01-07-2013 gedenkwaardige reis naar Frankrijk

Gebruikersavatar
Xerxes
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 10

01-07-2013 gedenkwaardige reis naar Frankrijk

Bericht#1 » 01 jul 2013, 08:44

Het is met gemengde gevoelens dat ik begin aan het verslag over mijn reis naar Zuid-Frankrijk. Vooral omdat na het vertellen van alle gebeurtenissen dit zal overkomen als één lange klaagzang.
Want het is inderdaad niet meegevallen.
En het is natuurlijk ook zo, dat na het hoog opgeven over je wilde plannen, tegenvallers je des te harder afschilderen als een beetje belachelijke figuur... Moet je maar niet aan zo'n dwaze onderneming beginnen...
De uiteindelijke conclusie, voor diegenen die liever meteen weten waar ze aan toe zijn, luidt dat een 4 tact 50 cc scooter ongeschikt is om zo'n verre reis te maken, en dan speciaal als het over bergen gaat. Nu is het wel mogelijk dat deze vaststelling alleen geldt voor die van mij, een Razzo Venice van Chinees fabrikaat.
Hij doet het daarentegen wel zeer goed op vlak terrein, en zelfs nog wel op lichte hellingen van zo'n 7 à 8 %, maar zodra het gaat om vier, vijf kilometer lange hellingen van boven de 10 %, en daarvan heb ik er een paar gedaan, laat hij het afweten en valt de snelheid terug tot 20 km/u, en minder. Het viel zelfs een keer voor dat ie gewoon stokte en stilviel, waarschijnlijk door een overmaat aan benzine omdat je je gashandle onwillekeurig krampachtig op het maximum houdt.
Er is mij gesuggereerd dat dit wel iets met de lucht-benzine verhouding zou kunnen te maken hebben. En dat er dan een vermogensverlies van 20 % kan optreden. Dit kan misschien waar zijn, maar 20 % van 50 km/u is 10 km/u minder... Verder ben ik niet hoger dan 1000 m geklommen.
Andere vrienden zijn dan weer van mening dat het heel gewoon en normaal is dat er zo'n groot verlies van trekkracht optreedt bij sterke hellingen.
De teleurstelling hierover was groot genoeg om mij te laten afzien van het vervolg van de reis, welke hoofdzakelijk over "cols" zou gaan. Het had immers geen zin dagelijks achterop te raken in mijn programma, aanzienlijk gefrustreerd de ene na de andere berg op te krabbelen en misschien nog wel andere en ernstiger schade aan te richten aan de scooter. Ik zat toen ongeveer 900 km diep in Frankrijk, ter hoogte van St. Etienne.
En bovendien... bovendien... was dat niet het enige...

Op de derde dag was er een vreemd geluid in het voorwiel...
Het leek wel of iemand een stuk metaal tegen een schuurschijf hield. Om de seconde klonk het "zing...zing!". Bij nazicht leek er niets aan de hand; het wiel draaide normaal en de remmen deden het perfect... Vanzelfsprekend was ik ongerust, vooral als ik hellingen afdaalde en de scooter tot 65 km/u durfde versnellen en zelfs nog moest afgeremd worden. Het geluid was er ook niet de hele tijd. Soms was het er en soms ook niet. Maar nu en dan was het ook erg luid en indringend...
En het was ook moeilijk om op zo'n moment de scooter te stoppen, en na te zien wat er scheelde, want met al die bagage was ik niet sterk genoeg om hem op de standaard te trekken. (Dit is zonder bagage al lastig.)
Te Montbrison, een van de verste punten op de reis, was ik toch wel erg ongerust geworden en liet er een dealer naar kijken.
Deze bestudeerde het wiel en de remschijf nauwkeurig en zijn oordeel was dat de schijf was verbogen door het schokken en niet in het platte vlak ronddraaide, daarbij telkens over de remklauw of blok schuurde en het geluid veroorzaakte. Het was niet gevaarlijk voor het blokkeren van het wiel of voor het functioneren van de rem, zei hij.
Zoals je je soms helemaal beter voelt na een bezoek aan de dokter, zelfs al deed hij niets, zo voelde de remschijf zich ook beter, na het zien van een dealer.
Ik heb hem de hele verdere reis niet meer gehoord.
Zo zie je maar dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn!

Dit alles dus met dank aan de putten in de wegen in Frankrijk, want, hoewel ik in een eerder verslag vol lof was over de Franse wegen, is de toestand intussen heel wat slechter geworden. Er is erg veel achterstallig onderhoud aan de wegen, en dan vooral in de steden en dorpen. Eigenlijk is het wel zo erg dat je het niet voor mogelijk houdt...
Zoals bekend, is de overheidspolitiek het aantal verkeersdoden te verminderen, en één van de middelen daartoe is het verkeer vertragen. Met dit doel zijn tot in de kleinste dorpen en gehuchten verkeersdrempels aangelegd. En ze slagen in het opzet, want je moet ze nemen aan 5 tot 10 km/u. Iedere hogere snelheid kost je je schokbrekers, of zelfs je hele scooter... En ik overdrijf niet... op vele drempels zijn de sporen te zien van erover schrapende onderkanten van auto's... Sommige zijn zo erg dat een scooter met kleine wielen, zoals mijn vroegere Honda SFX, in het midden blijft hangen...bij wijze van spreken, dan...
Ik moet dus terugkomen op mijn eerdere oordeel en vaststellen dat de toestand van de wegen in Frankrijk maar weinig beter is dan die van ons.
Waar ze wel heel goed in zijn, is in het aanbrengen van een herstelling. Dit is gewoonlijk zo goed gedaan dat je er niets van merkt. Bij ons is dit nog dikwijls een verslechtering van de wegkwaliteit.
En er zijn nog wel andere punten die te wensen overlaten...
Zo zijn er maar heel zelden vangrails langs de wegen, en is het hoogteverschil tussen de weg en de berm betrekkelijk groot. Bijna een stoeprand. Te groot om in een wanhoopspoging weer op de weg te raken... De rand van de weg is dan ook heel slecht afgewerkt, zodat van de weg afraken met een scooter boven de 50 km/u waarschijnlijk zonder meer dodelijk is. Nu ja, dit laatste is waarschijnlijk overal zo, maar in Frankrijk een acuut probleem als vrachtwagens je op een meter voorbijgaan. Je mag echt niet uitwijken en de windstoot heb je maar op te vangen...
Zeker in de regen is dit ongelooflijk gevaarlijk...
Hoewel er op de Franse wegen nauwelijks 50cc scooters te bespeuren vallen, heb ik opgemerkt dat de weinige die ik zag, ook mijn eigen gewoonte toepassen, nl stoppen en de vrachtwagen laten voorbijgaan, als de toestand te heikel wordt...
Een ander punt waar je je kunt over opwinden, is de bedroevende toestand van opritten en afboordingen van voetpaden en dergelijke. Wil je de oprit van een garage nemen om even je kaart te bestuderen? Dan is daar geen verlaagd stuk waar je soepel overheen glijdt... nee, een moordende schok tot achter je oren alsof je gewoon het voetpad zou oprijden, met misschien een verbogen remschijf als gevolg...
Wil je een camping oprijden waar zo'n rijdend hek staat? Is de rail waar dat hek op loopt in de grond weggewerkt? Nee, helemaal niet. Je bonkt er maar overheen...
Zo! Voor de staat van de Franse wegen geven we 5 op 10... Voor de rest van alle andere verkeersaccomodatie krijgen ze slechts 2 op 10. Bij ons is dit véél en véél beter.
Wie had dat gedacht...


Een reisroute uitstippelen door Frankrijk vanuit je knusse zetel met je kaartenboek en je computer is duidelijk een aangename bezigheid, althans voor mij. De namen van de steden klinken als muziek in de oren, en de weg op je kaart heb je al afgelegd voor je nog maar bent begonnen...
Zoveel km kunnen we afleggen in een dag.., daar en daar kunnen we overnachten... en onderweg slaan we proviand in en benzine... en verder zien we wel...
En we bekijken hier en daar een paar dingen...
In werkelijkheid gaat het echter wel enigszins anders...

De eerste dag ging het wonderwel. Het was redelijk mooi weer, ik was vol verwachting, had eten bij, en schoot goed op. Het doel was Attichy-sur-Aisne, op 10 km naast Soissons. Dat was 280 km. Om de een of andere reden verliep deze etappe zonder problemen, ongetwijfeld te wijten aan het feit dat het zondag was, en er dus weinig verkeer was.

Afbeelding

Het pronkstuk: Razzo Venice 4takt 50cc


Tanken in Hazebroeck bracht de eerste verassing; de automaat weigerde mijn bankkaart! Toch een kaart van een bona-fide bank, dacht ik... Maar Mastercard nam ie wel! Getankt en weer verder. Even voorbij Ham, om 15.30 raakte ik de weg kwijt en moest wat kaartlezen. Geen probleem, maar het was de bedoeling langs Coucy-le-Chateau te gaan, en de ruïnes daar te gaan bekijken. Ik raakte dus in tijdnood want aan dat kasteel zou ik aankomen rond 17 uur, en was het dan niet wat laat? Daarna was het weer 30 km naar Attichy. Op de camping dus om 19 uur, in het beste geval...
Vooropgesteld dat er plaats was...
In plaats daarvan dus doorgereden naar Attichy. Tenslotte was ik al flink moe aan het worden en zag ik een uitgebreid bezoek aan Coucy niet meer zitten... Hoewel ik een geschiedenisfan ben en net nu "De Waanzinnige Veertiende Eeuw" van Barbara Tuchman aan het herlezen ben, dat precies gaat over Engerrand de Coucy, moest ik dus het kasteel links laten liggen. Eeuwig zonde!

Afbeelding

Eén van de mooiste aspecten van Frankrijk is hun rijkdom aan kanalen. Bijna alle grote rivieren zijn verbonden door kanalen, die niet alleen voldoende diep zijn maar ook erg breed, zodat twee lichters elkaar makkelijk kunnen passeren. Er lopen jaagpaden langs of zandwegen en zijn daardoor erg rustig.
Het zijn dikwijls reusachtige realisaties. Zo is het "Canal Lateral du Rhône" wel 120 km lang. En zo zijn er talloze.
Nu is het in Frankrijk eeuwenlang zo geweest dat als de koning zei dat tussen hier en daar een kanaal moest komen, ter bevordering van het waterverkeer, dat kanaal er ook kwam. De halve bevolking werd aan het graven gezet en een paar jaar later was het kanaal klaar. Sassen en sluizen incluis.
Door het vrachtwagenverkeer zijn ze wat in onbruik geraakt, maar worden nog steeds goed onderhouden en intensief gebruikt door de pleziervaart. Daardoor zijn het dus ware oases van rust geworden, waar je alleen het ruisen van de bomen en het geplas van roeiriemen hoort, of het zachte gebrom van een passerende boot.
Ideaal dus om er je lunch te gebruiken.
En je kunt dus, als je dat wilt, per boot, van Rijsel tot Marseille, of, van Straatsburg naar de Atlantische kust.

Later op de middag vond ik de camping, werd er vriendelijk onthaald, betaalde 10 Euro en installeerde me.
Electrische stroom heb ik nodig voor twee dingen: om de luchtmatras op te blazen en om s'morgens koffie te maken met een mini-koffiemachine. Daartoe is een aansluiting gemonteerd op de scooter, die ook nog stroom geeft voor de GPS. Tijdens het maken van een kop koffie, die avond, liet dit stopcontact het afweten en bleef ik zitten met een half kopje koffie... Nog maar een paar dagen voordien had ik om dezelfde reden dit stopcontact nieuw vervangen. Er zit daar geen zekering in, zodat ik mij niet kan voorstellen wat daarmee kan misgaan (nog steeds niet), maar enig onderzoek leerde dat er noch met de batterij, noch met de draden iets mis was... Ik had gelukkig een verlengkabel 12V mee en sloot die dan rechtsstreeks aan op de batterij. O ja, ik had alle benodigde materiaal mee, zelfs mijn schroefboormachine, met lader en al!
Nu had ik wel weer stroom maar zowel de koffiemachine als de GPS weigerden te werken. Voor de GPS was dat onbelangrijk; je hebt er toch niets aan. Koffie kon ik nog steeds maken met de gasbrander. Daarom zocht ik niet meer verder en ging slapen.
Het was al genoeg geweest voor de eerste dag...


Dag twee begon slecht.
Zwaarbewolkt met een lucht die met de minuut dreigender werd, zat ik ergens in het bos toen een hevig onweer losbrak. Donder en bliksen. Harde regen...
Nu ben ik niet speciaal bang uitgevallen, maar het is algemeen geweten dat je bij bliksem niet onder een boom moet gaan staan. Maar wat anders in een bos?
Optimistisch als ik ben (!) had ik mijn regenpak niet aangetrokken en moest ik dit nu dus doen. Dan maar doorrijden... In Villers-Coterets werd het echt menens en gingen mensen aan de ramen van hun huizen gaan staan om te kijken hoe de straten vol water liepen. Ik zat de storm uit in een Bar-Tabac, waar je niet alleen niet mocht roken, maar waar men ook niet al te vriendelijk was. Inpakken en wegwezen, leek het parool. Dus, uitdrinken en verdwijnen...
Uiteindelijk, tegen de middag, leek het wat minder te worden, en zette ik mijn weg voort. Echter wel door een hel van zwaar verkeer in de regen en zonder fietspaden. Dit was erg benauwelijk.
En het weze duidelijk dat een verstandig mens zoiets niet doet...
Over datzelfde onweer sprak ik met een paar andere Belgen op een camping, en die vertelden dat zij putten in hun autodak hadden opgelopen. Zelf heb ik geen hagel gezien.
Volgens mijn eigen kwalificatie ben ik geen verstandig mens, en dat zal wel waar zijn, maar ik moest die avond in Tonerre zijn, en dat dreef mij dus de weg op.
Achteraf beschouwd is dat duidelijk allemaal futiel, maar ik had een reisplan...
En zo zie je maar dat zelfs het best uitgewerkte reisplan een paar nadelen heeft, waaronder vooral opvalt dat je je er echt moet aan houden, wil je niet dat de hele boel in de soep loopt.

Vreemd genoeg, als eenmaal het onweer was overgedreven, werd het heel erg warm, met zon en hitte, zodat ik het ene na het andere kledingstuk moest uittrekken.
Ongelooflijk gewoon! Ik arriveerde in Geraudet, voorbij Troyes, aan de Lac d'Orient, na flink wat zoeken, rond 17,00 uur.

Afbeelding

Camping, inschrijven, tent opzetten, de gewone procedure...
Er zijn van die dingen waar je, bij het uitstippelen van een reisweg, niet aan denkt, en, zelfs al worden ze je verteld, ongeloofwaardig voorkomen...
In de nabijheid van al dat water, een stuwmeer, waren muggen...
Kleine, veel kleiner dan normaal, nauwelijks zichtbare, gemeen stekende muggen...
Het steken zelf voelde je niet, en, zoals iedereen, sloeg ik er regelmatig een dood, wat ze zonder bezwaar toelieten, maar het resultaat van de volgende morgen was een veertigtal muggenbeten... En ik overdrijf niet, want, zodanig verwonderd over de aanhoudende jeuk, telde ik het aantal beten, kon het resultaat bijna niet geloven, en begon te denken dat ik ergens vlooien had opgedaan...
Vandaag zijn we tien dagen verder en ik blijf de wonden maar openkrabben. Zoiets heb ik nooit eerder meegemaakt.
Dit was de camping "L'épine du Moine", een installatie die er duidelijk was op ingericht zoveel mogelijk geld uit de toeristen te slaan... in ruil voor weinig goeds... en waarvan de naam je al meteen duidelijk maakt wat je te wachten staat...De Doorn van de Monnik...
Zo liet ik me daar verleiden een pakje frites te bestellen, gebakken door een snelle jongen die duidelijk niets afwist van een frietketel, halfkoude frieten serveerde en het bovendien uiterst ongewoon vond dat ik verwachtte koffie te kunnen drinken om negen uur s'morgens. Elf uur was immers vroeg genoeg, vond hij...


Dag 3 en 4
Die dag was het heel mooi weer en het verbeterde nog naarmate de dag vorderde. Ik maakte mezelf wijs dat het was omdat ik het zuiden naderde. Ik kwam in het gebied van de Morvan, een hele mooie streek met tal van bochtige, op en neer gaande wegen, waar bijna geen verkeer op was. Het is ook een Parc Naturel met veel mooie meren, natuurlijke en kunstmatig gevormde. Grote steden zijn er niet. Je hebt er heel aan het begin Avallon en Vézelay, dan een hele tijd niets behalve kleine dorpjes, dan Chateau-Chinon en Autun.
Rond vier uur, te Montigny-sur-Morvan zag ik een bordje "Camping du Lac". Het was er doodstil en erg mooi aan de oevers van een kunstmatig meer, de "Lac de Pannecière".
Het was er ook warm en een goed uur later lag ik in het water te spelen en te spartelen. Eindelijk de zon en de warmte! En die stilte!
Het beviel me zo goed dat ik er de volgende dag bleef. Jammer genoeg begon het, eenmaal de beslissing genomen, te regenen, en werd het weer overdekt en grijs. De dichtstbijzijnde superette lag op 13 km, te Chateau-Chinon. Daarheen dus om proviand in te slaan. Geen zwempartij echter!

Afbeelding

De camping te Montigny-sur-Morvan

Men kan hier de vraag stellen; waarom kopen in een supermarkt als er in de Franse dorpen meestal bakkerijen en slagers zijn waar uiterst lekkere dingen worden aangeboden. Het antwoord is, -alweer-, twee- of drieledig... Eén van de redenen is dat je betrekkelijk moeilijk kunt parkeren met je scooter. De stoep oprijden gaat meestal niet, en zelfs al gaat het een keer wel, ze zijn niet breed genoeg om hem er achter te laten. Ten tweede zijn de namen van de gerechten, vooral in slagerijen, je dikwijls onbekend en weet je maar half wat je koopt. En natuurlijk is het zoveel eenvoudiger om maar meteen alles wat je nodig hebt te kopen in de Carrefour... Maar toch opgelet! Ze hebben er wel brood, maar het is absoluut niks waard en smakeloos. Het vlees is al niet veel beter. Wijn en kaas zijn oké. Fruit en groenten ook. En je hebt er de rust om te staan tobben; koop ik het of niet? Bijzonder vriendelijk zijn ze eigenlijk nergens, maar dat is een oud zeer...
In Frankrijk verdragen de meesten je met enige moeite, maar als ze niet zo afhankelijk waren van het toerisme, zouden ze je zonder veel problemen buitengooien.
Dat blijkt al meteen uit de openingsuren van de winkels; tussen de middag 12 uur en s'middags 5 uur kun je nergens terecht. (Behalve in de supermarkten) Op zondag is alles gesloten. Maar dan wel alles. Op zondag besta je niet voor de Fransen...
Ondanks deze traditie is er een zwakke tendens om de supermarkt op zondagmorgen te openen. Tot nu toe slechts in de grotere steden. Een glimlach bij het afrekenen kan er nog niet af, en behalve het obligate "Bonne journeé" is het "inpakken en wegwezen" geblazen, en wel zo snel mogelijk, want de boodschappen van de volgende klant worden tussen de jouwe gegooid...
Ze zullen het wel leren, op den duur...


Een dag rust was wel verdiend, vond ik. Al liep ik dan achter op mijn schema, ik zat toch al meer dan zeshonderd km diep in Frankrijk. En ik was immers vrij om te doen wat ik wilde...
Ik controleerde het oliepeil van de scooter en stelde tot mijn verbazing vast dat er een tekort was. Hoe kon dat nu? Voor zover ik wist verbruikte hij geen olie, en ze was kort voor het vertrek nog ververst. In Chateau-Chinon dus op zoek naar olie...5W40 synthetische olie... Ik had er een bang hart in, en zou genoegen hebben genomen met eender welke olie, maar ik vond het juiste soort in de eerste de beste motorwinkel waar ik binnen ging. In tegenstelling tot vroeger zijn tegenwoordig bijna in iedere stad motordealers te vinden, die meestal ook brommers en scooters behandelen. De prijs van de olie echter was wel het dubbele van wat ik gewoon ben. 19 euro!

Dag 5
Deze dag was weer grijs, donker en dreigend weer. Er was erg veel koude wind. Het doel van vandaag, aangepast vanwege de vertraging was Cordelle, een stadje aan de Loire, waar een prachtige camping was op een soort schiereiland. Camping de Mars heette die, en er was plaats, zij het nipt.
Jammer genoeg stortregende het toen ik er aankwam en toen ik de tent opzette. Eenmaal geïnstalleerd klaarde het op en kwam zelfs de zon tevoorschijn. Van grillig weer gesproken.
Ik had toch 180 km gereden.

Afbeelding

De Loire bij Cordelle


Dag 6
Die dag begonnen de echte moeilijkheden.
In de eerste plaats ontbrak een stuk van ongeveer 65 km op mijn kaarten. Ik wist dit wel, maar thuis had ik gedacht dat ik slechts de Loire hoefde te volgen om tot op de volgende kaart te geraken. Links of rechts van de Loire; het maakte niet uit. Nu is zoiets makkelijk te beslissen als je op de kaart kijkt: wegen zat, lijkt het wel...

Afbeelding

Een kasteeltje, gebouwd in de Loire, net voorbij Cordelle


In de praktijk valt het tegen. In de eerste tien km was ik de Loire al uit het oog verloren en vond haar niet terug met als resultaat; hopeloos verdwaald. Dan dus maar op goed geluk in de richting van het zuiden verder gereden en na tal van nutteloze omwegen in Montbrison geraakt. Op die plaats was ook het zingende geluid in het voorwiel echt onrustwekkend geworden. En tegelijkertijd was duidelijk geworden dat mijn brommer niet echt tegen die bergen op kon. Dus aan de eerste de beste bromfietser naar een dealer gevraagd. De lieve jongen die er naar de huidige mode betrekkelijk onguur uitzag begeleidde mij tot aan die werkplaats. Zo zie je maar!
Op de koop toe was Montbrison een van de lastigste steden die ik ooit heb meegemaakt. Een erbarmelijk wegdek, putten en bulten, eigenlijk bijna kleine afgronden, krankzinnige verkeersdrempels, nauwelijks wegaanduidingen, en een verkeer waar je zelfs met de brommer niet door raakte.
En, net als mijn scooter toen die op een steile helling gewoon stilviel, raakte ik daar de moed kwijt.
Ik redeneerde dat waar het bergen betrof, het ergste nog moest komen, en dat ik weinig zin had me telkens opnieuw weer met veel moeite omhoog te worstelen. Ook bestond het gevaar dat ik de scooter nog verder zou beschadigen wegens de overbelasting. En dan was er ook die verbogen remschijf die een indruk gaf van een rijdende schuurmachine. Bovendien viel het weer tegen, zelfs al was er nu en dan wat zon.
Niemand garandeerde dat het verderop beter zou worden, allerminst het weerbericht...

Aan de andere kant wilde ik niet teruggaan langs dezelfde weg, maar liever een andere route nemen, zodat er toch nog iets van de reis terecht kwam.
Dit leek dus een redelijke beslissing, hoewel naderhand toch bleek dat ik weer zonder de waard had gerekend. In dit geval was de waard Michelin, waarvan ik een kaart kocht omdat de nieuwe route niet op mijn kaarten stond. De firma is in de loop der jaren ook heel wat slimmer geworden: waar je vroeger genoeg had aan een tiental detailkaarten om heel Frankrijk te bereizen, moet je er nu zoveel hebben als er departementen zijn. Ongeveer 45 dus. Met andere woorden; ik moest een kaart hebben van de Haute Loire en een van de Puy-de-Dôme, en dan, – van pure uitputting - nog een van heel Frankrijk...
Op dat moment wist ik dit nog niet, en na het kopen van de eerste kaart en het drinken van een koffie begon ik alweer welgemoed aan de terugreis.
Je moet in iedere situatie de positieve kanten zien, en dus begon ik mij te verheugen op het weerzien met mijn kat, Roxanne, en mijn vijf schapen die ongetwijfeld heimwee naar mij zouden hebben.

Afbeelding

Drie van de vijf zijn "betjes", vrouwtjes dus. Twee zijn Texels en één is een onzuiver zwartblesschaap. De Texels heten Andrea en Chiara, het zwartblesschaap Leonora. De twee anderen zijn lammeren van dit jaar en hebben nog geen naam. Eén van de Texels had dit jaar een lam dat niet kon geboren worden zonder de hulp van een veearts. Wat wil zeggen dat hij het er zelf moest uittrekken... Een pijnlijke operatie. Ze lag daar maar te persen en te hijgen, maar het lam was te groot en ze had niet genoeg kracht.
Jammerlijk, want het trauma dat volgde was aanleiding tot het weigeren haar lam te laten drinken. Ik heb nog geprobeerd het met de fles te voeden, maar het mocht niet baten; het stierf een dag later...
Mijn kat is een half-langharig muisgrijs-zwartbruin gestreept vrouwelijk dier en vreselijk kieskeurig. Slechts één soort blikvoer en één soort brokken lust ze... Maar geen van haar grillen is mij teveel. Aan de andere kant is ze erg aanhankelijk, en inderdaad... terug thuis was ze dagenlang niet van mijn schoot weg te slaan.

Afbeelding

Mijn kat Roxanne


Dat zijn zo van die gedachten die, terwijl je het razende verkeer op de "Nationales" trotseert , door je heen gaan, om de moed erin te houden.
Nu en dan stoppend om een al te dreigende vrachtwagen te laten voorbijgaan, zoveel mogelijk rechts houdend om de auto's vrij baan te bieden, precies op dat stuk van de weg die gewoonlijk het eerst en het meest beschadigd is... dat is rijden op de "nationales" in Frankrijk.

Ik arriveerde in Thiers, waar ik de tweede kaart kocht; de Puy-de-Dôme. Bleek ook dat er geen camping was in Thiers, en dus noodgedwongen maar verder naar Vichy. 35 km, een uurtje...
Een paar km voor Vichy het eerste het beste bordje "camping" gevolgd en aangekomen naast de "Allier", één van de grote rivieren van Frankrijk.
Het zag er goed uit, en ik was er bijna alleen. Inschrijven was niet nodig, volgens het hippe en modieuze ding dat er de scepter zwaaide; betalen wel natuurlijk, en eenmaal dat achter de rug vertelde ze tussen neus en lippen door dat we in de "Semaine de la Musique" zaten, en er die avond een orkestje zou komen spelen op de camping. Het zou om 21.30 beginnen en doorgaan tot diep in de nacht...
Ik hield toch wel van muziek?
Ik hou inderdaad van muziek... maar niet van geroep, getier, ongearticuleerde kreten en zinloze herhalingen van steeds agressievere en haatdragende teksten... En dat is tenslotte tot wat heden ten dage de muziek verworden is.
Bijna nog meer dan andere landen is ook Frankrijk ten prooi gevallen aan de totale uitsluiting van ook maar de minste vorm van goede smaak. Ofschoon er een geweldige traditie bestaat aan weergaloze klassieke muziek, is er in de loop van een paar generaties daarvan praktisch niets overgebleven, behalve bij een paar "die-hards".
Nu begrijp ik best dat jongeren willen dansen, springen en uitzinnig te keer gaan... maar is dat echt nodig? En is het ook nodig dat ditzelfde soort lawaai ons overal dient te vergezellen, waar je ook gaat?
Zelf ben ik ook enthousiast geweest over de Beatles, de Rolling Stones, en zelfs Cliff Richard. Allemaal ouderwets nu...Passé...Voorbij... Ik heb dit echter altijd gezien als een fase in de ontwikkeling van de smaak. Het is als het leren drinken van wijn; als kind lust je het niet en later, na voldoende bittere en zure glazen, leer je het waarderen.
Tegenwoordig lijkt het erop dat een grote meerderheid is blijven steken in deze puberale toestand; de absolute ontkenning van de schoonheid en de bewondering voor het smakeloze lawaai.
Ik ben mij er natuurlijk van bewust dat je eeuwig kunt redetwisten over "goede smaak". Zoals Theodore Dalrymple heeft aangestipt in "Leven aan de onderkant" valt er, eenmaal is geponeerd dat "niets beter is dan iets anders", verder weinig aan toe te voegen en kunnen de meest groteske excessen als "waardevol" worden aangenomen.
Dat is dus wat nu gebeurt. Je ziet het in de kunst, je hoort het in de muziek, en je voelt het in je hart. Op weg naar de totale waanzin...

Echter niet in Vichy, waar ik mij installeerde op de uiterste rand van de camping, en dankzij een paar slaappillen toch nog een rustige nacht had, al was het dan "Semaine du Bruit Obscène"...

Dag 7
Zo toerend over de Franse wegen, goede en slechte, terwijl het andere verkeer mij meer of minder voorzichtig voorbijgaat, is het één van mijn favoriete denkoefeningen te mijmeren over hoe het vroeger was, toen er nog geen auto's bestonden, en over hoe het in de toekomst zal gaan, nu er maar steeds meer en meer auto's bijkomen.
Nog over die voorzichtigheid van de Franse automobilisten moet ik melden dat nog steeds twee derde van hen ongelooflijke risico's nemen bij het inhalen. De witte strepen op de weg kun je vergeten; geen kat trekt er zich wat van aan. Het viel voor dat ik op een smal tweevaksbaantje in een bocht zat en een achteropkomende auto mij persé voorbij wilde.
Hij reed twintig km harder dan ik, haalde in over de witte streep, kon de bocht op een haar na niet halen, remde, slipte, kwam bijna dwars over de weg te staan en kon zich gelukkig op het laatste moment weer correct over de baan voortbewegen.
Het goede nieuws is dat ook een derde zich wel degelijk aan de regels houdt, en netjes achter je blijft tot de witte lijn overgaat in een onderbroken streep. Het dubieuze aan dit gedrag is dat het vooral voorkomt op de plaatsen waar ze de meeste kans hebben om gepakt te worden, en helemaal niet op de weggetjes waar noch camera's staan, noch ander toezicht is. Loslopend wild ben je daar.

Het is bekend dat de hele wereld stilaan overvoerd raakt met auto's, en de één al krachtiger dan de andere. Er is er nu al één die bijna vierhonderd km per uur haalt. Eveneens wordt gesteld dat die auto's ongeveer 30 à 40 % van de uitstoot aan CO2 veroorzaken, en dit langzaamaan het klimaat zou veranderen. Het is omstreden of dit wel wetenschappelijk te bewijzen valt, maar zelf geloof ik dat de algemene achteruitgang van het weer van dit jaar een eerste voorbode is van wat ons te wachten staat. Waar of niet, het is niet het enige negatieve aspect van het autoverkeer.
Aan de andere kant kun je rustig stellen dat de uitvinding van de verbrandingsmotor, en dus ook van de auto, door het opvoeren van de individuele mobiliteit, oorzaak nr 1 is geweest van de huidige Westerse welvaartstaat. Zonder de auto was dat niet mogelijk geweest.
De toestand is ondertussen zelfs in zoverre geëvolueerd dat je kunt zeggen, een paar uitzonderingen daargelaten; "Geen auto, geen werk", en eigenlijk ook "geen auto, geen leven".
Veel mensen zijn het er over eens dat er iets zal moeten worden gedaan aan het steeds toenemende verkeer. Hoe is natuurlijk de hamvraag.
De geschiedenis bewijst dat mensen nooit een stap terugdoen uit vrije wil. We kunnen dus onmogelijk terug naar vroeger...

Op het eerste gezicht zie ik drie mogelijkheden:
Het toepassen van dwang door de overheid, het zo duur maken van de brandstof dat autorijden onbetaalbaar wordt, of het bieden van een alternatief voor de auto.
Wat het laatste aangaat, lijkt me dit voorlopig een toekomstvisioen, en is het op dit moment slechts een verplaatsing van de problematiek van het olieverbruik naar de electriciteitscentrale.
Ook de eerste mogelijkheid is niet haalbaar, al was het maar omdat geen enkele overheid een dergelijk verdragende beslissing kan nemen, zonder het eigen land tot de doodstraf te veroordelen.
Het tweede alternatief biedt iets meer kansen, maar niet veel. Heel weinig zelfs... Bij mezelf ben ik al eens nagegaan vanaf welke benzineprijs ik bereid zou zijn mijn scooter op te geven... Ik ben tot de vaststelling gekomen dat, zelfs al kostte benzine 10 keer zoveel, ik nog steeds zou rijden. 16 euro per liter... Maar ik ben een bevoordeligd persoon want rijdend met een brommer, werk niet, en hoef nergens heen.
Het autorijdend publiek zou de toenemende prijzen gewoon doorberekenen in hun looneisen zodat ook een dergelijke maatregel weinig of niets zou uithalen.
Geen van de voorgestelde mogelijkheden werkt dus.
Het is duidelijk dat we in een impasse zitten, en het is maar de vraag of we daar ooit nog uit raken...

Het is verleidelijk wat te filosoferen over wat de doorluchtige Xerxes zou doen, als hij het voor het zeggen had.
Volgens mij dus zal in een serieus programma een aanzienlijke mate van dwang moeten toegepast worden, waarbij de individuele vrijheid zal moeten wijken voor het algemene belang.
Laten we dus beginnen met het vrachtverkeer aan banden te leggen.
Voortaan wordt het dus regel dat, alles wat in bulk kan worden vervoerd, over de waterwegen zal gaan en vanop hun bestemmingen zal worden overgeladen in kleine electrische vrachtwagentjes (voorlopig) en naar de kopers zal worden vervoerd. Verder detail van deze maatregel is dat het eigen vervoer van de koper betreft.
Andere producten die in containers kunnen worden vervoerd zullen per spoor op hun bestemming worden gebracht, en voor hun eindbestemming zal ook weer de koper zorgen met dezelfde vrachtwagentjes.
Verder wordt het verboden verse voedingsproducten door de lucht te vervoeren.
Het gaat immers niet op dat garnalen, in de Noordzee gevangen, eerst naar Marokko worden gebracht om ze te pellen, en dan weer per vliegtuig naar Europa. Dit is pure waanzin en moet afgelopen zijn.
Wat nu het autoverkeer aangaat zal het rijbewijs worden gekoppeld aan een rijvergunning met beperkte geldigheidsduur. Zo'n vergunning wordt alleen verleend aan mensen die de auto nodig hebben voor het werk dat zij doen, en bovendien nog maar alleen aan personen tussen de 25 en 70 jaar oud.
Iedere auto zal worden uitgerust met een GPS systeem en een snelheidsbegrenzer die door het netwerk automatisch zal worden aangepast qua snelheid aan het soort weg waarover men rijdt. De maximumsnelheid zal in de loop van de tijd worden bijgesteld naar beneden toe. Hiermee krijgen de hoge heren even een koekje van eigen deeg.
Afhankelijk van de resultaten van deze maatregelen zal blijken of nog verdergaande restricties zullen moeten ingevoerd worden.
Men kan daarbij denken aan een verbod op het naar school brengen van de kinderen per auto, en/of andere buitenschoolse activiteiten. In een uiterste geval zou men kunnen overgaan tot het instellen van éénrichtingsverkeer op iedere weg in het land...en/of zelfs een inhaalverbod op alle wegen...
Ja,ja, ik weet het. Dictatuur! Tyrannie! Verkrachting van de persoonlijke vrijheid!
Allemaal waar.
Toch gaan we langzaam daarheen. In feite is het al een goed stuk bezig...

Dat waren dus de harteloze mijmeringen op weg van Vichy naar Clamecy, waar ik niet eens raakte, want na 209 km strandde ik in Brèves, op 8 km.

Dag 8
Deze dag begon koud, regenachtig en felle wind.
Gestaag de weg gezocht tot Clamecy... en daar de weg genomen naar Nevers, wat helemaal verkeerd was. Ik moest naar Auxerre, maar door een rare gedachtenkronkel dacht ik dat het Nevers moest zijn. Hoe dwaas! Ik kon mezelf wel slaan.
Weer in Clamecy kocht ik eten en een kaart van heel Frankrijk, want binnen de 20 km zou ik weer van de detailkaart afrijden.
Zo'n detailkaart heeft toch wat nadelen, want je kunt er maar moeilijk je algemene richting op bepalen. Je weet dus wel dat je tussen Parijs en Reims door moet, maar waar ligt Parijs? Recht boven je, links boven je... Je moet wel goed opletten, want voor je het weet zit je links van Parijs en dat is een hele grote omweg.

Dus eerst Auxerre, dan Sens, Provins, Coulommiers, en verder Villers-Coterêts, Pierrefonds en Blérancourt. Die laatste drie had ik op de heenweg al gedaan.

Afbeelding

Het kasteel van Pierrefonds

Bij het zien van dit prachtige kasteel, te Pierrefonds, stelde zich de vraag of ik het moest gaan bezoeken. Ongetwijfeld zou dat heel interessant geweest zijn.
Wat mij betreft, is Frankrijk het mooiste land ter wereld, waar alleen Italië kan aan tippen, en, met veel achterstand, Engeland.
Er is geen land waar zoveel geschiedenis, afgrijselijke en heroïsche daden, krankzinnige en hoogstaande ideeën, samenlevingsvormen en maatschappijvormende gedachten zijn samengebald in de vorm van literatuur, filosofie en revolutionaire omwentelingen.
Hierbij moest ik denken aan een vriend van mij die nooit naar Frankrijk wil op reis gaan. Dat is natuurlijk in de eerste plaats omdat hij geen Frans spreekt, wat inderdaad een plausibele reden is, hoewel hij dit nooit zal toegeven. Dat er in Frankrijk, bij wijze van spreken, om iedere hoek een kasteel of een monument staat dat het waard is om te bezoeken, maakt op hem geen enkele indruk.
Hij is van mening dat elk van die kastelen er staat ten koste van het bloed en dikwijls het leven van de tallozen die er aan hebben moeten bouwen, daarvoor met moeite een belachelijk klein beetje zijn betaald, en er verder helemaal niets hebben voor teruggekregen...
En dat is maar al te waar.
Tegelijkertijd blijft er het feit dat in het hele land wonderlijk mooie dingen zijn gerealiseerd. Hoe moet je hier dus over denken?
Als ik moet eerlijk zijn: ik raak er niet uit.
Ware het mogelijk al dit moois met één klap uit de geschiedenis te laten verdwijnen, omdat veelal iedere steen een mensenleven vertegenwoordigd, zou ik dat dan moeten doen?
Ik aarzel... en dat is een veeg teken...
Want het betekent eigenlijk dat het me niet echt iets kan schelen, en bijgevolg niet beter ben dan diegenen welke ze hebben laten bouwen...
Voorwaar, een ernstig probleem...

Maar ik bezocht het kasteel niet, want er was weing tijd en de trap erheen was, zoals men op de foto kan zien, zo hoog, dat de moed mij totaal verliet... Om nog maar te zwijgen van een urenlange rondleiding over trappen en gangen, zalen en binnenplaatsen, kerkers en folterkamers...alle van aard om je gemoedsrust danig te verstoren...

Het was echt koud op de weg. En veel wind.
En er zijn nogal wat vlaktes en wegen in Frankrijk.
Van de wegen zijn er vier soorten. Je hebt de "Autoroutes", waar ik niet op kan, en de "Nationales", rode wegen op de kaart, maar groene borden als aanduiding. Gewoonlijk zijn die razend druk en op veel plaatsen verbreden die ineens tot rasechte autostrades, om dan een paar km verder weer tweevaksbanen te worden. Het is nogal verwarrend, want bij het oprijden van zo'n breed stuk denk je natuurlijk meteen dat je er niet op mag.
Er staat dan ook nog een bord met een auto op... Wil dat dan zeggen dat er alleen auto's op mogen? Of is het alleen maar een kennisgeving dat hier een stuk autostrade volgt. Het is dat laatste en je mag er dus wel op. In feite zijn ze zelfs heel veilig, want er is zoveel plaats dat iedereen je makkelijk voorbij kan.
Wat ook verwarrend werkt, is dat je bij het oprijden van zo'n Nationale ook blauwe borden krijgt die verwijzen naar Autoroutes in dezelfde richting. Er staat dan dus een paal met bvb een blauw bord naar de A2, twee groene borden waarvan één dezelfde bestemming als het blauwe, en een stuk of wat witte borden die verwijzen naar de gele en de witte wegen op de kaart, en waarvan ook weer één dezelfde bestemming toont als de groene Het vraagt dus wel wat ervaring om er uit wijs te worden, want bij het zien van zo'n blauw bord denk je natuurlijk direct "Oei! Prikkeldraad! Wegwezen!"
Maar geen nood! Er is een eindeloze hoeveelheid rotondes waar je telkens weer kunt kiezen en desnoods een paar rondjes draaien. En het zal praktisch nooit voorkomen dat je ineens voor zo'n blauw bord staat en niet verder kunt. Dit is me slechts één keer overkomen. Maar je kunt altijd omkeren; zelfs al sta je met je neus voor het hek van de "Péage", dan nog kun je terug...
Hoeveel borden er ook stonden, toch vond ik middel om weer een eind weg te verdwalen, een beetje voor Coulommiers, in een onooglijk plaatsje waar zelfs geen bakkerij was, laat staan een supermarkt.
Er was echter wel een kasteel met een prachtig park met eeuwenoude bomen, wiens eigenaar een camping had gemaakt van het domein.
Dat was in Le Plessis-Feu Aussoux, -wat een naam-, en het kasteel heette "Chateau de Chambonnières". 12 euro.

Afbeelding

Eén van de zaken die je in Frankrijk al vanop een paar km over de grens opvallen, is hoeveel prachtige bomen overal staan. En dan heb ik het niet over wat opgeschoten wilgen, of een paar uit de kluiten gewassen dennen of berken, maar over echte kanjers van beuken en eiken, kastanjes en platanen, en allerlei andere soorten.
Vele van die bomen zijn eeuwen oud.
Geen tuin of er staan wat bomen, geen kasteel of er hoort een park bij met geweldige bomen. Fransen hebben iets met bomen, overigens ook met bloemen en planten in het algemeen. Ze zorgen er niet alleen goed voor, ze verzamelen ze ook en realiseren enorme collecties van bvb één soort bloem. Ooit was ik in Rochefort, bij La Rochelle en daar was een Botanische tuin met 650 soorten Geraniums. Dergelijke tuinen zijn overal verspreid door Frankrijk, en als je dat wilt kun je een bezoek brengen in de bloeitijd van honderden soorten Clematis, Stokrozen, Iris of welke bloem dan ook.
In de loop van de tijd hebben ze de meest uitheemse en onbekende soorten planten en bomen meegebracht uit hun kolonieën en thuis geplant.
Boeren ploegen er omheen en wegen worden omgelegd om waardevolle bomen te sparen. Daarbij heeft bijna iedere departement zijn eigen bos; een Forêt Domaniale. Het zijn uitgestrekte bossen waar de natuur haar gang kan gaan, en die soms zo groot zijn dat je er te voet dagenlang kunt in ronddwalen.
Een echt oeroude boom wordt vereerd met een naambordje en een speciale wegaanduiding. Afkomstig uit een land waar nog nauwelijks een serieuze boom te vinden is, en alle bossen zijn gerooid, op wat verwilderd struikgewas na, ligt het voor de hand dat je daarvan onder de indruk raakt...
Ik herinner me nu ook, van in de tijd dat ik nog regelmatig naar Nederland trok, dat er op de autoweg, vlak voor Breda, ook zo'n boom staat. Er staat een hek omheen en ik geloof dat het een olm is. Daar weten ze dus ook hoe waardevol dat is.

Dag 9
Koud, winderig, regen, een hagelbui...
Maandag vandaag, en dicht bij Parijs; dus erg druk overal.
Voor de verandering aanvaardde de automaat mijn gewone bankkaart, die eerder was geweigerd.
Het was nog ongeveer 380 km naar huis, en eventjes overwoog ik dat in één ruk te doen.
Maar ik kreeg op tijd mijn verstand terug en stelde het doel op Péronne, ongeveer halverwege, 199 km precies.
Ik was er rond 15.00 uur en had er meer dan genoeg van.

Afbeelding

Inschrijven, installeren, de natte tent opzetten en eten gaan zoeken... of beter, wijn gaan zoeken. Kaas en wijn zijn in Frankrijk heel wat goedkoper dan bij ons, evenals benzine.
Er was een supermarkt dichtbij. "Dia" heette die, waarschijnlijk een nieuw soort keten. Ze hadden er niet veel zaaks. Nu ja, aan wijn kunnen ze niet veel prutsen.
Je ziet ook redelijk veel Lidl's, maar daar hou ik niet zo van. De besten lijken mij de Carrefour en Auchan. Daar hebben ze een goede kwaliteit.
Dus, eten, een paar glazen wijn en vroeg onder zeil.


Dag 10
Vertrokken uit Péronne om kwart voor acht. Vandaag zou ik thuiskomen!
Voor het eerst in vier of vijf dagen liet de zon zich zien. Heel vreemd dus bij het naderen van België... En het werd zelfs warm!
Maar dat was dan ook het enige positieve, want deze hele terugweg was een lijdensweg.
Dit was het Noorden van Frankrijk en al van oudsher berucht om zijn slechte wegen, onbestaande aanduidingen, eindeloze omleidingen via voorsteden, en over het algemeen erg verwarrend.
In Arras ging het nog, maar Lens en Béthune waren een nachtmerrie. Daarna ging het weer wat beter over Hazebroeck en Steenvoorde.
En dan kwam België.
Ik geloof van mezelf dat ik mijn eigen land goed ken, en zonder kaart uit de voeten kan.
Ik kwam de grens over bij Abele en van daaruit werd ik noodgedwongen van de ene omleiding naar de andere wegversperring geleid omdat, mede door de aanhoudende winter, overal werken werden uigevoerd. Ongelooflijk maar waar; de resterende 60 km moest ik afleggen over wegen die ik nooit eerder had gezien of bereden. Slechts in de laatste 8 km kwam ik op bekend terrein.
Maar uiteindelijk raakte ik dus toch thuis.
De kat was buiten zinnen van vreugde, en, eenmaal op mijn schoot, niet meer weg te slaan...
En als apotheose het avondmaal: en wat zou dat kunnen zijn voor een rasechte Belg? Juist ja! Een lekkere biefstuk met frieten.
En zo komt dus alles goed...


Nabeschouwing
Eerst een paar cijfers:
Op de kop af 2000 km afgelegd in tien dagen.
Ongeveer 35 km per liter benzine (Niet 100 % nauwkeurig)
Campings (9) 77 Euro, gemiddeld 8,50 per nacht
Totale kosten van de reis : 350 Euro

De eindconclusie is dat een 4takt 50 cc brommer ongeschikt is om een verre reis over de bergen te maken. Het gaat uitstekend over vlak terrein alsook over lichte hellingen die niet al te lang zijn. Hellingen van 12, 13 % kan hij ook aan, op voorwaarde dat er een even sterke afdaling aan voorafgaat, waardoor je een flinke aanloop kunt nemen.
Hellingen van meerdere km, ongeacht de hellingshoek kan de brommer niet aan. De snelheid mindert tot 15 à 20 km/u. Op de lange duur houdt hij zelfs dat niet vol.
Dit alles onder voorbehoud, wat andere merken betreft...

De reisroute was onoordeelkundig uitgestippeld. Daar zijn echter een paar goede redenen voor, die ik kende. Zoals bekend, willen we allemaal op vakantie in de zon. Als je daar een beetje zeker van wilt zijn, moet je vanuit België op zijn minst 800 km ver. Je zit dus altijd met deze drempel. Je kunt ook geluk hebben en reeds vanaf Parijs het goede weer ontmoeten, maar dit blijft onzeker, en zeker dit jaar is het weer in heel Europa een ramp.
Je kunt ook proberen die 800 km te overbruggen in 3 geforceerde dagritten, maar dat kan juist niet vanwege de vele vertragingen door bergen, slechte aanduidingen, eigen fouten, of charme-offensieven van de streek waar je doorrijdt.
Anderzijds heeft deze reisroute als gevolg dat je onderweg eigenlijk nauwelijks iets kunt gaan bezoeken, want na zo'n rit en het installeren op een camping, ben je al blij als je met een glas wijn in de zon kunt zitten soezen, je eten klaarmaken en je bed opzoeken.
In dit verband zit je ook nog met een paar andere onaangenaamheden, zoals bvb dat je niet graag je scooter achterlaat op een willekeurige plek, omdat veel van je bagage die er bovenop gebonden is, er zo makkelijk kan afgehaald worden. Je tent bvb, of de slaapzak. Je helm gepikt worden in zo'n dorpje zou al een kleine ramp zijn...
En er zijn ook nog andere, meer triviale kleinigheden zoals een scooter die met de bagage 130 tot 140 kg weegt op zijn standaard zetten. De zijpikkel brengt uitkomst, maar opgelet, want je zit in de bergen en een plat vlak tref je er zelden aan. Op campings zit je met gras en de zijpikkel kan zich makkelijk in de grond boren...

Wat pech met je scooter betreft, kun je er maar best van uitgaan dat je die niet zult hebben en ervoor zorgen dat je brommer in optimale staat verkeert.
Je kunt natuurlijk geluk hebben en op zo'n ogenblik een mechanieker vinden die bereid is onmiddelijk de reparatie te verrichten. Die kans is echter klein want die kerels hebben handen vol werk. Erger wordt het als je stukken nodig hebt die uit je thuisland moeten opgestuurd worden. Dan wordt het pas een echte calvarie...
Stel dat ik de remschijf had willen vervangen in Montbrison. Mijn dealer thuis zou die opgestuurd hebben, maar heeft hij die in huis? Reken op een paar dagen om die nog maar naar de post te doen, en dan nog een paar om doorheen Frankrijk te trekken. Poste Restante dus, of UPI, maar dagen duurt het...
De camping ligt vanzelfsprekend op een paar km van die dealer, als er al één is...
Het is zonder meer onbegonnen werk, evenals te proberen de herstelling zelf te doen op het gras van de camping...
Een lekke band, een nieuwe bougie, of het verversen van de olie gaan allemaal nog. Eenmaal ernstiger mankement dan dat, gaat het helemaal niet meer...

Dus... wat zijn dan de positieve punten?
Uiteindelijk zie ik er maar één... en dat is dat je zo vrij bent als een vogel in de lucht. Je doet wat je wilt en waar je wilt. Je stopt en gaat door, waar dan ook. Als je het aankunt rijdt je maar de hele dag en nacht door... Je kunt overal komen, ook waar niemand anders komt. Waarschijnlijk is precies dàt de aantrekkingskracht van een brommer...
Ondergeschikte punten zijn dat het goedkoop reizen is, dat je de natuur waar je doorheen reist tenvolle geniet, dat je alleen en op eigen kracht iedere hindernis moet opruimen en dichter bij het Westerse ideaal raakt, nl complete persoonlijke vrijheid...
Voor sommige mensen is dit belangrijk; voor anderen, -de meesten, vrees ik-, is het dat niet. Iedereen zal het voor zichzelf moeten uitmaken...
0 x

Stephan

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#2 » 01 jul 2013, 09:57

Hallo Michel,

Zoals eerder gemeld op het Belgische forum een indrukwekkend verslag van je reis naar Frankrijk.
Ik heb het met veel plezier mogen lezen en op sommige momenten het gevoel gehad er live bij geweest te zijn.

Een erge prettige en mooie manier van schrijven!

Bedankt voor het delen hier!

Grts

Stephan
0 x

Gebruikersavatar
ScooterBlokker
Voormalig STN Lid
Berichten: 2003

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#3 » 01 jul 2013, 10:02

Wat een verhaal Xerxes maar waarom een rampjaar.

je hebt een ervaring die heel wijnig mensen hebben kunnen mee maken wij hebben diverse keren ook met de scooters gereist en ik heb altijd geweten als hij stuk gaat en hij kan niet meer gemaakt worden dan zal ik de keus moeten maken laat ik heb achter of stal ik hem bij een boer en ga hem dan op halen met een busje.
Het verhaal over dat je 4 takt niet door de bergen komt wil ik een beetje tegen spreken hij komt er wel door alleen zul je de afstand die je wilt af leggen op een dag wat terug moeten brengen.
in ons eerste rit was ik ook uit gegaan van 250 kilometer per dag maar dat kun je wel vergeten.
wij gaan er nu van uit dat 150 kilometer een meer haalbare afstand is als je daar bij ook nog wat dagen rust in plant kom je ook nog een beetje uit gerust weer thuis voor de afstand van 2000 kilometer zou ik minmaal 15 dagen hebben uitgetrokken en zeker bij de mooie omving waar je door ben gereden een of twee dagen gestopt hebben.

IK zou zo zeggen doe je rit nog eens over en dan met wat meer rust dagen er in.
want Frankrijk is te mooi.

ik heb met genoegen je verhaal gelezen.

met vriendelijk groeten Jan
0 x
wij rijden op twee Kymco's
Ria op een scooter uit 2003 40318 op de teller
en ik op een scooter uit 2005 met 64253 op de teller

Afbeelding Afbeelding

Eric L

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#4 » 01 jul 2013, 10:46

Wat een verslag heb je er van gemaakt zeg.
Wel heel mooi om te lezen.
En schitterende foto's erbij.
Het weer , daar hebben we allemaal last van helaas.
De ene dag is het redelijk goed, soms te heet, maar vaak te koud en te nat.
In heel west Europa eigenlijk met uitzondering van Portugal, Spanje, Italië.
Een 50cc 4takt komt in de bergen gewoon vermogen te kort en dat heb je zelf ook ondervonden.
Een 2takt heeft nu eenmaal meer vermogen en zal beter de bergen op kunnen maar het verbruik zal wel wat meer zijn.
En wat betreft het rijden op grote doorgaande wegen, het is en blijft oppassen met inhalende auto's en vrachtauto's.
Vooral als ze vlak langs je heen scheren.
2000 km rijden is niet niks, dat is een heel eind.
Zelf heb ik zaterdag 251km gereden en was blij dat ik weer thuis was.
Maar wel mooi en lekker genoten.
Groet Eric
Laatst gewijzigd door Eric L op 01 jul 2013, 11:08, 1 keer totaal gewijzigd.
0 x

Gaaspertje

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#5 » 01 jul 2013, 10:51

Dat is een heel verhaal zelf zou ik inderdaad meer rustdagen nemen om van de omgeving te genieten en wat minder km'ters op een dag te rijden, maar goed wie ben ik.
Dat 4 takt verhaal ja wat moet ik daar van zeggen, hoor verschillende verhalen hierover.
Al met al ben je naar mijn mening toch een hele grote mooie ervaring rijker.
0 x

Gebruikersavatar
Kymcopeoples
Voormalig STN Lid
Berichten: 2699

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#6 » 01 jul 2013, 11:40

Xerxes,

Mooi verhaal, met heel veel plezier gelezen.
Erg mooie foto's.

Het 4 tact verhaal is een beetje dubieus.
Afgelopen vakantie met een New Dink (Kymco) door de Eifel in Duitsland gereden.
Scooter met 2 volwassenen en nog wat mondvoorraad erop is ongeveer 300 kg.
Moet zeggen, bij het heuvel op rijden zo het best sneller mogen. Maar het torretje pruttelde vrolijk voort.
Hellingen van 15% en meer werd lastig. Neemt niet weg, wanneer je iets met de aandrijving doet (rolletjes en veren weizigen) de wellicht in bergachtige regio meer uit de voeten kan.

Groet Eric
0 x
Groet uit Soesterberg, Eric

Gebruikersavatar
Eric
Voormalig STN Lid
Berichten: 1027
Contacteer:

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#7 » 01 jul 2013, 12:37

Dit verslag met foto,s is heerlijk om te lezen.. Bedankt dat je dit met ons deelde..
0 x
Verander muren in deuren....

Gebruikersavatar
Xerxes
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 10

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#8 » 01 jul 2013, 15:33

Ik ben natuurlijk eindeloos verguld door al die positieve reacties. Ik schrijf inderdaad graag en grijp zo'n gelegenheid meteen aan om er iets meer van te maken dan een blote weergave van de feiten. Ik doe dit ook voor mezelf bij wijze van recapitulatie en geheugensteun, want dat wordt met het jaar slechter.
Alleen heb ik wel de neiging wat kritiek uit te oefenen, en onderwerpen erbij te sleuren die er niet altijd iets mee te maken hebben...
Met het "rampjaar" was ik vooral op zoek naar een wat pakkender titel, maar waar het Frankrijk en het weer betreft is dit toch maar weinig overdreven. Het is er nu al zes maanden 10° onder het gemiddelde, en het hele land klaagt de putten uit de aarde...
Verder moet ik bij nader inzien ook toegeven dat de ene 4tact de andere niet is. En het vermogensverlies waar ik mee te kampen had, trad vooral tevoorschijn in die fameuze "cols" waarvan ik er een paar gedaan heb. We spreken dan over een helling van bvb 12% die zich 4 à 5 km (en nog langer) voortslingert. Dat kon ie niet aan.
De helling van de Kemmelberg bij ons, welke maar liefst 17% bedraagt, nam ie betrekkelijk gemakkelijk, maar die is slechts een goede 300 m lang, vandaar dus...
Zeker is het waar dat kortere dagritten beter zouden zijn, maar ik was er op gespitst zo snel mogelijk de Cevennen te bereiken en het dan wat kalmer aan te doen... Ik verloor echter de juiste instelling.
Ondanks dat was het toch een mooie reis. Volgende keer beter!
0 x

Stephan

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#9 » 01 jul 2013, 15:42

Je hebt wat ons betreft in elk geval een gratis exemplaar van de nieuwe ScooterXpress gewonnen met je geweldige verslag!

viewtopic.php?f=43&t=996

Grts

Stephan
0 x

Gebruikersavatar
Xerxes
R.I.P. In Memoriam
Berichten: 10

Re: Een gedenkwaardige reis naar Frankrijk in het rampjaar 2

Bericht#10 » 01 jul 2013, 15:58

AANVULLEND COMMENTAAR
Hoewel de voorbije reis in sommige opzichten wat ongunstig is verlopen, heb ik toch heel wat mooie landschappen en dingen gezien.
Eigenlijk is het zo dat ik alleen maar gekregen heb waar ik om gevraagd had.
Ik wist dat het weer slecht tot zeer slecht was, ik wist ook dat de dagetappes te lang berekend waren, en ik wist ook dat ik regelmatig de weg zou kwijtraken.
Waar ik iets minder rekening mee heb gehouden, is dat ik eigenlijk ook het slachtoffer zou worden van mijn eigen instelling...
Ik houd er bvb persé aan op een rustige camping te gaan staan, waar niet teveel volk is, en die zijn er meestal maar in afgelegen stadjes en plaatsjes, waar verder weinig interessants te zien valt. Zoals in Montigny-sur-Morvan waar de dichtsbijzijnde winkel op 13 km lag. Op zich niet zo erg maar verder was in Chateau-Chinon, waar die winkels waren, ook niks te zien. De eerste bezienswaardigheden liggen in Autun, toch op zo'n 50 km. Om zo'n reis succesvoller te laten verlopen zou je dus de dagelijkse afstanden moeten beperken tot 50 à 100 km, dicht bij de grotere steden kamperen en een halve dag uittrekken om ze te gaan bekijken. Maar op die manier zou je reis niet alleen dubbel zo lang duren, maar zou je ook nog eens de helft ervan in regenachtige omstandigheden doorbrengen, althans dit jaar.
En jammer genoeg haat ik steden en de massa's volk die er rondlopen, nog onafgezien van het lawaai en het aantal manifestaties van "modern leven", festivals, enz...
Uiteindelijk ben ik dus best wel tevreden
Hoewel ik nog maar een paar dagen geleden gezworen heb "en dat nooit meer!", is het nu toch alweer: "Misschien een volgende keer..."
Maar nu eerst... Texel!
0 x

Social Media

   

Terug naar “Verslagen van 2013”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten

Aanmelden  •  Registreer