Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#41 » 07 okt 2014, 09:34

Woensdag 5 september 2012 – De Oer-woudroute, Polish Road Rage, Poznan en voorbij… ( Deel 3 van 3 )

Poznan, betwistbaar de eerste echte hoofdstad van het vroegere Koninkrijk Polen, ligt op beide oevers van de rivier de Warta (yep, de rivier die bij het zojuist verlaten Kostrzyn in de Oder stroomt. Zo blijft de cirkel rond.). Met een bevolking van bijna 600.000 is het nu de vijfde grote stad van Polen. Waarschijnlijk gesticht zo rond het jaar 900 als vesting, groeide het al snel uit tot een handels- en cultureel centrum waar de eerste koning van “Polen”, Mieszko de Eerste (een naam die ik later nog zal tegenkomen) hofhouding hield. Deze koning liet zich later dopen tot Christen en dit legde de katholieke basis voor wat later Polen zou worden. Hij en overige koningen werden later begraven in de kathedraal van Poznan. Over de eeuwen heen werd de stad steeds verder uitgebouwd en werd steeds belangrijker tot in de 17e en 18e eeuw diverse oorlogen, maar voornamelijk ook overstromingen een einde maakten aan de glorietijd en de bevolking terugliep tot slechts een paar duizend. Om dat te veranderen en te verbeteren werden Nederlanders (!) met karrenladingen vol tegelijk naar de stad gehaald om nieuwe dijken en afwateringen te bouwen zodat dat niet meer kon voorkomen. Samen met veel tegelijkertijd aangetroken Duitsers zijn deze hier ook blijven wonen.

Tot 1793 was en bleef Poznan een Poolse stad maar Polen was als land in die tijd helaas niet meer in staat zichzelf militair te verdedigen en na de Tweede Partitie van Polen (waarbij Duitsland en Rusland Polen voor het gemak maar onder zichzelf verdeelden – waar hebben we dat vaker gehoord ?) kwam de regio en de stad onder Pruisisch bewind en veranderde de naam in Posen. Op zich was dat voor de stad zelf geen slechte ontwikkeling want gedurende de jaren die volgden, werd de stad onder Duits bewind enorm verbeterd en uitgebreid. Maar in 1806 walste Napoleon over de regio heen en de in de stad wonende Polen vochten mee met de Fransen en dreven de Duitse “bezetters” de stad en het land uit. Nadat Napoleon echter was verslagen werd de stad door het Congres van Wenen in 1815 opnieuw aan Pruisen toegekend en bleef ook Duits tot het einde van de Eerste Wereldoorlog waarna in het Verdrag van Versailles in 1918 het beheer van de stad aan het nieuwe Polen werd overgedragen. Daar kwam uiteraard een einde aan na de Blitzkrieg van 1939 en Poznan werd de hoofdstad van de nieuwe Duitse “provincie” Wartheland. Van toen tot de bevrijding in 1945 werd ongeveer de helft van de Poolse bevolking geëxecuteerd, gearresteerd, verbannen of als slaven weggevoerd ten behoeve van de Nazi-industrie en hun plek werd opgevuld door van elders geïmporteerde Duitsers. Van de oorspronkelijke ongeveer 2000 Joodse bewoners heeft voor over bekend geen een de oorlog overleefd. Na de bezetting door het Rode Leger was de bevolking bijna geheel Pools, zowel vanwege het feit dat de meeste Duitsers al waren gevlucht als door de “zuiveringen” die de Sovjet legers doorvoerden. De Nazi’s hebben de stad op direct bevel van Hitler tot op het uiterste en laatste verdedigd wat resulteerde in een bijna complete vernietiging van met name de historische binnenstad, net zoals bij zovele Poolse en overige grote Europese steden. In tegenstelling tot elders echter werd onder communistisch bewind het grootste deel hiervan weer herbouwd en gerestaureerd.

Afbeelding

(bronzen maquette van het marktplein, raadhuis en de huizen er omheen in één van de hoeken van het plein)

Het oude marktplein is echt heel mooi en ook heel groot, zeker in vergelijking met bijvoorbeeld dat van Warschau, en volgt dezelfde mij nu bekende Poolse opzet : Raadhuis (Ratusz) in het midden en marktplein er omheen wat aan alle zijden geflankeerd wordt door statige handelshuizen.

Afbeelding

Het enige dat enorm steekt is dat midden op het plein, net naast het statige stadhuis, de communisten een paar oerlelijke betonnen gebouwen hebben geplaatst die nu worden gebruikt als moderne flashy winkels door diverse bedrijven ! Geheel niet op z’n plaats en een vloekende zweer in het midden van voor de rest zo’n mooie historische plek ! Maar gelukkig is dat maar op één plek en vanaf de meeste kanten niet te zien.

Afbeelding

(dat bedoel ik dus, past niet midden op een dergelijke historische plek)

Zoals gezegd bevindt zich op elke hoek van het plein een statige grote fontein met elk een ander sculptuur. Ze spuiten echter geen water nu ik er ben en ik weet ook niet of dat normaal gesproken wel of niet zo is. Vlak bij één van de fonteinen tref ik een bronzen maquette aan van het oude marktplein, iets wat ik later in een andere stad nog eens zal tegenkomen. Dit geeft een goed overzicht van de layout van de markt en hoe het eruit ziet van bovenaf. Alhoewel de huizen langs de straten zijn verborgen achter de terrassen die overal grote stukken van het plein opslokken, kun je heel goed daarboven de prachtige gevels van de handelshuizen zien. Een enkele mega-reclame ontsiert dit weer maar niet zo erg als in Warschau.

Afbeelding

Vooral de huizen aan de andere kant van het plein, in het middenstuk oplopend naar het stadhuis en allemaal in verschillende kleuren, geven een heel pittoresk beeld en is een genot voor het oog.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Ook de daken en gevels van de gebouwen die het plein omringen, zijn heel interessant en vertonen heel mooie details zoals hier bijvoorbeeld een enorm sculptuur van een zwaan.

Afbeelding

Na een half uurtje lopen zijn we het plein alweer rond en hebben er erg van genoten ! In deze stad zijn nog zoveel meer mooie dingen te zien, zoals bijvoorbeeld de kathedraal waar de Poolse koningen begraven liggen (het is tenslotte een hele rijke historische stad) maar helaas, net zoals op veel andere plekken ontbreekt ons de tijd…. Zeker een stad om nog een keer naar terug te keren om meer dingen te bekijken, een echte aanrader ! Alles bij elkaar zijn we hier alweer ruim anderhalf uur en de weg lonkt, verder, verder, naar onze eindbestemming van vandaag. We keren dus terug naar waar de scooter geparkeerd staat, geheel onaangeraakt en met alles er nog op, en na nog een korte blik over dit imposante plein bestijgen we onze trouwe tweewieler en laten Poznan achter ons…

Afbeelding

De stad uit blijkt veel makkelijker dan de stad in en na diverse hoofd- en doorgaande wegen gevolgd te hebben, brengt de Garmin ons alweer snel naar de DK92 die ons zal brengen naar Wrzesnia, ons doel van deze dagreis. De totale lengte van deze dagtip is ongeveer 220 KM, en dat had ik ook expres zo kort gehouden (in vergelijking) juist vanwege de onbekendheid met de Poolse wegen en het Poolse verkeer (die allebei dus 100 % blijken mee te vallen), en waarvan we nu al ongeveer 170 KM hebben afgelegd. Nog zo’n 50 kilometer te gaan dus, over wat eruit ziet als goede doorgaande weg, dus wat kan er nu nog mis gaan ?

Ook aan deze kant van Poznan blijkt de DK92 een goed geasfalteerde, brede weg te zijn met de nu bekende “vluchtstroken” voor het langzamere verkeer. In het begin is het een vreemd idee om tussen en naast het snelle verkeer te rijden maar je raakt er snel aan gewend, ook aan de enorme vrachtauto’s die met veel zuiging en lawaai vlak langs je heen denderen. Je leert snel anticiperen en corrigeren. Oké, het is wel vermoeiend rijden maar zeker goed te doen. De “Poolse mentaliteit” inzake rijden heb ik meegenomen van de rondweg rond Poznan en op dezelfde creatieve manier rijdend begeven wij ons verder oostwaarts. Alhoewel je hier niet echt creatief hoeft te zijn : er is wel relatief veel verkeer maar echt, de Poolse chauffeurs letten uitstekend op en respecteren je absoluut als weggebruiker, ook al ben je “slechts” een scootertje. Ze geven je flink de ruimte en gaan met grote bochten om je heen daar waar noodzakelijk. Bovendien pak ik steeds waar dat kan die vluchtstrook en dat rijdt wel zo prettig. Ook die is hier breed genoeg en van goede kwaliteit en ook schoon, dus vrij van “verkeersafval”, wat ik eigenlijk niet had verwacht.

Met Agnieszka heb ik een weddenschap lopen : gedurende de koffie bij de Brandenburger Tor in Berlijn sprak ik mijn verwondering uit dat ik in geheel Duitsland geen één keer ben aangehouden door de lokale Polizei, sterker nog, eigenlijk geen één politieauto heb gezien. Mijns inziens zou dat, ook vanwege het feit dat ik hier in de regio geen één buitenlands kenteken ben tegengekomen, op het Poolse traject van deze reis wel anders zijn en nog vóór Warschau zouden we toch wel minstens één keer worden aangehouden. Want om te beginnen zijn scooters zoals de mijne hier geheel onbekend, valt mijn gele nummerplaat op als een pukkel die op het punt staat te ontploffen en er zijn verhalen bekend van boetes uitgeschreven door Poolse politieagenten, ter plekke te voldoen, voor door rood licht rijden ook al is er in geen velden of wegen een verkeerslicht te bekennen. Dat wordt dus nog spannend.

Het weer is goed, zeker niet koud, bewolkt met af en toe een sprankje zon en droog. Met de wind in de rug zoeft Marianne over het Poolse wegdek. De weg is lang, bijna overal kaarsrecht, en wordt links en rechts geflankeerd door de Mehrzweckstreifen. Het landschap is weer eens grotendeels agrarisch. Dit is echter een doorgaande hoofdweg en hier mag je wel fietsen (we zien er een paar onderweg), brommen en scooteren maar níet met paard en wagen rijden. Stel je dat bij ons eens voor : een N weg waarlangs je mag scooteren… hoe mooi zou het leven dan zijn. Na al een paar verbodsborden tegen te zijn gekomen, kan ik het niet laten en stop langs de weg om een foto te maken. Want dat gelooft niemand bij ons ! Helaas is de foto niet perfect want de wegaanduiding, 92, ontbreekt bij dit verbodsbord terwijl het bij andere wel aanwezig was. Jammer, maar desalniettemin een leuk visueel souvenir…. Hoe lang zullen dit soort borden in een verenigd Europa nog bestaan ?

Afbeelding

De Mehrzweckstreifen worden door het zwaardere gemotoriseerde verkeer ook gebruikt als uitwijkmogelijkheid indien iemand vanaf de tegengestelde richting spontaan en creatief iemand anders inhaalt en dus op “jouw” weghelft terecht komt. Dat is hier heel normaal en over het algemeen mag je hier gemiddeld 70 of 80 per uur rijden, een regel die door vele bestuurders echter slechts als “advies” wordt gezien ondanks de vele borden met rode randen die daar toch echt op aandringen. Heel anders wordt het zodra we een dorpje of stadje naderen : daar heb je een wegversmalling met paaltjes waarbij de Mehrzweckstreifen verdwijnen en de snelheid meteen beperkt is tot 50 per uur. Bij dit soort gelegenheden passen de Poolse bestuurders heel goed op want ze weten dat heel vaak nét ná zo’n doorgang een politieauto verdekt staat opgesteld die dat heel goed in de gaten houdt, wachtend op een prooi. Vroeger liepen de doorgaande wegen zelfs dwars dóór de wat grotere stadjes en steden heen maar gezien het enorm aantal ongelukken dat dat ten gevolge had, heeft men aan het einde van de communistische tijd rond elke grotere plaats van belang een soort rondweg er omheen aangelegd. Op de kaart is dit ook heel goed te zien en best wel grappig : kaarsrechte weg, daar komt een stadje, whoeps! een halve cirkel er omheen en dan weer kaarsrechte weg :-). Op zich een heel goed idee natuurlijk en blijkbaar heeft het goed geholpen. Ook is het mij duidelijk geworden dat, als je als (Poolse) automobilist een ongeluk veroorzaakt, je zó ongelofelijk zuur bent en zo vreselijk voor schut gaat, dat je maar beter de moeite kunt nemen om bepaalde regels en voorzichtigheid in acht te nemen in het verkeer. Dat, gepaard gaande met het feit dat de Polen net zoals de Duitsers gewend zijn aan langzaam verkeer op en naast de doorgaande wegen, zorgt ervoor dat je relatief heel veilig en goed kunt rijden op deze wegen, zelfs met snel- en vrachtverkeer vlak naast je.

Gezamenlijk razen we steeds verder, doorkruisen diverse dorpjes en stadjes (waar ik uiteraard snelheid terugneem) en passeren zelfs twee politiecontroles die verdekt stonden opgesteld na de eerder genoemde wegversmallingen. We vallen wel op want de geamuseerd toekijkende dienders volgen ons helemaal van begin tot eind met hun ogen, maar we worden niet aangehouden.

Een ongeluk zit echter in een klein hoekje en het bedrieglijke gevoel van valse veiligheid dat zich over de laatste –tig kilometer onbewust van mij meester heeft gemaakt, wraakt zich ! Uiteraard kijk ik constant goed in mijn spiegels bij elke zijwaartse beweging en met name dan bij die wegversmallingen waarbij ik dus van de vluchtstrook wordt verdreven en de gewone weg op moet tussen het snellere overige verkeer. Intussen is het normaal geworden dat ik inschat of het kan of niet, richtingaanwijzer uitdoe en met volle snelheid de weg opduik terwijl achter mij het overige verkeer toch al aan het afremmen is. Deze keer niet ! Bij de toegang tot een dorpje doe ik precies hetzelfde terwijl achter mij een vrachtwagen komt aandenderen…. maar mij geen voorrang verleent en op volle snelheid de wegversmalling passeert waarbij hij mij afsnijdt, terug de steeds korter wordende vluchtstrook op drukt en ik niet meer de mogelijkheid heb of krijg om veilig de gewone weg op te gaan ! De vluchtstrook eindigt abrupt ongeveer 20 meter voor me en ik moet dan ook VOL in de remmen teneinde een vreselijke crash te voorkomen ! De G-krachten weerstaand en met geblokkeerd en op grind slippend achterwiel kom ik nét op tijd vloekend en tierend tot stilstand ! Dat had écht niet veel gescheeld of ik had bovenop een verkeerspaal, die de wegversmallingen aangeven en sieren, gezeten. De vrachtauto raast onbekommerd verder net zoals de gewone personenauto’s die als zwaan-kleef-aan erachter zaten en ik uit enkele krachttermen in het algemeen terwijl we met rokende banden stilstaan langs de weg. Weer een ervaring rijker dus, en gelukkig kunnen we deze goed navertellen. Agnieszka is wel wakker geschud maar niet bijzonder verbaasd of getraumatiseerd. Gelukkig maar, en met dubbel kijken draai ik de weg weer op en vervolgen we de reis.

Nog kokend van binnen loods ik Marianne door het dorpje en aan de andere kant weer de doorgaande weg op waarbij ik weer verhuis naar de vluchtstrook. Alle andere keren ging dit wel goed, waarom nu dan niet ? In mijn hoofd speel ik de film van de gebeurtenissen nog eens af en vervloek de Poolse vrachtwagenchauffeur - totdat ik me opeens iets besef. Als je in een gewone auto achter mij rijdt, kijk je recht tegen mijn kont aan, dat wil zeggen : Marianne’s kont. Daarbij kan je dus mijn lichten allemaal goed zien. Maar nu heb ik ook de grote topkoffer achterop en die steekt een eindje uit naar achteren, waardoor het rechtstreekse zicht op mijn remlicht en richtingaanwijzers vanuit het hoge zitpunt van een vrachtauto wordt ontnomen ! De koffer zit er dan als het ware tussen en misschien heeft de chauffeur mijn intentie om de rijbaan op te gaan middels mijn knipperlicht helemaal niet gezien. Aan de andere kant heeft hij mij en de scooter zelf wel gezien, daar kan je niet zomaar omheen, en bovendien heeft hij gezien dat de wegversmalling eraan kwam en dat de vluchtstrook ophield te bestaan. Dat is overal zo in Polen dus zowel moet hij dat uit ervaring geweten als gezien hebben. Ondanks het feit dus dat mijn lichten wellicht niet goed zichtbaar waren, moet ik derhalve toch concluderen dat deze chauffeur het Poolse equivalent van een goede ouderwetse Nederlandse kl**tzak is.

Zowel de woede als de adrenaline zakken langzaam af terwijl we de reis vervolgen en terwijl het eindpunt van de trip van vandaag langzaam maar zeker dichterbij komt. En voor vandaag is dat Wrzesnia, in het Duits Wreschen genaamd. Vertaald vanuit het Pools betekent de naam van deze stad September. Ja, gewoon de maand september. Maar dat komt door een moderne verbastering van de stadsnaam uit de middeleeuwen en is dus niet met opzet.

Bij het uitzoeken van de bestemming van vandaag heb ik diverse stadjes en dorpjes in de omgeving bestudeerd maar de meeste zijn niet echt veel soeps. In of dichtbij Poznan overnachten is te kort qua afstand gerekend van de grens en dan verder naar Warschau. Dat zou betekenen dat ik de dag erop veel en veel meer kilometers zou moeten maken over de dan nog onbekende Poolse wegen en dat risico wilde ik niet nemen. Diverse dorpjes dienen zich aan als mogelijkheid maar Wrzesnia is de enige die echt pal op de route ligt die ik ook morgen zal moeten vervolgen. Bovendien is het ook een centraal stadje en komen er diverse wegen samen vanuit oost-west en noord-zuid. De infrastructuur is dus goed en het is geen omweg. Daarnaast rept Wikipedia van een charmant kerkje in een historisch centrumpje terwijl de overige plaatsjes in de omgeving helemaal niets te bieden hebben. Twee hotels lijken mij wel interessant : één in het centrum vlak bij het centraal station en één wat noordelijker van de stad, midden in een natuurgebied, een traditioneel aandoend gebouw met een traditioneel Poolse keuken. Dat lijkt mij dus wel wat :-D. In eerste instantie kies ik dus dit hotel uit (echt boeken doe ik pas nadat de hele planning en voorbereiding klaar is), maar later ga ik denken : de voordelen van dit hotel zijn de regionale keuken, de traditionele inrichting (alhoewel wel wat Spartaans aan de foto’s te zien) en de rustige omgeving. Aan de andere kant ligt het ongeveer een kilometer of 8 van het centrum af en, als er iets gebeurt, kraait er in zo’n stille omgeving geen haan naar. Ik doel dan natuurlijk op een mogelijke ontvreemding van mijn geliefde Marianne. Het hotel nabij het centrum is iets duurder, het is er drukker, ook omdat het langs een doorlopende weg en vlak naast het treinstation ligt, niet zo rustig dus en meer kans op ongewenste elementen uit de algemene samenleving. Maar aan de andere kant is er derhalve meer sociale controle, ligt het beter op de route (aan de doorgaande weg), is er een Shell station aan de overkant van die weg en kan ik op het terrein van het hotel zelf parkeren. Bovendien heeft het een goede reputatie aan het aantal beoordelingen te zien. Ik verander dus van mening en boek uiteindelijk aldaar een kamer. Als het niet bevalt, kan ik voor de terugweg altijd het hotel in het bos aan het meer nog boeken.

De afslag van de DK92 leidt ons richting het centrum van Wrzesnia en onderweg laveren we twee maal onder de spoorbaan door. Uiteindelijk komen we via een brug en een paar heel creatieve haakse bochten en een laatste afslag naar rechts op de hoofdweg terecht waaraan het hotel moet liggen. En ja, daar is het dan, meteen om de hoek ! Met een brede grijns en een gepast gevoel van trots draai ik langzaam het terrein op en laat Marianne uitrollen tot vlak voor de ingang van de receptie. Nog even laat ik de motor draaien en dan draai ik met een zucht de sleutel om en staakt zij haar zacht gegrom. Gehaald ! Ik ben er ! De eerste dag rijden in Polen overleefd zonder een krasje en alles is goed gegaan ! Ik ben trots op mijzelf en de machine :-). Hotel Kosmowski, drie sterren. Hopelijk was Hotel Bastion niet representatief en wordt het geen herhaling van gisteren.

Afbeelding
Laatst gewijzigd door Amendoim op 07 okt 2014, 14:55, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#42 » 07 okt 2014, 12:01

Woensdag 5 september 2012 – De Oer-woudroute, Polish Road Rage, Poznan en voorbij… ( Deel 3½ van 3 )

Het hotel zelf doet aan de buitenkant niet bijzonder aan, duidelijk een product van communistische tijden maar wel goed onderhouden. Aan de binnenkant echter betreed je een ruime hal met een kleine receptie en ziet het er heel goed uit ! Net zoals overal in Polen worden hotels en motels en zelfs wegrestaurants ook verhuurd voor feesten en partijen en daar zijn ze ook allemaal op ingesteld en voor ingericht. De dame aan de receptie is allervriendelijkst en begroet ons hartelijk. Ze verstaat en spreekt zelfs een beetje Engels ! We registeren ons (bij elk hotel in Polen moet je je paspoort laten zien) en de kamer die wij toegewezen krijgen, ligt 1 hoog aan de achterkant. Ai, dat is een probleem. Waarom ? Nou, ik ben op de motor en wil die graag in de gaten kunnen houden. Kan ik die ergens binnen parkeren ? Nee, dat kan helaas niet. Kan ik dan een kamer aan de voorkant krijgen ? Ja hoor, dat is helemaal geen probleem :-). Mooi zo ! We krijgen de sleutel en dan vraag ik nog hoe ik in het oude centrum kan komen om de kerk te gaan bekijken. Dat gaat de dame te ver en zij haalt een jongeman erbij die mij in het Engels uitlegt dat het slechts 500 meter verderop is dus ik kan de motor laten staan en er gewoon naartoe lopen. Nee, ik ga er toch echt naartoe rijden :-). Dit verlangen van mij om overal naartoe te rijden in plaats van te lopen én het feit dat ik Marianne nóóit uit het zicht wil hebben als het even kan, zijn twee dingen die Agnieszka, die wél graag veel loopt, niet kan begrijpen en soms mateloos irriteren. Aan de andere kant begrijp ik niet waarom zij elke dag minimaal één keer haar haar wil wassen en vooral föhnen terwijl haar coupe een half uur later alweer onder een helm verdwijnt en dat dus mijns inziens verspilde moeite is. Ach ja…

De koffers in de ruime, schone en gelijkvloerse kamer achtergelaten bestijgen wij het stalen ros weer en inderdaad, binnen een paar minuten rijden we het centrum van Wrzesnia (spreek uit : Wr-zésj-nijaah) binnen. Slechts twee dingen zijn dan interessant en beide vallen eigenlijk een beetje tegen in verhouding tot de foto’s en verhalen die ik heb gezien en gelezen op het internet : ten eerste het oude kerkje twee straten verderop vanaf het stadspleintje. Mooi kerkje, dat zeker, dat wordt vergezeld door een monument voor Paus Johannes Paulus II, de bekende Poolse paus. Dit soort monumentjes en straten naar hem vernoemd, Jan Pawel in het Pools, kom je in dit land overal tegen. Mooi om te zien maar niet extreem bijzonder. Maar misschien ben ik intussen gewoon te verwend geraakt door de indrukwekkende architectuur van Poznan, nog maar een paar uur geleden. Beetje overdosis gehad vandaag.

Afbeelding

Het dorpspleintje stelt in verhouding met wat we al hebben ervaren, ook niet zoveel voor en lijkt niet echt op de foto’s die ik al had gezien maar lijkt wel heel gezellig. De terrasjes zijn echter om wat voor reden dan ook gesloten dus we kunnen daar niet plaatsnemen. We rusten even op een bankje en schieten wat plaatjes. Al snel echter wordt het donkerder en we besluiten om terug te gaan naar het hotel.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Aldaar weer aangekomen gaat Agnieszka alvast naar de kamer (jawel, om haar haar te wassen) en ik bereken aan de buitenkant van het pand hoeveel ramen ik naar links moet om Marianne precies voor mijn raam te parkeren. Dat blijkt later uitstekend gegokt te zijn want ze staat er pal voor. Op het alarm, voorzien van kettingsloten en ingepakt in haar gecamoufleerde nachthemd laat ik haar daar met een gerust hart staan.

Eenmaal zelf ook op de kamer voel ik mijzelf niet zo lekker worden. De inspanningen van de dag hebben zo te voelen geen gunstige werking gehad op mijn diabetes en ik voel me flauw worden en energie verliezen. Dat heet dan een hypo en ik weet dat ik dan moet gaan eten. Dus snel mijn spijkerbroek aan en in overleg met Agnieszka vertrek ik dus alvast zonder haar richting het restaurant achter in het hotel. Daar is het redelijk druk maar ziet er heel goed en sfeervol uit ! Het doet denken aan een soort Ierse pub maar dan met duidelijke Oost-Europese elementen. Heel gezellig en ik neem plaats aan een tafeltje dicht bij de bar. Een vriendelijke jongeman die goed Engels spreekt, komt meteen met de kaart en vraagt wat ik wil drinken. Nou, ik hoef toch niet meer te rijden vandaag dus doe mij maar een goed lokaal bier, en dat gaat uiteraard per halve liter. Iets kleins eten heb ik daar wel bij nodig en bestudering van de kaart levert twee koude voorgerechten op, ééntje met lokale soorten ham en worst en ééntje met diverse soorten lokale en internationale kazen. Net zoals in Frankrijk een soort van charcuterie- en kaasplateaus dus. Dat lijkt mij wel wat en terwijl de jongeman mijn eerste bier brengt, vraag ik hem of dat kleine gerechten zijn, wat hij beaamt, en die ik dus bestel. Wederom een foute inschatting. Op het moment dat Agnieszka zich bij mij voegt, worden deze “voorgerechtjes” geserveerd en bestaan uit twee enorme schotels vleeswaren en kaas waar vier bouwvakkers na een lange harde dag werken genoeg aan zouden hebben ! Brood behoort daar uiteraard ook bij en terwijl ik protesteer, lacht Agniezka zich kapot en brengt de jongeman breed grijnzend mijn tweede bier. Het smaakt uitstekend, dat wel, en ik weet dat ik hierna zeker geen hoofdgerecht zal hoeven te bestellen.

Afbeelding

Mijn geföhnde reisgenote en ik bespreken uitgebreid de gebeurtenissen van vandaag en de reis van morgen. De bedienende jongeman overhoort ons gesprek en mengt zich daarin met honderd vragen over onze reis. Zoals altijd zover wederom ongeloof en bewondering, zowel van hem als de knappe dame achter de bar waarvan het lijkt of die twee wat met elkaar hebben. Uit het gesprek wordt ook mijn voorliefde voor lokale specialiteiten duidelijk en hij vraagt mij of ik ooit mintvodka heb gedronken. Nee, zeker niet. Nou, dat kan hij aanbevelen. Agnieszka waarschuwt mij nog maar dat moet ik toch aankunnen. Heerlijk spul :-D. Met z’n allen babbelen we nog wat verder, het restaurant is zo goed als leeg en met mijn derde en laatste bier blijkt dat we het eten niet eens op kunnen allemaal. Er blijft genoeg over. Jammer, maar waar, en morgen is het weer vroeg dag dus de rekening voor onze tafel laat ik afsluiten. Plotseling verlangt mijn tong naar nog een mintvodka, die ik bestel en krijg, en die ik contant wil afrekenen. De jongeman en bardame willen daar echter niets van weten, is van het huis ! Hartstikke leuk en dat resulteert dus in een aardige fooi voor hemzelf. Lichtelijk aangeschoten maar met een warm gevoel vanwege zulke goede kwaliteit, service en hartelijkheid verlaten we het restaurant en keren terug naar de kamer alwaar ik na een GOEDE douche (f*ck Hotel Bastion) en een laatste blik op de voor het raam slapende Marianne tussen de koele lakens kruip en mij heel snel overgeef aan de lokkende armen van Morpheus…

Afbeelding
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#43 » 08 okt 2014, 09:10

Donderdag 6 september 2012 – De Koningsroute, van Paarden en Pilaren, nabij Warschau… ( Deel 1 van 4 )

Verkwikkend ! Zo mag ik de slaap wel noemen waar ik uit wakker word wanneer mijn BB Torch om 7 uur de reveille blaast. Uitgebreid rekken en strekken laat mij met een zeer voldaan en uitgerust gevoel achter. Ook de euforie van het besef dat ik nu dan toch écht in Polen ben op de scooter, draagt daar zeker aan bij. Potdikkie, Bastion was zeker niet representatief en ik heb heerlijk geslapen in een goed bed, en Agnieszka ook in het hare. Ik slaap altijd aan de kant van het raam, dat hebben we onderling zo geregeld, en als eerste doe ik de gordijnen open. Yep, Marianne staat er nog :-). Het nadeel van een rij-reis zoals deze, naast de beperkte tijd die je hebt om overal rond te kijken, is dat je elke dag weer hetzelfde ritueel van koffers in-en-uitpakken hebt maar je krijgt er wel routine in. Dus : badderen & toiletteren, kleding voor vandaag uitzoeken, zoveel mogelijk spullen alvast bij elkaar zoeken en dan de kamer uit, op naar het ontbijt…..

Dat is in dezelfde ruimte als waar we gisteren gegeten hebben en het is druk. Drie dames, andere dan van gisteren, zijn volop bezig en één ervan begroet ons hartelijk bij de deur. Zoals in elk hotel is ook hier een buffet, dus pakken wat je pakken kan en wilt, maar dat is heel ruim opgezet en met gewone koffie ! Da’s mijn drugs die ik absoluut nodig heb dus dat neem ik als eerste. De lange ontbijttafel is echt afgeladen met van alles en nog wat, van ontbijtgranen en verschillende broden en broodjes via diverse soorten ham, worst, kaas, een soort Poolse hotdogs, salades, ook smeersalades (verschillende van die Johma-achtige dingen, schotels vol), tomaat, augurken (Polen zijn gék op augurken, echt waar, en die kom je dus overal tegen) (en ze smaken anders dan de onze), tot diverse soorten marmelade en weet ik wat nog meer… maar geen eieren. Kanonnen. Da’s nou jammer. Ja, wel gekookte eieren maar niet gebakken. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Alle tafels in het begin van het restaurant zijn vol dus lopen we meer naar de achterkant en zo passeren we aan de zijkant van de bar een klein gasstelletje met daarop een grote koekenpan… en een hele mand eieren. Aha ! Één van de dames komt net uit de daarachter gelegen keuken en dus vraag ik : you make or I make ? Tja, weet ik veel ? Zou toch kunnen dat het zelfbediening is ? Ze werpt een warme glimlach mijn kant op en zegt dat zij de eieren zal maken. Scrambled eggs op bestelling ! Verser kun je het niet hebben, helemaal perfect. Nu zie ik ook dat zich achter in het restaurant een soort klein dansvloertje en een hele DJ-booth zich bevindt tjokvol met boxen en geluidsapparatuur. Ook deze ruimte wordt dus, naast het grote restaurant en de grote zaal die de andere vleugel van het hotel vullen maar nu gesloten zijn, gebruikt voor feesten en partijen. Het ontbijt verloopt verder vlekkeloos en terwijl Agnieszka en ik de reis zover en de plannen voor vandaag bespreken en ons tevens even storten op noodzakelijke communicatie via de mobieltjes, gaat een tweede ronde koffie en eieren er ook weer makkelijk in (het waren helaas maar kleine porties eieren) (maar wel goede).

Dit is dag vijf, de laatste dag van lange afstand rijden, de dag waarop ik zal aankomen op mijn eindbestemming. Ik kan het bijna niet geloven, nu ben ik zo’n 1100 kilometer van huis af en alles is op zich goed gegaan, ook het weer. Maar ik hou van rijden, kan er geen genoeg van krijgen. Oké, je krijgt na x-kilometer wel een blikken kont maar een half uurtje rondlopen lost dat weer op. En je ziet zoveel, en je doet zoveel ervaringen op, en het oneindige gevoel van vrijheid, en het gevoel van triomf als je weer een (eind)doel hebt gehaald, elke keer weer… Nu ik het eenmaal heb ontdekt, is het een vuur dat brandt in mijn bloed. Een verslaving ? Misschien. Maar ik doe er niemand verder kwaad mee. Een duidelijk symptoom van een midlife crisis ? Mijn moeder denkt van wel. Zij is nooit het type geweest dat veel van reizen hield, in tegenstelling tot mijn vader, en vindt het dus allemaal maar extreem riskant en vreemd dat ik dit zo wil doen allemaal. Ga toch lekker vliegen ! Nou, nee… dat heb ik al zo vaak gedaan. En hoewel mijn vader veel meer het avontuurlijke type is, heeft ook hij zo zijn bedenkingen en zou hij dit zo ook nooit doen. Maar ik dus wel ! Het is mijn nieuwe hobby en ik ben van plan nog heel veel te gaan reizen op deze manier. Wat mij betreft kan er niets anders tegenop. Helaas heb ik dus geen idee wat het halen van het einddoel aan emoties zal opleveren...

Kijk, wat jij, de lezer, niet weet, en wat Agnieszka op dit moment óók nog niet weet, is wat het einddoel van deze reis vandaag is. Ja, oké, uiteindelijk Warschau dus maar ik bedoel de plek waar ik een hotel heb geboekt en waar ik vervolgens een dag of vier zal bivakkeren. Dat heb ik namelijk voor haar geheim gehouden als verrassing :-). Nieuwsgierig als ze is als vrouw probeert ze er natuurlijk achter te komen maar ik hou de lippen stijf op elkaar :-). En voorafgaand aan deze reis zat ik haar ook de hele tijd foute hints te geven dus ze heeft echt geen idee :-D. Soms is het leuk om te plagen :-).

Bij het uitzoeken van mijn laatste stopplaats heb ik, net zoals altijd, vele mogelijkheden bekeken. In eerste instantie dacht ik daarbij aan het grote Novotel hotel in Warschau waar ik vorig jaar ook heb gelogeerd en waarvan ik de prijs mee vond vallen. En een kamer op de 27e verdieping gaf me een uitzicht waar je normaal gesproken alleen maar van kunt dromen. Dat hotel ligt echt pal, maar dan ook pal in het centrum van de stad en alles ligt voor de rest dus ook op loopafstand. Echt, het interessante deel van Warschau is misschien een vierkant van twee bij twee kilometer groot en is te voet heel goed te doen. Maar helaas heeft dit hotel geen afgesloten parkeergarage en kun je alleen in een openbaar Parkhaus parkeren. Dat is voor mij dus geen optie. Helaas mag je je scooter niet mee in de lift naar je kamer nemen :-P. JA, ik weet het, ik ben aardig paranoïde als het om Marianne gaat. Maar ik zou in eerste instantie radeloos zijn als ze zou worden gestolen. In de stad zelf is alles uiteraard verder vreselijk duur en nergens heb je bewaakt parkeren bij je hotel, betaald of niet. Dus dan ga je verder zoeken en voor mij is de keuze dan eigenlijk al snel duidelijk.

Zoals gezegd kennen Agnieszka en ik elkaar al heel wat jaartjes, eigenlijk al sinds 1995. In dat jaar was ik een Major Accounts Handler bij TNT Express Worldwide (dan heb je een portefeuille onder je beheer met klanten die miljoenen omzet op jaarbasis genereren en die moet je op dagelijkse basis tevreden houden) en Agnieszka was Customer Service Supervisor, ook bij TNT en dan in Warschau. Nu had ik één klant die voor het sigarettenmerk Rothmans alle reclame verzorgde bij Formule 1 en overige autoraces en die verstuurde heel wat dingen naar Oost Europa en dus ook naar Polen. Dat had altijd haast, moest altijd op tijd aankomen en daar zat ik dus bovenop en aangezien Agnieszka als enige daar goed Engels sprak, had ik veel contact met haar. Dat contact is uitgegroeid tot een hechte vriendschap waarbij zij in eerste instantie een paar keer in Nederland op bezoek is gekomen. Ondanks mijn vele verblijven in Oost Europa over de jaren heen, voornamelijk Slowakije, heb ik haar echter nooit bezocht tot in 2006 en sindsdien diverse malen. Maar vanaf de eerste keer heeft zij mij al meegenomen naar haar familie en met name naar haar zus Tereska, zwager Stas en neefje Hubert. Daar ben ik vanaf het eerste moment altijd meer dan hartelijk ontvangen en verwelkomd en ondanks het feit dat deze lieve mensen geen woord over de grens spreken, met handen en voeten en de vertaalkwaliteiten van Agnieszka is dat altijd een heel goed contact geweest en gebleven. En waar je dan natuurlijk niet aan ontkomt is met z’n allen eten en drinken ! En da’s niet weinig ! En goed ! Er is nog geen één keer geweest dat ik niet bijna uit elkaar spattend, en ook wel flink aangeschoten (ze vullen steeds je glas met vodka weer bij als je niet kijkt dus je hebt geen idee hoeveel je op hebt) hun huis weer verlaten heb (en dan met de trein weer terug naar Warschau). Intussen ken ik hen zo goed en zij mij natuurlijk ook dat ik ook zonder Agnieszka altijd welkom ben, dat hebben ze me duidelijk gemaakt. En vooral ook met oma, Pani Babcia, die bij hen in huis woont (de moeder van Stas) heb ik een hele goede relatie. Wat een fantastisch mens is dat ! Ongelofelijk lief, kan koken als een koningin, een fantastisch gevoel voor humor en kan verhalen vertellen…. dat lieve mensje heeft de bezetting door de Nazi’s, vervolgens door de Russen en nu door de Amerikanen allemaal meegemaakt en overleefd. En ja, Polen heeft nu een kapitalistische bezetting en dat is niet altijd goed voor iedereen. Nu is er meer eten dan vroeger en dat is goed maar veel dingen zijn ook onbetaalbaar geworden.

In deze regio bloeit trouwens ook nog de ruilhandel : iemand heeft een paar flessen vodka (vaak ook zelf gestookt) die je weer ruilt voor een half varken of een paar versgebakken broden etc. De tafel staat altijd vol met zelfgemaakte of regionale specialiteiten en dan moet je mij hebben :-D. Mensen zijn mensen, waar je ook komt, en de “gewone” Pool en Poolse in zijn of haar eigen omgeving zijn hele hartelijke, vriendelijke en behulpzame mensen, heel anders dan het beeld dat wij hier er soms bij hebben.

Maar goed, Agnieszka’s familie woont in een dorpje dat Brwinów heet dat ongeveer 20 kilometer zuidwestelijk van het centrum van Warschau ligt. Daarbij is tevens nu dan van belang dat Stas motor- en automonteur is en in het verleden heeft hij beloofd dat, als ik ooit eens op twee wielen zou komen (maar dat verwacht hij toch niet en niemand van Agnieszka’s familie weet op dit moment nog dat wij samen op de scooter door Polen aan het reizen zijn) (verrassing!), hij de motor bij aankomst een goede beurt zal geven en indien nodig repareren. Daar ga ik hem nu dus aan houden ook al weet hij dat nog niet :-D. Dat is dus een goede reden om dicht bij Brwinów in de buurt een verblijfplaats te gaan zoeken (in Brwinów zelf zijn geen hotels of andere mogelijkheden, zo bleek). Daarbij is het daar relatief rustig en veilig terwijl Warschau eigenlijk om de hoek ligt. Bovendien is aanstaande zaterdag, 7 september, neefje Hubert jarig waar ik ook een goede band mee heb (voor hem ben ik die "gekke oom uit Holland") en voor dat feest is iedereen uitgenodigd (ik ook maar ze verwachten uiteraard niet dat ik erbij zal zijn). Meer dan redenen genoeg dus om in de omgeving te gaan kijken en dan kom je tot de conclusie dat er niet veel mogelijkheden zijn. Pruszków is de enige grotere plaats tussen Brwinów en Warschau in maar dat staat bekend als maffiabolwerk. Liever niet. Totdat ik na veel virtuele omzwervingen nét naast de deur het mini-dorpje Otrebusy (spreek uit : Ootraw’bóese (met de klemtoon op de oe)) ontdek met aldaar aanwezig een soort hotel dat Siedlisko Jasminum heet. Op de foto’s ziet het er leuk uit maar het heeft geen sterren. Ook heeft het geen beoordelingen. Ik twijfel. Aan de andere kant kan het ook helemaal nieuw zijn en booking.com geeft pas sterren vanaf 5 ontvangen beoordelingen voor een gemiddelde. Bovendien ligt het op anderhalve kilometer van het huis van Stas af dus dat is zeker een voordeel. En als het me echt niet bevalt, kan ik altijd nog op zoek gaan naar iets anders. Vooruit, ik neem het risico en boek deze accommodatie dus voor een verblijf van minimaal 4 nachten.

Natuurlijk kan ik ook bij Agnieszka thuis slapen zoals ik al zo vaak heb gedaan maar dat is dan net weer niet het doel van deze reis. Dat ik straks vlak om de hoek zit, is iets dat niemand verwacht, ook Agnieska zelf niet, en dat draagt enorm bij aan de lol. Bovendien woont zij aan de andere kant van Warschau, aan de andere kant van de rivier en dat is ongeveer een kilometer of 30 van Brwinów vandaan. Hier om de hoek zitten lijkt me dus een prima keuze en locatie.

Met een voldaan gevoel keren wij na het ontbijt terug richting de kamer om onze spullen bij elkaar te pakken, voor de laatste keer de komende paar dagen. Meteen rechts, als je het restaurant uit komt, is een gang die richting een buitenplaats en diverse andere ruimtes leidt. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en wil tóch even kijken. Daar, op de buitenplaats, bevindt zich een complete kinderspeeltuin ! Weer zo’n uitstekend voorbeeld van doordacht aangebrachte voorzieningen in Polen. In de ruimte daarnaast is een pooltafel ! Had ik het maar eerder geweten :-). Daarnaast ligt een soort lange vijver, binnenshuis dus, met wat duister water en een bordje erbij waarvan me de diepere betekenis ontgaat… totdat Agnieszka uitlegt dat dit vijvertje vol zit met schildpadjes en het bordje er voor waarschuwt dat de directie niet aansprakelijk is als je in je vinger wordt gebeten :-D. En dáárachter, je gelooft het niet…. een heel bowlingpark met 7 banen ! Ongelofelijk hoe uitgebreid dit hotel uiteindelijk blijkt te zijn, en dat naast de al eerder genoemde properheid en vriendelijkheid. Uiteindelijk ben ik dus heel blij met mijn keuze inzake deze slaapplaats, al heb ik van geen van deze extra voorzieningen gebruik gemaakt.

De koffer en tassen zijn weer snel en efficiënt ingepakt net zoals elke dag (je wordt er vanzelf steeds handiger in) en na de noodzakelijke laatste sanitaire verplichtingen verlaten wij al snel de kamer. Betalen gaat wederom probleemloos en terwijl Agnieszka even op de tassen en koffer let bij de ingang, die ik heb neergezet op een aldaar aanwezige dikke rubberen mat om zo de lak niet te beschadigen, maak ik Marianne wakker en maak haar gereed voor de trip van vandaag. Eerst rij ik dan nog even alleen naar de Shell aan de andere kant van de weg tegenover het hotel, gooi haar buikje vol en keer dan terug waarna we onze trouwe reis-ezel weer bepakken en bezakken. Zoals elke dag is dat ook geen probleem. Met het einddoel in zicht trekken we langzaam op en stuur ik Marianne met hulp van de Garmin de juiste kant op, door de nu al bedrijvige straten van Wrzesnia dat we met een goed gevoel achter ons laten.

Terug op de intussen mij bekende weg 92 zal de totale lengte van de reis vandaag “slechts” geschat 245 kilometer bedragen. Een weloverwogen keuze : meer dan gisteren omdat ik op die Poolse wegenkaart heb gezien dat de kwaliteit van de wegen op dit stuk als “goed” staat aangemerkt en bovendien zijn er geen onbewoonde stukken op deze route zoals (oer)woud. Aan de andere kant toch wat conservatief en dat om de inmiddels bekende redenen. Het eerste stoppunt zal Konin zijn, een klein stadje op slechts iets meer dan 50 kilometer afstand vanaf Wrzesnia en daarna Kutno, dat weer 85 kilometer verderop ligt en het laatste stuk van geschat 110 kilometer maakt de reis naar Otrebusy compleet. De reden om te kiezen voor zowel Konin als Kutno als rustplaatsen is dat het beide stadjes zijn die doordrenkt zijn met geschiedenis en een speciale functie hadden in en band hebben met het voormalige Koninkrijk Polen. Het zijn dus koningsstadjes waar ik later meer over zal vertellen. Bovendien liggen beide perfect op de route langs weg 92 en zijn het de enige ook wat grotere plaatsjes. Poznan was natuurlijk een koningsstad en tussen daar en Warschau zijn er een aantal interessante plaatsjes zoals deze twee maar niet zoveel meer. Kolo is een andere voor mij interessante historische plek, maar dat is veel en veel kleiner en helaas zal ik geen tijd hebben om die te bezoeken.

Het Poolse alfabet heeft meer letters dan het onze, waaronder een soort kleine L die ook wel lijkt op een kleine T : het is een l met het dwarsstreepje van de t er dan schuin doorheen. Wij spreken die meestal uit als een L net zoals in “zloty”, de munteenheid van Polen, maar eigenlijk dien je die meer uit te spreken als een W, maar dán weer zoals wanneer je het woord “wegenwacht” uitspreekt met een zwaar Surinaams accent. Probeer het maar eens. Veel plaatsnamen (en woorden) hebben die speciale letter maar die schrijven wij dus met een L. Zoals ook Kolo. Welke stadsnaam je dus eigenlijk behoort uit te spreken als "Kowo". Daarnaast hebben ze dan nog de a met een komma eronder die je uitspreekt als “oow” en een e met een komma eronder die zoiets klinkt als “aaw” of “aam”. Zo zijn er nog wel meer maar dit zijn de belangrijkste. Erg verwarrend allemaal. Hier heb ik Agnieszka wel eens mee geconfronteerd, waarom Polen niet gewoon ons standaard Europese Latijnse alfabet aanhoudt, net zoals zo’n beetje alle landen in de EU, waarom ze het zo moeilijk maken. Haar antwoord was dat Pools een taal is die alleen intelligente mensen kunnen spreken en schrijven :-). De intelligentsia van Europa woont dus alleen in Polen. Tis maar dat je het weet :-D.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#44 » 09 okt 2014, 09:50

Donderdag 6 september 2012 – De Koningsroute, van Paarden en Pilaren, nabij Warschau… ( Deel 2 van 4 )

Ook vandaag is het weer droog en de voorspelling is dat dat zo zal blijven. Wel is het middel tot zwaar bewolkt en verder in het zuiden zien we donkere wolken maar die zijn niet waar wij zijn. Het weer is ook wat guurder en dat voel je wel. Tenslotte gaan we ook de herfst alweer in en de dagen worden aanmerkelijk korter, het daglicht dan, zeker omdat wij steeds verder naar het oosten gaan en daar is het eerder donker dan bij ons op hetzelfde tijdstip in dezelfde tijdszone. Geen grapje, ga het maar na. Hoe meer je naar het oosten gaat, des te vroeger de zon opkomt.... maar des te vroeger die ook weer ondergaat. Dat is iets om rekening mee te houden.

In principe heb ik elke dag dezelfde outfit aan : vers ondergoed en sokken uiteraard maar daar bovenop een large t-shirt, daarop een colletje die mijn nek bedekt (in plaats van een sjaal), daar bovenop een soort flanellen pullover als ondertrui, dan een flanellen soort vest met hoge hals als boventrui met aan de voorkant een grote ritssluiting en twee zakken ook met ritssluitingen. Uiteraard mijn motorbroek met wintervoering (en niets daaronder), comfortabele en flexibele zwarte leren lage schoenen die een kruising zijn tussen netjes en sportief en uiteindelijk dan natuurlijk mijn dik-leren motorjas. In de binnenzak van de jas alle papieren van de scooter en mijn RayBan zonnebril, linker buitenzak telefoon, rechter buitenzak portemonnee. Het flanellen donkerblauwe vest is langer dan mijn jas en steekt er een beetje onderuit en de linkerzak zit helemaal vol met suikervrije mentholsnoepjes. Sinds ik gestopt ben met roken, nu al negen maanden, is dat mijn nieuwe afwijking en ik eet er nogal veel van onderweg. Intussen ben ik er expert in geworden om al rijdend mijn helm open te doen (mijn vizier heb ik eigenlijk altijd open, ongeacht het weer, maar de voorkant van de helm heb ik wel altijd dichtgeklapt), ritssluiting open, snoepje pakken, verpakking met de tanden scheuren, snoepje in de mond, verpakking terug in de linker zak, ritssluiting weer dicht en dan de helm weer dicht :-). Daarom zitten ze ook in mijn linker buitenzak zodat ik het gas niet hoef los te laten of te stoppen. Ja, daar is over nagedacht. Zelfs met 55 op de Garmin-teller gaat dat prima. En ik heb ook wel handschoenen bij me maar die heb ik tot nu toe nog niet aan gehad of gemoeten vanwege het uitstekende weer.

De weg is droog en lang en ook nu weer van uitstekende kwaliteit, voorzien van de bekende vluchtstroken en onderbroken door dezelfde soort wegversmallingen bij dorpjes. Net als in voormalig Oost Duitsland zijn ook hier in de dorpjes de wegen vaak van (veel) slechtere kwaliteit dan de doorgaande wegen maar dat is slechts kort van duur en dus makkelijk te doorstaan. Er is slechts één ding waar je echt heel erg op bedacht moet zijn, en daar word ik op grove wijze door wakker geschud. Spoorwegovergangen. Al vanaf de grens zijn er op deze weg een aantal en die worden ook keurig van tevoren met bordjes aangegeven. Maar wat ze er NIET bij zeggen is dat het verschil met het normale wegdek zo groot kan zijn als een stoeprand ! Na het zien van het eerste bord kom ik dus gerust met volle snelheid een hoek om en knal bovenop de eerste rails en de betonnen randen erlangs ! Gelukkig word ik er overheen gelanceerd vanwege de snelheid die ik al heb en kom keihard neer aan de andere kant ! Terwijl ik van schrik vol in de remmen ga, moet de auto die achter mij zit dat ook want die had mijn reactie niet verwacht en is dergelijke spoorwegovergangen duidelijk gewend. Dat gaat dus allebei nog maar net goed en ik geef meteen weer vol gas. Man, wat was dat schrikken ! Mijn reisgenote zit gelukkig nog in het zadel en de schrik van ons beiden is gelukkig maar van korte duur. Dat zal me dus niet nog een keer gebeuren ! Inderdaad kom ik verder op deze reis in Polen nog een aantal van deze spoorwegovergangen tegen, zelfs sommige waarvan het traject niet eens meer wordt gebruikt maar waarvan ze voor het gemak de rails door het wegdek maar hebben laten liggen, en elke keer rem ik tot bijna stilstand af en ga er heel langzaam overheen, tot soms grote woede en frustratie van de auto’s achter mij. Jammer dan ! Tenslotte hou ik me keurig aan de verkeersregels en op twee wielen ben ik nu eenmaal minder stabiel en dus minder veilig dan een auto, in het algemeen. Ook zijn de meeste spoorwegovergangen onbewaakt dus je moet zelf goed uitkijken of er wel of niet een trein aankomt. Dit is iets om zeker voor op te letten op de overigens uitstekende Poolse doorgaande wegen.

Verder gaat het allemaal voorspoedig en al snel wordt het duidelijk dat we bij een drukker bewoond gedeelte komen want het verkeer neemt hand over hand toe. De eerste industriële gebieden van Konin komen in zicht en ook hier, net zoals op veel plaatsen, wordt hard aan de weg gewerkt. In plaats van tijdelijke stoplichten zoals wij hebben, geven hier Poolse wegwerkers aan wie moet stoppen en wie mag rijden. Stel je zo’n baan eens voor : de hele dag staan, in wind en weer, alleen maar auto’s tegenhouden of juist doorwuiven. Het zou niets voor mij zijn. En efficiënt ? Misschien is dit nog een erfenis uit de communistische tijd en een soort van sociale werkverschaffing. Ook elders in Oost Europa en dus ook in Polen heb ik hetzelfde principe toegepast zien worden : één graaft een geultje, twee legt een kabeltje erin en drie maakt het geultje weer dicht terwijl er nog vijf staan te kijken of het wel goed gebeurt. Tja, andere landen, andere gewoontes… maar ook de Polen zelf beklagen zich er wel eens over. Lang leve de bureaucratie.

In ieder geval gaat het goed en na het niet zo indrukwekkende industriële landschap arriveren we dan eindelijk bij de grens van de stad Konin zelf ! :-) Elk stadje of stad van enig belang in Polen heeft een stadswapen en daartoe staat bij de stadsgrens dan een monument met daarop dat wapen. Elke keer is dat weer een ander soort monument, geen is gelijk aan een andere, en dient net zoals bij ons gewoon als een soort van naamsbord. Het Poolse woord voor paard is “kon”, met een streepje op de n, en de stad Konin heeft een rijk verleden inzake paarden, vandaar de naam van de stad en het stadswapen. Het ingangs-monument van de stad zie ik opeens staan langs de weg en ik kan me niet inhouden : ik rij nog iets verder, draai dan rechts het fietspad op en rij langzaam terug. Vlak naast het monument is echter een bushalte en daar staan nogal wat mensen (die vreemd naar mij kijkend en wellicht ook een beetje angstig mij hun kant op zien rijden over het fiets- en voetpad) dus ik moet eerst even wachten tot de bus is geweest en die mensen vertrokken zijn. Volgens het busschema is dat over vijf minuten, dus geen probleem (ja, voor de zekerheid even gecheckt). Enkele minuten later is de kust vrij en poseer ik trots bij het stadsbord :-D. Helaas zal dit de enige keer zijn dat ik in de gelegenheid zal zijn een dergelijke foto te maken.

Afbeelding

Weiter weiter dus maar weer en de Garmin, die ingesteld staat op “stare rynek” (oude markt), vertelt me dat ik nog ongeveer 9 kilometer rechtdoor te gaan heb tot dat doel. Hmmm, lijkt me een beetje ver maar goed, het is mogelijk. Verder en verder en verder rijden we dus, langs scholen, winkelcentra, fabrieken en flatgebouwen door het moderne Konin heen en opeens rijden we heel duidelijk het stadje alweer uit ! Poep, zal het hetzelfde dan zijn zoals bij Braunschweig waar ik om een of andere duistere reden het oude centrum compleet gemist heb ? De moed zakt me al in de schoenen maar dan rij ik opeens een grote brug over, over de rivier de Warta (yep, weer dezelfde rivier die ook door Poznan heen naar Kostrzyn stroomt), de Garmin zegt over een paar honderd meter rechtsaf en inderdaad zie ik daar de oude stad liggen aan de andere kant van de rivier :-). Ernaast ligt nog een hele pittoreske brug waar ik echter niet overheen ga en alhoewel het er niet extreem antiek uitziet allemaal, is het weldegelijk het oude centrum. Later zal blijken dat de nieuwe en de oude stad van Konin eigenlijk twee verschillende stadjes elk aan de andere kant van de rivier zijn maar wel bij elkaar horen als één Konin. Ik sla dus af en na een paar met stenen geplaveide straten te hebben gevolgd, komen we aan op het centrale marktplein van Oud Konin. Heel charmant ! Uiteraard hebben we wel zin in koffie en thee dus na een toch echt wel moreel verplichte poseer-sessie bij het monument van de stad zelf op het plein, parkeer ik Marianne voor wat lijkt een soort van café te zijn.

Afbeelding

De klok zegt dat het 11:14 uur is en we liggen dus keurig op schema. Het weer is nog steeds aan de frisse kant en we zien helemaal niemand op het minuscule terrasje. Alles lijkt te zijn gesloten. Kanonnen. Terwijl ik dan nog maar even het plein op loop om nog wat extra plaatjes te schieten, is Agnieszka opeens verdwenen. Een minuut later is ze er weer en komt uit een keldertrap naar boven lopen. Het blijkt dat het café zelf zich in een soort ondergrondse kelder bevindt, iets dat ik inderdaad wel vaker gezien heb in Oost Europa, en dat is weldegelijk open. Mooi zo ! In dat geval dus koffie en thee graag, op het terras.

Afbeelding

Afbeelding

Nu is Agnieszka nogal een koukleum en die snapt niet dat ik bovengronds wil blijven, zowel om te genieten van de sfeer van dit stadje als om Marianne in de gaten te kunnen houden. Tenslotte staat die geheel volgepakt voor de deur en ik wil het risico niet lopen. Donkere wolken pakken zich in de verte samen maar die lijken niet onze kant op te komen. Onder middelmatig protest van haar kant blijven we dus boven en buiten en de herbergier brengt ons de gewenste warme dranken. Die gaan er heel goed in maar toch steekt mij iets : ik mis een aantal zaken die ik niet kan zien zoals een historische kerk, een prehistorische ANWB paal en het stadhuis. Hier had ik gedurende het vooronderzoek foto’s van gezien maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen. Na mijn reis in Duitsland ben ik "slimmer" geworden en heb van elke stopplaats van het internet afgedrukte foto's bij me van de bezienwaardigheden ter plaatse zodat ik weet waarnaar ik (ook alweer) zoek. Op mijn verzoek speurt Agnieszka die op middels haar iPhone op het internet en gaat naar beneden om het de eigenaar van het café te vragen. Dan blijkt dat deze zaken zich niet aan of op het dorpsplein bevinden maar slechts één lange straat verderop bij een verkeerspleintje. Gerustgesteld dat ik die dingen die ik graag wil zien dus toch niet zal gaan missen, drinken wij onze koffie en thee op en bestijgen wederom Marianne voor een kort ritje.

Konin is een stadje met een zeer rijke historie die al begint rond 8000 voor Christus toen hier al prehistorische nederzettingen waren. In de Romeinse tijd was het een belangrijke ontmoetings- en handelsplaats op de Barnsteenroute van de Baltische kust naar het Romeinse rijk, waarbij barnsteen een zeer gewild en waardevol product was (en trouwens ook nu nog steeds is). Polen staat bekend om haar rijke traditie inzake barnsteen. Daarna is het altijd een belangrijk stadje gebleven met bijbehorende verdedigingswerken op een kruispunt van diverse handelsroutes noord – zuid en oost – west. Voorafgaand aan 1340 werd de stad al door vele lokale en overige heersers gevisiteerd en als standplaats gebruikt en diende als hoofdstad voor de omgeving. Maar in dat jaar liet Koning Casimir III de Grote daar zijn kasteel bouwen en grote stadsmuren en kasteelgrachten aanleggen – en koninklijke stallen aanleggen waar de paarden voor de koning en de cavalerie werden gefokt en getraind. Kijk, daar zijn de paarden dus :-).

Vanaf dat moment was Konin een koninklijke stad en werd ook vaak zo gebruikt door opvolgende heersers. Vanuit hier werden ook vele veldtochten ondernomen tegen de Teutonische Ridders (Pruisen, Duitsers) die het noorden onder controle hadden en zuidwaarts wilden uitbreiden. Begin 17e eeuw kwamen de Schotten naar Konin en begonnen daar met bierbrouwen. Vijftig jaar later vielen de Zweden binnen en in die oorlog werd de stad grotendeels verwoest. Na de Tweede Partitie van Polen (er waren er 3) kwam de stad onder Pruisisch bewind en dat was het einde van de stad als koninklijke zetel en verviel het tot een agrarische gemeenschap. Kon het nog erger ? Jawel, nadat Napoleon was verslagen, viel Konin in Russische handen. Ondanks diverse opstanden tegen de Tsaristische overheersers, die keihard werden neergeslagen, kwam de stad toch steeds stukje bij beetje weer bij en eind 19e eeuw vestigden zich een aantal fabrieken bij de stad die voornamelijk landbouwmachines fabriceerden. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 was Konin één van de eerste steden die in Pruisische (Duitse) handen viel en bleef tot in 1918, toen conform het Verdrag van Versailles Polen haar onafhankelijkheid terug kreeg en Konin eindelijk weer Pools werd. Helaas was dit geen verbetering voor de lokale economie en de machine- en textielfabrieken werden niet herbouwd. In 1939 bestond éénderde van alle inwoners van de stad, ogeveer 3000 mensen, uit Joden. Rondom de stad bevonden zich uitgestrekte bossen. In die bossen zijn zij allen, plus nog eens tienduizenden andere uit geheel Polen, door de Nazi’s geëxecuteerd. Uit protest hiertegen organiseerden de “bewoners” van het nabijgelegen Nazi-arbeidskamp een opstand en brandden hun barakken af. Als straf moordden de Nazi’s hen allen tot de laatste persoon uit. Veel gruweldaden hebben hier plaatsgevonden en ongelofelijk veel bloed heeft hier gevloeid, al herinnert hier nu bijna niets meer aan met uitzondering van diverse kruisen en gedenktekens die, met betrekking tot vele verschillende veldslagen, opstanden en oorlogen, door de oude stad verspreid aanwezig zijn. Na de oorlog werd de stad gerenoveerd en Nieuw Konin verder uitgebreid. Vandaag de dag is het nog steeds een centrale stad op het kruispunt van diverse doorgaande wegen, hoofdstad van de regio Konin, heeft een grote energie-centrale en ongeveer 82.000 inwoners. Ook heeft de stad een uitgebreid openluchtmuseum dat ik helaas niet heb bezocht.
Laatst gewijzigd door Amendoim op 09 okt 2014, 23:32, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#45 » 09 okt 2014, 16:38

Donderdag 6 september 2012 – De Koningsroute, van Paarden en Pilaren, nabij Warschau… ( Deel 3 van 4 )

Inderdaad, dóór die eenrichtingsverkeerstraat heen, een paar honderd meter verder kom ik op een soort parkeerpleintje uit en daar meteen links van me is het stadhuis dat ik op Wikipedia heb gezien ! Heel mooi, en doet me op een of andere manier een beetje Amerikaans of Canadees aan. Ervoor staat een grote bronzen buste op sokkel van Jozef Pilsudski, vrijheidsstrijder, bevrijder van Polen in 1918, en stichter en later ook president van de moderne staat Polen.

Afbeelding

Afbeelding

En aan de andere kant van het pleintje…. nog veel belangrijker… de beroemde St. Bartholomeus kerk ! Wat een prachtig kerkje uit de tweede helft van de 14e eeuw, gemaakt van zandsteen in Barok stijl en met zelfs nog restanten van een eerder kerkje uit de Romaanse tijd. Natuurlijk moet ik daar even naar binnen en het is echt schitterend, zoveel kleur en versieringen.

Afbeelding

Afbeelding

Maar vóór deze kerk… misschien nóg interessanter en belangrijker… de oudste stenen ANWB paal buiten de grenzen van het voormalige Romeinse Rijk, de beroemde Pilaar van Konin, ook wel Mijlpaal van Konin genoemd ! Opgericht in het jaar 1151 door de toenmalige lokale heerser Graaf Piotr, geeft het het exacte middelpunt aan tussen de steden Kruszwica en Kalisz, als onderdeel van de doorgaande Barnsteenroute, is 2,52 meter hoog en gemaakt van zandsteen. De inscripties op de steen zijn Latijn en zeggen precies dat, dat de steen is neergezet door Graaf Piotr en dat dit het midden van de route is. De steen zelf echter vertoont nog veel oudere kenmerken en het vermoeden bestaat dat deze wellicht oorspronkelijk onderdeel van een Keltisch monument uit de oertijd was.

Afbeelding

Afbeelding

Saillant detail : Konin is ook de geboorteplaats van Julius Fromm, een Duitse chemicus van Poolse afkomst die in 1912 het moderne latex condoom heeft uitgevonden. De lokale katholieke bevolking wordt hier liever niet aan herinnerd. Grappig dat mijn volgende stopplaats Kutno is :-D. En lijkt die stenen pilaar ook niet verdacht ergens op ? Zou dat de inspiratie geweest zijn ? :-P.

Ook dit stadje heeft nog veel meer bezienswaardigheden te bieden, de oude stad dus, maar we zijn hier nu alweer meer dan een uur en we hebben toch best alweer veel gezien en gedaan. Agnieszka heeft het koud en is momenteel niet in de beste bui maar ze heeft wel mogelijkheid gehad om iets aan haar geloofsovertuigingen te doen in de kerk (waar ik niet aan meedoe maar wel respecteer) en dat maakt het een klein beetje goed. Terug in het zadel dus en op weg naar Kutno, de tweede en laatste koningsstad van vandaag.

De weg is zoals verwacht, lang en glooiend, met af en toe een flinke heuvel, meestal voorzien van Mehrzweckstreifen en de inmiddels meer dan bekende wegversmallingen. Het landschap is afwisselend agrarisch met soms wilde gras- en struiklandschappen en af en toe een wat kleiner bos. Op zich gaat alles prima, Marianne heeft er zin in, het blijft droog en ondanks het feit dat soms auto’s, en zeker vrachtauto’s, wel héél dicht langs je heen scheren waarbij ik bang ben dat ze de uitstekende zadeltassen niet hebben gezien en die dus zullen schampen, zijn er op een enkele bijna-aanvaring met twee vrachtauto’s geen bijzonderheden te melden… totdat ik mezelf niet goed voel worden. Mijn suiker is te laag, dat kan ik aanvoelen. We zijn halverwege Kutno. Zal ik het erop wagen en gewoon doorrijden ? Nee, ik ben bang dat ik dat niet ga halen. Dus stop ik bij één van de vele wegrestaurants en –motels die Polen rijk is.

Dit moet je weten en heb ik nog niet verteld : langs de hele weg vanaf de grens, overal (behalve in het oerwoud) kom je o-ver-al langs de weg motels en restaurants tegen. Echt, overal. Om de zoveel kilometer is er weer een. Op zich, als je op doorreis bent, hoef je dus eigenlijk geen hotel te boeken want je kunt overal slapen en eten langs de weg. En ja, Polen heeft een keuringsdienst van waren dus het eten is goed. Vroeger in Duitsland gold altijd, en nu nog : kijk waar de meeste vrachtauto’s staan, daar is het goed eten en vertoeven. En hier in Polen is het net zo. En voordat je het vraagt : ja, al die stopplaatsen hebben ook een (mini) speeltuintje voor kinderen :-). Je zit dus echt nooit verlegen om een plek om te eten, slapen of wat je dan ook wilt doen. Helemaal vanaf de grens tot aan Warschau en ook langs alle andere wegen die ik nog in dit land zal berijden. En ze zijn ook bijna allemaal 24 uur per dag open, zowel het motel als de bar en het restaurant ! Wat perfect georganiseerd. Toegegeven : sommige van deze motels / restaurants zien eruit als het Bates Motel uit de beroemde film Psycho van Hitchcock, en van sommige vraag je je echt af hoe zij economisch kunnen bestaan (alhoewel ik daar later een mogelijk antwoord op zal krijgen), maar ze zijn er wel en sommige zelfs heel luxe. De luxe kan me momenteel echter niet boeien maar ik kijk wel uit naar een plek die “vertrouwd” genoeg eruit ziet om te stoppen. Ik hou het nog wel vol en twee passeer ik er zonder om te zien. De derde echter heeft een naam die ik niet kan negeren dus met een zucht van verlichting minder ik vaart en rij het terrein langs de weg op.

Afbeelding

Agnieszka, als vrouw niet ongewoon, heeft duidelijk onmiddellijk sanitaire verlangens (zelf heb ik een reservoir van wel 10 liter denk ik soms want ik kan een hele dag zonder lozen) en snelt richting deze voorzieningen met mijn verzoek om bij terugkomst een flesje cola light voor mij te kopen in de bar binnen. Terwijl zij binnen is, maak ik de topkoffer open (ook de inhoud van deze is afgedekt met een grote roze doek, net zoals de inhoud van de buddy) en doe mij tegoed aan een flinke reep Hollandse chocolade. Al heel snel voel ik mij beter en zodra mijn lieftallige reisgenote is wedergekeerd, spoel ik dat weg met een ruime hoeveelheid cola light. Mijn maag maakt zijn tevredenheid kenbaar met een luid geboer, echter helaas is hier geen echo. Misschien niet beschaafd, maar het was wel even lekker :-D.

Aldus verkwikt nemen wij wederom plaats op het nepleren zadel en na een 1-2-3 en het starten van de motor, die nog steeds en zonder problemen uitstekende prestaties levert, stuur ik onze trouwe tweewieler weer de weg op. Al gedurende de hele trip, onder het rijden, spreek ik haar regelmatig be- en aanmoedigende woorden toe : alles is goed, ik weet dat je het kan… en zover heeft ze me dus ook niet in de steek gelaten :-). Glooiend wegdek, akkers, dorpjes, iedere keer is het anders en toch ook iedere keer weer hetzelfde. Maar zeker niet saai. Het blijft goed opletten in het verkeer want hoe dichter je bij Warschau in de buurt komt, hoe drukker het wordt, en bovendien rij ik in Polen ! In Polen ! Ik kan het nog steeds niet geloven. Dat alleen al maakt het bijzonder en een genot om te rijden.

Onderweg zien we ook veel flitspalen, grote, grove kasten met veel traliewerk die echter net zoals in Duitsland naar de rijder toe staan gekeerd en dus je foto van voren nemen. Daar hebben we dus geen last van want zowel ga ik niet zo hard als dat ik geen kentekenplaat op de voorkant heb dus hoe zouden ze me willen achterhalen ? :-D. Later verneem ik ook dat die dingen blijkbaar bij lange na niet zo strak staan afgesteld als bij ons dus dat je het aardig bont kunt maken alvorens ze afgaan. De kans om dat te proberen heb ik echter niet gekregen of genomen. Een andere regel in het Poolse verkeer is blijkbaar, zo had ik voorafgaand aan de reis gelezen, dat álle verkeer van rechts altijd voorrang heeft. Nou, in de praktijk kun je dat dus wel vergeten. Verkeer op de doorgaande of grotere wegen gaat altijd voor, ongeacht wie er rechts uit een straat komt, en op duidelijke gelijkwaardige kruisingen gaat diegene met de grootste ballen gewoon eerst. Wederom een voorbeeld van creatief Pools rijden waar je je even op moet instellen want als jij als keurige Nederlander elke keer stopt voor verkeer van rechts, loop je het risico dat je kreukelzone aan de achterkant inderdaad z’n naam waar gaat maken. Je achterliggers verwachten namelijk niet dat jij gaat stoppen want dat zouden zij zelf ook niet doen.

Via een heuvel rijden we een dorpje binnen, de weg gaat met een flauwe bocht naar rechts en terwijl ik naar links kijk, waar de oude dorpskern lijkt te liggen, mis ik aan de rechterkant bijna een soort van grind-bedekt parkeerterreintje waar twee politieauto’s staan met daarvoor er tegenaan leunend drie leden van de lokale hermandad (niet hermandeze of hermandie, alleen hermandad) die, in uniform en jawel, mét pikzwarte zonnebrillen op, minzaam hun hoofd meedraaien terwijl ik met ongeveer 45 voorbij kom. Zij kijken naar mij en gedrieën volgen hun hoofden synchroon mijn voortgang terwijl ik hun blikken vanonder mijn zwarte helm en jawel, ook met zwarte RayBan, beantwoord. Oké, nu zal ik toch wel zeker het haasje zijn. Maar nee hoor, ik rij gewoon door en niemand maakt ergens aanstalten toe. Duidelijk hebben ze er geen zin in, of ben ik niet belangrijk genoeg. Het was net zo'n typisch Amerikaanse scène uit de film Blues Brothers maar helaas, of gelukkig, geen dergelijke achtervolgingen. Houden zo dus, ongewenste aandacht kan ik niet gebruiken :-).

Net zoals in Duitsland zie je in Polen weinig scooters tussen de dorpjes en steden, helemaal niet op de doorgaande wegen, en wat dat betreft heb ik de weg dus zo’n beetje voor mij alleen. Een sporadische fietser kom je nog wel eens tegen maar gedurende de gehele trip ben ik ook geen paard-en-wagen-combo tegengekomen. In de bewoonde gebieden zelf zie je soms wel wat scooters maar bij lange na niet zoveel als bij ons of als in Duitsland. Polen lijken meer te geven om motoren en motorscooters, alhoewel ook niet zoveel als bij ons en in Duitsland, en die zie je dus wel eens maar groeten, dat doen ze hier niet ! Op een enkeling na word je verder genegeerd. Na een tijdje hou ik het dus ook maar voor gezien en pas me ook aan deze Poolse instelling aan. Ken je die Nederlandse verkeersregel dat je beide handen te allen tijde aan je stuur moet houden, verplicht ? Hoe kan je dan tegelijkertijd verplicht zijn om, als je op de fiets zit, je hand uit te steken om je richting aan te geven als je wilt afslaan ? Contradictie ! Linksom of rechtsom kan je zo altijd gepakt worden. Polen geven wel goed richting aan maar voor de rest doen ze er weinig mee, zoals al eerder gezegd. Maar daar hebben we nu geen last van en alles gaat prima, Kutno ligt voor ons, het verkeer is lekker druk maar niet té, het landschap blijft mooi en interessant en de alom aanwezige rustplaatsen geven me een veilig gevoel.

Hey ! Een nieuw soort verkeersbord. Het ziet eruit als een geel vierkant bord met daarop iets wat lijkt op een paar gestileerde hangende borsten en het woord KOLEINY. Grappig, geen idee wat het betekent. Mijn geföhnde bijrijdster heeft het principe van de intercom van de Cardo G9 niet begrepen en zal die ook de rest van de reis zonder succes sporadisch trachten te gebruiken dus die ingang voor informatie staat mij niet ter beschikking. Bovendien blijft ze bij hoog en laag volhouden dat ze maar aan één kant geluid heeft, terwijl als ik het probeer alles gewoon in stereo is. Tevens is het geluid harder en zachter zetten, gewoon via de aanwezige knoppen, een blijkbaar onoverkomelijke technische drempel. Zelfs het simpele voice-commando “music on” waarbij de muziek vanaf je mobiele telefoon naar de Cardo G9 wordt gestreamd, blijft een doorlopende strijd en lukt haar meestal niet (en als ik het doe met haar set, werkt het zonder problemen) (zij “beschuldigt” mij later ook van het feit dat ik het ding heb afgestemd specifiek op mijn stem alleen…. wat echter helemaal niet kan). Maar goed, dat terzijde.

Verder, verder en verder dus en een dorpje dient zich in de verte aan. Al rijdend op de vluchtstrook ben ik dus gedwongen te verhuizen naar de hoofdbaan, kijk goed in de spiegels, zie een gaatje aankomen, doe de richtingaanwijzer uit, beweeg me naar links…. en ga bijna vol onderuit ! Voorband en achterband slippen en stuiteren over een praktisch onzichtbare richel van niet geringe proporties ! Met vol bijremmen en heel wat kunst- en vliegwerk weet ik de scooter onder controle te houden en een monumentale schuiver te voorkomen. De richel, in de lengte met de weg mee, strekt zich uit over enkele honderden meters, precies op de grens tussen de hoofdbaan en de vluchtstrook, gaat enige centimeters omhoog op dat punt en duikt dan zeker een centimeter of 10 omlaag aan de andere kant waar zich een nog steeds praktisch onzichtbare geul bevindt. Koleiny ! Spoorvorming ! Maar dan niet zo’n beetje ook ! Maken we ons hier druk als er een richeltje van 1 centimeter in het wegdek zit, is dit in Polen slechts kinderspel en zijn sporen van meer dan 10 centimeter diep heel gewoon. Als je net zoals ik zojuist honderden kilometers heb afgelegd op in principe prima wegen, ben je er totaal niet op bedacht. En echt, vaak zie je ze helemaal niet ! De betekenis van het bord is me nu meer dan duidelijk en ik zal er heel goed acht op slaan. Ook bij het wisselen van baan waarbij je niet kunt zien of ze er nu wel of niet zijn, ben ik vanaf nu heel voorzichtig en ik zal dit nog heel vaak tegenkomen op deze reis, met name op de wat drukkere wegen rond en nabij de grotere dorpen en steden, ook in Warschau zelf. Het nadeel is tevens dat wij tweewielers dan zelfs op díe plekken waar langs de weg de Mehrzweckstreifen aanwezig zijn, niet meer kunnen opschuiven van de hoofdrijbaan af want je zit dan met twee wielen in die geul die door de banden van vrachtauto’s is uitgeslepen. Dus zowel links als rechts zit je vast en het is heel gevaarlijk en dus voorzichtig rijden, dit tot soms duidelijke frustratie van het verkeer achter je. Dan heb je echter geen keuze dan dat maar te negeren en dus niet opzij te gaan terug de vluchtstrook op want anders ga je geheid onderuit, met alle gevolgen van dien.
Laatst gewijzigd door Amendoim op 10 okt 2014, 01:39, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gebruikersavatar
Amendoim
Easy Writer / STN Beheerder
Berichten: 5414

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#46 » 09 okt 2014, 17:35

Donderdag 6 september 2012 – De Koningsroute, van Paarden en Pilaren, nabij Warschau… ( Deel 4 van 4 )

Intussen zijn we Kutno dicht genaderd en gelukkig zijn niet alle wegen zo en ook niet de hele tijd. De eerste drie letters van de plaatsnaam hebben hun reputatie waargemaakt zover vanwege de spoorvorming en ik moet bekennen dat één van de redenen om dit stadje in eerste instantie te bezoeken tevens was om bij het plaatsnaambord vanwege die drie letters een foto te maken :-D. Hier zal het echter niet van komen, helaas heb ik onderweg geen plaatsnaambord of -monument van dit stadje gezien. Zonder problemen rijden we verder door de buitenwijken en de Garmin loodst ons richting de oude markt (rynek). Alle toegangsstraten zijn echter met hekken en borden om onbekende reden afgesloten. Intussen ken je me dus daar laat ik mij niet door tegenhouden en langzaam manoeuvreer ik tussen deze obstakels door en twee minuten later sta ik aan de rand van het charmante centrale pleintje ! Alweer een mijlpaal gehaald en ik kan het euforische gevoel van dit bereikt te hebben alweer niet geheel onderdrukken :-). Even afstappen dus om de beentjes te strekken en een paar kiekjes te nemen.

Afbeelding

Afbeelding

Het is 14:25 uur, mooi op tijd, en aangezien we sinds het ontbijt niets meer hebben genuttigd, zou lunch geen overbodige luxe zijn. Op het centrale plein bevinden zich diverse grote terrassen maar bij navraag blijkt dat deze alleen dranken serveren. Een aantal andere aan de zijkant van het plein lijken gesloten te zijn. En iets geks… overal op en rond het plein staan een soort van blokhutten of tuinhuisjes opgesteld. Allemaal dicht, maar hele rijen ervan. Nu blijkt dat morgen hier de jaarmarkt gaat beginnen en al die huisjes zijn stalletjes en kraampjes.

Afbeelding

Afbeelding

(uit deze straat rechtdoor ben ik zojuist komen aanrijden, de scooter heb ik gekeerd; zo zal ik later ook weer vertrekken)

Dit verklaart meteen waarom het hele centrum eigenlijk potdicht is afgesloten voor verkeer. Maar hier is dus niets te eten en drinken. Bovendien mis ik de mooie centrale kerk die ik op foto’s had gezien, al kan ik daarvan wel de spits zien in de verte aan de andere kant van wat een doorgaande voetgangersstraat lijkt te zijn. We besluiten dus allebei die kant op te gaan, maar Agnieszka gaat lopen via die voetgangersstraat en ik rij Marianne zuidelijk om.

Afbeelding

Dat blijkt nog een uitdaging te zijn want ik moet om de oude stadskern heen maar onderweg zijn ook bijna alle wegen afgesloten of eenrichtingsverkeer en ik mag nergens naartoe. Toch stort ik me in het verkeer op een grotere doorgaande weg. Ik weet dat de kerk ergens aan mijn linkerhand moet zijn en ondanks diverse verkeersborden met rode randen die erop aandringen dat ik écht nergens linksaf mag slaan, doe ik dat een paar straten verder toch, rijd door nog een paar afgesloten straten langs diverse wegversperringen en kom uiteindelijk uit aan de andere kant van die voetgangersstraat en vlak naast de kerk. Daarbij bevindt zich een soort van verzonken dorpsplein net zoals bij Noordwijk aan Zee maar dan groter en op dit moment is men nog volop aan de slag met het bouwen van een kermis. De kerk ziet er prachtig uit en alhoewel we niet naar binnen gaan, laten we ons dit fotomoment niet ontnemen.

Afbeelding

(ik kwam er proefondervindelijk achter dat achteruit rijden op deze manier dus helaas niet gaat)

Afbeelding

(stug volhouden, eigenwijs : zij het ook proberen. Nee Agnieszka, het kan echt niet :-) )

Afbeelding

(net rechts hier is het verzonken dorpsplein waar men de kermis aan het bouwen is; hiervan heb ik echter geen foto)

Kutno is slechts half zo groot als Konin met tegen de 50.000 inwoners en is het kruispunt van twee belangrijke spoorlijnen, Lodz – Torun en Warschau – Poznan. Het ligt midden in een relatief droog gebied met weinig jaarlijkse neerslag. Overlevering verhaalt dat Kutno gesticht zou zijn als boerendorp en kerkgemeenschap zo rond het jaar 1250 maar archeologische bewijzen duiden op een oudere oorsprong. Pas in 1432 werden stadsrechten toegekend en mochten handelsmarkten worden georganiseerd. In 1750 verordonneerde de Poolse Koning Augustus III dat de Koninklijke Post zich hier diende te vestigen en een paleis werd gebouwd, het zogenaamde Postal Palace of Saxon Palace, en zo verkreeg de stad zijn koninklijke status. Ook Napoleon sliep hier enige tijd gedurende zijn terugtrekking uit Rusland. Zowel in 1753 als in 1774 brandde de stad door onachtzaamheid en lanterfanterende soldaten geheel tot de grond af. Bij de Tweede Partitie van Polen in 1793 verviel de stad aan Pruisen en werd flink uitgebreid en weer in oude glorie hersteld, al was het toen dus niet Pools meer. In 1807, nadat Napoleon er ook eens rondgekeken had, werd Kutno toegekend aan het Graafschap Warschau en werd weer Pools, wat gefrustreerde Franse troepen er echter niet ervan weerhield om het nogmaals tot op de grond af te branden in 1808. In 1914 verzamelden zich diverse Russische legers bij Kutno om zo de strijd aan te gaan tegen de naar Warschau oprukkende Duitse troepen, een slag die de Russen echter verloren.

Na de Eerste Wereldoorlog behoorde de stad toe aan Tsaristisch Rusland. In 1939 vond hier de Slag om de Rivier de Bzura plaats, geleid door de briljante Poolse generaal Tadeusz Kutrzeba : de Duitsers waren zo druk bezig met oprukken naar Warschau dat ze zijn leger en het restant van het leger van Poznan geheel vergeten waren. De generaal zette dus massaal in op een tegenaanval die als verrassingsaanval insloeg als een bom en die de Nazi’s compleet overrompelde. Ook al werd het gecombineerde leger na vele dagen uiteindelijk toch verslagen, dwong deze onverwachte slag de Nazi’s hun plannen te wijzigen en werd de invasie van Warschau enorm vertraagd. Fabrieken en infrastructuur werden door de Duitse Luftwaffe geheel platgebombardeerd en de stad werd bezet. Bijna de helft van de bevolking was Joods en ongeveer 8000 van hen werden geïnterneerd op het voormalige terrein van een suikerfabriek waar zij helse omstandigheden moesten verduren, voornamelijk in de winter zonder enige warmtebron. In 1942 werden zij allen in alfabetische volgorde (!) afgevoerd naar concentratiekamp Chelmno waarvan er maar weinigen het zouden overleven. Na de bevrijding in 1945 door de Sovjettroepen werd Kutno wederom deel van het nieuwe Polen, de infrastructuur hersteld en werd in Kutno één van de belangrijkste bibliotheken van Polen gevestigd waarvan de collectie bestaat uit boeken die verstopt de oorlog hebben overleefd en door particulieren aan deze bibliotheek zijn geschonken. Nog steeds geldt deze collectie als uniek en is Kutno een centrum van literatuur en cultuur.

Afbeelding

De kermis wordt nog opgebouwd en er zijn duidelijk weinig mogelijkheden om te lunchen. In de straat waar Agnieszka echter net doorheen is gelopen, bevindt zich een soort Pools pannenkoekenrestaurant en we besluiten dus daarheen te gaan. Wederom gaat zij vooruit en loopt daarheen terwijl ik even later Marianne start en stapvoets ook daarheen rijd. De straat ziet er gezellig uit, ook vol met de kraampjes voor de aanstaande jaarmarkt, en het terrasje van het restaurant bevindt zich in het midden van de straat, alhoewel natuurlijk wel aan de zijkant, precies in het midden tussen de kerk waar ik net vandaan kom en de centrale markt waar ik in eerste instantie ben aangekomen. Aangezien dit een voetgangersgebied is, doet het motorlawaai wel enige hoofden keren en sommige mensen kijken mij vreemd aan maar niemand houdt mij tegen. Aan de zijkant van het terras is een perfecte parkeerplek en dus zet ik Marianne daar neer en we nemen plaats op het terras.

Afbeelding

Afbeelding

Zij neemt thee, ik neem alcoholvrij bier en allebei nemen we een soort van pizza-pannenkoek die uiteindelijk enorm groot blijkt te zijn maar ook enorm lekker te smaken ! De compleet opgetuigde geparkeerde scooter met geel kenteken trekt redelijk wat aandacht en diverse groepjes passerende jongeren bekijken Marianne uitgebreid. Geen probleem totdat twee jonge heren, terwijl Agnieszka het kleinste kamertje aan het bezoeken is, wel heel lang bij haar neus blijven staan, wat onopvallend om zich heen kijken en met hun mobiele telefoon aan het hannesen zijn terwijl ze steeds weer naar de scooter kijken. Uiteraard staat ze zoals altijd op alarm maar al zittend op het terras maak ik me toch wat groter, schraap de keel, laat de zonnebril op het puntje van mijn neus zakken en geef de heren mijn onverdeelde aandacht. Dat valt op en dus besluiten ze heel snel te vertrekken. Even later komt een wat oudere man aanlopen vanaf de kont-kant van de scooter en kijkt ernaar terwijl hij voorbij loopt… blijft dan staan, loopt terug, kijkt nog een keer naar het kenteken, kijkt verder weer naar de scooter, loopt weer verder, loopt toch weer terug, bekijkt alles nog een keer aandachtig en terwijl hij met omgedraaid hoofd blijft kijken, loopt hij langzaam verder. Op dat moment kijkt hij naar het terras waar ik zit en ik verras hem met mijn breedste grijns en spontaan opgestoken duim. De man schrikt zich kapot en springt bijna uit zijn schoenen ! Oké, ik ben wel lelijk maar zo erg is het nu ook weer niet :-D

Afbeelding

Terwijl ik in de lach schiet, komt Agnieszka weer terug en vertel ik haar wat zojuist is gebeurd. Hierna wordt het dan alweer snel tijd om te vertrekken dus na tevens een korte sanitaire stop mijnerzijds, pakken we onze spullen weer bij elkaar, nemen plaats op de rug van ons vervoermiddel, rijden stapvoets de straat uit naar het plein waar we binnenkwamen en gaan de doorgaande straten van de stad weer op, fysiek voldaan en gereed voor het laatste stuk van deze laatste grote etappe.

En dan, eenmaal de stad uit, gaat het qua routeplanning gruwelijk mis. Voor de juiste route dien ik mij weer te voegen op de DK92 maar de Garmin stuurt me naar links een brede plattelandsweg op. Die ziet er echter niet slecht uit en het gaat best wel goed tot het wegdek verandert in een lappendeken van aan elkaar geplakte stukjes asfalt en grote stenen. Maar goed, dat heb ik vaker meegemaakt en kan tijdelijk zijn. Maar helaas nee, een kilometer of 12 verder wordt het alleen maar erger en erger en de gaten en geulen zijn zo diep en zorgen voor zoveel trillingen en klappen dat ik mij serieus zorgen maak dat de schokbrekers of andere delen van Marianne het niet zullen uithouden. Hortend en stotend met zeer lage snelheid worstelen we verder over deze weg. Nog 8 kilometer tot een afslag zegt de Garmin en ik hoop dat het dan beter wordt. Nee dus ! Ik laat de Garmin een herberekening uitvoeren voor een alternatief maar die is er niet. Alleen maar rechtdoor, en we komen langs “plaatsjes” met plaatsnaamborden die lijken te bestaan uit “varkensstal 1”, “varkensstal 2” etc. en geen ongein : ze zijn echt genummerd. Op een gegeven moment komen we uit bij een kruising midden in een bos waar duidelijk een hele nieuwe brede weg wordt aangelegd maar alles is hier één enorm grote zandbak en ook daar worstelen we ons doorheen, gevolgd, geflankeerd en soms bijna van de weg afgedrukt door auto’s die ons willen passeren. Het zijn er niet veel maar elke keer is weer een bijna aanvaring. Elk stuk onmogelijke weg is zeker 8 tot 12 kilometer lang volgens opgave van de Garmin en alhoewel we wel de juiste richting op gaan, heb ik na –tig kilometer en vele uren (!) van deze ellende er enorm genoeg van ! Dat gaat zo niet langer ! Ik weet niet waar ik ben maar dit is heel slecht voor zowel mens als machine en hier moet snel een einde aan komen. Ik laat de Garmin dus het eerste grote benzinestation uitzoeken en besluit om daar naartoe te rijden, er vanuit gaande dat daar iemand me tenminste weer de goede kant op kan sturen richting de hoofdweg. Over 11 kilometer is er een grotere kruising en inderdaad komen we al hobbelend en slippend aan bij een grote, zeer drukke en perfect geasfalteerde grotere weg. Ik denk er nog over om die naar rechts te pakken want het ziet er goed uit maar de weg is heel druk en volgens de Garmin moeten we rechtdoor en dan met een grote bocht naar rechts om dan uit te komen op een andere doorgaande weg richting de benzinepomp. Oké, dus met veel moeite steken we over en vervolgen onze reis op de weg die net als voorheen bestaat uit 8 kilometer zand, grind en diverse stukken plaveisel uit de oertijd. Met een grote bocht naar rechts komen we met een zucht van verlichting inderdaad uit op de tweede doorgaande weg met goed asfalt die we rechtsaf moeten nemen, wat we dus ook doen…. en komen dan weer bij de grote weg die we net zijn overgestoken ! En aan de andere kant van de kruising ligt de benzinepomp ! We hadden ons sowieso dus 8 kilometer ellende kunnen besparen en ik vervloek de Garmin uit de grond van mijn hart.

Bij de pomp laaf ik eerst Marianne’s dorst en ben ik echt toe aan een bakkie koffie. Toch al niet in een heel goeie bui laat ik Agnieszka de zwarte strepen en sporen zien die haar schoenen achterlaten aan de zijkant op de lak van de scooter, iets wat ik haar eerder ook al had verteld en waar ik niet zo blij mee ben. Zij moet daar hartelijk om lachen en bagatelliseert dat want ze denkt dat ik een grapje maak maar dat schiet bij mij in het verkeerde keelgat en ik val tegen haar uit. Dit resulteert uiteraard in een minder prettige situatie en we besluiten daarom maar eerst even af te koelen aan een tafeltje buiten terwijl we de strategie bespreken onder het genot van bekertjes benzinepomp-thee en –koffie. Zo blijkt uiteindelijk dat we bijna 60 kilometer (!) dwars door de rimboe over onmogelijke wegen zijn gereden in plaats van over de DK92 die ongeveer 10 kilometer naar het zuiden parallel aan onze route liep. Momenteel bevinden we ons dichtbij Sochaczew, een plaats die ook op de oorspronkelijke route lag en niet zo ver is van waar we de 92 zouden moeten verlaten richting het zuiden naar Otrebusy. Het afslagpunt is bij het plaatsje Blonie, nog zo’n 27 kilometer verderop en ik laat de Garmin een herberekening maken van de route. Die wil echter niet dat we de hoofdweg volgen en staat erop dat we wederom een rimboe-route nemen. F* ck that !

De kruising waar we ons nu bevinden bestaat volgens mijn postduivengevoel uit twee doorgaande wegen noord-zuid en west-oost waarvan we de eerste naar rechts moeten nemen, eigenlijk díe weg die we eerder hebben overgestoken. Zonder nader overleg en onder luid protest van de Garmin besluit ik die dus te nemen, overtuigd van mijn gelijk ook door de stand van de waterige zon, en we storten ons in het drukke verkeer dat inderdaad richting Warschau gaat, zo laat een verkeersbord even later zien. Tevens is dit, zo blijkt, ook de DK92 die we altijd al hadden moeten hebben en volgen ! Nou ja, we zijn tenslotte nu eindelijk weer goed op weg en op de goede weg en zonder problemen en binnen afzienbare tijd bereiken we Blonie alwaar de Garmin nu correct aangeeft waar ik rechtsaf de DK92 nu voorlopig voorgoed achter me zal laten.

De weg is een goed geasfalteerde landweg welke ons langs diverse kleine dorpjes voert. Uiteraard niet zo goed als de 92 en vele stukken zijn gerepareerd en er bevinden zich ook enkele gaten en richels in, maar niets vergeleken met de ellende van voorheen. We kunnen zonder problemen goed doorrijden. Intussen speelt de nieuwsgierigheid van Agnieszka ook flink op en met open helm suggereert zij diverse mogelijke bestemmingen, waarvan Brwinów er één van is. Maar bijna goed is nog steeds helemaal fout :-D. De totale lengte van deze weg tot aan Brwinów is ongeveer 12 kilometer en ondanks een paar haakse bochten gaat die bijna helemaal rechtuit richting het zuiden, door platteland, rimboe en af en toe een soort boerderijtje. Middels een hoge brug passeren we de nieuw aangelegde A2 Autostrada en een paar kilometer verder : daar is het ! Het treinstation van Brwinów waar ik al zo vaak ben geweest, met de tunnel onder de spoorbaan door, maar nú op mijn eigen trouwe Marianne ! Het gevoel van herkenning, triomf en ook vrijheid is overweldigend ! Onder de tunnel door naar links stuur ik het stalen ros de enige doorgaande hoofdweg op die Brwinów rijk is en die ons langs het huis van Stas en Tereska zal voeren.

Deze weg is ook een redelijke lappendeken van aan elkaar geplakte stukken wegbedekking dus enige voorzichtigheid en gereduceerde snelheid is geboden en ik hoop dat Agnieszka’s familie ons niet zal opmerken. Zij zelf intussen blijft maar zeggen “zie je wel, ik had gelijk”, terwijl ze dat niet heeft maar dat weet ze nog niet en ik zeg niets, hou de kaken stijf op elkaar. We rijden dus door het dorpje heen en daar voor zijn huis langs de weg staat Stas te praten met een buurman ! Oef, gelukkig ziet hij ons niet en ik rij de laatste twee kilometer door naar de eindbestemming. Deze weg eindigt bij een grote kruising alwaar je naar links richting Pruszków en Warschau gaat en naar rechts naar Milanówek. Ik weet dat het hotel aan deze kant van de kruising aan de linkerkant moet zijn, aan het einde van deze weg maar ik kan het niet vinden…. Afgaand op de huisnummers kom ik uiteindelijk op een kleine B-weg aan de linkerkant terecht met nét op de hoek van de weg een groot open hek met daarachter hotel Siedlisko Jasminum ! Onder grote verbazing van Agnieszka dat dít de eindbestemming is, zo dicht bij haar familie, draai ik het terrein op en breng Marianne vlak voor de receptie en ingang tot stilstand. Met een zucht mijnerzijds draai ik de sleutel om en verstomt haar wild gegrom. Triomf ! Ik ben er ! Ik heb het gehaald ! Meer dan 1300 kilometer van huis en op zich zonder echte moeilijkheden of een krasje !

Afbeelding

Luid geef ik uiting aan mijn blijdschap en ook Agnieszka, voor wie de reis zover ook ten einde is, houdt zich niet bijzonder in. Al dat lawaai en een volgepakte motor vlak voor de deur trekt de aandacht van een lid van de huishouding en een jongeman komt buiten even poolshoogte nemen. Een dubbele verrassing want dat blijkt een neef van Agnieszka te zijn die zij het weekend ervoor nog op een trouwerij heeft gezien ! En híj wist natuurlijk niet dat zij eraan kwam en zíj wist niet dat hij hier werkte ! Ik ken hem ook van een jaar geleden toen ik voor het eerst een andere Poolse bruiloft van familie van beiden bezocht en het ijs is dus al gauw gebroken en we begroeten elkaar meer dan hartelijk.

Afbeelding

Inchecken levert verder geen problemen op en we krijgen een soort grote zolderkamer op één hoog met aan de raamkant een schuine muur aan de rustige achterzijde van het hotel toebedeeld. Parkeren is ook geen probleem : ’s avonds na half tien gaat het grote hek dicht en ik mag zowel aan de voorzijde vlak voor de 24-uurs receptie parkeren als aan de achterzijde op het grasveld vlak onder mijn raam. Dat is dus goed en veilig. Intussen is het al na half 8 ’s avonds en de keuken is helaas slechts geopend tot 20:00 uur dus nadat we de bagage hebben losgemaakt, nu eindelijk óók de zadeltassen, brengen we alles naar boven naar de kamer, kleden ons om en frissen ons even op en gaan naar beneden waar ik allereerst Marianne parkeer tegenover de receptie en haar in haar nachtkledij hijs. Op deze plek met alarm en kettingen staat ze perfect veilig. Momenteel zijn we de enige gasten en hebben het restaurant dus voor onszelf alleen. Het is modern maar leuk ingericht met een hele grote bar en daar een flatscreen TV boven die altijd aan staat. Neef Wojtek begrijpt als man heel goed dat ik zwaar behoefte heb aan een groot lokaal bier en voorziet direct in deze enorme behoefte van mij. Bovendien adviseert hij ons een lokaal gerecht van wild zwijn en dat smaakt inderdaad uitstekend ! Nog minimaal twee grote bieren voor mij en twee bellen wijn voor haar gaan erin en met z’n drieën hebben we een gezellig gesprek. Echter, Wojtek moet nog wel werken dus tegen een uurtje of half tien nemen we afscheid voor deze nacht en trekken we ons terug op de kamer. Die is schoon, ruim en heeft een uitstekende douche.

Nu pak ik ook eindelijk de zadeltassen uit waarvan Agnieszka nog steeds niet weet wat erin zit, ondanks het feit dat ze er al bijna 700 kilometer bovenop heeft gezeten. Hoe groot is haar verbazing en blijdschap bij het zien van ruim 5 kilo verschillende soorten Hollandse kaas, 4 pakken verse stroopwafels (zijn ze daar gek op), ruim drie kilo diverse soorten en kleuren tulpenbollen en twee flessen jonge jenever, allemaal kadootjes voor haar en haar familie ! De verdeling laat ik verder aan haar over want zij kent haar familie het beste maar een paar zaken zijn alleen voor haar en ze is er allemaal erg blij mee. Onder het genot van het restant van het bier dat ik van de bar heb meegenomen bel ik naar het thuisfront om hen te laten weten dat we goed zijn aangekomen en het reisverslag van vandaag, en na een warme relaxende douche zoek ik de omarming van het bed en de slaap. Ik ben er ! Ik heb het gehaald ! Wat een fantastische eerste helft van deze zo lang geplande reis ! Alle doelen zover gehaald ! En ik verheug me al op de dagen die nog komen gaan….

Afbeelding
Laatst gewijzigd door Amendoim op 10 okt 2014, 01:50, 2 keer totaal gewijzigd.
0 x

Stephan

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#47 » 09 okt 2014, 19:42

Tja Zucht Edwin, wat ben jij een goede schrijver! en daarnaast, zo mooi dat je zo'n trip hebt gemaakt.
Ontzettend bedankt voor het delen, het is een verhaal die ik persoonlijk erg mooi vind en heb hem beleeft alsof ik er zelf bij was.... ;)
0 x

Gebruikersavatar
Trucker49
STN Tourbuffel
Berichten: 3873

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#48 » 09 okt 2014, 21:55

:shock: Ik heb me met grote moeite los kunnen van het scherm en kom tot de ontdekking dat ik mij in Weesp bevind :D .

Een groter compliment kan ik je niet geven Edwin.. :mrgreen: :mrgreen:.

Wacht met ongeduld op het vervolg ;) .
0 x
Groeten van Cor

Kymco Bet & Win 2-takt vloeistof gekoeld sinds 2006

Afbeelding Afbeelding

TK E

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#49 » 09 okt 2014, 22:17

Effe tussendoor......ik ben nog druk bezig met het lezen......maar wat een avontuur.......ik probeer iedere keer een hoofdstuk te lezen.......
TK E
0 x

Gebruikersavatar
kuya
STN Tourbuffel
Berichten: 1912

Re: Do Warszawy Na Skuterze (Naar Warschau Op De Scooter)

Bericht#50 » 09 okt 2014, 23:39

Ja die Edwin kan de stn wel los krijgen voor breinstormen .We hebben dit van dit verhaal al eens genoten en nu weer het blijf mooi om het te lezen. ;)
0 x
Afbeelding Afbeelding

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2012”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten

Aanmelden  •  Registreer