Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Gerhard

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#31 » 05 okt 2014, 21:58

Hmm, ja, zo'n lolly met zwart op wit erin...
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#32 » 06 okt 2014, 10:48

Twee lollies zover waarvan ééntje salmiak :-) Ik zal ze persoonlijk overhandigen :-)

Dank voor het lezen !

De lolly-actie gaat door.....
0 x

Stephan

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#33 » 06 okt 2014, 10:49

Gelezen...!

Graag een groente lolly.... :lol:
0 x

Eric L

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#34 » 06 okt 2014, 10:50

Plaats nog een stukje Edwin.
Heb ik nog wat te lezen tijdens het snoepen van een lolly. :D
0 x

Gebruikersavatar
Danny
STN Tourbuffel
Berichten: 157

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#35 » 06 okt 2014, 10:58

Amendoim schreef:ADDENDUM :

Even een balletje opgooien : wie dit leest, krijgt een lolly :-)


Doe mij er ook maar één.
0 x
Afbeelding Afbeelding


Er zijn 2 meningen... de verkeerde, en die van mij :D

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#36 » 06 okt 2014, 12:20

Woensdag 5 september 2012 – De Oer-woudroute, Polish Road Rage, Poznan en voorbij… ( Deel 1 van 3 )

Het eerste dat ik vanmorgen natuurlijk gedaan heb zodra ik mijzelf had rechtgebogen vanuit bed, is uit het raam naar beneden kijken of de scooter er nog stond. Gelukkig was dat ook zo en het alarm was niet afgegaan, want dat had het hele dorp zeker gehoord. Maar je weet maar nooit. Agnieszka heeft nog wat dames-dingen te doen waar ik als man niets van snap (of iets van wil weten :-D ) en terwijl we teruglopen naar het hotel, besluiten we dat zij alvast naar de kamer zal gaan terwijl ik de scooter uit d’r nachthemd help en verder voorbereid voor de trip van deze dag. Alarm eraf, schutkleur motorhoes eraf, kettingen eraf, alles keurig inpakken onder het zadel (het past maar net en ook maar op één manier) en dan duw ik haar naar de BP benzinepomp op hetzelfde terrein op niet meer dan een meter of 50 afstand. Ze heeft dorst en dit is de eerste keer dat ze haar buikje vol krijgt met Poolse benzine. Aangezien het mij van tevoren niet duidelijk was wat voor soort benzinepompen ik zou tegenkomen in Polen, noch wat de kwaliteit van de brandstof zelf zou zijn, heb ik als extra voorzorgsmaatregel een extra benzinefilter laten inbouwen bij de laatste grote beurt voorafgaand aan de reis. Onze verwende westerse motoren slikken namelijk geen vuile benzine en onderweg stilstaan met een vastgelopen motor wilde ik graag vermijden. Daar hoor je wel eens rampverhalen over. Tot mijn positieve verbazing echter blijken in geheel Polen, naast een paar lokale ketens en kleine zelfstandigen, ook alle grote merken zoals BP en Shell ruim vertegenwoordigd te zijn en bovendien zijn er overal wel benzinepompen te vinden dus gelukkig blijk ik me daar überhaupt geen zorgen over te moeten maken. De benzine scheelt wel wat in prijs in vergelijking met Duitsland maar niet zo veel, zeker niet hier net over de grens. Bovendien, zo vertelt Agnieszka mij, is de belasting op benzine een maand geleden drastisch verhoogd waardoor het prijsverschil veel kleiner is geworden. Voor mij aan de kassa staat een oudere Duitse man die graag een pakje sigaretten wil. De verkoopster pakt een hele slof en wil die afrekenen, maar dat wil die man niet. Die wil één pakje. Er ontstaat een kleine discussie waarbij de oude man grondig wordt geschoffeerd. Maar uiteindelijk krijgt hij zijn ene pakje. De "service" is hier dus niet anders dan in het hotel. Maar inzake mijn benzine gaat het betalen vlot en zonder problemen op creditcard. Ik duw Marianne dus terug naar het hotel en parkeer haar pontificaal vlak voor de ingang.

Bij het kiezen van de route door Polen heen vanaf Berlijn richting Warschau heb je twee keuzes : de zuidelijke route via Frankfurt an der Oder en de noordelijke via Kostrzyn nad Odra. Oder en Odra zijn uiteraard precies dezelfde rivier en ja, net zoals met Frankfurt is er nóg een Kostrzyn net voorbij Poznan, dus vandaar de uitgebreide naamsaanduiding. De zuidelijke route is die die, zeker in het verleden, bijna iedereen nam en nog steeds neemt: het is de meest rechtstreekse. Maar, in voorbereiding op het Europees Kampioenschap Voetbal 2012 (niet mijn hobby) én in verband met de Europese ontsluiting van alle doorgaande Europese hoofdwegen, heeft men hier een nieuwe Autobahn (Autostrada, in het Pools), de A2, aangelegd vanaf praktisch de grens tot aan Warschau. Dat klinkt mooi maar daar mag ik met de scooter niet rijden. Bovendien is het een tolweg en daar moet je dus voor betalen. En ook dat is voor MIJ geen probleem maar…. naast de nieuwe weg ligt blijkbaar ook nog grotendeels de oude Nationale Weg DK2 die bijna exact hetzelfde traject volgt en dus óók de kortste route is. Dat lijkt in eerste instantie dus de beste optie. Echter : aangezien de meeste Polen, en dan met name ook de vrachtwagens, niet willen betalen voor de tolweg, is die oude weg op sommige punten nog drukker geworden dan het vroeger al was. Over die weg gaat dus met name heel veel vrachtverkeer en dat lijkt mij verre van veilig, zeker als ik de reputatie van zowel de kwaliteit van de Poolse wegen als de Poolse chauffeurs moet geloven. En sinds de nieuwe weg er is, wordt de oude weg ook minder of niet meer onderhouden. Bovendien heb ik gekeken naar zowel Frankfurt an der Oder als naar haar Poolse zusje aan de andere kant van de rivier, Slubice, en beide stadjes vind ik niet echt interessant als stop- en verblijfplaats. De ene heeft alleen haar naam mee maar is verder typisch Duits, dertien in een dozijn, en de ander heeft mij niets interessants te bieden. Even later achterhaal ik de geschiedenis van Kostrzyn en al snel is de keuze dan gemaakt. Bovendien gaat de noordelijke route langs rustiger wegen en is ook bijna rechtstreeks.

Slechts een aantal zaken baren mij zorgen. Om te beginnen de kwaliteit van de wegen : ik heb een kaart gevonden (in het Pools) op het internet waarop de kwaliteit van de wegen is aangegeven. Van de route die ik wil nemen, DK22, DK24, DK3 en DK92 staat aangegeven dat de meeste stukken wel goed zijn, sommige stukken matig en sommige stukjes “kritiek”. Als de Polen zélf sommige stukken bestempelen als “kritiek”, hoe zou ónze omschrijving daarvan dan wel niet zijn ? Bovendien, een heel groot stuk van de route van vandaag is alleen maar bos, bos, bos, bos…. ongeveer 70 KM alleen maar bos zonder wat dan ook, zo op de kaart te zien. Geen steden, dorpjes, gehuchten, niets. Elke route “rij” ik altijd eerst met Google Maps 3D en inderdaad is het eentonig groen dit hele stuk. Daar moet ik me dus heel goed op voorbereiden.

Afbeelding

(groen is goed tot redelijk, geel is matig tot slecht, rood is kritiek)

Terug omhoog via de centrale hal en langs de receptie naar de kamer dan om de spullen te pakken. Het is nog ruim vóór uitchecktijd, dat is namelijk om 12:00 uur, maar twee dames van de huishoudelijke dienst hebben zich al ongeduldig links en rechts van mijn kamerdeur opgesteld met het duidelijke verlangen om ons zo snel mogelijk te zien te vertrekken ! Ik negeer dit gewoon compleet, ga de kamer binnen, sluit resoluut de deur in hun gezamelijke gezichten en pak samen met Agnieszka onze spullen in. Dit is de eerste keer dat onze bagages samengevoegd kunnen en gaan worden dus met enig overleg lukt het om zoveel mogelijk spullen in de grote topkoffer te doen waarbij slechts een klein gedeelte overblijft voor de kleine rugzak die ik toch voorop meeneem en waarin onder andere ook mijn laptop zich bevindt. Ik hijs me in Full Battle Dress zoals altijd en zij doet warmere en beschermende kleding aan. Het is niet koud, wel een tikje bewolkt.

De beide "dames" flankeren nog steeds mijn kamer wanneer ik de deur weer opendoe en expres laat ik de bagage nog staan en ga eerst mijn rekening voldoen. Dat levert gelukkig geen problemen op (opmerkelijk hoe weinig problemen er met BETALEN zijn in vergelijking met de rest) en daarna pak ik de grote topkoffer op samen met mijn helm en rugzakje terwijl Agnieszka zorg draagt voor haar eigen kleine tasje, helm en overige zaken. En echt, nog maar nét heb ik mijn voet over de drempel van de kamer gezet of beide huishoudelijke dames dringen zich met vuile blikken langs mij de kamer binnen teneinde die te reinigen… tenminste, dat neem ik aan. Geen idee of ze dat ook daadwerkelijk doen. Overduidelijk wilden ze wel van ons af. Dit hotel is niet een ervaring die ik, alhoewel nu wel rijker, graag zou willen herhalen en is ook absoluut NIET de drie sterren waard waarmee het staat aangegeven en zichzelf duidelijk toekent. Geen au revoir maar een duidelijk adieu. Op booking.com, waar ik altijd al mijn hotels boek als het even kan, laat ik later dan ook mijn ongezouten en ondubbelzinnige kritiek achter. Ook anderen daar lijken het met mijn mening eens te zijn, zo blijkt.

De koffer is loeizwaar maar dat was ik ook al vanuit Duitsland gewend. Die 5 kilo die je er officieel in kwijt mag, dat is totale onzin. Nú zal er misschien (voorlopig) een kilo of 12 tot 15 in zitten en da’s minder dan toen ik terugkwam vanaf de Moezel want toen had ik veel etenswaren en wijn erin zitten. De ervaring leert dat zowel de koffer als de buizenconstructie de belasting makkelijk aankunnen, zolang je ook maar de koffer aan de binnenkant vergrendelt waarmee die onwrikbaar vast komt te zitten aan het plateautje en je ‘m dus niet kunt verliezen onderweg. Mensen lijken dat nog wel eens te vergeten, lees ik in kritieken inzake onderweg verloren koffers. En zo kan je ‘m ook veilig op de scooter laten zitten als je ergens parkeert want niemand kan de koffer eraf halen en dus stelen. Dat heb ik écht uitgebreid geprobeerd en dat is meer moeite dan het waard is, geloof me. Tenminste wel bij mijn "officiële" Kymco koffer. Nu zit er voornamelijk kleding in, de reserve TomTom, chocolade, wat niet-eetbare cadeautjes voor vrienden en familie, alle opladers en snoeren, toiletartikelen van zowel Agnieszka als mijzelf en een ruime voorraad diverse medicijnen waaronder uiteraard mijn twee soorten insuline plus hulpmiddelen maar ook norit, aspirine, neusspray, bisacodyl en nog wat crèmetjes en zalfjes. Je zal het maar nodig hebben, en dan heb ik het tenminste bij me. Nogal gênant als je in het Pools moet gaan uitleggen “ich kann nicht scheissen”. Het weegt ook niet zo veel en neemt ook niet veel plaats in. De koffer is weliswaar uiteraard waterdicht, zoals naar en terug van de Moezel duidelijk is gebleken met 12 dagen regen, maar toch, net als toen, zitten ook nu alle artikelen inclusief de kleding weer bijna allemaal individueel verpakt in plastic zakjes.

Om voorbereid te zijn op de onbekende Poolse wegen, zowel qua kwaliteit als mogelijke afwezigheid van hulp in geval van nood, en tevens afwezigheid van een mobiel telefoonsignaal, zeker midden in het "oneindige" woud waar ik straks doorheen zal gaan, heb ik me redelijk goed georiënteerd op wat voor soort spullen ik bij me moet hebben om indien noodzakelijk zelfstandig enige tijd te kunnen overleven. Ik kijk graag naar die survival programma’s op Discovery Channel dus ik had al enig idee wat ik nodig zou kunnen hebben :-). Eten heb ik genoeg bij me in geval van nood : 5 kilo kaas en 4 pakken stroopwafels in de zijtassen kun je lang op leven. Een fles water heb ik ook bij me en bovendien weet ik hoe en waar ik water kan vinden of (drinkbaar) maken in de natuur.

Onder het zadel bewaar ik alle spullen die ik in geval van nood nodig zou kunnen hebben : ten eerste twee oude olieflessen met elk een extra liter benzine. Samen kunnen die me zeker 50 KM verder brengen als er nergens een pomp te vinden is en bovendien kan het gebruikt worden om vuur mee te maken. Een extra fles motorolie, twee extra bougies en (Vanitas Vanitatum) een lakstift liggen daarbij. Daarnaast heb ik dan nog een nieuw setje gekocht van Black & Decker (in de aanbieding bij de Karwei) met allerlei soorten schroevendraaiers, sleutels en doppen erin. Een simpele maar doeltreffende motor-eerste-hulp-kit (verplicht in sowieso Duitsland, Polen en Frankrijk om altijd bij je te hebben op 2 of meer wielen) van Held opgepikt bij de motorzaak, net zoals een goed reflecterend vest, ook van Held en van stretchmateriaal (ook verplicht in vele landen : je hoeft ‘m niet aan te hebben maar je moet er wel een bij je hebben voor in geval van nood). Een trip naar de lokale survival-shop Labruijere in het centrum van Leiden leverde mij tevens de volgende spullen op : een SOG Seal Pup Elite professioneel survival mes met aan de bovenkant een gekartelde rand (een dergelijk mes mag je in Nederland niet op je lichaam dragen maar in Duitsland en Polen wel, al zij het niet zichtbaar), een compacte en waterdichte LED zaklantaarn (die past in het zakje van de schede van het survivalmes), twee thermo-survival-blankets (je weet wel : een soort flinterdunne dekentjes met aan de ene kant reflecterend zilver en de andere kant reflecterend goud, om warm of juist gekoeld mee te blijven, afhankelijk van welke kant je boven of onder hebt) : die zijn heel klein, compact en supergoedkoop, en een kwalitatief hele goede set lichtgewicht – waterdicht - winddicht maar wel ademende combo van regenbroek en regenjas die ook amper of geen plaats innemen. Ik heb dan wel een dikke leren motorjas aan maar als het uren achtereen plenst, houdt die het ook niet meer tegen.

Dan verder nog : een lichtgewicht banden-reparatie-set bestaande uit een proppen-en-boor-set om gaten mee te dichten én een compacte voetpomp voor motorbanden. Alleen aan proppen heb je niets, dan is je band nog steeds leeg en kan je alsnog niet verder rijden. Verder dan nog een dik en lang nylon touw, een rol ducttape (kwam me ook in Duitsland heel goed van pas nadat ik van de berg afgelazerd was), een setje extra kabels voor Garmin en TomTom, twee pakken vezeldoekjes van de Albert Heijn (je kunt ermee schoonmaken en het brandt), een metalen heupfles met 0,4 liter goeie whisky (te gebruiken om vuur mee te maken, om mee te ontsmetten, als verdovingsmiddel, om warm mee te worden of als ruilmiddel), waterdicht ingepakt tevens een pakje sigaretten en een stuk of 5 aanstekers (tabak kan je natmaken met speeksel en dan kan het gebruikt worden om wonden mee te ontsmetten, de filters kunnen worden gebruikt om water mee te zuiveren, sigaretten zelf kunnen worden gebruikt als ruilmiddel en de aanstekers spreken voor zich) en last but not least natuurlijk mijn camouflage motorhoes (ter bescherming van de scooter, staat imposant én, indien er iets gebeurt waardoor ik de scooter tijdelijk in de bossen moet achterlaten, is die zo goed te verbergen; bovendien kun je van dit zeil ook een tent maken indien noodzakelijk om zelf onder te schuilen of slapen) en een extra klein slot om de hoes aan mijn voorwiel vast te kunnen maken als de scooter ermee ingepakt is (gek genoeg kan dat niet via het achterwiel waar toch al meestal een kettingslot doorheen gaat).

Hoewel wellicht overbodig heb ik helemaal onderin dan ook nog twee sixpacks alcoholvrij bier van Brand bij me, voor die gevallen dat ik daar zin in heb maar dat het nergens verkrijgbaar is. Polen heeft tenslotte geen reputatie inzake de populariteit van alcoholvrije dranken. Alles bij elkaar past het precies in de ruimte onder het zadel, samen met het grote kettingslot en met een roze doek over alles heen zodat niet iedereen meteen kan zien wat er allemaal in de buddy zit zodra het zadel opengaat. Ik dacht dat ik zo wel redelijk goed was voorbereid….. kan tenminste niet veel extra’s meer verzinnen. Meer zou ook niet passen :-). Alles bij elkaar was dat verre van goedkoop maar het is bijna allemaal een eenmalige aanschaf waar ik de komende 20 jaar dan nog van kan genieten.

Aldus bepakt en bezakt staat Marianne voor de deur en ze is meer dan topzwaar, zo zwaar zelfs dat wanneer ze op de bok staat, ze op haar achterwiel rust en haar voorwiel in de lucht zweeft. Reken maar uit wat ze te verduren heeft : zelf weegt ze, afgetankt, zo’n 140 kilo…. onder het zadel nog zo’n kilo of 10 aan spullen, een koffer van maximaal 15 kilo, twee zijtassen van elk een kilo of 8, ik in volledige uitrusting zeker 110 kilo, Agnieszka volledig uitgerust een kilo of 60 plus het rugzakje van een kilo of 5 (vol met laptop, papieren kaarten afgedrukt van Google Maps en reserveringen, een fles water en tot de nok verder vol met diverse soorten kaaszoutjes). Afgerond zo alles bij elkaar zo om en nabij de 365 kilo totaal. Maar dit is geen echt probleem : elke band kan een belasting hebben van rond de 250 kilo (staat er tenminste op) en zo helemaal vol- en afgeladen gaat ze net zo hard als wanneer ze leeg is ! Oké, ze trekt wel langzamer op maar de maximumsnelheid is hetzelfde, soms zelfs ietsje beter. Raar maar waar.

Wij nemen dus plaats op onze betrouwbare stalen merrie en trekken langzaam op, weg van deze historische plaats en het hopelijk snel te vergeten hotel. Gedurende het diner van gisteravond heb ik mijn extra Cardo G9 set gemonteerd op de helm van Agnieszka en haar de werking gedemonstreerd en haar telefoon eraan gekoppeld want ze is voornamelijk geïnteresseerd in de muziekfunctie. Gedurende de trip zal ze blijven klagen dat de helm zo strak zit maar zoals wij allemaal weten, is daar niets aan te doen want het is de juiste maat, maar het is een nieuwe helm en alleen door gebruik wordt die langzaam maar zeker wijder en meer comfortabel. Ook ik heb na de trip in Duitsland een nieuwe Caberg Sintesi systeemhelm aangeschaft en ik moet zeggen dat die uitstekend bevalt. Zit heel comfortabel, sluit prima af en het zicht is meer dan bij andere helmen. Alleen was het aanbrengen van de Cardo G9 set op mijn helm dus een ramp en vereiste heel wat kunst- en vliegwerk maar ook dat is uiteindelijk gelukt. Ook de kwaliteit van het geluid is nu eindelijk goed en ik kan dus nu ook van de lage tonen van muziek genieten, waarvan het genre varieert van Vivaldi’s Vier Jaargetijden via George Michael en Michael Jackson naar Rage Against The Machine en overige hardrock en metal. Yep, ook veel Classic Rock :-). Van alle markten thuis dus.

Alleen staat het geluid van de Garmin uit : ik kan die wel doorverbinden met de Cardo G9 maar om elke halve minuut te worden onderbroken door dat ding vind ik niets. Bovendien is het geluid van de Garmin nogal schel én, veel erger, zorgt de verbinding zelf, ook als ik het geluid verder uit zet maar de Garmin wel verbonden is met de Cardo G9, voor storingen in de muziek. Echt waar, die valt dan vaak weg of gaat ruisen en knarsen. En om de Garmin nou de hele tijd in de open buitenlucht te laten lullen vind ik ook overdreven en overbodig. Trekt teveel ongewenste aandacht. Ik navigeer dus alleen op zicht en dat is geen probleem want zowel staat het scherm zo’n beetje vlak voor mijn neus als ben ik het zo altijd al gewend.

Pal naar het oosten rijden wij weg, richting de opkomende zon door het nieuwe Kostrzyn. Het is een dump, vies, vaak vervallen, echt helemaal niets aan en komt zelfs een beetje bedreigend over. Argwanende en niet echt vriendelijke blikken zijn ons deel terwijl we door het "centrumpje" de stad proberen te verlaten. Kostrzyn is echter wel bekend en wel om twee zaken : Przystanek Woodstock, "the biggest open-air festival in Europe", een muziekfestival dat sinds 1995 elk jaar in augustus wordt georganiseerd, sinds 2003 in Kostrzyn en jaarlijks gemiddeld zo’n 500.000 bezoekers trekt. Soms bekende maar voornamelijk (ons) onbekende bands en artiesten uit binnen- en buitenland brengen hun muzikale kwaliteiten dan ten gehore en dat verklaart onder andere meteen waarom Kostrzyn, als kleine stad, een gigantisch groot treinstation heeft. Zou je niet denken bij een stadje als deze en aan onze kant van de wereld kent dan ook bijna niemand het. Daarnaast is deze spoorweg alhier (de voormalige Preussische Ostbahn tussen Königsberg (nu Kaliningrad) en Berlijn) nog steeds commercieel in gebruik en vervoert heel veel vracht vanuit Polen naar Duitsland en verder, en vice versa. En het andere waar Kostrzyn “beroemd” om is, zijn haar bordelen. Niet minder dan zeven grote bordelen “sieren” de stad met dames uit geheel Oost Europa en diverse voormalige Sovjet republieken. Ondanks het feit dat prostitutie in Polen verboden is, wordt het hier wel toegestaan en gezien de omvang van deze "industrie" alhier, moet het wel veel geld opleveren. Zelf heb ik geen behoefte aan deze soort "dienstverlening" en heb er dus overduidelijk en uiteraard geen gebruik van gemaakt, noch heb ik op doorreis een bordeel in de stad gezien. Er bestaat een website die ik ergens tegenkwam gedurende mijn vooronderzoeken van een man die blijkbaar overal waar hij komt, zoveel mogelijk bordelen bezoekt en die beoordeelt op kwaliteit. In Kostrzyn kraakte hij ze allemaal tot op de grond toe af. Zelfs al had ik interesse gehad, dan heb ik daar dus zeker niets aan gemist :-).
Laatst gewijzigd door Amendoim op 06 okt 2014, 12:43, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#37 » 06 okt 2014, 12:27

Één macrobiotische proteïne-lolly voor de baas, eentje met muziek voor Eric en eentje met drank voor Danny :-)

Krijgt u van mij heren, komt allemaal goed !
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#38 » 06 okt 2014, 15:18

Woensdag 5 september 2012 – De Oer-woudroute, Polish Road Rage, Poznan en voorbij… ( Deel 2 van 3 )

Al snel laten we het stadje achter ons en verandert het landschap alweer in een soort van Utrechtse Heuvelrug, licht glooiend en afwisselend bedekt met grote wilde graslanden en gemengde bossen. Hier en daar verstopt zich een boerderijtje in het wilde wijde landschap. Ook hier bevinden zich grote akkers vol met maïs. Ik heb nog nooit zóveel maïs bij elkaar gezien als op deze gehele reis, zowel in Nederland als Duitsland en in Polen. Soms lijkt het wel alsof dat het enige gewas is dat in centraal Europa wordt verbouwd. Maar het landschap is mooi en alhoewel een beetje eentonig, toch interessant en in een goede bui rijden we met gemiddeld 50 op de teller verder richting het oosten.

Rijdend door een paar kleine dorpjes, zonder veel verkeer op de weg in het algemeen, verandert het landschap bijna abrupt nabij Slonsk en duiken we het door mij gevreesde bosgebied in. Dit is echt oer-woud, oorsponkelijk en eeuwenoud bos dat nooit gecultiveerd is maar waar men zich een weg doorheen gebaand heeft en een doorgaande geasfalteerde weg heeft aangelegd, bijna kaarsrecht richting het oosten. Bij wegen door dicht bos heen heb ik de wegen door de bergen in Duitsland voor de geest die daar door de bossen heen gaan : niet al te breed, zonder vluchtstroken en waarbij de bomen een canapé vormen boven het wegdek zodat je door een soort tunnel van bomen heen rijdt, eindeloze rijen stammen links en rechts, muren van ondoordringbaar bos. Van déze weg heb ik geen foto’s of video’s kunnen vinden (van sommige wegen in Polen, waaronder de DK92, kun je op YouTube wel filmpjes vinden en die heb ik bestudeerd) en ook de virtuele trip middels Google Maps 3D heeft mij geen andere indruk gegeven. Hoe anders blijkt dat echter te zijn ! De weg is van uitstekende kwaliteit, breed, en ook naast de weg zijn de bomen vele meters weggekapt zodat je een heel breed open stuk hebt om te rijden met brede bermen en daarnaast uitgegraven afwateringskanaaltjes. Bovendien is er om de zoveel kilometer een ruime stopplaats aangemaakt in het bos met – jazeker ! – kinderspeelplaatsen ! De Polen doen ontzettend veel aan het creëren van plekken voor kinderen : bij elk hotel of restaurant, ook onderweg, is wel een ruime kinderspeelplaats voorhanden en ook hier, in the middle of f*cking nowhere zijn overal picknickplaatsen met stuk voor stuk kinderspeeltuintjes. Voor de rest helemaal niets want het bos ernaast en erachter is inderdaad ondoordringbaar oer-bos, maar dát dan weer wel en zo te zien ook goed onderhouden. Het is een genot om hier te rijden, het weer is goed, de weg is uitstekend, het zicht is prima en de overige infrastructuur is uitstekend. Marianne heeft er ook duidelijk zin in en zoemend als een naaimachine zweeft ze over de weg, steeds verder oostwaarts. De natuur is schitterend, er is weinig verkeer, en de bermen zijn begroeid met paarse heide en die ruikt lekker. Onbewust moet ik denken aan de mannen die deze weg ooit hebben aangelegd, door het onbegaanbare bos heen, meter voor meter… wat een enorme prestatie. En wat een enorm góede prestatie, iets waar wij in het Westen wellicht nog wat van kunnen leren als voorbeeld. Ongelofelijk hoeveel werk hiervoor moet zijn verzet als ik de verder ons omringende wilde natuur bekijk.

De kilometers glijden voorbij en ondanks het feit dat het allemaal perfect gaat en de omgeving heel mooi is, is het de ene langgerekte heuvel op en de andere weer af…. eindeloos… eindeloos… The Long And Winding Road zongen de Beatles maar in ieder geval heb je dan nog bochten maar dit is alleen maar rechtuit… Agnieszka valt al langzaam achter me in slaap, een gevaarlijke situatie…. En het einde is nog niet in zicht.

Afbeelding

Ondanks het feit dat stukken van deze weg waren aangemerkt als “redelijk” of zelfs “matig”, is daar helemaal niets van te zien. Halverwege het bos verandert de naam van de weg van DK22 in DK24 maar daar merk je verder helemaal niets van. De weg loopt gewoon in oneindige monotomie steeds verder, verder en verder door. En opeens is dan het einde van het bos in zicht, vlakbij de plaats Skwierzyna, waar de DK24 aansluiting vindt met de DK3 die verder naar het noorden richting Gorzów Wielkopolski gaat, een stad die ik op de terugweg zal bezoeken. Déze plek is de regio waarvan de weg werd gemarkeerd met het predikaat “kritiek” en ik hou m’n hart vast. We komen over de laatste heuvel heen waarna, zo weet ik, de afslag naar rechts me verder zal leiden richting Poznan… en tot mijn verbazing krioelt het opeens van de wegwerkzaamheden ! Precies dát stuk van de weg waarvan was aangegeven dat de situatie kritiek is, is geheel vernieuwd en bestaat nu uit een ruime tweebaansweg mét de inmiddels bekende “vluchtstroken” voor al het overige verkeer. Geen probleem dus ! Vol goede moed sla ik dus rechtsaf en over nog geurend nieuw asfalt, waarlangs de heren wegwerkers nog bezig zijn alles netjes te maken, spoeden wij ons weer in de richting van Poznan.

Het landschap verandert weer terug in Utrechtse Heuvelrug of Zuid Limburg, verrijkt met af en toe een slaperig dorpje, en alhoewel de nieuw geteerde weg na een paar kilometer alweer ophoudt, is ook de rest van de weg in prima staat over de nog steeds glooiende heuvelruggen die deze weg rijk is. Inmiddels hebben we er ook alweer bijna 100 kilometer opzitten sinds de grens en het wordt eens tijd om het edele achterwerk te ontlasten en wat aan lunch te gaan doen. Tussen hier en Poznan is er echter weinig tot niets qua stadjes of stopmogelijkheden, behalve eentje die goed op de route ligt, een haakse afslag naar links met een weg van 5 kilometer lang pal noordwaarts, naar een plaatsje dat Miedzychód heet. Volgens bronnen die ik heb geraadpleegd, stelt het niets voor en er is niets interessants te zien maar het is de enige grotere plaats in de omgeving op de route. Zo gezegd zo gedaan dus en nabij Górzyn, welk dorp uit slechts alleen de plaatsnaam met bijbehorend bord lijkt te bestaan (letterlijk : het plaatsnaambord staat er wel maar er zijn geen gebouwen te zien), slaan we linksaf. Deze weg… is het tegenovergestelde van waar we net vanaf kwamen en een onaangename verrassing in vergelijking met wat we nu net gewend zijn. Op de grotere weg die we net achter ons hebben gelaten, ook door de bossen, was er wel wat verkeer, ook vrachtverkeer, en met name op de nieuwe weg DK3 van en naar Gorzów. Ook hier merk je dat je meer in de bewoonde wereld komt en door de kuilen en over de richels van de nou niet bepaald goed onderhouden weg begeleiden ons diverse voertuigen, gek genoeg ook een groot aantal bussen. Goed dat ik die nieuwe banden heb !

Maar "luctor et emergo" en gek genoeg is dat zeker van toepassing : Miedzychód (spreek uit : Mie-jeuw-dzie-gôhd) is een plaatsje dat gebouwd is aan de noordelijke rand van een meertje dat dient als waterreservoir voor de grotere steden in de buurt zoals Gorzów en Poznan. Zo zijn er heel veel dorpjes en stadjes in deze regio die op dezelfde manier en met hetzelfde doel zijn gebouwd. Dat is, als je dat eenmaal weet, op de kaart ook duidelijk te zien. In de dagen van het communisme zijn sommige dorpjes zelfs geheel onder water gezet ten behoeve van dit soort reservoirs. Links van het meertje rijden we dus het stadje binnen, om het meertje heen naar rechts langs de waterrand en komen zo in het centrum terecht. De Garmin kon geen markt- of kerk- vinden dus ik rij een beetje door en kom langzaam bij, zo blijkt, het centrale busstation voor de hele omgeving terecht. Ik draai het terreintje op, rij met de bocht mee er doorheen en stop uiteindelijk vlakbij de kruising met de centrale doorgaande weg. Dat verklaart meteen het opvallende en onverwachte aantal bussen dat we onderweg hier naartoe opeens tegenkwamen.

Waarschijnlijk krijgen de mensen hier weinig "vreemd" bezoek en zien ze weinig of geen buitenlanders, vooral niet op twee wielen, want we trekken nogal wat bekijks van de boodschappen-doende huisvrouwen en de oudere bevolking, en van één oudere man met stok in het bijzonder die met intelligente en nieuwgierige ogen op voor hem veilige afstand ons blijft gadeslaan. Koffie… en ook wat te eten graag. Agnieszka stapt af en vraagt aan de andere kant van de straat in een winkel na waar we dat kunnen krijgen. Er blijkt slechts één zo’n gelegenheid te zijn maar die ligt meer midden in het dorp, er is niets aan het water. Jammer, maar het is wel dichtbij. Terwijl Agnieszka dus die kant op loopt (wilde absoluut even de beentjes strekken), rij ik Marianne langzaam die kant op en parkeer bij het centrale dorpscafé tegenover de kerk. Het heeft een terrasje en er zitten al een aantal mensen maar er zijn nog tafels vrij en dus nemen we plaats, alweer onder veel bekijks van de lokale bevolking. De bediening is heel vriendelijk en als eerste dan maar een grote koffie, gevolgd door een cola light en pierogi voor de lunch. Helaas hebben ze hier geen alcoholvrij bier. Agnieszka neemt altijd thee, nooit koffie of bier, en bestelt verder hetzelfde ook voor haarzelf. Uiteraard spoedt zij zich allereerst richting het toilet zoals dames wel vaker doen, en al wachtende op de bestelling informeer ik middels SMS het thuisfront van de huidige locatie en dat we goed zijn aangekomen. Het is 12:46 uur en we liggen prima op schema.

Afbeelding

Pierogi is een, zo niet hét, nationaal gerecht van Polen, je kunt het overal eten en het zijn een soort van “tasjes” van ongerezen deeg met verschillende soorten vulling. Ze zijn enigszins vergelijkbaar met ravioli maar zijn groter en halvemaan-vormig. De vulling kan bestaan uit diverse soorten vlees, zuurkool met champignons (echt lekker, Poolse zuurkool is veel dunner, eigenlijk ragdun gesneden in vergelijking met de onze en Duitse), aardappel met ui en roomkaas of met een soort zoete witte kaas (mascarpone-achtig). In geheel midden- en noordelijk Oost Europa en Rusland kennen ze dit gerecht in verschillende vormen en het is echt lekker. Je kan ze ook in twee variaties krijgen : gestoomd of gebakken. Persoonlijk hou ik meer van de gestoomde versie, net zoals bij Chinese Dim Sum. De gebakken versie doet denken aan het Japanse gerecht Gyoza.

De gestoomde versie met vleesvulling is waar ik voor kies en even later wordt het gerecht, dat als een kleine schotel wordt aangeduid, geserveerd. Acht grote pierogi liggen stomend op het bord, overgoten met een soort van jus en kleine stukjes bacon ! Man, dat wordt nog een hele hap… het is nogal machtig spul… klein noemen ze dat. Maar lekker ! Gedurende al mijn reizen in de regio Warschau, en ook bij Poolse vrienden thuis, heb ik nog nooit zulke lekkere pierogi gegeten ! Dit is dan ook huisgemaakt en zo te zien tevens persoonlijk door "oma" die je binnen in de keuken de scepter kunt zien zwaaien. Dit stadje heeft verder helemaal niets maar alleen al vanwege deze pierogi zal ik misschien ooit nog eens terugkomen. Echt ! En alles bij elkaar ook nog eens spotgoedkoop.

Afbeelding

(alhoewel het niet mijn gewoonte is om foto's te maken van gerechten (noch van hotelkamers, for that matter), bij deze dan wel een uitzondering want dit móest ik jullie even laten zien)

Voldaan en met nieuwe energie bestijgen we de Grand Dink weer (Agnieszka eerst, die schuift dan door naar achteren, dan ik en dan "1-2-3 !" van de bok af), rijden langzaam de straat met eenrichtingsverkeer verder af, maken een grote bocht naar rechts terug en komen nu op de weg aan de andere kant van het meertje. De hoofdweg gaat rechtdoor maar de Garmin zegt linksaf voor Poznan… en die besluit ik dan maar te volgen. Een beslissing die ik ga betreuren, zo blijkt een paar kilometer verderop, want na een paar buitenwijken en langs een paar vervallen boerderijen kom ik in het verlengde hiervan op een landweg, weliswaar óóit geasfalteerd geweest (de Garmin staat tenslotte ingesteld op alleen geasfalteerde wegen) die mijn schokbrekers zwaar op de proef stelt ! Het wegdek is verschrikkelijk, vol met scheuren en gaten en stukken steen en asfalt die vaak als losse puzzelstukken naast elkaar liggen en zo het te berijden oppervlak vormen. Geen enkel stuk van deze weg is nog "heel" en hier kun je niet sneller dan bijna stapvoets rijden. Het voelt alsof je op een sadistisch hobbelpaard zit en ik vrees voor de scooter. Maar ik ben intussen alweer te ver om nog om te keren en hoop dat het snel beter wordt. Over heuvels heen en dwars door het platteland blijft de Garmin echter volhouden dat ik voorlopig nog –tig kilometer deze weg moet volgen maar dat ben ik dus echt niet van plan ! Zelfs een traktor zou hier problemen mee hebben. Ik wéét dat de hoofdweg, de DK92, ergens aan mijn rechterhand meer zuidelijk ligt en daar wil ik dus naartoe. Ik rij noodgedwongen nog een paar kilometer door tot ik op een grotere kruising ben en laat de Garmin dan een alternatieve route berekenen. Die lijkt beter de goede kant op te gaan en een kilometer of 12 verder (bestaande uit, ja, nog steeds hetzelfde soort "wegdek") kom ik inderdaad weer uit op de bekende en goed geasfalteerde hoofdweg… gelukkig !

Het oude stadscentrum van Poznan, in het Pools “stare miasto” (Oude Stad), ligt iets ten noorden van wat nu het centrum van Poznan is en de Garmin staat daarop ingesteld (altijd in Polen, als het even kan, instellen op stare, starego, miasto of rynek (markt), dan kom je altijd in het (oude) centrum uit). Wij vervolgen onze weg die kant op en hoe dichter je bij de stad komt, des te drukker wordt het verkeer… en des te creatiever ! Een aantal wegen voegen zich samen en van tweebaans wordt het nu vierbaans en van twee kanten schieten auto’s en vrachtverkeer links en rechts langs me heen. Intussen heb ik al een paar kilometer mijn muziek ook aan staan en het lijkt wel of de muze der muziek het heeft afgestemd met de verkeersgoden want op shuffle play begint het nu steeds wilder en ruiger te worden, van pop naar rock en via hardrock nu richting metal. Van de 4 banen moet ik op de linker twee blijven want ik moet voorlópig nog rechtdoor zegt de Garmin en ik krijg nu zelfs letterlijk de wind mee ! Toch lichtelijk nerveus inzake de juiste te nemen afslag richting het oude centrum (die ik niet wil missen want hier kan ik niet keren) en redelijk geïrriteerd rakend door het creatieve rijgedrag met hoge snelheid overal om me heen, maakt een soort Poolse “road rage” zich van mij meester, schakel ik mentaal en machinaal in de hoogste versnelling en met een gevoel van RAAAHHH !!! en opzwepende muziek in de oren stort ik me met 62 per uur op de Garmin-teller in het drukke verkeer op de ringwegen van Poznan ! Hoe mijn bijrijdster zich daarbij voelt, ben ik niet voor gestopt om te vragen. Veel andere keuzes had ik toch niet. En zij ook niet want ik rij :-). Het gaat Goed, het gaat Hard, het gaat Lekker ! Op dezelfde Poolse manier zoals het overige verkeer om me heen schiet ik vooruit, immer weiter ! en met dezelfde nonchalance en wellicht doodsverachting gooi ik mijn richtingaanwijzer naar links of naar rechts en ik gá gewoon ! Elk gaatje wordt met volle snelheid benut en het is heer-lijk ! Deze rondweg, vierbaans aan beide zijden, kent vele afslagen en vele bruggen onder het wegdek door, een soort viaducten. Maar daar gaan we dus allemaal overheen, het lijkt wel een langzame kermismolen. Marianne voelt breed, ze voelt groot, ze voelt zwaar, ze voelt lekker en ze heeft er zin in ! Gek genoeg zijn die eerste drie geen eigenschappen die ik persoonlijk bij menselijke vrouwen aantrekkelijk vind… maar nu bij Marianne wel ! :-).

En we gaan verder, verder, verder en dan veel later is er opeens de afslag die ik moet hebben en ik schiet drie rijstroken over naar rechts en kom op de afrit die abrupt eindigt bij een paar stoplichten. Vol in de remmen en mentaal afkoelen ! Aan de overkant van deze kruising gaat deze weg rechtdoor en buigt dan af naar rechts en dat moet ook wel want mijn postduivengevoel zegt me dat het oude centrum rechts van mij moet liggen. Dan gaan we weer verder en via een aantal lange brede lanen en straten worden de wegen steeds krapper en voller, geflankeerd door steeds ouder (klassieker) wordende gebouwen. Na een tijdje kom ik uit bij een soort grotere bushalte met rechts ervan een straat geplaveid met een soort van kinderhoofdjes en een parkeerplein, en die ga ik in. Net erna is er een straat naar rechts, die sla ik in en prompt rij ik bijna tegen een paar paaltjes aan en een bord Voetgangerszone. In mijn huidige bui houdt ook dat mij niet tegen, ondanks het (terechte) protest van mijn bijrijdster. Heel zachtjes rij ik verder en een halve minuut later rij ik heel langzaam de centrale marktplaats van het oude Poznan op.

Wat een gezicht ! Schitterend ! Uiteraard mag ik hier helemaal niet rijden maar dat doe ik toch, heel langzaam, en rij tot dichtbij een grote fontein, waarvan ik later zal merken dat er één op elke hoek van het plein staat, steeds weer met een ander sculptuur. Daar parkeer ik nu vooralsnog eerst even de scooter om een paar plaatjes te schieten als bewijs dat ik dít in ieder geval heb gehaald :-).

Afbeelding

Daar ben ik net mee klaar wanneer een jongeman, geflankeerd door twee mooie Poolse meiden, van achteren mijn kant op loopt en in het Engels tegen “zijn” dames zegt dat hij ook graag even foto’s wil maken, maar dan zodra die "lelijke motor" weg is. Dom van hem, want hij kan er gevoeglijk van uitgaan dat er meer mensen zijn die Engels spreken. Nog dommer want aan het accent herken ik onherroepelijk een Nederlander ! En mijn kenteken had hij duidelijk niet gezien. Maar ik zeg niets en negeer het gewoon.

Afbeelding

Alhoewel dat ongetwijfeld ook niet mag, parkeer ik Marianne aan de zijkant van één van de vele terrasjes die het plein rijk is, in dit geval de Lizard King nét in de hoek van waaruit ik het plein opgereden ben, en neem plaats voor een verfrissing. Het weer is nog steeds goed, meest bewolkt maar soms wat zon en in ieder geval droog. Hier hebben ze wel alcoholvrij bier, Lech, het enige merk blijkbaar in Polen dat dat produceert en het smaakt wel aardig. Agnieszka neemt natuurlijk weer thee en we nemen er ook een broodje van het een of ander bij, al kan me niet meer herinneren wat dat nu was. Veel eten willen we toch niet want de lunch was best wel zwaar en was slechts 80 kilometer geleden en het is nu 16:12 uur, net twee uur later sinds we uit Miedzychód vertrokken. Alle tijden weet ik exact aan de hand van de SMSjes die ik bij elke aankomst naar het thuisfront heb verstuurd :-). We liggen nog steeds goed op schema.

Afbeelding

Een man komt ook binnen vanaf het plein en neemt plaats aan de tafel naast ons. Prompt wil hij een gesprek aangaan, waar ik eigenlijk niet zoveel zin in heb, maar hij zet door en half in het Engels en half in het Duits begint hij een complete monoloog hoe erg het hier is sinds de economische crisis en ook dat als je op het plein, waar we nu over uitkijken, rookt of alcohol drinkt, je meteen wordt opgepakt. Op zich vind ik dat niet zo’n slechte regel in verband met vervuiling en overige overlast (ik heb niets tegen drinken en roken maar hou het wel netjes) en in sommige steden in Nederland is dat net zo, in ieder geval wat alcoholische dranken betreft. Normaal gesproken hou ik van babbelen met de lokale bevolking, altijd interessant, maar nu heb ik er niet zoveel zin in na de emotioneel en fysiek uitputtende "Slag om Poznan" op de ringweg. Het gesprek verloopt met opzet wat stroefjes (hij kan of wil de "hint" niet oppakken) terwijl wij van onze tweede lunch en hij van zijn tweede biertje genieten en gaat onder andere over onze reis die hij heel interessant vindt. Nú pas ook komt hij erachter dat ik Nederlander ben en Agnieszka een Poolse en hij uit zijn bewondering hoe goed wij "bij elkaar passen". Little does he know… (Niet dus. Is nooit geweest en zal ook nooit gebeuren). Blijkbaar heeft hij toch nog wel wat beters te doen dan tegen ons aan te lullen en niet veel later neemt hij kort afscheid. Agnieszka en ik consumeren onze versnaperingen en besluiten dan om helemaal rond het toch best wel grote plein te lopen...
0 x

Gebruikersavatar
Kymcopeoples
Voormalig STN Lid
Berichten: 2699

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#39 » 06 okt 2014, 20:00

leesvoer zat, wat een avontuur zeg.

doe mij ook maar een lolly.
0 x
Groet uit Soesterberg, Eric

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#40 » 06 okt 2014, 23:44

En nog een lolly, deze keer voor Eric !

Jamin gaat zo gouden tijden tegemoet :-)

Kijken wie het volhoudt tot het einde......
0 x

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten

Aanmelden  •  Registreer