zat Prins Frederik de Grote, ook bekend als Frederik II, later zelf koning van Pruisen, en vanuit hier moest hij toezien hoe zijn beste vriend Hans Hermann von Katte op 6 november 1730 werd geëxecuteerd door middel van onthoofding nadat de vader van Frederik had ontdekt dat beide heren samen naar Engeland wilden vluchten, en dat werd gezien als landverraad. Altijd sappig, zo’n detail. Geen bloedspetters meer te vinden trouwens. Oxy Vanish ?

Ondanks de waarschuwingen klim ik bovenop één van de muren naast de ingang om zo wat goede foto’s te kunnen maken. Vanuit hier kan je alle plaatsen zien waar vroeger deuren geweest zijn… de drempels met soms nog stukken muur links en rechts ervan doen mij denken aan ogen die blind zijn, doorgangen die nergens meer toe leiden…. maar wel tekenen zijn van lijden. Ook het restant van een wenteltrap laat een dergelijke en diepe indruk achter.

Afbeelding

Bijna niet te bevatten wat zich hier heeft afgespeeld en hoe het er ooit uitgezien moet hebben.

Afbeelding

In het algemeen ervaar ik het niet als bedrukkend of bedroevend maar wel heel imponerend. Een monument van of tegen de waanzin, inderdaad. Ook hier zie ik diverse mooie tegelvloeren van wat ooit iemands trotse bezit was.

Afbeelding

Ik pak een tegel op en tot mijn verbazing bevindt die zich in uitstekende conditie, ook na al die jaren in de buitenlucht en ondanks de krachten van verwoesting die op deze stad zijn losgelaten. Echt, een beetje water erover en ze zijn letterlijk als nieuw. Zeer goede kwaliteit dus. Zal wel heel duur geweest zijn in die tijd. Maar ja, het was een paleis dus wat wil je. Even bekruipt mij het verlangen om zo’n tegel gewoon mee te nemen. Er is verder bijna niemand dus niemand zou het merken. Maar meteen voel ik het als een soort van heiligschennis en leg de tegel voorzichtig terug, precies zoals ik ‘m gevonden heb, bij de andere. Deze stad is in haar geheel eigenlijk één groot oorlogsgraf.

Afbeelding

(zoek de verschillen : linker bordje : in het Pools : Raadhuisplein, in het Duits : Markt. Rechter bordje : in het Pools : Koningssstraat, in het Duits : Kommandantenstraat. Vreemd maar waar. En nee, het was nooit een gedeelde stad.)

Verder en verder loop ik door de ruïne van het paleis en zie dat vele anderen zich niet aan de regel van onschendbaarheid hebben gehouden. Hele volksstammen hebben het blijkbaar noodzakelijk gevonden om links en rechts alles wat los en vast ZAT als souvenir mee te nemen. Hele vloeren ontbreken (die er duidelijk eerst wel zaten aan de achtergebleven afdrukken van tegels en steenwerk te zien) en ook zowat alle originele parketvloeren zijn gesloopt en verdwenen. Dit is niet vanwege natuurlijke oorzaken want bij onderzoek van een achtergebleven stuk, met verse breukranden, blijkt ook dit parket zich nog in opmerkelijk goede en ongeschonden staat te bevinden. Zeer merkwaardig maar waar. Zowel mens, natuur als tijd lijken geen extreem nadelige invloed te hebben gehad.

Meer vormen van onnodig vandalisme steken even later de kop op : zeer grote foto’s van hoe het er eens uitzag zijn tussen bijna onbreekbare glazen platen en in stevige metalen frames opgesteld tussen de ruïnes. Het zijn straatscènes, mensen die hun dagelijkse dingen doen, dames die poseren, beelden uit een tijd toen de stad nog vol leven was… “Iemand” kon dit blijkbaar niet waarderen en heeft uit alle macht getracht, soms met veel succes, deze tentoonstellingsstukken en ansichtkaarten uit het verleden totaal te vernielen. Stukken van het originele metselwerk zijn met zoveel kracht tegen deze “fotolijsten” aangegooid dat het bijna onbreekbare glas uiteen is gespat en als een glazen bloedvlek verspreid ligt achter en rond de tevens totaal vernielde en verwrongen metalen frames…. En ik dacht dat de waanzin van deze plaats ver in het verleden lag. Waar is dat nu voor nodig ? Niets is meer heilig blijkbaar, zelfs niet op een zo serene en indrukwekkende plek als deze.

Afbeelding

Via de voormalige tuin aan de achterzijde van het paleis kom je bij de rivier de Oder waar een simpele Poolse grenspaal je doet herinneren in welk land je bent. Aan de andere kant van de rivier zien we het Duitse zusje staan. Kom alleen niet te dichtbij want de grond langs de rivier is in een moeras veranderd over de decennia heen.

Afbeelding

Langs de rivier richting het zuiden kon je aan bij de vestingwerken, de wallen rond de stad die grenzen aan de rivier. Ook deze zijn gerestaureerd maar ook weer met moderne bakstenen en ze zien eruit alsof ze gisteren voor het eerst zijn gemaakt. Op zich mooi maar historisch verantwoord… ? Persoonlijk vind ik van niet. Door één van de aanwezige poorten kun je onder de muur door naar de waterkant waar ooit kleine vissers-, plezier- en handelsbootjes afmeerden. Alhoewel de restanten van pieren nog steeds als stenen vingers diep de Oder in steken, zijn ze nu verlaten van alle vormen van menselijke activiteit en de oever is ook hier moerassig.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Terug en verder langs de stadswallen richting het zuiden kom je bij een stuk dat nog verder is “gerestaureerd”…. en waar men LED lantaarnpalen heeft geplaatst ! Mooie roestvrijstalen moderne glimmende nieuwe lantaarnpalen met LED verlichting en plastic kappen ! Intussen weet je hoe ik over dat soort dingen denk dus ik maak er geen woorden aan vuil….. Iets verderop is men bezig met opgravingen van de ondergrondse gewelven en alhoewel er niet veel te zien is, zie je wel wat lijkt op het voormalig rioolsysteem van de stad. Overal zie je eigenlijk wel doorgangen en toegangen naar ondergrondse gedeelten maar die zijn zo vervallen dat het niet raadzaam is die te gaan verkennen. Oppassen ook waar je loopt ! De simpele omheining rond het stuk waar wordt gegraven en de afwezigheid van werklieden aan wie je het zou kunnen vragen laten de exacte betekenis van de ondergrondse ruïnes in het ongewisse. Dan lopen we helemaal naar het zuiden naar een andere stadspoort waar wél werklieden bezig zijn om deze geheel nieuw te “restaureren”. Kanonnen, het is nog erger dan wat de Britse archeoloog Evans heeft gedaan bij de “restauratie” van Cnossos op Kreta !

Afbeelding

(links Duitsland, rechts Polen; de ijzeren brug waar ik gisteren overheen kwam met daarachter de Pruisische spoorwegbrug die nog steeds beide landen verbindt en gebruikt wordt)

Alhoewel het wel “mooi” wordt, blijf ik het een soort van heiligschennis vinden. Onderhouden tegen verder verval : ja, natuurlijk. Dit is en moet een monument blijven. Maar dan wel met een beetje respect voor de geschiedenis van deze plek en wat hier is gebeurd. Gewoon “nieuw” restaureren kán mijns inziens gewoon echt niet. Het is verdorie geen Disneyland ! Maar ja, dit is Polen en als de projectontwikkelaars hun zin krijgen, zal er binnen een paar jaar waarschijnlijk weinig overblijven van het oude Kostrzyn en is de monumentstatus niets meer dan een wassen neus…. Inderdaad, net als in Madame Tussauds slechts een gelijkende kopie van het origineel. Wat is, wordt was. En dat kan je op twee manieren uitleggen.

Afbeelding

Een beetje teleurgesteld door dit laatste maar zeker diep onder de indruk verlaten Agnieszka en ik via lange lege straten langs overgroeide vervallen gebouwen het terrein en laten de stilte achter ons…. Alles bij elkaar hebben we net meer dan een uur rondgelopen. Het is tegen 10 uur ’s ochtends en langzaam maar zeker zullen we op pad moeten gaan. Niet zo’n hele lange trip vandaag, maar toch, en we moeten ook onze koffers nog pakken en uitchecken. We komen terug bij dezelfde doorgang als waar we de stad binnengingen en ieder in z’n eigen gedachten laten we Kostrzyn achter ons… hopelijk zal het rust vinden en verschoond blijven van de moderne tijd aan de andere kant van de muur die de stad als monument van onze wereld scheidt.

Afbeelding

Deze stad behoort niet echt meer tot onze wereld maar zit gevangen in een bel van tijd van haarzelf, verstopt in het verleden met een boodschap voor het heden... en de toekomst. Wij mogen hier komen als bezoekers, om onszelf en anderen daaraan te herinneren wat nooit meer mag gebeuren. Maar je mag haar niet veranderen, slopen, bekladden, onteren, moderniseren of stukken van meenemen. Dat getuigt van geen tot weinig respect en daaruit blijkt dat we dan tóch uiteindelijk (nog) niets hebben geleerd, ondanks voorbeelden als deze. Sommige dingen moet je eigenlijk gewoon echt met rust laten.

Sting zei het al : history will teach us nothing. Laten we met z'n allen hopen dat hij het fout heeft met die bewering.


(Één van de bronnen die ik gebruikt heb bij het (voor)onderzoek is deze webiste : http://www.kostrzyn.pl/spacer/index.html Op deze site kun je in 360-graden-panorama virtueel door het oude Küstrin "lopen" en alles bekijken. Klik rechts boven in het kaartje op een geel puntje om steeds weer een andere locatie te bekijken).

(PS : een andere reden voor het verval is het jaarlijkse Woodstock Polen festival dat hier in de buurt wordt gehouden in augustus en elk jaar gemiddeld rond de 500.000 (!) bezoekers trekt. Deze laten hun sporen duidelijk na, onder andere in de vorm van vernielingen en bergen afval.)
Laatst gewijzigd door Amendoim op 06 okt 2014, 10:38, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#29 » 05 okt 2014, 15:14

ADDENDUM :

In september 2013 ben ik hier ook nog even langsgeweest, op doorreis met de auto. Het grote witte konijn is er gelukkig niet meer, net zoals de kop van Napoleon op het centrale monument op het plein. De "restauraties" zijn in een jaar echter wel flink "gevorderd" en het vervangen van oud door modern gaat steeds verder door. Bij de grote ondergrondse opgravingen staat nu een groot digitaal info-scherm, de eerder geziene (vernielde) frames met foto's en info zijn allemaal weg, en er staan een boel meer LED lantaarnpalen. Ook zijn er moderne betonnen trappen met stalen trapleuningen aangebracht. De zuidpoort is nu ook geheel "gerestaureerd". De projectontwikkelaar van het hotel wil nog steeds verder uitbreiden bovenop de oude stad, onder andere door het echte oude centrum geheel modern te "restaureren" als touristenattractie en als slaapplaats voor de groupies van Woodstock Polen. Voorlopig liggen die plannen gelukkig in de ijskast en hopelijk verdwijnen ze in de doofpot.

Even een balletje opgooien : wie dit leest, krijgt een lolly :-)
Laatst gewijzigd door Amendoim op 06 okt 2014, 10:46, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
tomosje
Voormalig STN Lid
Berichten: 3943

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#30 » 05 okt 2014, 15:55

kom op met die loly
roelf
0 x
kymco g dink grey lady wolf

Afbeelding Afbeelding

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten

Aanmelden  •  Registreer