Dag 12
Na een goede nachtrust, heb ik wel trek in mijn ontbijt.
Maar bij aankomst, de dag ervoor, had de hospita al gevraagd of het een half uurtje later kon, Ze had het druk 's-morgens.
Voor mij geen probleem, al wil ik altijd vroeg vertrekken.
Toen ik 's-avonds op mijn balkon zat, heerlijk na te genieten van mijn reisdag, werd me duidelijk waarom ze me gevraagd had om iets meer tijd in de ochtend.
Er waren 2 kleinkinderen, die logeerde bij opa en oma, en die moesten eerst verzorgd worden natuurlijk.
De hospita had ook al verteld dat ze eigenlijk geen gasten verwacht hadden voor die dag.
Bij het ontbijt bleek dan ook dat ik de enige gast was.
Toch was alle erg goed verzorgd, een lekker vers gekookt eitje, en meer dan voldoende keus om een gevarieerde maaltijd samen te stellen.
Om 9 uur was de scooter weer beladen, en vertrok ik bij het gasthof.
Wat me opviel was, dat de scooter meer moeite had met starten dan de andere dagen.
Eerst ben ik maar even een benzinepomp gaan zoeken in Daun, want de tank was behoorlijk leeg.
Het gebied waar ik op dat moment nog was, staat bekend als de Vulkaneifel.
Het dankt zijn naam aan de vulkanische activiteit, heel lang geleden. Hierdoor zijn zogenaamde "maren" ontstaan.
Dit zijn de overblijfselen van de vulkaankraters.
Omdat water in contact gekomen is met hete magma, vonden er "explosies" plaats, die de vulkaankrater lieten instorten.
Dit wordt dan een "maar"genoemd. Soms zijn deze kuilen gevuld met water, soms zijn ze gewoon droog.
Onderstaande afbeelding geeft een beeld van de omgeving, maar is niet door mezelf gemaakt.
Via een mooie rustige weg, de L68, rijd ik richting Mechernich.
Weer heb ik geluk met het weer, de zon schijnt volop, en de temperatuur loopt al snel op.
Onderweg kom ik langs een kalkoven.
Ik lees in bijhorende beschrijving dat dit soort kalkovens rond 1833 gebouwd werden omdat men gebrande kalk nodig had voor de bouw van de nieuwe kerk.
De ongebluste kalk die men verkreeg werd dan als bindmiddel toegevoegd aan de mortel.
Via een lange maar mooie afdaling kom ik terecht in Schleiden, waar ik een stukje verderop weer een klim moet gaan maken.
De uitzichten die ik daarbij voorgespiegeld krijg blijven prachtig en vervelen nooit.
Ik kom op de B266, en besluit om richting Aken te gaan rijden.
Ik zit dan al dicht bij de Nederlandse grens, en als mijn scooter het begeeft, kan dat beter in Nederland gebeuren dan in Duitsland.
Maar niets is veranderlijker dan een mens, want ik zie een bordje staan met daarop "Monschau", en besluit daar even te gaan kijken.
Hier was ik voor het laatst in 1976, alweer een paar jaartjes geleden dus.
Ik parkeer mijn scooter aan de rand van Monschau, en besluit het dorp in te lopen.
Wat ik wel vervelend vind, is dat ik al mijn bagage op de scooter moet laten, en ik hoop dan ook maar dat alles er nog op zit als ik terug kom.
Na mijn korte bezoek aan Monschau besluit ik om mijn navigatie in te stellen voor een route naar Valkenburg.
Een deel van deze route zal via de B258 lopen.
Dit is een route dwars door de Eifel, en kan ik iedereen aanraden.
Ik kom dan bij Vaals het land binnen, en ga eerst maar even kijken bij het drielandenpunt.
"That brings back memories".
Hier ben ik in mijn jeugd ooit geweest, toen ik een jaar of 12 was.
Ondertussen dus al zo'n 50 jaar geleden. Toch kan ik het me nog goed herinneren.
Ik ben dan ook benieuwd wat er allemaal veranderd is.
Veel natuurlijk.
Eerst kom ik bij een restaurant met een hoge uitkijktoren.
Ik neem hier maar eens een kopje koffie met een stuk Limburgse rijstevlaai.
Als ik zo naar boven kijk, valt me op dat de uitkijktoren helemaal boven een vloer heeft van glas.
Terwijl ik beneden ben, krijg ik er toch kriebels van in mijn buik. Ja, hoogtevrees, het doet wat met je.
Dit was er toen nog niet.
Wel natuurlijk de grenspalen, met aangegeven het hoogste punt van Nederland.
En ook het punt zelf, waar het zo druk was dat een goede foto er niet in zat.
Het is rond de klok van 3 uur, en ik ben nog zo fit als een hoentje.
Waar ik nu zin in heb, is touren, en lekker ervan genieten.
Daarom wil ik nog een stuk doorrijden, en dus stel ik mijn navigatie in op "Helmond"
Lekker rijden door het mooie Limburgse land, want je hoeft eigenlijk helemaal niet ver weg om een prachtig landschap te zien.
Via Hulsberg, Geleen en Sittard rijd ik richting Weert.
Even word ik in Klimmen opgehouden door wat koeien die moeten oversteken.
En WEER ben ik in het buitenland, want mijn Garmin stuurt me via Maaseik, België.
Ik kom in Weert aan, en rijd langs de Kazernelaan, waar ik een jaar van mijn leven heb doorgebracht op de Koninklijke Militaire School, om opgeleid te worden tot beroeps onderofficier.
Deze vooroorlogse kazerne is helaas niet meer door Defensie in gebruik, en heeft plaats gemaakt voor de opvang van vluchtelingen.
Ik zet koers voor Helmond, en merk dat het allemaal van een leien dakje gaat.
Daarom neem ik het besluit om door te blijven rijden, en mocht ik moe worden kan ik altijd nog bij familie in Den Bosch gaan slapen, of elders een hotelletje zoeken.
Om half 7 sta ik dan al in Heeswijk - Dinther.
Onderweg koop ik even een paar lekkere broodjes en iets te drinken, en vervolg mijn weg.
Omdat het toch iets frisser wordt, gaat de leren jas weer aan.
De route van hieraf is gesneden koek, navigatie gebruik ik dan ook niet meer.
Mijn vakantie zit er bijna op, nog een stukje te gaan. Het wordt donker, en dat is toch iets lastiger rijden.
Maar om kwart over 10 in de avond ben ik dan thuis.
Vandaag heb ik 421 km gereden, een nieuw record voor mij.
Over de gehele vakantieperiode heb ik 2789 km afgelegd.
De scooter heeft mij weer veilig thuis gebracht, al rammelt hij aan alle kanten, en zitten er behoorlijk wat bijgeluiden aan.
Een liefdevolle verzorging door de dealer heeft hij dan ook wel verdiend.
Terugkijkend op deze vakantie moet ik zeggen dat ik, ondanks dat ik mijn reisdoel niet heb gehaald, enorm genoten heb, zeker van de natuur in Duitsland.
Touren blijft mijn lust en mijn leven, maar Italië is definitief van de baan, tenminste, met een 50cc scooter.
Er staan nog een paar reizen in mijn planning, dus wie weet,
Tot volgend jaar ????